برونشیولیت

بررسی اجمالی

برونشیولیت یک عفونت شایع ریه در کودکان خردسال و نوزادان است. باعث ایجاد التهاب و گرفتگی در مجاری تنفسی کوچک (برونشیول) ریه می شود. برونشیولیت تقریباً همیشه توسط یک ویروس ایجاد می شود. به طور معمول ، زمان اوج ابتلا به برونشیولیت در ماه های زمستان است.

برونشیولیت با علائمی شبیه علائم سرماخوردگی شروع می شود ، اما بعد از آن به سرفه ، خس خس سینه و گاهی اوقات تنفس دشوار می رسد. علائم برونشیولیت ممکن است چند روز تا چند هفته ادامه داشته باشد.

اکثر کودکان با مراقبت در خانه بهتر می شوند. درصد کمی از کودکان به بستری شدن در بیمارستان نیاز دارند.

علائم

طی چند روز اول ، علائم و نشانه های برونشیولیت به علائم سرماخوردگی شبیه است:

• آبریزش بینی
• گرفتگی بینی
• سرفه
• تب خفیف (همیشه وجود ندارد)

بعد از این ، هنگام تنفس کودک ممکن است یک هفته یا بیشتر مشکل در تنفس یا صدای سوت وجود داشته باشد.

بسیاری از نوزادان همچنین دچار عفونت گوش (اوتیت میانی) می شوند.

چه زمانی برای مراجعه به پزشک

اگر تحریک کودک برای خوردن یا نوشیدن مشکل دارید و تنفس او سریعتر یا دچار مشکل می شود ، با پزشک کودک خود تماس بگیرید. این امر به ویژه در صورتی که کودک شما کمتر از 12 هفته باشد یا سایر عوامل خطر برای برونشیولیت - از جمله تولد زودرس یا بیماری قلب یا ریه - وجود داشته باشد ، از اهمیت بیشتری برخوردار است. :

• صداهای خس خس قابل شنیدن
• تنفس بسیار سریع - بیش از 60 بار در دقیقه نفس کشیدن (تاکی پنه) - و سطحی
• تنفس زحمت کش - به نظر می رسد دنده ها مکیدن به درون هنگام شیر دادن نوزاد
• ظاهر تنبل یا بی حال
• امتناع از نوشیدن کافی ، یا تنفس سریع برای خوردن و نوشیدن
• آبی شدن پوست ، به ویژه لب ها و ناخن های انگشتی (سیانوز)

علل

برونشیولیت هنگامی رخ می دهد که ویروسی برونشیل را که کوچکترین مجاری تنفسی در ریه های شما هستند ، آلوده کند. عفونت باعث برآمدگی و التهاب نایژه ها می شود. مخاط در این مجاری هوایی جمع می شود ، و این باعث می شود که هوا به راحتی از داخل ریه ها خارج نشود.

بیشتر موارد برونشیولیت ناشی از ویروس انسدادی تنفسی (RSV) است. RSV یک ویروس رایج است که تقریباً هر کودک تا 2 سالگی را آلوده می کند. شیوع عفونت RSV هر زمستان اتفاق می افتد و افراد می توانند دوباره آلوده شوند ، زیرا به نظر نمی رسد که عفونت قبلی باعث مصونیت پایدار شود. برونشیولیت همچنین می تواند توسط ویروس های دیگر ایجاد شود ، از جمله ویروس هایی که باعث آنفولانزا یا سرماخوردگی می شوند.

ویروس هایی که باعث برونشیولیت می شوند به راحتی منتشر می شوند. وقتی کسی بیمار است سرفه ، عطسه یا صحبت می کند می توانید آنها را از طریق قطره های هوا منقبض کنید. همچنین می توانید با لمس اشیا such مشترک - مانند ظروف ، حوله یا اسباب بازی - و سپس لمس چشم ، بینی یا دهان ، آنها را بدست آورید.

عوامل خطر

برونشیولیت به طور معمول در کودکان زیر سن 2 سال. نوزادان کمتر از 3 ماه در معرض خطر ابتلا به برونشیولیت هستند زیرا ریه ها و سیستم ایمنی بدن آنها هنوز به طور کامل رشد نکرده اند.

