تومورهای هیپوفیز

بررسی اجمالی

تومورهای هیپوفیز رشد غیر عادی هستند که در غده هیپوفیز شما ایجاد می شوند. برخی از تومورهای هیپوفیز منجر به مقدار زیادی هورمون تنظیم کننده عملکردهای مهم بدن شما می شوند. برخی از تومورهای هیپوفیز می توانند باعث شوند که غده هیپوفیز سطح کمتری از هورمون ها را تولید کند. آدنوم در غده هیپوفیز یا بافتهای اطراف شما باقی مانده و به سایر قسمت های بدن گسترش نمی یابد.

گزینه های مختلفی برای درمان تومورهای هیپوفیز وجود دارد ، از جمله برداشتن تومور ، کنترل رشد و کنترل سطح هورمون با داروها پزشک شما ممکن است مشاهده را مشاهده کند - یا رویکرد "صبر کنید و ببینید".

علائم

همه تومورهای هیپوفیز علائمی ایجاد نمی کنند. بعضی اوقات به طور اتفاقی در یک آزمایش تصویربرداری مانند MRI یا CT انجام می شود که به دلیل دیگری انجام می شود. تومورهای هیپوفیز که هورمون ایجاد می کنند (عملکرد) بسته به هورمونی که تولید می کنند می توانند علائم و نشانه های مختلفی ایجاد کنند. علائم و نشانه های تومورهای هیپوفیز که هورمون ایجاد نمی کنند (غیرفعال) به رشد آنها و فشاری که به سایر ساختارها وارد می کنند مربوط می شود.

تومورهای بزرگ هیپوفیز - اندازه های آنها در حدود 1 سانتی متر (کمی کمتر از نیم اینچ) یا بزرگتر - به عنوان ماکروآدنوم شناخته می شوند. تومورهای کوچکتر را میکروآدنوم می نامند. به دلیل اندازه ماکروآدنوم ، آنها می توانند به غده هیپوفیز طبیعی و ساختارهای مجاور فشار وارد کنند.

علائم و نشانه های مربوط به فشار تومور

علائم و نشانه های فشار از تومور هیپوفیز ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• سردرد
• کاهش بینایی ، به ویژه از دست دادن بینایی محیطی

علائم مربوط به تغییرات سطح هورمون

کمبود

تومورهای بزرگ می توانند باعث کمبود هورمون شوند. علائم و نشانه ها عبارتند از:

• حالت تهوع و استفراغ
• ضعف
• احساس سرما
• کمتر قاعدگی یا عدم قاعدگی
• اختلال عملکرد جنسی
• افزایش مقدار ادرار
• کاهش وزن یا افزایش ناخواسته

عملکرد بیش از حد

تومورهای هیپوفیز عملکرد باعث تولید بیش از حد هورمون ها می شود . انواع مختلف تومورهای عملکردی در غده هیپوفیز باعث ایجاد علائم و نشانه های خاصی می شوند و گاهی اوقات ترکیبی از آنها است.

تومورهای ترشح کننده هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک (ACTH) هورمون کورتیزول. سندرم کوشینگ در نتیجه تولید بیش از حد کورتیزول در غدد فوق کلیه است. علائم و نشانه های احتمالی سندرم کوشینگ عبارتند از:

• تجمع چربی در قسمت میانی و قسمت فوقانی کمر
• گردی اغراق آمیز صورت
• نازک شدن بازوها و پاها با ضعف عضلانی
• فشار خون بالا
• قند خون بالا
• آکنه
• ضعیف شدن استخوان
• کبودی
• علائم کشیدگی
• اضطراب ، تحریک پذیری یا افسردگی

تومورهای ترشح کننده هورمون رشد

این تومورها باعث تولید هورمون رشد بیش از حد (آکرومگالی) می شوند که می تواند باعث موارد زیر شود:

• ویژگی های صورت درشت
• بزرگ شدن دست و پا
• تعریق بیش از حد
• مشکلات قلبی
• درد مفصل
• نامرتب بودن دندان ها
• افزایش موهای بدن

کودکان و نوجوانان ممکن است خیلی سریع یا خیلی بلند رشد کنند.

