پرولاکتینوما

بررسی اجمالی

پرولاکتینوما یک تومور غیر سرطانی در غده هیپوفیز است. این تومور باعث می شود که هیپوفیز بیش از حد هورمونی به نام پرولاکتین تولید کند. مهمترین تأثیر پرولاکتینوما کاهش سطح برخی هورمونهای جنسی - استروژن در زنان و تستوسترون در مردان است.

اگرچه پرولاکتینوما تهدید کننده زندگی نیست ، اما می تواند باعث مشکلات بینایی ، ناباروری و سایر مشکلات شود. پرولاکتینوما متداول ترین نوع تومور تولید کننده هورمون است که می تواند در غده هیپوفیز شما ایجاد شود.

پزشکان اغلب می توانند پرولاکتینوما را با داروها درمان کنند تا سطح پرولاکتین شما در حد طبیعی باشد. جراحی برای برداشتن تومور هیپوفیز نیز ممکن است یک گزینه باشد.

علائم

پرولاکتینوما ممکن است هیچ علائم و نشانه های قابل توجهی ایجاد نکند. با این حال ، پرولاکتین بیش از حد در خون (هایپرپرولاکتینمی) یا فشار بر بافت های اطراف از یک تومور بزرگ می تواند علائم یا نشانه هایی ایجاد کند. از آنجا که افزایش پرولاکتین می تواند سیستم تولید مثل را از بین ببرد (هیپوگنادیسم) ، برخی از علائم و نشانه های پرولاکتینوما مخصوص خانمها یا آقایان است.

در خانمها ، پرولاکتینوما می تواند ایجاد کند: > قاعدگی نامنظم یا عدم قاعدگی

در مردان ، پرولاکتینوما می تواند باعث:

• اختلال نعوظ
• کاهش موهای بدن و صورت
• پستان های بزرگ شده ، به طور غیر معمول

در هر دو جنس ، پرولاکتینوما می تواند باعث شود:

• تراکم استخوان کم
• کاهش سایر موارد تولید هورمون توسط غده هیپوفیز در نتیجه فشار تومور
• عدم علاقه به فعالیت جنسی
• سردرد
• اختلالات بینایی
• ناباروری

زنان تمایل به مشاهده علائم دارند علائم زودتر از مردان ، هنگامی که اندازه تومورها کوچکتر است ، احتمالاً به دلیل از دست رفتن یا نامنظم بودن دوره های قاعدگی. مردان تمایل دارند علائم و نشانه ها را بعداً مشاهده کنند ، درصورتی که تومورها بزرگتر شده و احتمالاً باعث سردرد یا مشکلات بینایی شوند.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم

در صورت بروز علائم و نشانه های مرتبط با پرولاکتینوما ، برای تعیین علت به پزشک مراجعه کنید.

علل

پرولاکتینوما یکی از انواع تومورها است که در غده هیپوفیز ایجاد می شود. علت این تومورها ناشناخته است.

غده هیپوفیز یک غده لوبیای کوچک شکل است که در پایه مغز شما قرار دارد. غده هیپوفیز علیرغم اندازه کوچک ، تقریباً روی همه قسمت های بدن شما تأثیر می گذارد. هورمونهای آن به تنظیم عملکردهای مهم مانند رشد ، متابولیسم ، فشار خون و تولید مثل کمک می کنند.

سایر دلایل احتمالی تولید بیش از حد پرولاکتین شامل داروها ، انواع دیگر تومورهای هیپوفیز ، غده تیروئید کم کار ، تحریک مداوم قفسه سینه ، بارداری و شیردهی.

عوامل خطر

پرولاکتینوما در زنان بیشتر از مردان است. این اختلال در کودکان نادر است.

عوارض

عوارض پرولاکتینوما ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• از دست دادن استخوان (پوکی استخوان). پرولاکتین زیاد می تواند تولید هورمون های استروژن و تستوسترون را کاهش دهد ، در نتیجه باعث کاهش تراکم استخوان و افزایش خطر پوکی استخوان می شود.
• عوارض بارداری. در طی یک بارداری طبیعی ، تولید استروژن افزایش می یابد. اگر باردار هستید و پرولاکتینوما بزرگ دارید ، این مقادیر بالای استروژن ممکن است باعث رشد تومور و علائم و نشانه های مرتبط مانند سردرد و تغییر بینایی شود.
• کاهش بینایی. در صورت عدم درمان ، پرولاکتینوما ممکن است به اندازه کافی بزرگ شود تا عصب بینایی شما را فشرده کند. این می تواند باعث از بین رفتن دید محیطی شود.
• کم بودن سطح سایر هورمون های هیپوفیز. با وجود پرولاکتینوماهای بزرگتر ، فشار بر غده هیپوفیز طبیعی می تواند منجر به کاهش سطح سایر هورمون های تحت کنترل هیپوفیز از جمله هورمون های تیروئید و کورتیزول (هورمون پاسخ دهنده به استرس) شود.

