بیماری هانتینگتون

بررسی اجمالی

بیماری هانتینگتون یک بیماری نادر و ارثی است که باعث تجزیه (تحلیل رفتن) سلولهای عصبی در مغز می شود. بیماری هانتینگتون تأثیر گسترده ای بر توانایی های عملکردی فرد دارد و معمولاً منجر به اختلالات حرکتی ، فکری (شناختی) و روانپزشکی می شود.

علائم بیماری هانتینگتون می تواند در هر زمان ایجاد شود ، اما اغلب اولین بار در هنگام بروز بیماری ظاهر می شود. 30 یا 40 سالگی اگر این بیماری قبل از 20 سالگی ایجاد شود ، بیماری نوجوانی هانتینگتون نامیده می شود. هنگامی که هانتینگتون زود به زود رشد می کند ، علائم تا حدودی متفاوت است و بیماری ممکن است سریعتر پیشرفت کند.

داروهایی برای کمک به مدیریت علائم بیماری هانتینگتون در دسترس هستند. اما درمان ها نمی توانند از افت جسمی ، روحی و رفتاری مرتبط با این بیماری جلوگیری کنند.

علائم

بیماری هانتینگتون معمولاً باعث ایجاد اختلالات حرکتی ، شناختی و روانی با طیف گسترده ای از علائم و نشانه ها می شود. علائم. کدام علائم برای اولین بار ظاهر می شوند ، از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. بعضی از علائم غالب به نظر می رسند یا تأثیر بیشتری بر توانایی عملکرد دارند ، اما می توانند در طول دوره بیماری تغییر کنند.

اختلالات حرکتی

اختلالات حرکتی مرتبط با بیماری هانتینگتون می تواند شامل باشد اختلالات حرکتی غیر ارادی و اختلالات حرکات ارادی ، مانند:

• حرکات تکان دهنده یا حرکتی غیر ارادی (کوریا)
• مشکلات عضلانی ، مانند سفتی یا انقباض عضله (دیستونی)
• حرکات آهسته یا غیرطبیعی چشم
• اختلال در راه رفتن ، حالت و تعادل
• مشکل در گفتار یا بلع

اختلالات در حرکات ارادی - به جای حرکات غیرارادی - ممکن است تأثیر بیشتری بر توانایی فرد در کار ، انجام فعالیتهای روزمره ، برقراری ارتباط و مستقل ماندن داشته باشد.

اختلالات شناختی

اختلالات شناختی که اغلب همراه است با بیماری هانتینگتون عبارتند از:

• مشکل در سازماندهی ، اولویت بندی یا تمرکز در انجام وظایف
• عدم انعطاف پذیری یا تمایل به گیر کردن در یک فکر ، رفتار یا عمل (پشتکار)
• عدم کنترل تکانه که می تواند منجر به طغیان ، اقدام بدون فکر و جنسیت شود بی ادبی
• عدم آگاهی از رفتارها و توانایی های خود
• کندی در پردازش افکار یا "یافتن" کلمات
• مشکل در یادگیری اطلاعات جدید

اختلالات روانپزشکی

شایعترین اختلال روانپزشکی مرتبط با بیماری هانتینگتون افسردگی است. این به سادگی واکنشی به دریافت تشخیص بیماری هانتینگتون نیست. در عوض ، به نظر می رسد افسردگی به دلیل آسیب به مغز و تغییرات بعدی در عملکرد مغز رخ می دهد. علائم و نشانه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• احساس تحریک پذیری ، غم یا بی علاقگی
• کناره گیری اجتماعی
• بی خوابی
• خستگی و از دست دادن انرژی
• افکار مکرر مرگ ، مرگ یا خودکشی

سایر اختلالات روانپزشکی شایع عبارتند از:

• وسواس فکری عملی بیماری مشخص شده با افکار متداول ، سرزده و رفتارهای تکراری افسردگی و شیدایی

علاوه بر اختلالات فوق ، کاهش وزن در افراد مبتلا به بیماری هانتینگتون به خصوص با پیشرفت بیماری شایع است.

