Pinus johannis

Pinus johannis ، کاج یوهان ، یک کاج در گروه کاج پینیون است ، بومی به آمریکای شمالی دامنه از جنوب شرقی آریزونا و جنوب غربی نیومکزیکو ، ایالات متحده ، جنوب در مکزیک در امتداد سیرا مادره اوکسیدنتال و سیرا مادری شرقی تا جنوب زکاتکاس و سان لوئیس پوتوسی گسترش می یابد. در ارتفاعات متوسط ​​تا زیاد ، از 1600–3000 متر (5،200–9،800 فوت) ، در شرایط آب و هوای خنک و خشک اتفاق می افتد.

مطالب

• 1 توضیحات
• 2 تاریخچه
• 3 مورد استفاده
• 4 منبع
• 5 پیوندهای خارجی

توضیحات

Pinus johannis درختی کوچک تا متوسط ​​است ، که اغلب فقط یک درختچه است ، به 4-10 متر (13-33 فوت) قد می رسد و قطر تنه آن تا 50 سانتی متر (20 که در). پوست آن به رنگ خاکستری مایل به قهوه ای ، نازک و پوسته پوسته در قسمت پایه تنه است. برگها ('سوزنها) به صورت ناخنهای مخلوط سه و چهار ، باریک ، 3–6 سانتی متر (1 ⁄–4–2 1⁄4 اینچ) به طول ، و سبز عمیق تا آبی-سبز ، با روزنه هایی محدود به یک روشن نوار سفید روی سطوح داخلی.

مخروط ها کروی هستند ، 2–4 سانتی متر (3⁄4–1 ⁄ در) طول و 2-3 سانتی متر (3⁄4–1 1⁄4 اینچ) ) در حالت بسته ، گسترده ، در ابتدا سبز ، در سن 16-18 ماهگی به رنگ زرد قهوه ای رسیده ، فقط تعداد کمی مقیاس نازک و شکننده ، معمولاً 6-12 مقیاس بارور وجود دارد. مخروط ها هنگام بلوغ به اندازه 3-5 سانتی متر (1 ⁄4–2 اینچ) باز می شوند و بذرها را پس از باز شدن روی مقیاس ها نگه می دارند. بذرها 9-12 میلی متر (11⁄32–15⁄32 اینچ) طول دارند ، دارای پوسته ای ضخیم ، آندوسپرم سفید و بال 1-2 میلی متری (1⁄32–3⁄32 اینچ) است. آنها توسط جی مکزیکی پراکنده می شوند ، که دانه ها را از مخروط های باز خارج می کند. جی ، که از دانه ها به عنوان منبع اصلی غذایی استفاده می کند ، بسیاری از دانه ها را برای استفاده های بعدی ذخیره می کند. برخی از این بذرهای ذخیره شده مورد استفاده قرار نمی گیرند و می توانند به درختان جدیدی تبدیل شوند.

تاریخچه

Pinus johannis کاج پینیونی است که اخیراً توصیف شده است ، کشف شده توسط Elbert L. Little در سال 1968 هنگام مقایسه پینیون های در حال رشد در آریزونا با پینیون های معمولی مکزیک ( Pinus cembroides ) در مکزیک ؛ او آن را به عنوان انواع پینیون مکزیکی ، پینوس سمبرویدس توصیف کرد. دو رنگ ، با اشاره به قرار دادن بسیار متفاوت روزنه روی برگها. همچنین در تعداد سوزن متفاوت است ، به جای 2-3 در تعداد سوزن. در مخروط هایی که مقیاسهای نازک تری دارند. و داشتن تاج متراکم تر و گردتر تحقیقات بیشتر توسط گیاه شناس فرانسوی ماری-فرانسوا رابرت-پاسینی ، گیاه شناسان آمریکایی دانا کی بیلی و فرانک جی هاوکسورث و دیگران نشان داده است که بهتر است به عنوان گونه ای متمایز از آن استفاده شود. گرچه غالباً با پینیون مکزیکی اتفاق می افتد ، اما به دلیل اینکه گرده افشانی آن یک ماه تا دو ماه بعد در تابستان است ، به جای بهار ، از نظر تولید مثل از آن جدا شده و از این رو از هیبریدیسم جلوگیری می کند.

As Robert-Passini and Bailey & amp ؛ هاوکس ورث تقریباً همزمان در مناطق مختلف مشغول کار بود ، آن را به دو مرتبه ارتقا داد ، ابتدا به عنوان Pinus johannis توسط Robert-Passini (نامگذاری آن به نام همسرش ژان) در حال بررسی نمونه ها در سیرا مادری شرقی در مکزیک ، و سپس بعداً به عنوان تغییر رنگ پینوس توسط بیلی & amp؛ هاوك ورث در حال بررسی نمونه ها در شمال سیرا مادر اوكسیدنتال در آریزونا است.

تفاوت های جزئی بین گیاهان در دو دامنه وجود دارد. کسانی که در شرق هستند بوته ای تر و با مخروط های بزرگتر از آنهایی که در محدوده غربی هستند ، و همچنین تفاوت در ترکیب رزین. هرچند به طور کلی بسیار شبیه به هم هستند و به رسمیت شناختن هر دو به عنوان گونه جدا از یکدیگر موجه به نظر نمی رسد.

برخی از گیاه شناسان هنوز هم شامل

هستند. johannis در پینیون مکزیک به عنوان یک نوع یا حتی اصلاً متمایز ، گزارشات مربوط به "پینیون مکزیکی" در آریزونا و نیومکزیکو را گزارش می دهد. این در حالی است که این دو با هم در یک سایت و بدون هیچگونه لرزشی اتفاق می افتند.

Pinus johannis بیشترین همبستگی با Orizaba pinyon ( Pinus orizabensis ) است و Potosi pinyon ( Pinus culminicola ) ، که با آن ساختار برگ را با روزنه های محدود به صورتهای داخلی تقسیم می کند. از نظر دانه های مخروط کوچکتر و دانه های دیگر متفاوت است ، و از سوزن کمتر در هر دنده از سوزن کمتر است (3-4 در مقابل 5). در مکزیک به مقدار کمی جمع آوری شده است.

سطوح داخلی سفید سوزن ها آن را به یک درخت کوچک بسیار جذاب و مناسب برای پارک ها و باغ های بزرگ تبدیل کرده است.