در صورت وجود پرولاکتینوما و می خواهید باردار شوید یا در حال حاضر باردار هستید ، با پزشک خود صحبت کنید. اصلاحات در درمان و نظارت ممکن است لازم باشد.

تشخیص

اگر علائم و نشانه هایی دارید که شما را نشان می دهد پرولاکتینوما دارید ، دکتر شما ممکن است توصیه کند:

• آزمایش خون. آزمایش خون می تواند تولید بیش از حد پرولاکتین و اینکه آیا سطح سایر هورمون های کنترل شده توسط هیپوفیز در محدوده طبیعی است را تشخیص دهد. زنان در سنین باروری نیز آزمایش بارداری انجام می دهند.
• تصویربرداری از مغز. پزشک شما ممکن است بتواند تومور هیپوفیز را در تصویری که با اسکن تصویربرداری تشدید مغناطیسی از مغز شما ایجاد می شود ، تشخیص دهد.
• آزمایش های بینایی. اینها می توانند تشخیص دهند که آیا تومور هیپوفیز بینایی شما را مختل کرده است یا خیر.

علاوه بر این ، پزشک ممکن است شما را برای آزمایش گسترده تر با پزشکی متخصص در درمان اختلالات سیستم غدد درون ریز (متخصص غدد درون ریز) ارجاع دهد.

درمان

اهداف درمان پرولاکتینوما شامل موارد زیر است: li>

درمان پرولاکتینوما شامل دو روش درمانی اصلی است: داروها و جراحی.

داروها

داروهای خوراکی اغلب می توانند تولید پرولاکتین را کاهش دهند و علائم را از بین ببرند. داروها همچنین ممکن است تومور را کوچک کنند. با این حال ، درمان طولانی مدت با داروها به طور کلی ضروری است.

پزشکان از داروهایی که به عنوان آگونیست های دوپامین شناخته می شوند ، برای درمان پرولاکتینوما استفاده می کنند. این داروها اثرات دوپامین - ماده شیمیایی مغز را که به طور معمول تولید پرولاکتین را کنترل می کند ، تقلید می کنند. داروهای تجویز شده معمول شامل بروموکریپتین (سیکلوزت ، پارلودل) و کابرگولین است. این داروها باعث کاهش تولید پرولاکتین می شوند و ممکن است تومور را در اکثر افراد مبتلا به پرولاکتینوما کاهش دهند. داروها با این حال ، اگر پزشک شما را با دوز بسیار کمی از دارو شروع کند و به تدریج دوز را افزایش دهد ، این عوارض جانبی معمولاً به حداقل می رسد.

موارد نادری از آسیب دریچه قلب با کابرگولین وجود داشته است ، اما معمولاً در افرادی که دوزهای بسیار بیشتری را برای بیماری پارکینسون مصرف می کنند. برخی از افراد ممکن است هنگام مصرف این داروها رفتارهای اجباری مانند قمار را تجربه کنند.

اگر دارو به طور قابل توجهی تومور را کوچک می کند و سطح پرولاکتین شما به مدت دو سال طبیعی است ، ممکن است بتوانید با استفاده از داروی خود از این دارو خلاص شوید. راهنمایی دکتر با این حال ، عود عادی است. مصرف دارو را بدون تأیید پزشک قطع نکنید.

دارو در دوران بارداری

در هنگام درمان زنانی که می خواهند باروری خود را بازیابند ، بروموکریپتین بیشتر تجویز می شود. با این حال ، به محض باردار شدن ، پزشک احتمالاً به شما توصیه می کند که از مصرف هر دو دارو صرف نظر کنید.

اگرچه هر دو دارو در اوایل بارداری بی خطر محسوب می شوند ، اما ایمنی آنها در کل دوران بارداری مشخص نیست. با این حال ، اگر پرولاکتینومای بزرگی دارید یا علائم و نشانه هایی مانند سردرد یا تغییر بینایی در شما ایجاد می شود ، ممکن است پزشک برای جلوگیری از عوارض پرولاکتینوما ، شروع مجدد دارو را به شما توصیه کند.

اگر تحت معالجه هستید پرولاکتینوما و مایل به تشکیل خانواده هستید ، بهتر است قبل از بارداری گزینه های خود را با پزشک خود در میان بگذارید.

جراحی

جراحی برای برداشتن تومور معمولاً یک گزینه است اگر درمان دارویی برای پرولاکتینوما مثر نیست یا شما نمی توانید دارو را تحمل کنید. برای کاهش فشار روی اعصابی که بینایی شما را کنترل می کنند ، ممکن است جراحی لازم باشد.