علائم بیماری نوجوانان هانتینگتون

شروع و پیشرفت بیماری هانتینگتون در افراد جوان ممکن است کمی متفاوت از بزرگسالان باشد. مشکلاتی که اغلب در اوایل دوره بیماری بروز می کنند عبارتند از:

تغییرات رفتاری

• دشواری توجه
• افت سریع و قابل توجه عملکرد کلی مدرسه
• مشکلات رفتاری

تغییرات بدنی

• عضلات منقبض و سفت و سختی که بر راه رفتن تأثیر می گذارد (به ویژه در کودکان خردسال)
• لرزش یا حرکات جزئی غیر ارادی
• سقوط مکرر یا دست و پا چلفتی
• تشنج

در صورت مشاهده تغییر در حرکات ، وضعیت عاطفی یا روحی ، هنگام مراجعه به پزشک

به پزشک مراجعه کنید توانایی علائم و نشانه های بیماری هانتینگتون می تواند به دلیل شرایط مختلفی ایجاد شود. بنابراین ، مهم است که یک تشخیص سریع و سریع داشته باشید.

علل

بیماری هانتینگتون به دلیل نقص ارثی در یک ژن منفرد ایجاد می شود. بیماری هانتینگتون نوعی اختلال اتوزومی غالب است ، به این معنی که فرد برای توسعه این اختلال فقط به یک نسخه از ژن معیوب نیاز دارد.

به استثنای ژن های موجود در کروموزوم های جنسی ، یک فرد از هر ژن دو نسخه - یک نسخه از هر والد به ارث می برد. والدین با ژن معیوب می توانند از نسخه معیوب ژن یا کپی سالم عبور کنند. بنابراین هر کودک در خانواده 50٪ احتمال دارد ژنی را که باعث اختلال ژنتیکی است به ارث ببرد.

عوارض

بعد از شروع بیماری هانتینگتون ، توانایی های عملکردی فرد به تدریج بدتر می شود زمان. میزان پیشرفت و مدت زمان بیماری متفاوت است. زمان ظهور بیماری تا مرگ اغلب حدود 10 تا 30 سال است. بیماری جوانی هانتینگتون معمولاً ظرف 10 سال پس از ایجاد علائم منجر به مرگ می شود.

افسردگی بالینی مرتبط با بیماری هانتینگتون ممکن است خطر خودکشی را افزایش دهد. برخی تحقیقات نشان می دهد که خطر ابتلا به خودکشی بیشتر قبل از تشخیص و در مراحل میانی بیماری هنگامی که فرد شروع به از دست دادن استقلال می کند ، رخ می دهد.

در نهایت ، یک فرد مبتلا به بیماری هانتینگتون نیاز به کمک در تمام فعالیت ها دارد از زندگی روزمره و مراقبت در اواخر بیماری ، او احتمالاً در یک تخت محبوس خواهد بود و قادر به صحبت نیست. کسی که به بیماری هانتینگتون مبتلا است ، به طور کلی قادر به درک زبان است و از خانواده و دوستانش آگاهی دارد ، گرچه برخی افراد اعضای خانواده را تشخیص نخواهند داد.

علت های اصلی مرگ عبارتند از: > ذات الریه یا سایر عفونت ها

آسیب های مربوط به زمین خوردن

عوارض مربوط به ناتوانی در بلع

پیشگیری

افراد با سابقه خانوادگی شناخته شده بیماری هانتینگتون به طور قابل قبولی نگران این هستند که آیا ممکن است ژن هانتینگتون را به فرزندان خود منتقل کنند. این افراد ممکن است گزینه های آزمایش ژنتیک و تنظیم خانواده را در نظر بگیرند.

