اختلال کمبود توجه / بیش فعالی (ADHD) در کودکان

بررسی اجمالی

اختلال کمبود توجه / بیش فعالی (ADHD) یک بیماری مزمن است که میلیون ها کودک را مبتلا می کند و اغلب تا بزرگسالی ادامه می یابد. ADHD شامل ترکیبی از مشکلات مداوم ، مانند مشکل در حفظ توجه ، بیش فعالی و رفتار تکانشی است.

کودکان مبتلا به ADHD ممکن است با عزت نفس پایین ، روابط آشفته و عملکرد ضعیف در مدرسه نیز دست و پنجه نرم کنند. علائم گاهی با افزایش سن کاهش می یابد. با این حال ، برخی از افراد هرگز به طور کامل علائم ADHD خود را پشت سر نمی گذارند. اما آنها می توانند استراتژی هایی برای موفقیت یاد بگیرند.

اگرچه درمان ADHD را درمان نمی کند ، اما می تواند تا حد زیادی به علائم کمک کند. درمان معمولاً شامل داروها و مداخلات رفتاری است. تشخیص و درمان به موقع می تواند تفاوت زیادی در نتیجه ایجاد کند.

علائم

از ویژگی های اصلی ADHD می توان به بی توجهی و رفتار بیش فعالی- تکانشی اشاره کرد. علائم ADHD قبل از 12 سالگی شروع می شود و در برخی از کودکان از 3 سالگی قابل توجه است. علائم ADHD ممکن است خفیف ، متوسط ​​یا شدید باشد و ممکن است در بزرگسالی نیز ادامه داشته باشد.

ADHD در مردان بیشتر از زنان مشاهده می شود و رفتارها در دختران و پسران متفاوت است. به عنوان مثال ، پسران ممکن است بیش فعالی و دختران بی سر و صدا بی توجه باشند.

سه نوع زیر ADHD وجود دارد:

• عمدتا بی توجه. اکثر علائم تحت بی توجهی قرار می گیرند.
• عمدتا بیش فعال / تکانشی. اکثر علائم بیش فعال و تکانشی هستند.
• ترکیبی. این ترکیبی از علائم بی توجه و علائم بیش فعالی / تکانشی است.

عدم توجه

کودکی که الگوی بی توجهی را نشان می دهد اغلب ممکن است:

• توجه دقیق به جزئیات یا انجام اشتباهات سهل انگارانه در انجام کار در مدرسه انجام نمی شود
• در تمرکز در کارها یا بازی ها مشکل دارید
• به نظر می رسد گوش نمی دهید ، حتی وقتی مستقیماً با آنها صحبت می کنید
• در انجام دستورالعمل ها مشکل دارید و نمی توانید کارهای مدرسه یا کارهای خانه را به پایان برسانید
• در تنظیم وظایف و فعالیت ها مشکل دارید
• از انجام کارهایی که به تلاش ذهنی متمرکز نیاز دارند ، اجتناب کنید یا آنها را دوست ندارید ، مشق شب
• وسایل مورد نیاز برای کارها یا فعالیت ها را از دست دهید ، به عنوان مثال اسباب بازی ها ، تکالیف مدرسه ، مداد
• به راحتی حواس شما را پرت کند
• انجام برخی کارهای روزمره را فراموش کنید ، مانند به عنوان فراموش کردن انجام کارهای

بیش فعالی و تکانشگری

کودکی که الگویی از علائم بیش فعالی و تکانشی را نشان می دهد اغلب ممکن است:

• فیجت وی به دستها یا پاهای او ضربه بزنید یا روی صندلی بچرخید
• ماندن در کلاس یا در موقعیت های دیگر مشکل دارید
• در حال حرکت و حرکت مداوم باشید
• در شرایطی که مناسب نیست بدوید یا کوهنوردی کنید
• در انجام بازی یا انجام بی سر و صدا مشکل داشتن مشکل داشته باشید
• زیاد صحبت کنید
• جوابها را کوتاه کنید ، صحبت در مورد سوال کننده را قطع کنید
• در انتظار نوبت او مشکل دارید
• مکالمه ، بازی یا فعالیت دیگران را قطع یا وارد شوید

رشد معمولی رفتار در برابر ADHD

بیشتر کودکان سالم در یک زمان یا بی توجه ، بیش فعال یا تکانشی هستند. برای کودکان پیش دبستانی معمولاً دامنه توجه کوتاه است و نمی توانند مدت طولانی به یک فعالیت ادامه دهند. حتی در کودکان و نوجوانان بزرگتر ، میزان توجه اغلب به میزان علاقه بستگی دارد.

در مورد بیش فعالی نیز همین مسئله وجود دارد. کودکان خردسال به طور طبیعی پرانرژی هستند - اغلب مدتها پس از فرسودگی والدینشان هنوز پر از انرژی هستند. بعلاوه ، بعضی از کودکان به طور طبیعی سطح فعالیت بالاتری نسبت به دیگران دارند. کودکان هرگز نباید به دلیل تفاوت با دوستان یا خواهران و برادرانشان در گروه ADHD طبقه بندی شوند.