سایر عواملی که با افزایش خطر برونشیولیت در نوزادان و بیشتر همراه است موارد جدی عبارتند از:

• زایمان زودرس
• بیماری زمینه ای قلب یا ریه
• سیستم ایمنی بدن افسرده
• قرار گرفتن در معرض دود تنباکو
• هرگز از شیر مادر تغذیه نکرده اید (نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند از مادر فواید ایمنی دریافت می کنند)
• تماس با چند کودک ، از جمله در محیط مراقبت از کودکان
• وقت گذرانی در محیط های شلوغ
• داشتن خواهر و برادرانی که در مدرسه تحصیل می کنند یا از خدمات مراقبت از کودک استفاده می کنند و عفونت را به خانه می آورند

عوارض

عوارض شدید برونشیولیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• لبها یا پوست آبی (سیانوز) ، ناشی از کمبود اکسیژن
• مکث های تنفس (آپنه) ، که به احتمال زیاد در نوزادان نارس رخ می دهد نوزادان و در نوزادان در دو ماه اول زندگی
• کمبود آب بدن
• سطح اکسیژن کم و نارسایی تنفسی

در صورت بروز این موارد ، کودک شما ممکن است لازم باشد در بیمارستان باشد. نارسایی شدید تنفسی ممکن است نیاز داشته باشد که یک لوله را به لوله تنفس (نای) وارد کنید تا به تنفس کودک کمک کند تا زمانی که عفونت روند خود را طی کند.

اگر کودک شما زودرس متولد شده است ، بیماری قلبی یا ریوی دارد ، یا دارای سیستم ایمنی افسرده است ، از نزدیک علائم اولیه برونشیولیت را تماشا کنید. عفونت می تواند به سرعت شدید شود. در چنین مواردی ، کودک شما معمولاً به بستری شدن در بیمارستان نیاز دارد.

پیشگیری

از آنجا که ویروس هایی که باعث برونشیولیت می شوند از فردی به فرد دیگر منتقل می شود ، یکی از بهترین راه های پیشگیری از آن شستن شما است. دستها به طور مکرر - بخصوص قبل از لمس کودک در هنگام سرماخوردگی یا بیماری تنفسی دیگر. استفاده از ماسک صورت در این زمان مناسب است.

اگر کودک شما به برونشیولیت مبتلا است ، او را تا پایان بیماری در خانه نگه دارید تا از انتقال آن به دیگران جلوگیری شود.

سایر روش های عادی برای کمک به جلوگیری از عفونت عبارتند از:

• ارتباط با افرادی که تب یا سرماخوردگی دارند را محدود کنید. اگر کودک شما تازه متولد شده است ، به ویژه نوزاد نارس ، از قرار گرفتن در معرض سرماخوردگی به خصوص در دو ماه اول زندگی خودداری کنید.
• تمیز کردن و ضد عفونی کردن سطح. سطوح و اشیایی را که افراد مرتباً لمس می کنند ، مانند اسباب بازی ها و دستگیره های در ، تمیز و ضد عفونی کنید. این امر به ویژه در صورتی که یکی از اعضای خانواده بیمار باشد بسیار مهم است.
• سرفه و عطسه را بپوشانید. دهان و بینی خود را با دستمال بپوشانید. سپس دستمال را دور بریزید و دستان خود را بشویید یا از ضد عفونی کننده دست مبتنی بر الکل استفاده کنید.
• از لیوان نوشیدنی خود استفاده کنید. عینک را با دیگران به اشتراک نگذارید ، خصوصاً اگر فردی در خانواده شما بیمار است.
• مرتباً دست ها را بشویید. مرتباً دستان خود و کودک خود را بشویید. هنگامی که از خانه دور هستید یک ضدعفونی کننده دست مبتنی بر الکل برای خود و فرزندتان مفید باشد.
• شیردهی. عفونت های تنفسی به طور قابل توجهی در نوزادانی که از شیر مادر تغذیه می کنند کمتر دیده می شود.

واکسن ها و داروها

هیچ واکسنی برای شایع ترین علل برونشیولیت (RSV و رینو ویروس) وجود ندارد. با این حال ، تزریق سالیانه آنفلوانزا برای همه افراد بالای 6 ماه توصیه می شود.

نوزادانی که در معرض خطر عفونت RSV هستند ، مانند نوزادانی که زودرس یا قلب و ریه به دنیا آمده اند یا دارای سیستم ایمنی افسرده هستند ، ممکن است داروی palivizumab (Synagis) به شما داده شود تا احتمال عفونت های RSV کاهش یابد.

محتوای:

تشخیص

آزمایشات و اشعه ایکس معمولاً برای تشخیص برونشیولیت لازم نیست. پزشک معمولاً می تواند با مشاهده کودک شما و گوش دادن به ریه ها با استتوسکوپ ، مشکل را شناسایی کند.