اگر والدین در معرض خطر آزمایش ژنتیک را در نظر می گیرند ، دیدار با یک مشاور ژنتیک می تواند مفید باشد. یک مشاور ژنتیک در مورد خطرات احتمالی نتیجه مثبت آزمایش ، که نشان می دهد والدین به بیماری مبتلا می شوند ، صحبت خواهد کرد. همچنین ، زوجین باید در مورد فرزندآوری یا در نظر گرفتن گزینه های دیگری مانند آزمایش قبل از تولد برای ژن یا لقاح آزمایشگاهی با اسپرم یا تخمک دهنده ، گزینه های دیگری را انتخاب کنند.

گزینه دیگر برای زوجین ، آزمایشگاهی است. لقاح و تشخیص ژنتیکی قبل از لانه گزینی. در این فرایند تخمک ها از تخمدان ها برداشته می شوند و در آزمایشگاه با اسپرم پدر بارور می شوند. رویان از نظر وجود ژن هانتینگتون مورد آزمایش قرار می گیرند و فقط آنهایی که از نظر ژنی هانتینگتون منفی هستند ، در رحم مادر کاشته می شوند.

محتوای:

تشخیص

تشخیص اولیه بیماری هانتینگتون اساساً بر اساس پاسخ شما به س questionsالات ، معاینه عمومی بدن ، بررسی سابقه پزشکی خانواده و معاینات عصبی و روانپزشکی است.

عصب شناسی معاینه

متخصص مغز و اعصاب از شما سوالاتی می پرسد و آزمایشات نسبتاً ساده ای از شما را انجام می دهد:

• علائم حرکتی ، مانند رفلکس ها ، قدرت عضلات و تعادل
• علائم حسی ، از جمله حس لامسه ، بینایی و شنوایی
• علائم روانپزشکی ، مانند خلق و خو و وضعیت روانی

آزمایش عصب روانشناسی

متخصص مغز و اعصاب ممکن است همچنین آزمایشات استانداردی را برای بررسی موارد زیر انجام دهید:

• حافظه
• استدلال
• چابکی ذهنی
• مهارت های زبانی
• S استدلال مشکوک

ارزیابی روانپزشکی

شما احتمالاً برای معاینه به روانپزشک ارجاع می شوید تا تعدادی از عواملی را که می تواند در تشخیص شما نقش داشته باشد جستجو کند ، از جمله:

• حالت هیجانی
• الگوهای رفتار
• کیفیت قضاوت
• مهارت های کنار آمدن
• نشانه های تفکر بی نظم
• شواهد سو abuse مصرف مواد

تصویربرداری و عملکرد مغز

پزشک شما ممکن است آزمایشات تصویربرداری از مغز را برای ارزیابی ساختار یا عملکرد مغز. فناوری های تصویربرداری ممکن است شامل ام آر آی یا سی تی اسکن باشد که تصاویر مفصلی از مغز را نشان می دهد.

این تصاویر ممکن است تغییراتی را در مغز در مناطق تحت تأثیر بیماری هانتینگتون نشان دهد. این تغییرات ممکن است در اوایل دوره بیماری نشان داده نشوند. همچنین می توان از این آزمایشات برای رد سایر شرایطی که ممکن است علائم ایجاد کنند استفاده شود.

مشاوره و آزمایش ژنتیک

اگر علائم بیماری هانتینگتون را به شدت نشان می دهد ، پزشک ممکن است آزمایش ژنتیکی را برای ژن معیوب.

این آزمایش می تواند تشخیص را تأیید کند. اگر سابقه خانوادگی بیماری هانتینگتون مشخص نباشد یا تشخیص هیچ یک از اعضای خانواده دیگر با آزمایش ژنتیک تأیید شود ، ممکن است ارزشمند باشد. اما آزمایش اطلاعاتی را فراهم نمی کند که بتواند به تعیین یک برنامه درمانی کمک کند.

قبل از انجام چنین آزمایشی ، مشاور ژنتیک مزایا و معایب نتایج آزمون یادگیری را توضیح می دهد. مشاور ژنتیک همچنین می تواند به س questionsالات مربوط به الگوی وراثت بیماری هانتینگتون پاسخ دهد.