کودکانی که در مدرسه مشکل دارند اما در خانه یا با دوستانشان خوب کنار می آیند احتمالاً با مسئله دیگری غیر از ADHD دست و پنجه نرم می کنند. . در مورد کودکانی که در خانه بیش فعال یا کم توجه هستند اما در مدرسه و رابطه دوستی آنها بی تأثیر است همین امر صادق است.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنید

اگر نگران هستید که کودک نشان دهد علائم ADHD ، به متخصص اطفال یا پزشک خانواده خود مراجعه کنید. پزشک ممکن است شما را به متخصصی مانند یک متخصص اطفال - رفتاری رفتاری ، روانشناس ، روانپزشک یا متخصص مغز و اعصاب اطفال ارجاع دهد ، اما برای بررسی سایر علل احتمالی مشکلات کودک ابتدا لازم است یک ارزیابی پزشکی انجام شود.

علل

در حالی که علت دقیق ADHD مشخص نیست ، اما تلاش های تحقیق همچنان ادامه دارد. عواملی که ممکن است در ایجاد ADHD نقش داشته باشند عبارتند از ژنتیک ، محیط یا مشکلات سیستم عصبی مرکزی در لحظات مهم رشد.

عوامل خطر

عوامل خطر برای ADHD ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• خویشاوندان خونی ، مانند پدر یا مادر یا خواهر و برادر ، با بیش فعالی یا اختلال سلامت روانی دیگر
• قرار گرفتن در معرض سموم محیطی - مانند به عنوان سرب ، عمدتا در رنگ و لوله ها در ساختمانهای قدیمی یافت می شود
• مصرف مواد مخدر توسط مادر ، مصرف الکل یا استعمال دخانیات در دوران بارداری
• زایمان زودرس

اگرچه شکر مظنون مشهور در ایجاد بیش فعالی است ، هیچ دلیل قابل قبولی در این مورد وجود ندارد. بسیاری از مسائل در دوران کودکی می تواند موجب تداوم توجه شود ، اما این همان ADHD نیست.

عوارض

ADHD می تواند زندگی را برای کودکان دشوار کند. کودکان مبتلا به ADHD:

• اغلب در کلاس با مشکل روبرو می شوید ، که می تواند منجر به افت تحصیلی و قضاوت توسط سایر کودکان و بزرگسالان شود
• تمایل به حوادث و جراحات بیشتر از هر نوع نسبت به کودکانی که ADHD ندارند
• تمایل به عزت نفس ضعیف دارند
• به احتمال زیاد در تعامل با همسالان و بزرگسالان با مشکل روبرو می شوند
• در معرض خطر سو abuse مصرف الکل و مواد مخدر و سایر رفتارهای بزهکارانه هستند

شرایط همزیستی

ADHD دیگر مشکلات روانی یا رشدی ایجاد نمی کند. با این حال ، كودكان مبتلا به بیش فعالی بیش از سایرین احتمالاً دارای شرایطی از قبیل:

• اختلال سرپیچی مخالفت (ODD) هستند كه به طور كلی به عنوان الگویی از رفتار منفی ، سخیف و خصمانه نسبت به شخصیت های اقتدار تعریف می شوند
• اختلال در رفتار ، مشخص شده با رفتارهای ضد اجتماعی مانند سرقت ، جنگ ، تخریب اموال و آسیب رساندن به افراد یا حیوانات
• اختلال بی نظمی در خلق و خو ، که با تحریک پذیری و مشکلات تحمل ناامیدی مشخص می شود
• ناتوانی های یادگیری ، از جمله مشکلات خواندن ، نوشتن ، درک و برقراری ارتباط
• اختلالات استفاده از مواد ، از جمله مواد مخدر ، الکل و استعمال دخانیات
• اختلالات اضطرابی ، که ممکن است باعث نگرانی و عصبی شدید شود ، و شامل اختلال وسواس اجباری (OCD)
• اختلالات خلقی ، از جمله افسردگی و اختلال دو قطبی ، که شامل افسردگی و همچنین رفتار شیدایی می شود
• اختلال طیف اوتیسم ، یک بیماری مربوط به o رشد مغز که بر نحوه درک و معاشرت فرد با دیگران تأثیر می گذارد
• اختلال تیک یا سندرم تورت ، اختلالات شامل حرکات تکراری یا صداهای ناخواسته (تیک) است که به راحتی قابل کنترل نیست

پیشگیری

برای كمك به كاهش خطر ابتلا به ADHD در كودك:

• در دوران بارداری از هر چیزی كه می تواند به رشد جنین آسیب برساند اجتناب كنید. به عنوان مثال ، الکل مصرف نکنید ، از داروهای تفریحی استفاده کنید یا سیگار بکشید.
• از کودک در برابر آلودگی ها و مواد سمی از جمله دود سیگار و رنگ سرب محافظت کنید.
• زمان استفاده از صفحه نمایش را محدود کنید. . اگرچه هنوز اثبات نشده است ، اما برای کودکان احتیاط است که از قرار گرفتن در معرض بیش از حد تلویزیون و بازی های ویدیویی در پنج سال اول زندگی خودداری کنند.