تومورهای ترشح کننده پرولاکتین

تولید بیش از حد پرولاکتین از تومور هیپوفیز (پرولاکتینوما) می تواند باعث کاهش سطح طبیعی هورمون جنسی شود یکی - استروژن در زنان و تستوسترون در مردان. پرولاکتین بیش از حد در خون به طور متفاوتی بر مردان و زنان تأثیر می گذارد.

در زنان ، پرولاکتینوما ممکن است باعث موارد زیر شود: / li>

ترشحات شیری از پستانها

در مردان ، یک تومور تولید کننده پرولاکتین ممکن است باعث هیپوگنادیسم مردان شود. علائم و نشانه ها می تواند شامل موارد زیر باشد:

• اختلال نعوظ
• کاهش تعداد اسپرم
• از بین رفتن میل جنسی
• رشد پستان li>

تومورهای ترشح کننده هورمون تیروئید تحریک کننده

هنگامی که تومور هیپوفیز بیش از حد هورمون تحریک کننده تیروئید تولید می کند ، غده تیروئید مقدار زیادی از هورمون تیروکسین را تولید می کند. این دلیل نادر پرکاری تیروئید یا بیماری تیروئید بیش فعال است. پرکاری تیروئید می تواند متابولیسم بدن شما را تسریع کند ، باعث:

• کاهش وزن
• ضربان قلب سریع یا نامنظم
• عصبی یا تحریک پذیری
• مکرر حرکات روده
• تعریق زیاد

چه موقع به پزشک مراجعه کنید

در صورت بروز علائم و نشانه هایی که ممکن است با تومور هیپوفیز همراه باشد ، مراجعه کنید به دکتر شما تومورهای هیپوفیز معمولاً می توانند سطح هورمون را به حالت طبیعی برگردانند و علائم و نشانه های شما را کاهش دهند.

اگر می دانید که نئوپلازی غدد درون ریز متعدد ، نوع 1 (MEN 1) در خانواده شما وجود دارد ، با پزشک خود در مورد آزمایش های دوره ای که ممکن است به تشخیص تومور هیپوفیز کمک کند ، صحبت کنید.

علل

علت رشد کنترل نشده سلول در غده هیپوفیز ، که تومور ایجاد می کند ، ناشناخته باقی مانده است.

غده هیپوفیز یک غده لوبیایی شکل کوچک است که در پایه مغز شما قرار دارد ، تا حدودی پشت سر بینی و بین گوشهایت غده با وجود اندازه کوچک ، تقریباً روی همه قسمت های بدن شما تأثیر می گذارد. هورمون های تولید شده به تنظیم عملکردهای مهم ، مانند رشد ، فشار خون و تولید مثل کمک می کند.

درصد کمی از موارد تومور هیپوفیز در خانواده ها وجود دارد ، اما اکثر آنها هیچ عامل ارثی مشخصی ندارند. هنوز هم دانشمندان گمان می كنند كه تغییرات ژنتیكی نقش مهمی در چگونگی ایجاد تومورهای هیپوفیز دارد.

عوامل خطر

افرادی كه سابقه خانوادگی برخی از شرایط ارثی دارند ، مانند نئوپلازی غدد درون ریز متعدد ، نوع 1 (مردان 1) ، خطر افزایش تومورهای هیپوفیز را دارند. در MEN 1 ، تومورهای متعدد در غدد مختلف سیستم غدد درون ریز رخ می دهد. آزمایش ژنتیک برای این اختلال در دسترس است.