آزمایش پیش بینی ژنتیکی

در صورت داشتن سابقه خانوادگی در این بیماری ، آزمایش ژنتیکی می تواند انجام شود. علائم به این آزمایش آزمایش پیش بینی می گویند. این آزمایش نمی تواند به شما بگوید که چه زمانی بیماری شروع می شود یا چه علائمی برای اولین بار ظاهر می شود.

برخی از افراد ممکن است این آزمایش را انجام دهند زیرا نمی دانند که استرس بیشتری دارند. دیگران ممکن است بخواهند قبل از بچه دار شدن در این آزمایش شرکت کنند.

ممکن است خطرات مربوط به مشکلات بیمه شدگی یا اشتغال در آینده و استرس های ناشی از مواجهه با یک بیماری کشنده باشد. در اصل ، قوانین فدرال وجود دارد که استفاده از اطلاعات آزمایش ژنتیکی را برای ایجاد تبعیض در افراد مبتلا به بیماری های ژنتیکی غیرقانونی می داند.

این آزمایشات فقط پس از مشورت با یک مشاور ژنتیک انجام می شود.

درمان

هیچ درمانی نمی تواند روند بیماری هانتینگتون را تغییر دهد. اما داروها می توانند برخی علائم حرکتی و اختلالات روانپزشکی را کاهش دهند. و مداخلات متعدد می تواند به فرد کمک کند تا برای مدت زمان مشخصی با تغییرات توانایی های خود سازگار شود.

بسته به اهداف کلی درمان ، داروها احتمالاً در طول بیماری تکامل می یابند. همچنین ، داروهایی که برخی علائم را درمان می کنند ممکن است منجر به عوارضی شوند که علائم دیگر را بدتر می کنند. اهداف درمانی به طور منظم بررسی و به روز می شوند.

داروها برای اختلالات حرکتی

داروهای درمان اختلالات حرکتی شامل موارد زیر است:

• داروهایی برای کنترل حرکت شامل تترابنازین (زنازین) و دوترابنازین (آستدو) است که به طور خاص توسط سازمان غذا و دارو برای سرکوب حرکات بی حرکتی و بی حرکتی غیر ارادی (کرئا) مرتبط با بیماری هانتینگتون مورد تأیید قرار گرفته است. این داروها هیچ تاثیری در پیشرفت بیماری ندارند. عوارض جانبی احتمالی شامل خواب آلودگی ، بی قراری و خطر بدتر شدن یا تحریک افسردگی یا سایر بیماری های روانپزشکی است.

• داروهای ضد روان پریشی ، مانند هالوپریدول (هالدول) و فلوفنازین ، یک اثر جانبی در سرکوب حرکات دارند. . بنابراین ، ممکن است در معالجه کوریا مفید باشند. با این حال ، این داروها ممکن است انقباضات غیر ارادی (دیستونی) ، بی قراری و خواب آلودگی را بدتر کنند.

  سایر داروها مانند ریسپریدون (Risperdal) ، اولانزاپین (Zyprexa) و کویتیاپین (Seroquel) ممکن است عوارض جانبی کمتری داشته باشند اما هنوز هم باید با احتیاط مصرف شود ، زیرا همچنین ممکن است علائم را بدتر کند.

• سایر داروهایی که می توانند به سرکوب کوریا کمک کنند شامل آمانتادین (Gocovri ER ، Osmolex ER) ، لوتیراساتام (Keppra ، Elepsia XR ، Spritam) هستند. و کلونازپام (کلونوپین). با این حال ، عوارض جانبی ممکن است استفاده از آنها را محدود کند.