تشخیص

به طور کلی ، کودک نباید تشخیص کمبود توجه / بیش فعالی را دریافت کند مگر اینکه علائم اصلی ADHD از اوایل زندگی - قبل از 12 سالگی - شروع شود و مشکلات قابل توجهی در این زمینه ایجاد کند. در خانه و مدرسه به طور مداوم.

هیچ آزمایش خاصی برای ADHD وجود ندارد ، اما تشخیص احتمالاً شامل موارد زیر است:

• معاینه پزشکی ، برای کمک به رد سایر موارد احتمالی دلایل بروز علائم
• جمع آوری اطلاعات ، مانند هر گونه مسائل پزشکی فعلی ، سابقه پزشکی شخصی و خانوادگی و سوابق مدرسه
• مصاحبه ها یا پرسشنامه ها برای اعضای خانواده ، معلمان فرزندتان یا سایر افرادی که کودک خود را به خوبی بشناسید ، مانند مراقبین ، پرستار کودک و مربیان
• معیارهای بیش فعالی از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی DSM-5 ، منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا
• مقیاس های درجه بندی ADHD برای کمک به جمع آوری و ارزیابی اطلاعات مربوط به فرزند شما

تشخیص ADHD در کودکان خردسال

اگرچه بعضی اوقات علائم ADHD می تواند در کودکان پیش دبستانی یا حتی کودکان کوچکتر ظاهر شود ، تشخیص این اختلال در کودکان بسیار کوچک دشوار است. دلیل این امر آنست که ممکن است مشکلات رشد مانند تاخیر در زبان با ADHD اشتباه گرفته شود.

بنابراین کودکان در سن پیش دبستانی یا کوچکتر از افراد مظنون به ADHD احتمالاً نیاز به ارزیابی توسط یک متخصص مانند روانشناس یا روانپزشک ، آسیب شناس گفتار دارند. ، یا متخصص اطفال رشد.

سایر شرایطی که شبیه ADHD هستند

تعدادی از شرایط پزشکی یا درمان های آنها ممکن است علائم و نشانه هایی مشابه با ADHD ایجاد کند. به عنوان مثال می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• مشکلات یادگیری یا زبان
• اختلالات خلقی مانند افسردگی یا اضطراب
• اختلالات تشنج
• بینایی یا شنوایی مشکلات
• اختلال طیف اوتیسم
• مشکلات پزشکی یا داروهایی که روی تفکر یا رفتار تأثیر می گذارند
• اختلالات خواب
• آسیب مغزی

درمان

درمان های استاندارد ADHD در کودکان شامل داروها ، رفتار درمانی ، مشاوره و خدمات آموزشی است. این روش های درمانی می توانند بسیاری از علائم ADHD را تسکین دهند اما آن را درمان نمی کنند. ممکن است مدتی طول بکشد تا مشخص شود چه چیزی برای کودک شما بهتر است.

داروهای محرک

در حال حاضر ، داروهای محرک (داروهای تحریک کننده روان) رایج ترین داروهای تجویز شده برای ADHD هستند. به نظر می رسد مواد محرک باعث تقویت و تعادل سطح مواد شیمیایی مغز موسوم به انتقال دهنده های عصبی می شوند. این داروها به بهبود علائم و نشانه های عدم توجه و بیش فعالی کمک می کنند - گاهی اوقات به طور م periodثر در یک دوره کوتاه مدت.

به عنوان مثال می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• آمفتامین ها. این موارد شامل دکستروآمفتامین (دکسدرین) ، دکستروآمفتامین-آمفتامین (Adderall XR ، Mydayis) و لیزدکسامفتامین (Vyvanse) است.
• متیل فنیدیت ها. اینها شامل متیل فنیدیت (Concerta ، Ritalin ، دیگران) و دگزمتیل فنیدیت (Focalin) است.

داروهای محرک در فرم های کوتاه اثر و طولانی مدت در دسترس هستند. یک پچ متیل فنیدیت با اثر طولانی مدت (Daytrana) در دسترس است که می توان آن را روی مفصل ران قرار داد.

دوز مناسب از هر کودک به کودک دیگر متفاوت است ، بنابراین یافتن دوز صحیح ممکن است مدتی طول بکشد. و در صورت بروز عوارض جانبی قابل توجه یا بلوغ فرزند شما ، ممکن است نیاز به تنظیم دوز باشد. در مورد عوارض جانبی احتمالی محرک ها از پزشک خود س Askال کنید.

داروهای محرک و برخی از خطرات سلامتی

برخی تحقیقات نشان می دهد که استفاده از داروهای محرک ADHD با برخی مشکلات قلبی ممکن است نگران کننده باشد و این خطر را به همراه داشته باشد. برخی علائم روانپزشکی ممکن است هنگام استفاده از داروهای محرک افزایش یابد.