عوارض

تومورهای هیپوفیز معمولاً رشد و گسترش زیادی ندارند. با این حال ، آنها می توانند سلامتی شما را تحت تأثیر قرار دهند ، احتمالاً باعث:

• از دست دادن بینایی شوند. تومور هیپوفیز می تواند به اعصاب بینایی فشار وارد کند.
• کمبود دائمی هورمون. وجود تومور هیپوفیز یا از بین بردن آن ممکن است به طور دائمی میزان هورمون شما را تغییر دهد ، که ممکن است لازم باشد با داروهای هورمونی جایگزین شود.

یک عارضه نادر اما بالقوه جدی تومور هیپوفیز است. آپوپلکسی هیپوفیز ، هنگامی که خونریزی ناگهانی به تومور رخ می دهد. این احساس شدیدترین سردردی است که تاکنون داشته اید. آپوپلکسی هیپوفیز به درمان اورژانسی نیاز دارد ، معمولاً با کورتیکواستروئیدها و احتمالاً با جراحی. علائم آنها شبیه سایر موارد است. برخی از تومورهای هیپوفیز به دلیل آزمایشات پزشکی برای سایر شرایط یافت می شوند. وی ممکن است دستور دهد:

• آزمایش خون و ادرار. این آزمایشات می تواند میزان تولید بیش از حد یا کمبود هورمون را تشخیص دهد.
• تصویربرداری از مغز. سی تی اسکن یا ام آر آی از مغز شما می تواند به پزشک کمک کند تا در مورد محل و اندازه تومور هیپوفیز قضاوت کند.
• تست بینایی. این می تواند تعیین کند که آیا تومور هیپوفیز بینایی یا بینایی شما را مختل کرده است.

علاوه بر این ، پزشک ممکن است شما را به آزمایش غدد درون ریز برای آزمایش گسترده تر معرفی کند.

درمان

بسیاری از تومورهای هیپوفیز نیازی به درمان ندارند. درمان برای کسانی که این کار را انجام می دهند به نوع تومور ، اندازه آن و میزان رشد آن در مغز شما بستگی دارد. سن و سلامت کلی شما نیز عواملی هستند.

درمان شامل تیمی از متخصصان پزشکی است که احتمالاً شامل یک جراح مغز (جراح مغز و اعصاب) ، متخصص سیستم غدد درون ریز (متخصص غدد) و یک انکولوژیست پرتوی است. پزشکان معمولاً از جراحی ، پرتودرمانی و داروها به تنهایی یا به صورت ترکیبی برای درمان تومور هیپوفیز و بازگشت تولید هورمون به سطح طبیعی استفاده می کنند.

جراحی

برداشتن تومور هیپوفیز با جراحی اگر تومور به اعصاب بینایی فشار وارد کند یا تومور بیش از حد هورمون های خاص تولید کند ، معمولاً لازم است. موفقیت جراحی به نوع تومور ، محل آن ، اندازه آن و اینکه تومور به بافتهای اطراف حمله کرده است بستگی دارد. دو روش اصلی جراحی برای درمان تومورهای هیپوفیز عبارتند از:

• رویکرد ترانسفنوئیدی آندوسکوپیک ترانسال. این معمولاً پزشک را قادر می سازد تومور را از طریق بینی و سینوس های شما بدون برش خارجی خارج کند. هیچ قسمت دیگری از مغز شما تحت تأثیر قرار نگرفته و هیچ جای زخمی قابل مشاهده نیست. برداشتن تومورهای بزرگ ممکن است دشوار باشد ، به خصوص اگر توموری به اعصاب یا بافت مغز مجاور حمله کرده باشد.
• رویکرد ترانس جمجمه (کرانیوتومی). تومور از طریق قسمت بالای جمجمه شما از طریق یک برش در پوست سر شما برداشته می شود. با استفاده از این روش دستیابی به تومورهای بزرگ یا پیچیده تر آسان تر است.