داروها برای اختلالات روانپزشکی

داروها برای درمان اختلالات روانپزشکی بسته به اختلالات و علائم متفاوت خواهند بود. درمان های احتمالی شامل موارد زیر است:

• داروهای ضد افسردگی شامل داروهایی مانند سیتالوپرام (Celexa) ، اسکیتالوپرام (لکساپرو) ، فلوکستین (Prozac ، Sarafem) و سرترالین (Zoloft) است. این داروها همچنین ممکن است تا حدی در درمان وسواس فکری عملی داشته باشند. عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع ، اسهال ، خواب آلودگی و فشار خون پایین باشد.
• داروهای ضد روان پریشی مانند کویتیاپین (Seroquel) ، ریسپریدون (Risperdal) و اولانزاپین (Zyprexa) ممکن است باعث سرکوب طغیان های شدید ، تحریک و سایر علائم شود. اختلالات خلقی یا روان پریشی. با این حال ، این داروها ممکن است خود اختلالات حرکتی مختلفی ایجاد کنند.
• داروهای تثبیت کننده روحیه که می توانند از افزایش و پایین آمدن در ارتباط با اختلال دوقطبی جلوگیری کنند شامل داروهای ضد تشنج مانند دیوالپروکس (دپاکوت) ، کاربامازپین (کارباترول ، اپی تول ، دیگران) و لاموتریژین (لامیکتال).

روان درمانی

روان درمانگر - روانپزشک ، روانشناس یا مددکار اجتماعی بالینی - می تواند گفتگو درمانی را برای کمک به مشکلات رفتاری ، ایجاد راهکارهای مقابله ای ، مدیریت انتظارات در هنگام پیشرفت بیماری و تسهیل ارتباط موثر بین اعضای خانواده.

گفتاردرمانی

بیماری هانتینگتون می تواند به طور قابل توجهی کنترل عضلات دهان و گلو را از بین ببرد. برای گفتار ، خوردن و بلعیدن. یک گفتاردرمانگر می تواند به بهبود توانایی شما در صحبت واضح کمک کند یا به شما یاد دهد که از وسایل ارتباطی استفاده کنید - مانند صفحه ای که با تصاویر وسایل و فعالیت های روزمره پوشانده شده است. گفتاردرمانی همچنین می تواند مشکلات عضلات مورد استفاده در خوردن و بلع را برطرف کند.

فیزیوتراپی

یک فیزیوتراپیست می تواند تمرینات مناسب و ایمنی را به شما آموزش دهد که باعث تقویت قدرت ، انعطاف پذیری ، تعادل و هماهنگی می شود. این تمرینات می توانند تا زمانی که ممکن است به تحرک شما کمک کنند و ممکن است خطر سقوط را کاهش دهند.

دستورالعمل در مورد وضعیت مناسب بدن و استفاده از تکیه گاه برای بهبود وضعیت بدن ممکن است از شدت برخی از مشکلات حرکتی بکاهد.

در صورت نیاز به واکر یا صندلی چرخدار ، متخصص طب فیزیکی می تواند در مورد استفاده مناسب از دستگاه و وضعیت قرارگیری بدن. همچنین ، رژیم های ورزشی می توانند متناسب با سطح جدیدی از تحرک سازگار شوند.

کاردرمانی

یک متخصص کاردرمانی می تواند به فرد مبتلا به بیماری هانتینگتون ، اعضای خانواده و مراقبان در استفاده از آن کمک کند. دستگاه های کمکی که توانایی های عملکردی را بهبود می بخشند. این راهکارها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• نرده در خانه
• وسایل کمکی برای فعالیت هایی مانند استحمام و پانسمان
• ظروف خوردن و آشامیدن مناسب برای افراد با محدودیت مهارتهای حرکتی خوب

شیوه زندگی و داروهای خانگی

مدیریت بیماری هانتینگتون خواستار فرد مبتلا به این اختلال ، اعضای خانواده و سایر مراقبان در خانه است. با پیشرفت بیماری ، فرد بیشتر به مراقبین وابسته می شود. تعدادی از مسائل باید مورد توجه قرار گیرند ، و راهکارهای مقابله با آنها تکامل می یابد.