• مشکلات قلبی. داروهای محرک ممکن است باعث افزایش فشار خون یا ضربان قلب شوند ، اما افزایش خطر عوارض جانبی جدی یا مرگ ناگهانی هنوز اثبات نشده است. با این وجود ، پزشک باید قبل از تجویز داروی محرک ، کودک شما را از نظر هرگونه بیماری قلبی یا سابقه خانوادگی بیماری قلبی ارزیابی کند و کودک را در حین استفاده از محرک کنترل کند.
• مشکلات روانی. داروهای محرک به ندرت ممکن است با استفاده از داروهای محرک خطر تحریک یا علائم روان پریشی یا جنون را افزایش دهند. اگر کودک شما ناگهان دچار یک رفتار جدید یا بدتر شده است یا هنگام استفاده از داروهای محرک چیزهای غیر واقعی را می بیند یا می شنود ، فوراً با پزشک تماس بگیرید.

سایر داروها

سایر داروها که ممکن است در درمان ADHD مثر باشد:

• Atomoxetine (Strattera)
• داروهای ضد افسردگی مانند بوپروپیون (Wellbutrin SR ، Wellbutrin XL ، دیگران)
• گوانفاسین (Intuniv)
• کلونیدین (Catapres ، Kapvay)

اتوموکتستین و داروهای ضد افسردگی کندتر از ماده محرک عمل می کنند و ممکن است چندین هفته طول بکشد تا اثر کامل داشته باشند. اگر کودک شما به دلیل مشکلات سلامتی نتواند از مواد محرک استفاده کند یا محرکها عوارض جانبی شدیدی را به همراه داشته باشد ، اینها گزینه های خوبی خواهند بود. که ممکن است خطر تفکر خودکشی در کودکان و نوجوانان که از داروهای غیر تحریکی ADHD یا داروهای ضد افسردگی استفاده می کنند ، افزایش یابد. در صورت مشاهده علائم تفکر خودکشی یا سایر علائم افسردگی با پزشک کودک خود تماس بگیرید.

دادن دارو با خیال راحت

اطمینان از اینکه کودک مقدار مناسبی از تجویز شده را مصرف می کند بسیار مهم است. دارو. والدین ممکن است نگران محرک ها و خطر سو abuse استفاده و اعتیاد باشند. داروهای تحریک کننده هنگامی که کودک شما دارو را طبق دستور پزشک مصرف می کند ، بی خطر تلقی می شود. کودک شما باید مرتباً به پزشک مراجعه کند تا تشخیص دهد آیا دارو باید تنظیم شود.

از طرف دیگر ، این نگرانی وجود دارد که افراد دیگر ممکن است از داروهای محرک تجویز شده برای کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD سو mis استفاده کنند یا سو abuse استفاده کنند. برای ایمن نگه داشتن داروهای کودک و اطمینان از دریافت دوز مناسب کودک در زمان مناسب:

• داروها را با دقت به او بدهید. کودکان و نوجوانان بدون نظارت مناسب نباید مسئول داروی ADHD خود باشند.
• در خانه ، دارو را در یک ظرف ضد کودک قفل نگه دارید. و داروها را دور از دسترس کودکان نگهداری کنید. مصرف بیش از حد داروهای محرک جدی و به طور بالقوه کشنده است.
• لوازم دارویی را به همراه فرزند خود به مدرسه نفرستید. هر دارویی را خودتان به پرستار مدرسه یا دفتر بهداشت تحویل دهید.

رفتار درمانی ADHD

کودکان مبتلا به بیش فعالی اغلب از رفتار درمانی ، آموزش مهارتهای اجتماعی ، آموزش مهارتهای والدین و مشاوره بهره مند می شوند که ممکن است توسط روانپزشک ، روانشناس ، مددکار اجتماعی یا سایر متخصصان بهداشت روان ارائه شود. برخی از کودکان مبتلا به ADHD ممکن است بیماری های دیگری مانند اختلال اضطراب یا افسردگی نیز داشته باشند. در این موارد ، مشاوره ممکن است به ADHD و مشکل همزمان کمک کند.

نمونه هایی از درمان عبارتند از:

• رفتار درمانی. معلمان و والدین می توانند برای مقابله با شرایط دشوار ، استراتژی های تغییر دهنده رفتار ، مانند سیستم پاداش رمز و وقت گذر را یاد بگیرند.
• آموزش مهارت های اجتماعی. این می تواند به کودکان در یادگیری رفتارهای اجتماعی مناسب کمک کند.
• آموزش مهارت های والدین. این می تواند به والدین کمک کند تا روشهایی برای درک و هدایت رفتار کودک خود ایجاد کنند.
• روان درمانی. این به کودکان بزرگتر مبتلا به بیش فعالی اجازه می دهد تا در مورد مسائلی که آنها را آزار می دهد صحبت کنند ، الگوهای رفتاری منفی را کشف کنند و روش های مقابله با علائم آنها را بیاموزند.
• خانواده درمانی. خانواده درمانی می تواند به والدین و خواهران و برادران کمک کند تا با استرس زندگی با فردی که بیش فعالی دارد ، کنار بیایند.