پرتودرمانی

پرتودرمانی از منابع پرتوی پرتوی برای از بین بردن تومورها استفاده می کند. اگر جراحی گزینه ای نباشد ، می تواند بعد از جراحی یا به تنهایی استفاده شود. پرتودرمانی می تواند مفید باشد اگر تومور پس از جراحی ادامه یابد یا بازگشت کند و علائم و نشانه هایی ایجاد کند که داروها آن را تسکین ندهند. روشهای پرتودرمانی عبارتند از:

• جراحی رادیو استاتیک. این غالباً به صورت یک دوز بالا تحویل داده می شود و این باعث متمرکز شدن پرتوهای تابشی بر روی تومور بدون برش می شود. این پرتوهای پرتوی به اندازه و شکل تومور را با کمک روشهای ویژه تصویربرداری از مغز به تومور منتقل می کند. حداقل اشعه در تماس با بافت سالم اطراف تومور قرار دارد و خطر آسیب به بافت طبیعی را کاهش می دهد.
• تابش پرتوی خارجی. این باعث می شود تابش به تدریج با گذشت زمان افزایش یابد. یک سری درمان ها ، معمولاً پنج بار در هفته در یک دوره چهار تا شش هفته ای ، به صورت سرپایی انجام می شود. در حالی که این روش درمانی اغلب مثر است ، اما کنترل کامل رشد تومور و تولید هورمون ممکن است سالها طول بکشد. پرتودرمانی همچنین ممکن است به سلولهای طبیعی هیپوفیز و بافت طبیعی مغز ، به ویژه در نزدیکی غده هیپوفیز آسیب برساند. در این نوع پرتودرمانی از رایانه ای استفاده می شود که به پزشک امکان می دهد پرتوهای آن را شکل داده و تومور را از زوایای مختلف احاطه کند. مقاومت پرتوها نیز می تواند محدود باشد ، به این معنی که بافتهای اطراف تابش کمتری دریافت می کنند.
• پرتودرمانی. یکی دیگر از گزینه های تابش ، این نوع به جای اشعه X از یون های بار مثبت (پروتون ها) استفاده می کند. برخلاف اشعه X ، پرتوهای پروتون پس از آزاد شدن انرژی در هدف خود متوقف می شوند. این پرتوها می توانند به خوبی کنترل شوند و می توانند در تومورهایی که خطر کمتری برای بافتهای سالم دارند استفاده شود. این نوع درمان به تجهیزات خاصی احتیاج دارد و به طور گسترده در دسترس نیست.

فواید و عوارض این اشکال پرتودرمانی اغلب فوری نیست و ممکن است ماهها یا سالها به طول انجامد تا کاملاً مثر باشد. . یک انکولوژیست پرتوی وضعیت شما را ارزیابی می کند و در مورد جوانب مثبت و منفی هر یک از گزینه ها با شما صحبت می کند.

داروها

درمان با داروها می تواند به جلوگیری از ترشح بیش از حد هورمون کمک کند و گاهی اوقات انواع خاصی از آنها را کوچک کند. تومورهای هیپوفیز:

• تومورهای ترشح کننده پرولاکتین (پرولاکتینوما). داروهای کابرگولین و بروموکریپتین (Parlodel ، Cycloset) ترشح پرولاکتین را کاهش می دهند و اغلب اندازه تومور را کاهش می دهند. عوارض جانبی احتمالی شامل خواب آلودگی ، سرگیجه ، حالت تهوع ، گرفتگی بینی ، استفراغ ، اسهال یا یبوست ، گیجی و افسردگی است. برخی از افراد هنگام مصرف این داروها دچار رفتارهای اجباری مانند قمار می شوند.