خوردن و تغذیه

عوامل مربوط به خوردن و تغذیه شامل موارد زیر است:

• مشکل در حفظ وزن سالم بدن. مشکل در غذا خوردن ، نیاز به کالری بیشتر به دلیل اعمال جسمی یا مشکلات متابولیکی ناشناخته می تواند دلیل این امر باشد. برای داشتن تغذیه مناسب ، ممکن است بیش از سه وعده در روز بخورید یا از مکمل های غذایی استفاده کنید.
• مشکل جویدن ، بلع و مهارت های حرکتی خوب. این مشکلات می تواند میزان غذایی را که می خورید محدود کرده و خطر خفگی را افزایش دهد. با حذف حواس پرتی در طول غذا و انتخاب غذاهایی که به راحتی قابل خوردن هستند ، ممکن است مشکلات به حداقل برسد. ظروفی که برای افرادی با مهارت های حرکتی ظریف و فنجان های پوشیده از نی یا جرعه نوشیدنی طراحی شده است نیز می تواند کمک کند.

در نهایت ، یک فرد مبتلا به بیماری هانتینگتون به خوردن و آشامیدن کمک خواهد کرد. >

مدیریت اختلالات شناختی و روانپزشکی

خانواده و مراقبان می توانند در ایجاد محیطی که به فرد مبتلا به بیماری هانتینگتون کمک می کند از فشارهای روانی جلوگیری کرده و چالش های شناختی و رفتاری را مدیریت کند ، کمک می کنند. این راهکارها عبارتند از:

• استفاده از تقویم ها و برنامه ها برای کمک به حفظ یک روال منظم
• شروع کارها با یادآوری یا کمک
• اولویت بندی یا سازماندهی کار یا فعالیت
• تجزیه و تحلیل وظایف به مراحل قابل کنترل
• ایجاد محیطی تا حد ممکن آرام ، ساده و دارای ساختار
• شناسایی و جلوگیری از عوامل استرس زا که می توانند باعث بروز طغیان ، تحریک پذیری شوند ، افسردگی یا سایر مشکلات
• برای کودکان یا نوجوانان در سن مدرسه ، مشاوره با کارکنان مدرسه برای تهیه یک برنامه آموزش فردی مناسب
• فراهم آوردن فرصت هایی برای فرد برای حفظ تعاملات اجتماعی و دوستی به عنوان تا آنجا که ممکن است

کنار آمدن و پشتیبانی

تعدادی از استراتژی ها ممکن است به افراد مبتلا به بیماری هانتینگتون و خانواده های آنها کمک کند تا با چالش های بیماری کنار بیایند.

خدمات پشتیبانی

خدمات پشتیبانی از افراد مبتلا به بیماری هانتینگتون و خانواده ها شامل موارد زیر است:

• آژانس های غیر انتفاعی ، مانند انجمن بیماری های هانتینگتون آمریکا ، آموزش مراقبت از مراقبت ، ارجاع به خدمات خارج و گروه های پشتیبانی از افراد مبتلا به بیماری و مراقبان را ارائه می دهند.
• آژانس های بهداشتی یا خدمات اجتماعی محلی و ایالتی ممکن است مراقبت روزانه را برای افراد مبتلا ، برنامه های کمک به غذا یا مهلت مراقبت از مراقبان فراهم کنند.

برنامه ریزی برای مراقبت های مسکونی و پایان زندگی

از آنجا که بیماری هانتینگتون باعث از دست رفتن تدریجی عملکرد و مرگ می شود ، پیش بینی مراقبت هایی که در مراحل پیشرفته بیماری و نزدیک به پایان زندگی مورد نیاز است ، مهم است. بحث های اولیه در مورد این نوع مراقبت ها ، فرد مبتلا به بیماری هانتینگتون را قادر می سازد تا درگیر این تصمیمات شود و ترجیحات خود را برای مراقبت اعلام کند.

ایجاد اسناد قانونی که مراقبت های پایان زندگی را تعریف می کند می تواند مفید باشد. به همه. آنها فرد مبتلا به این بیماری را توانمند می کنند و ممکن است به اعضای خانواده کمک کنند تا در اواخر پیشرفت بیماری از درگیری جلوگیری کنند. پزشک شما می تواند در مورد مزایا و معایب گزینه های مراقبتی در زمانی که همه انتخاب ها با دقت بررسی می شود مشاوره ارائه دهد.