بهترین نتیجه هنگام استفاده از رویکرد تیمی ، با کار معلمان ، والدین ، ​​درمانگران و پزشکان اتفاق می افتد. با یکدیگر. خود را در مورد ADHD و خدمات موجود آموزش دهید. با معلمان فرزند خود کار کنید و آنها را برای پشتیبانی از تلاشهایشان در کلاس به منابع معتبر اطلاعاتی ارجاع دهید.

دستگاه پزشکی جدید

سازمان غذا و داروی آمریکا دستگاه پزشکی جدیدی را تأیید کرد تا کودکان مبتلا به ADHD که 7 تا 12 سال دارند و داروهای تجویز شده ADHD مصرف نمی کنند را معالجه کنید. این سیستم فقط با نسخه پزشک در دسترس است و به آن سیستم تحریک عصب سه تایی عصب (eTNS) Monarch می گویند.

تقریباً به اندازه یک تلفن همراه ، دستگاه eTNS را می توان در خانه تحت نظارت والدین ، ​​هنگام خواب کودک استفاده کرد. . این دستگاه تحریک الکتریکی سطح پایینی ایجاد می کند که از طریق سیم به تکه کوچکی که روی پیشانی کودک قرار داده شده منتقل می شود و سیگنال هایی را به مناطق مغز مربوط به توجه ، احساسات و رفتار ارسال می کند.

اگر eTNS در نظر گرفته شده است ، بحث در مورد اقدامات احتیاطی ، انتظارات و عوارض جانبی احتمالی مهم است. اطلاعات و دستورالعمل های کاملی را از متخصص مراقبت های بهداشتی خود دریافت کنید.

درمان مداوم

اگر کودک شما تحت درمان بیش فعالی قرار دارد ، باید مرتباً به پزشک مراجعه کند تا زمانی که علائم تا حد زیادی بهبود یابد ، و در صورت پایدار بودن علائم به طور معمول هر سه تا شش ماه یک بار انجام می شود.

در صورت بروز هرگونه عارضه جانبی دارویی در کودک ، مانند از دست دادن اشتها ، مشکل خواب یا افزایش تحریک پذیری ، یا علائم ADHD فرزند با درمان اولیه پیشرفت زیادی نشان نداده اند.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

از آنجا که اختلال بیش فعالی بیش از حد پیچیده است و هر فرد مبتلا به بیش فعالی منحصر به فرد است ، ارائه توصیه هایی که برای هر کودک مفید باشد دشوار است. اما برخی از پیشنهادات زیر ممکن است به ایجاد محیطی کمک کند که فرزند شما بتواند موفق شود. کودکان باید بشنوند که مورد علاقه و قدردانی هستند. تنها تمرکز بر جنبه های منفی رفتار کودک شما می تواند به رابطه شما آسیب برساند و بر اعتماد به نفس و عزت نفس او تأثیر بگذارد. اگر کودک شما در پذیرش علائم کلامی محبت به سختی احساس می کند ، لبخند ، لگدمال روی شانه یا آغوش می تواند اهمیت شما را نشان دهد. به دنبال رفتاری باشید که بتوانید مرتباً از کودک خود تعارف کنید.