نوع جراحی شما تا حد زیادی به اندازه و میزان تومور شما بستگی دارد:

• جراحی بینی بیشتر افرادی که نیاز به جراحی دارند روشی انجام می شود که در آن تومور از طریق حفره بینی برداشته می شود. به آن عمل جراحی ترانسفنوئید می گویند. میزان عوارض کم است زیرا در طی جراحی هیچ قسمت دیگری از مغز لمس نمی شود و این جراحی هیچ جای زخمی برجای نمی گذارد.
• جراحی ترانس جمجمه. اگر تومور شما بزرگ است یا به بافت مغزی مجاور گسترش یافته است ، ممکن است به این روش نیاز داشته باشید که به آن کرانیوتومی نیز گفته می شود. جراح تومور را از طریق قسمت فوقانی جمجمه خارج می کند.

نتیجه جراحی به اندازه و محل تومور و سطح پرولاکتین شما قبل از جراحی و همچنین مهارت بستگی دارد. جراح. هرچه سطح پرولاکتین بیشتر باشد ، احتمال بازگشت تولید پرولاکتین پس از جراحی کاهش می یابد.

جراحی میزان پرولاکتین را در اکثر افراد مبتلا به تومورهای هیپوفیز کوچک اصلاح می کند. با این حال ، بسیاری از تومورهای هیپوفیز در طی پنج سال از زمان جراحی برمی گردند. برای افرادی که تومورهای بزرگتری دارند که فقط می توانند تا حدی از بین بروند ، دارو درمانی اغلب می تواند سطح پرولاکتین را پس از جراحی به یک حد نرمال برگرداند. دارو و کاندید جراحی نیستند ، پرتودرمانی ممکن است یک گزینه باشد.

آزمایشات بالینی

آماده شدن برای قرار ملاقات

شما احتمالاً با دیدن دکتر خانوادگی شما سپس ممکن است شما به پزشکی متخصص در زمینه اختلالات غدد و هورمون های بدن مراجعه کنید (متخصص غدد درون ریز).

در اینجا برخی از اطلاعات برای کمک به شما برای آمادگی در قرار ملاقات آورده شده است.

کاری که می توانید انجام دهید

• علائم خود را بنویسید ، از جمله علائمی که به نظر می رسد بی ارتباط هستند. برای آنها قرار ملاقات تعیین کرده اید.
• برای خانم ها ، سابقه قاعدگی ، سن شروع پریود ، دوره های از دست رفته قاعدگی ، تاریخ تقریبی و نوع پیشگیری از بارداری را بنویسید.
• اطلاعات مهم شخصی ، از جمله استرسهای اساسی یا تغییرات زندگی اخیر را بنویسید.
• تمام داروها ، ویتامین ها و مکمل هایی را که مصرف می کنید لیست کنید.
• سوالات مربوط به پزشک خود را بنویسید.

تهیه لیستی از سوالات می تواند به شما کمک کند از وقت خود با دکتر خود نهایت استفاده را ببرید. برای پرولاکتینوما ، برخی از س questionsالات اساسی که باید بپرسید عبارتند از:

• علت احتمالی علائم من چیست؟
• علل احتمالی دیگر چیست؟
• چه چیزی آیا آزمایشات لازم است؟ آیا آنها به آماده سازی خاصی نیاز دارند؟
• چه روش های درمانی موجود است و شما کدام یک را توصیه می کنید؟
• چه عوارض جانبی را می توانم از درمان انتظار داشته باشم؟
• در صورت وجود جراحی ، آیا پرولاکتینوما دوباره برمی گردد؟
• من بیماری های دیگری دارم. چگونه می توانم آنها را با هم به بهترین وجه مدیریت کنم؟
• آیا می توانم بچه دار شوم؟
• آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟
• آیا بروشورها یا سایر مطالب چاپ شده ای وجود دارد که بتوانم از آنها استفاده کنم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

در پرسیدن هرگونه سوال دیگر دریغ نکنید.

چه انتظاری از پزشک خود دارید

پزشک شما است احتمالاً س youالاتی از شما می پرسد ، از جمله:

• چه زمانی علائم شما شروع شد؟
• آیا علائم شما مداوم بوده یا گاه به گاه؟
• آیا به نظر می رسد چیزی وجود دارد؟ علائم خود را بهبود ببخشید؟
• به نظر می رسد چه چیزی علائم شما را بدتر می کند؟
• آیا شما یا اعضای خانواده تا به حال سطح کلسیم ، سنگ کلیه یا تومورهای غدد غدد درون ریز بالا داشته اید؟