اگر کودک شما در معرض خطر برونشیولیت شدید است ، اگر علائم در حال بدتر شدن است یا مشکوک به مشکل دیگری است ، پزشک شما ممکن است آزمایشاتی را سفارش دهد ، از جمله:

• رادیوگرافی قفسه سینه. ممکن است پزشک شما برای یافتن علائم ذات الریه از اشعه ایکس قفسه سینه درخواست کند.
• آزمایش ویروسی. پزشک شما ممکن است یک نمونه مخاط از کودک شما جمع آوری کند تا ویروس ایجاد کننده برونشیولیت را آزمایش کند. این کار با استفاده از یک سواب که به آرامی به داخل بینی وارد می شود انجام می شود.
• آزمایش خون. گاهی اوقات ، ممکن است از آزمایش خون برای بررسی تعداد گلبول های سفید کودک شما استفاده شود. افزایش گلبول های سفید خون معمولاً نشانه مبارزه بدن با عفونت است. همچنین با آزمایش خون می توان میزان اکسیژن در جریان خون فرزند شما را کاهش داد.

همچنین ممکن است پزشک از شما در مورد علائم کم آبی بدن سوال کند ، به خصوص اگر کودک از نوشیدن امتناع کرده باشد یا بخورد یا استفراغ کرده باشد. علائم کم آبی بدن شامل گود افتادن چشم ، خشکی دهان و پوست ، سستی و دفع ادرار کم یا بدون ادرار است.

درمان

برونشیولیت به طور معمول برای دو تا سه هفته طول می کشد. از اکثر کودکان مبتلا به برونشیولیت در خانه با مراقبت های حمایتی می توان مراقبت کرد. هوشیاری در مورد تغییرات دشواری در تنفس ، مانند تلاش برای هر نفس ، ناتوانی در صحبت کردن یا گریه به دلیل مشکل تنفس ، یا ایجاد صدای ناخوشایند با هر تنفس مهم است.

از آنجا که ویروس ها باعث برونشیولیت ، آنتی بیوتیک ها می شوند. - که برای درمان عفونت های ناشی از باکتری استفاده می شود - در برابر آن موثر نیست. عفونت های باکتریایی مانند ذات الریه یا عفونت گوش می تواند همراه با برونشیولیت رخ دهد و پزشک ممکن است برای آن عفونت آنتی بیوتیک تجویز کند.

داروهایی که مجاری تنفسی را باز می کنند (گشاد کننده های برونش) به طور معمول مفید نیستند و به طور معمول برای برونشیولیت تجویز نمی شود. در موارد شدید ، ممکن است پزشک شما یک درمان آلبوترول نبول زده را آزمایش کند تا ببیند به شما کمک می کند.

داروهای خوراکی کورتیکواستروئید و کوبیدن بر روی قفسه سینه برای شل شدن مخاط (فیزیوتراپی قفسه سینه) به عنوان درمان های مثر شناخته نشده اند. برای برونشیولیت و توصیه نمی شود.

مراقبت از بیمارستان

درصد کمی از کودکان ممکن است برای مدیریت وضعیت خود به مراقبت در بیمارستان نیاز داشته باشند. در بیمارستان ، کودک ممکن است اکسیژن مرطوب را برای حفظ اکسیژن کافی در خون دریافت کند و همچنین ممکن است مایعات را از طریق ورید (به صورت داخل وریدی) دریافت کند تا از کمبود آب بدن جلوگیری کند. در موارد شدید ، ممکن است برای کمک به تنفس کودک ، لوله ای در نای قرار داده شود.

آزمایشات بالینی

شیوه زندگی و درمان های خانگی

اگرچه کوتاه کردن طول بیماری کودک شما ممکن نیست ، اما شما می توانید کودک را راحت تر کنید. در اینجا چند نکته برای امتحان وجود دارد:

• هوا را مرطوب کنید. اگر هوای اتاق کودک شما خشک است ، یک دستگاه رطوبت ساز بخار یا بخار بخار می تواند هوا را مرطوب کرده و به کاهش احتقان و سرفه کمک کند. برای جلوگیری از رشد باکتری ها و کپک ها ، حتماً مرطوب کننده را تمیز نگه دارید.
• کودک خود را به حالت ایستاده نگه دارید. قرار گرفتن در حالت ایستاده معمولاً تنفس را آسان می کند.
• از کودک خود بخواهید مایعات بنوشد. برای جلوگیری از کمبود آب بدن ، مایعات شفاف زیادی مانند نوشیدن آب یا آب به کودک بدهید. به دلیل احتقان ، کودک ممکن است آرامتر از حد معمول بنوشد. به دفعات مقدار کمی مایعات ارائه دهید.
• برای تسکین احتقان ، قطره های نمکی بینی را امتحان کنید. می توانید این قطره ها را بدون نسخه (OTC) خریداری کنید. آنها حتی برای کودکان نیز م effectiveثر ، ایمن و تحریک کننده نیستند. برای استفاده از آنها ، چندین قطره در یک سوراخ بینی قرار دهید ، سپس بلافاصله آن سوراخ سوراخ را با لامپ مکش کنید (اما لامپ را خیلی به داخل فشار ندهید). این روند را در سوراخ بینی دیگر تکرار کنید.
• مسکن های OTC را در نظر بگیرید. برای درمان تب یا درد ، از پزشک خود در مورد دادن داروی بدون تب و داروهای بدون نسخه نوزادان یا کودکان مانند استامینوفن (Tylenol ، دیگران) یا ایبوپروفن (Advil ، Motrin و دیگران) به عنوان جایگزین مطمئن تر برای آسپرین ، از پزشک خود بپرسید . آسپرین به دلیل خطر ابتلا به سندرم ری ، یک بیماری نادر اما بالقوه تهدید کننده زندگی در کودکان توصیه نمی شود. کودکان و نوجوانان که از بیماری آبله مرغان یا علائم شبیه آنفولانزا بهبود می یابند ، هرگز نباید از آسپرین استفاده کنند ، زیرا در آنها خطر ابتلا به سندرم ری بیشتر است.
• محیطی بدون دخانیات را حفظ کنید. دود می تواند علائم عفونت های تنفسی را بدتر کند. اگر یکی از اعضای خانواده سیگار می کشد ، از او بخواهید در خارج از خانه و خارج از ماشین سیگار بکشد.

از داروهای بدون نسخه استفاده نکنید ، به جز داروهای کاهش دهنده تب و درد. تسکین دهنده ، برای درمان سرفه و سرماخوردگی در کودکان زیر 6 سال. همچنین ، از استفاده از این داروها برای کودکان زیر 12 سال خودداری کنید.

آماده شدن برای قرار ملاقات

شما احتمالاً با مراجعه به پزشک خانواده یا پزشک فرزند خود شروع می کنید. در اینجا برخی از اطلاعات برای کمک به شما برای آماده شدن برای قرار ملاقات و آنچه را که می توانید از پزشک انتظار داشته باشید آورده شده است.

آنچه می توانید انجام دهید

قبل از ملاقات ، لیستی از این موارد را تهیه کنید:

• علائمی که کودک شما تجربه می کند ، از جمله علائمی که به نظر می رسد با عفونت دستگاه تنفسی فوقانی ارتباط نداشته باشد و هنگام شروع آن
• اطلاعات شخصی کلیدی ، مانند اینکه کودک شما زودتر به دنیا آمده است یا مشکل قلبی یا ریوی دارد
• س toالاتی که باید از پزشک بپرسید

س askالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• چه به احتمال زیاد علائم فرزند من را ایجاد می کند؟ آیا دلایل احتمالی دیگری وجود دارد؟
• آیا کودک من به آزمایشاتی نیاز دارد؟
• معمولاً چه مدت علائم ادامه دارد؟
• آیا عفونت فرزند من مسری است؟
• بهترین اقدام چیست؟
• گزینه های اصلی که شما پیشنهاد می کنید کدامند؟
• آیا فرزند من به دارو نیاز دارد؟ در این صورت ، آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که شما تجویز می کنید وجود دارد؟
• چه کاری می توانم انجام دهم تا فرزندم احساس بهتری داشته باشد؟
• آیا بروشورها یا سایر مواد چاپی دیگری وجود دارد که می توانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

در هنگام قرار ملاقات خود از پرسیدن س moreالات بیشتر دریغ نکنید.

چه انتظاری از پزشک خود دارید

شما پزشک ممکن است س questionsالاتی را بپرسد ، از جمله:

• چه زمانی کودک شما برای اولین بار دچار علائم شده است؟
• آیا علائم فرزند شما خاموش و مداوم بوده یا مستمر است؟
• علائم کودک شما چقدر شدید است؟
• به نظر می رسد چه علتی می تواند علائم کودک شما را بهبود بخشد؟
• به نظر می رسد در صورت وجود علائم کودک شما بدتر می شود؟

پزشک شما بر اساس پاسخ شما و علائم و نیازهای کودک شما س additionalالات دیگری را می پرسد. تهیه و پیش بینی س questionsالات به شما کمک می کند از وقت خود با دکتر نهایت استفاده را ببرید.