• راه هایی برای بهبود عزت نفس پیدا کنید. کودکان مبتلا به بیش فعالی اغلب با انجام پروژه های هنری ، کلاس های موسیقی یا رقص یا کلاس های ورزش های رزمی به خوبی عمل می کنند. فعالیت ها را بر اساس علایق و توانایی های آنها انتخاب کنید. همه کودکان دارای استعدادها و علایق خاصی هستند که می توانند پرورش یابند. موفقیت های مکرر کوچک به ایجاد عزت نفس کمک می کند.
• هنگام دادن راهنمایی به کودک از کلمات ساده استفاده کنید و نشان دهید. آرام و آرام صحبت کنید و بسیار خاص و مشخص باشید. هر بار یک جهت بدهید. قبل و هنگام راهنمایی با کودک خود را متوقف کرده و تماس چشمی برقرار کنید.
• شرایط دشوار را شناسایی کنید. سعی کنید از موقعیت هایی که برای کودک شما دشوار است ، مانند نشستن در سخنرانی های طولانی یا خرید در مراکز خرید و فروشگاه هایی که مجموعه ای از کالاها می تواند طاقت فرسا باشد ، جلوگیری کنید. با نظم و انضباط محکم و محبت آمیز شروع کنید که به رفتار خوب پاداش می دهد و رفتار منفی را دلسرد می کند. مهلت زمانی باید نسبتاً کوتاه باشد ، اما به قدری طولانی است که کودک شما می تواند کنترل خود را بدست آورد. ایده این است که رفتار خارج از کنترل را قطع و خنثی کنید. همچنین می توان انتظار داشت که کودکان نتایج انتخابی را که دارند انتخاب کنند.
• کار در مورد سازمان. به کودک خود کمک کنید تا دفترچه یادداشت یا نمودار تکالیف و فعالیتهای روزانه را تنظیم و نگهداری کند و مطمئن باشید کودک شما مکانی آرام برای مطالعه دارد. اشیا را در اتاق کودک گروه بندی کرده و در فضاهای کاملاً مشخص نگهداری کنید. سعی کنید به کودکتان کمک کنید محیط خود را منظم و بی نظم نگه دارد.
• سعی کنید برای وعده های غذایی ، چرت زدن و زمان خواب برنامه منظمی داشته باشید. کودکان مبتلا به بیش فعالی در پذیرش و انطباق با مشکلات سختی دارند. از یک تقویم بزرگ برای مشخص کردن فعالیت های خاص آینده و کارهای روزمره استفاده کنید. از انتقال ناگهانی یک فعالیت به فعالیت دیگر خودداری کنید یا حداقل آنها را هشدار دهید.
• تعامل اجتماعی را تشویق کنید. با مدلسازی ، شناخت و پاداش دادن به تعاملات مثبت با همسالان ، به کودک خود کمک کنید تا مهارت های اجتماعی را بیاموزد.
• عادت های سالم در زندگی را قبول کنید. اطمینان حاصل کنید که فرزند شما در حال استراحت است. سعی کنید کودک خود را خسته نکنید زیرا خستگی اغلب علائم ADHD را بدتر می کند. مهم است که کودک شما برای رشد سالم از یک رژیم غذایی متعادل استفاده کند. ورزش منظم علاوه بر فوایدی که برای سلامتی دارد ، ممکن است تأثیر مثبتی بر رفتار هنگام افزودن به درمان داشته باشد.

کودکان در مدرسه

در مورد ADHD و فرصت ها همه می توانید بیاموزید. که برای کمک به کودک شما در موفقیت موجود است. شما بهترین وکالت فرزند خود هستید.

• درباره برنامه های مدرسه س Askال کنید. طبق قانون مدارس باید برنامه ای داشته باشند تا مطمئن شوند كودكانی كه معلولیت دارند و در یادگیری اختلال ایجاد می كنند از حمایت مورد نیاز برخوردار می شوند. فرزند شما ممکن است واجد شرایط خدمات اضافی ارائه شده طبق قوانین فدرال باشد: بخش 504 قانون توان بخشی 1973 یا قانون آموزش افراد دارای معلولیت (IDEA). این موارد می تواند شامل ارزیابی ، تنظیم برنامه درسی ، تغییر در تنظیم کلاس ، تکنیک های اصلاح شده تدریس ، آموزش مهارت های مطالعه ، استفاده از رایانه و افزایش همکاری بین والدین و معلمان باشد.
• با معلمان کودک خود صحبت کنید. با معلمان در ارتباط نزدیک باشید و از تلاش آنها برای کمک به کودک در کلاس حمایت کنید. مطمئن باشید معلمان از نزدیک کار کودک شما را کنترل می کنند ، بازخورد مثبت می دهند و انعطاف پذیر و صبور هستند. از آنها بخواهید که در مورد دستورالعمل ها و انتظاراتشان کاملاً واضح باشند.

داروی جایگزین

تحقیقات اندکی وجود دارد که نشان می دهد درمان های دارویی جایگزین می توانند علائم ADHD را کاهش دهند. قبل از در نظر گرفتن هرگونه مداخله جایگزین ، با پزشک خود صحبت کنید تا مطمئن شود آیا درمان بی خطر است. برخی از درمان های دارویی جایگزین که امتحان شده اند ، اما هنوز به طور کامل از نظر علمی اثبات نشده اند ، عبارتند از:

• یوگا یا مدیتیشن. انجام برنامه های منظم یوگا یا مدیتیشن و روش های آرام سازی ممکن است به کودکان کمک کند تا آرامش پیدا کنند و نظم و انضباط را یاد بگیرند ، که به آنها کمک می کند علائم ADHD خود را کنترل کنند.
• رژیم های غذایی خاص. بیشتر رژیم های غذایی که برای ADHD ترویج می شوند شامل حذف غذاهایی است که فکر می کنند بیش فعالی را افزایش می دهند ، مانند قند و مواد حساسیت زای رایج مانند گندم ، شیر و تخم مرغ. برخی رژیم ها توصیه می کنند از رنگ و مواد افزودنی غذایی مصنوعی پرهیز کنید. تاکنون ، مطالعات ارتباط مداومی بین رژیم غذایی و علائم بهبود یافته ADHD پیدا نکرده اند ، اگرچه برخی از شواهد حکایتی نشان می دهد که تغییرات رژیم غذایی ممکن است در کودکان با حساسیت های غذایی خاص تفاوتی ایجاد کند. استفاده از کافئین به عنوان یک محرک برای کودکان مبتلا به ADHD می تواند اثرات خطرناکی داشته باشد و توصیه نمی شود.
• مکمل های ویتامین یا مواد معدنی. در حالی که ویتامین ها و مواد معدنی خاصی از مواد غذایی برای سلامتی لازم است ، اما هیچ مدرکی وجود ندارد که ویتامین ها یا مواد معدنی مکمل می توانند علائم ADHD را کاهش دهند. مقادیر بزرگ ویتامین ها - دوزهایی که بیش از حد مجاز غذایی (RDA) است - می تواند مضر باشد.
• مکمل های گیاهی. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه داروهای گیاهی به ADHD کمک می کنند وجود ندارد و برخی از آنها ممکن است مضر باشند.
• فرمول های اختصاصی. اینها محصولاتی هستند که از ویتامین ها ، ریز مغذی ها و سایر مواد تشکیل شده اند و به عنوان مکمل های درمانی احتمالی برای کودکان مبتلا به ADHD به فروش می رسند. این محصولات تحقیق کمی داشته اند و یا هیچ تحقیقاتی نداشته اند و از نظارت سازمان غذا و دارو معاف هستند و باعث می شود که آنها بی اثر یا به طور بالقوه مضر باشند.
• اسیدهای چرب ضروری. این چربی ها که شامل روغن های امگا 3 هستند ، برای عملکرد درست مغز ضروری هستند. محققان هنوز در حال بررسی این موضوع هستند که آیا این موارد می توانند علائم ADHD را بهبود ببخشند.
• آموزش نوروفیدبک. در این جلسات کودک بیوفیدبک الکتروانسفالوگرافی (EEG) نیز نامیده می شود ، در حالی که از دستگاهی استفاده می کند که الگوهای موج مغزی را نشان می دهد ، روی برخی از کارها تمرکز می کند. تحقیقات بیشتری لازم است تا ببینید آیا این کار م worksثر است یا خیر.

کنار آمدن و حمایت

مراقبت از کودک مبتلا به ADHD می تواند برای کل خانواده چالش برانگیز باشد. والدین ممکن است از رفتار فرزندشان و همچنین از طریق واکنش دیگران به آن آسیب ببینند. استرس ناشی از مقابله با ADHD می تواند منجر به درگیری زناشویی شود. این مشکلات ممکن است با بار مالی که ADHD می تواند بر دوش خانواده ها بگذارد ، تشدید شود.

خواهر و برادرهای کودک مبتلا به ADHD نیز ممکن است مشکلات خاصی داشته باشند. آنها می توانند تحت تأثیر یک خواهر یا برادر متقاضی یا پرخاشگر قرار بگیرند و همچنین ممکن است کمتر مورد توجه قرار بگیرند زیرا کودک مبتلا به ADHD نیاز به وقت زیادی از والدین دارد.

منابع

منابع بسیاری مانند خدمات اجتماعی یا گروه های پشتیبانی در دسترس هستند. گروه های پشتیبانی اغلب می توانند اطلاعات مفیدی درباره کنار آمدن با ADHD ارائه دهند. اگر از كودك خود هيچ گروه حمايتي در منطقه شما را مي شناسد از پزشك خود س Askال كنيد.

همچنين كتاب ها و راهنماهاي بسيار خوبي براي والدين و معلمان وجود دارد و سايت هاي اينترنتي كه منحصراً با ADHD سروكار دارند. اما مراقب وب سایت ها یا منابع دیگری باشید که به درمان های پرخطر یا اثبات نشده یا مواردی که با توصیه های تیم مراقبت های پزشکی شما مغایرت دارند ، توجه کنید. رفتار و همچنین در پاسخ های خودشان به آن رفتار. شما و فرزندتان ممکن است نیاز به تغییر رفتار داشته باشید. اما جایگزینی عادات جدید به جای عادت های قدیمی ، کار سختی می طلبد.

در انتظارات خود برای پیشرفت واقع بین باشید - هم خود و هم فرزندتان. و مرحله رشد کودک خود را در ذهن داشته باشید. اهداف کوچکی را هم برای خود و هم برای فرزندتان تعیین کنید و سعی نکنید همه تغییرات را یک باره انجام دهید.