• تومورهای تولید کننده ACTH (سندرم کوشینگ). داروهایی برای کنترل تولید بیش از حد کورتیزول در غده فوق کلیه شامل کتوکونازول ، میتوتان (لیسودرن) و متیارپون (متوپیرون) است. Osilodrostat (Isturisa) همچنین تولید کورتیزول را کاهش می دهد. عوارض جانبی احتمالی شامل یک ناهنجاری در هدایت قلب است که می تواند منجر به بی نظمی ضربان قلب جدی شود. Mifepristone (Korlym ، Mifeprex) برای افراد مبتلا به سندرم کوشینگ که دیابت نوع 2 یا عدم تحمل گلوکز دارند ، تأیید شده است. Mifepristone تولید کورتیزول را کاهش نمی دهد ، اما اثرات کورتیزول را بر روی بافت های شما مسدود می کند. عوارض جانبی ممکن است شامل خستگی ، حالت تهوع ، استفراغ ، سردرد ، دردهای عضلانی ، فشار خون بالا ، پتاسیم کم و تورم باشد.

  Pasireotide (Signifor) با کاهش تولید ACTH از تومور هیپوفیز کار می کند. این دارو دو بار در روز به صورت آمپول تجویز می شود. اگر جراحی هیپوفیز ناموفق باشد یا انجام آن توصیه نشود ، توصیه می شود. عوارض جانبی نسبتاً شایع است و ممکن است شامل اسهال ، حالت تهوع ، افزایش قند خون ، سردرد ، درد شکم و خستگی باشد.

تومورهای ترشح کننده هورمون رشد. دو نوع دارو برای این نوع تومورهای هیپوفیز در دسترس است و به خصوص اگر جراحی در عادی سازی تولید هورمون رشد ناموفق باشد ، بسیار مفید است. یک نوع دارو معروف به آنالوگ سوماتوستاتین ، که شامل داروهایی مانند اکتروتید (Sandostatin ، Sandostatin LAR Depot) و لانروتید (Somatuline Depot) است ، باعث کاهش تولید هورمون رشد می شود و ممکن است تومور را کوچک کند. این موارد با تزریق ، معمولاً هر چهار هفته انجام می شود. یک داروی خوراکی اکتروتید (Mycapssa) هم اکنون در دسترس است و دارای اثر و عوارض مشابه داروی تزریقی است.

این داروها می توانند عوارض جانبی مانند حالت تهوع ، استفراغ ، اسهال ، درد معده ، سرگیجه ، سردرد ایجاد کنند. و درد در محل تزریق. بسیاری از این عوارض با گذشت زمان بهبود می یابند یا حتی از بین می روند. آنها همچنین می توانند باعث ایجاد سنگ صفرا شوند و ممکن است باعث بدتر شدن دیابت شوند.

نوع دوم داروها ، pegvisomant (Somavert) ، جلوی تأثیر هورمون رشد اضافی را بر بدن می گیرد. این دارو که با تزریق روزانه تجویز می شود ، ممکن است در برخی افراد باعث آسیب کبدی شود.

جایگزینی هورمون های هیپوفیز

اگر تومور هیپوفیز یا جراحی برای از بین بردن آن تولید هورمون را کاهش دهد ، به احتمال زیاد برای حفظ سطح طبیعی هورمون باید هورمون های جایگزین مصرف کنید. برخی از افرادی که تحت پرتودرمانی هستند نیز به جایگزینی هورمون هیپوفیز نیاز دارند.

انتظار هوشیارانه

در انتظار هوشیارانه - همچنین به عنوان مشاهده ، درمان حاملگی یا معوق درمانی شناخته می شود - شما ممکن است نیاز به پیگیری منظم داشته باشید آزمایشاتی برای تعیین رشد تومور اگر تومور شما علائم یا علائمی ایجاد نکند ، این ممکن است یک گزینه باشد.

اگر تومور مشکلات دیگری ایجاد نکند ، بسیاری از افراد مبتلا به تومورهای هیپوفیز بدون درمان عملکرد طبیعی دارند. اگر جوان تر هستید ، انتظار مراقبانه می تواند یک گزینه باشد به شرطی که احتمال تغییر یا رشد تومور خود را در طول دوره مشاهده بپذیرید ، احتمالاً به درمان نیاز دارید. شما و پزشک می توانید خطر بروز علائم را در مقابل درمان بسنجید.