مواردی که ممکن است نیاز به رسیدگی داشته باشند عبارتند از:

• امکانات مراقبت. مراقبت در مراحل پیشرفته بیماری احتمالاً نیاز به مراقبت از پرستار در خانه یا مراقبت در یک مرکز زندگی مساعدت یا خانه سالمندان دارد.
• مراقبت از بیمارستان. خدمات Hospice در پایان زندگی مراقبت هایی را ارائه می دهد که به فرد کمک می کند تا حد ممکن با ناراحتی کمتری به مرگ نزدیک شود. این مراقبت همچنین به اعضای خانواده پشتیبانی و آموزش می دهد تا به آنها در درک روند مرگ کمک کند.
• وصیت های زندگی. وصیت نامه های زنده اسناد قانونی هستند که شخص را قادر می سازد که در مواردی که قادر به تصمیم گیری نیست ، ترجیحات مربوط به مراقبت را بیان کند. به عنوان مثال ، این دستورالعمل ها ممکن است نشان دهند که آیا فرد مداخلات پایدار زندگی یا درمان تهاجمی یک عفونت را می خواهد یا نه.
• دستورالعمل های پیشبرد. این اسناد حقوقی به شما امکان می دهد یک یا چند نفر را برای تصمیم گیری از طرف شما شناسایی کنید. شما می توانید برای تصمیمات پزشکی یا امور مالی یک دستورالعمل قبلی ایجاد کنید.

آماده شدن برای قرار ملاقات خود

اگر علائم یا نشانه هایی در ارتباط با بیماری هانتینگتون داشته باشید ، احتمالاً پس از مراجعه اولیه به پزشک خانواده به متخصص مغز و اعصاب ارجاع می شود.

بررسی علائم ، وضعیت روحی ، سابقه پزشکی و سابقه پزشکی خانواده می تواند در ارزیابی بالینی یک اختلال عصبی بالقوه مهم باشد. .

کاری که می توانید انجام دهید

قبل از قرار ملاقات ، لیستی تهیه کنید که شامل موارد زیر باشد:

• علائم یا نشانه ها - یا هرگونه تغییر در آنچه برای شما طبیعی است - ممکن است باعث نگرانی شود
• تغییرات یا استرس های اخیر در زندگی شما
• همه داروها - از جمله داروهای بدون نسخه و مکمل های غذایی - و دوزهایی که مصرف می کنید
• سابقه خانوادگی بیماری هانتینگتون یا سایر اختلالات که ممکن است باعث اختلالات حرکتی یا شرایط روانی شود

شما ممکن است یک خانواده بخواهید عضو یا دوست برای همراهی شما در قرار ملاقات خود. این فرد می تواند پشتیبانی کند و دیدگاه متفاوتی در مورد تأثیر علائم بر توانایی های عملکردی شما ارائه دهد. س questionsالاتی ، از جمله موارد زیر:

• چه زمانی علائم را تجربه کردید؟
• آیا علائم شما مداوم یا متناوب بوده است؟
• آیا کسی از خانواده شما است تا به حال با بیماری هانتینگتون تشخیص داده شده است؟
• آیا در خانواده شما کسی با اختلال حرکتی یا اختلال روانی دیگری تشخیص داده شده است؟
• آیا در انجام کار ، مدرسه یا کارهای روزمره مشکلی دارید؟
• آیا کسی از خانواده شما جوان فوت کرده است؟
• آیا کسی از خانواده شما در خانه سالمندان است؟
• آیا کسی از خانواده شما دائم الخلقه است یا حرکت می کند؟
• آیا تغییری در حالت عمومی خود مشاهده کرده اید؟
• آیا شما همه وقت ناراحت هستید؟
• آیا تا به حال به خودکشی فکر کرده اید؟