• خونسرد باشید و الگوی خوبی بزنید. طوری رفتار کنید که دوست دارید فرزندتان رفتار کند. سعی کنید صبور باشید و کنترل خود را حفظ کنید - حتی وقتی کودک شما از کنترل خارج است. اگر آرام و آرام صحبت می کنید ، به احتمال زیاد فرزندتان نیز آرام خواهد شد. یادگیری تکنیک های کنترل استرس می تواند به شما کمک کند تا با ناامیدی خود کنار بیایید.
• برای لذت بردن از کودک خود وقت بگذارید. سعی کنید قسمت هایی از شخصیت فرزندتان را که چندان دشوار نیستند بپذیرید و بدانید. یکی از بهترین راه ها برای این کار صرف صرف وقت با هم است. این زمان باید بدون حواس پرتی سایر کودکان یا بزرگسالان باشد. سعی کنید هر روز به فرزندتان بیشتر از منفی توجه مثبت داشته باشید.
• برای روابط سالم خانوادگی تلاش کنید. روابط بین همه اعضای خانواده سهم بزرگی در مدیریت یا تغییر رفتار کودک مبتلا به بیش فعالی دارد. زوج هایی که پیوند قوی دارند ، معمولاً در مواجهه با چالش های والدین آسان تر از زنانی هستند که پیوندشان چندان قوی نیست. برای شرکا مهم است که برای پرورش روابط خودشان وقت بگذارند.
• به خودتان استراحت دهید. هر از گاهی به خودتان استراحت دهید. بخاطر گذراندن فاصله چند ساعته از فرزندتان احساس گناه نکنید. اگر استراحت و آرامش داشته باشید والدین بهتری خواهید بود. دریغ نکنید که از اقوام و دوستان خود کمک بخواهید. اطمینان حاصل کنید که پرستار کودک یا سایر سرپرستان در مورد ADHD آگاهی کافی دارند و به اندازه کافی برای انجام وظیفه بالغ هستند.

آماده شدن برای قرار ملاقات

شما به احتمال زیاد با گرفتن فرزند خود شروع می کنید به پزشک خانواده یا متخصص اطفال مراجعه کنید. بسته به نتایج ارزیابی اولیه ، پزشک ممکن است شما را به یک متخصص مانند یک متخصص اطفال - رفتاری رفتاری ، روانشناس ، روانپزشک یا متخصص مغز و اعصاب کودکان ارجاع دهد.

کاری که می توانید انجام دهید

برای آماده شدن برای قرار ملاقات فرزندتان:

• لیستی از علائم و مشکلاتی که کودک در خانه یا مدرسه با آن روبرو است تهیه کنید.
• اطلاعات شخصی اصلی را تهیه کنید ، از جمله سایر موارد مهم استرس ها یا تغییرات زندگی اخیر.
• لیستی از تمام داروها ، ویتامین ها ، گیاهان یا سایر مکمل هایی که کودک شما مصرف می کند و دوزهای مصرفی آنها را تهیه کنید.
• هرگونه ارزیابی و نتایج گذشته تست ، اگر آنها را دارید و کارنامه مدارس.
• لیستی از س toالات را که می توانید از پزشک کودک خود بپرسید تهیه کنید.

س Quesالاتی که می توانید از پزشک کودک خود بپرسید ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• به جز ADHD ، علل احتمالی علائم فرزند من چیست؟
• فرزند من به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارد؟
• چه روش های درمانی دوباره در دسترس است ، و کدام را توصیه می کنید؟
• گزینه های اصلی که شما پیشنهاد می کنید چیست؟
• فرزند من سایر مشکلات سلامتی را دارد. چگونه می توانم این شرایط را به بهترین وجه با هم کنترل کنم؟
• آیا فرزند من باید به متخصص مراجعه کند؟
• آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که برای فرزند من تجویز می کنید وجود دارد؟
• چه نوع عوارض جانبی را می توانیم از دارو انتظار داشته باشیم؟
• آیا مواد چاپی وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

در هر زمان که چیزی را نمی فهمید ، از پرسیدن سوال دریغ نکنید.

چه انتظاری از پزشک خود دارید

آماده پاسخگویی به س questionsالاتی که ممکن است پزشک از شما بپرسد باشد ، از جمله:

• چه زمانی اولین بار متوجه مسائل مربوط به رفتار فرزندتان شدید؟
• آیا رفتارهای نگران کننده دائماً رخ می دهد؟ یا فقط در شرایط خاص؟
• مشکلات فرزند شما در خانه و مدرسه چقدر شدید است؟
• به نظر می رسد چه مشکلی باعث بدتر شدن رفتار کودک شما می شود؟
• به نظر می رسد در صورت وجود چه چیزی باعث بهبود رفتار کودک شما می شود؟
• آیا کودک شما کافئین مصرف می کند؟ چقدر؟
• ساعت خواب و الگوی کودک شما چیست؟
• عملکرد تحصیلی فعلی و گذشته فرزند شما چگونه است؟
• آیا فرزند شما در خانه مطالعه می کند؟ آیا او در خواندن مشکل دارد؟
• شما از چه روش های نظم و انضباطی در خانه استفاده کرده اید؟ کدام یک موثر هستند؟
• توصیف افرادی که در خانه زندگی می کنند و یک روال معمول روزانه است.
• روابط اجتماعی فرزند خود را در خانه و مدرسه شرح دهید.

پزشک یا متخصص بهداشت روان شما سوالات بیشتری را براساس پاسخ ها ، علائم و نیازهای شما می پرسد. تهیه و پیش بینی س questionsالات به شما کمک می کند از وقت خود با دکتر نهایت استفاده را ببرید.