آزمایشات بالینی

کنار آمدن و پشتیبانی

طبیعی است که شما و خانواده تان س questionsال کنید در طول تشخیص و درمان تومور هیپوفیز. این روند می تواند طاقت فرسا - و ترسناک باشد. به همین دلیل مهم است که هرچه بیشتر در مورد شرایط خود یاد بگیرید. هرچه شما و خانواده تان درباره هر یک از جنبه های مراقبت خود بیشتر بدانید و درک کنید ، بهتر است.

همچنین ممکن است برای شما مفید باشد که احساسات خود را در شرایط مشابه با دیگران به اشتراک بگذارید. بررسی کنید که آیا گروه های پشتیبانی برای افراد مبتلا به تومور هیپوفیز و خانواده های آنها در منطقه شما موجود است یا خیر. بیمارستان ها اغلب از این گروه ها حمایت مالی می کنند. تیم پزشکی شما همچنین ممکن است بتواند به شما در یافتن حمایت عاطفی مورد نیاز شما کمک کند.

آماده شدن برای قرار ملاقات

شما احتمالاً با مراجعه به ارائه دهنده مراقبت های اولیه خود این کار را آغاز خواهید کرد. اگر پزشک شما شواهدی در مورد تومور هیپوفیز پیدا کند ، ممکن است شما را به چندین متخصص مانند جراح مغز (جراح مغز و اعصاب) یا پزشکی که متخصص اختلالات سیستم غدد درون ریز است (متخصص غدد) توصیه کند.

در اینجا برخی اطلاعات برای کمک به شما در آمادگی برای قرار ملاقات آورده شده است.

کاری که می توانید انجام دهید

وقتی قرار ملاقات را تعیین می کنید ، از آنها س askال کنید که آیا باید کاری را از قبل انجام دهید ، مانند روزه گرفتن قبل از آن داشتن یک آزمون خاص لیستی از موارد زیر تهیه کنید:

• علائم شما ، از جمله علائمی که به نظر می رسد با دلیل قرار ملاقات شما ارتباط نداشته باشد
• اطلاعات شخصی اصلی ، از جمله استرس های بزرگ یا تغییرات زندگی اخیر و خانواده سابقه پزشکی
• داروها ، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید ، از جمله دوزها
• س toالاتی که می توانید از پزشک خود بپرسید

یکی از اعضای خانواده یا دوست خود را همراه داشته باشید ، در صورت امکان ، برای کمک به شما در حفظ اطلاعات دریافتی.

برای تومور هیپوفیز ، س questionsالاتی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:

• چه چیزی احتمالاً باعث ایجاد علائم یا شرایط من شده است؟
• چه علل احتمالی دیگری وجود دارد؟
• چه متخصصانی را باید ببینم؟
• چه آزمایشاتی لازم دارم؟
• بهترین کدام است مسیر اقدام؟
• گزینه های اصلی برای رویکرد اصلی که شما پیشنهاد می کنید چیست؟
• من این سایر موارد بهداشتی را دارم. چگونه می توانم آنها را با هم مدیریت کنم؟
• آیا محدودیت هایی وجود دارد که باید رعایت کنم؟
• آیا بروشورها یا سایر مواد چاپی دیگری که می توانم داشته باشم وجود دارد؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

در پرسیدن س questionsالات دیگر دریغ نکنید.

چه انتظاری از پزشک خود دارید

احتمالاً پزشک شما برای اینکه از شما تعدادی سوال بپرسد ، از جمله:

• چه زمانی علائم شما شروع شد؟
• آیا آنها مداوم بوده اند یا گاه به گاه؟
• شدت آن چقدر است علائم شما چیست؟
• به نظر می رسد در صورت وجود چه مواردی علائم شما را بهبود می بخشد؟
• به نظر می رسد چه علتی علائم شما را بدتر می کند؟
• آیا قبلاً هم داشته اید؟ به هر دلیلی در گذشته از سر خود تصویربرداری می کنید؟