اختلال اسکیزوافکتیو

بررسی اجمالی

اختلال اسکیزوافکتیو یک اختلال سلامت روان است که با ترکیبی از علائم اسکیزوفرنیا ، مانند توهم یا توهم ، و علائم اختلال خلقی ، مانند افسردگی یا شیدایی مشخص می شود.

دو نوع اختلال اسکیزوافکتیو - هر دو شامل برخی از علائم اسکیزوفرنی است - موارد زیر است:

• نوع دو قطبی ، که شامل دوره های شیدایی و گاهی افسردگی اساسی است
• افسردگی نوع ، که فقط شامل دوره های افسردگی اساسی است

اختلال اسکیزوافکتیو ممکن است یک دوره منحصر به فرد در هر فرد مبتلا داشته باشد.

اختلال اسکیزوافکتیک درمان نشده ممکن است منجر به مشکلات عملکرد در محل کار ، در مدرسه و در موقعیت های اجتماعی ، باعث تنهایی و مشکل در پایین نگه داشتن شغل یا حضور در مدرسه می شود. افراد مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو ممکن است به کمک و پشتیبانی با عملکرد روزانه نیاز داشته باشند. درمان می تواند به مدیریت علائم و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

علائم

علائم اختلال اسکیزوافکتیو ممکن است در افراد مختلف متفاوت باشد. افرادی که به این بیماری مبتلا هستند علائم روان پریشی مانند توهم یا توهم و همچنین علائم اختلال خلقی را تجربه می کنند - یا از نوع دو قطبی (دوره های شیدایی و گاهی افسردگی) یا نوع افسردگی (دوره های افسردگی).

اگرچه پیشرفت و روند اختلال اسکیزوافکتیو ممکن است متفاوت باشد ، اما ویژگی های تعریف شده شامل یک حالت عمده خلقی (افسردگی یا شیدایی) و حداقل یک دوره دو هفته ای از علائم روان پریشی در صورت عدم وجود یک قسمت عمده خلقی است.

علائم و نشانه های اختلال اسکیزوافکتیو به نوع آن بستگی دارد - نوع دو قطبی یا افسردگی - و ممکن است شامل موارد دیگر باشد:

• توهم - با وجود شواهد خلاف ، دارای عقاید ثابت و غلط
>
• توهمات ، مانند شنیدن صدا یا دیدن چیزهایی که در آنجا نیست
• اختلال در برقراری ارتباط و گفتار ، مانند عدم انسجام
• رفتار عجیب یا غیرمعمول
• علائم افسردگی ، مانند احساس خالی ، غمگین یا بی ارزش بودن
• دوره های شیدایی خلق و خوی ، با افزایش انرژی و کاهش نیاز به خواب در طی چندین روز ، و رفتارهایی که خارج از شخصیت است
• اختلال در عملکرد شغلی ، تحصیلی و اجتماعی
• مشکلات مدیریت مراقبت شخصی ، از جمله تمیزی و شکل ظاهری

چه موقع به پزشک مراجعه کنید

اگر فکر می کنید شخصی که می شناسید ممکن است دارای علائم اختلال اسکیزوفاکت باشد ، در مورد نگرانی های خود با آن شخص صحبت کنید. اگرچه نمی توانید کسی را مجبور کنید که به دنبال کمک حرفه ای باشد ، اما می توانید با تشویق و پشتیبانی خود پزشک یا متخصص بهداشت روانی را پیدا کنید.

اگر عزیز شما نمی تواند غذای خود را تأمین کند ، لباس یا سرپناه ، یا اگر امنیت عزیز شما یا دیگران نگران کننده است ، ممکن است لازم باشد با 911 یا سایر عوامل اضطراری برای کمک تماس بگیرید تا عزیز شما توسط یک متخصص بهداشت روان ارزیابی شود.

افکار یا رفتار خودکشی

بحث در مورد خودکشی یا رفتار خودکشی ممکن است در کسی که دارای اختلال اسکیزوافکتیو است ، رخ دهد. اگر شما عزیزی دارید که در معرض خطر اقدام به خودکشی است یا اقدام به خودکشی کرده است ، مطمئن شوید که کسی نزد آن شخص می ماند. بلافاصله با شماره 911 یا شماره اورژانس محلی خود تماس بگیرید. یا اگر می توانید با خیال راحت این کار را انجام دهید ، شخص را به نزدیکترین اورژانس بیمارستان منتقل کنید.

علل

علل دقیق اختلال اسکیزوافکت هنوز در حال بررسی هستند ، اما ژنتیک به احتمال زیاد عوامل.

عوامل خطرساز

عواملی که خطر ابتلا به اختلال اسکیزوافکتیو را افزایش می دهند عبارتند از:

• داشتن یک خویشاوند خون نزدیک - مانند پدر یا مادر یا خواهر و برادر - که دارای اختلال اسکیزوافکتیو ، اسکیزوفرنیا یا اختلال دوقطبی است
• حوادث استرس زا که ممکن است علائم را تحریک کند
• مصرف داروهای تغییر دهنده ذهن که ممکن است در صورت وجود یک اختلال اساسی علائم را بدتر کند >

عوارض

افراد مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو در معرض خطر بیشتری قرار دارند:

• خودکشی ، اقدام به خودکشی یا افکار خودکشی
• انزوای اجتماعی
• درگیری های خانوادگی و بین فردی
• بیکاری
• اختلالات اضطرابی
• مشکلات مصرف الکل یا سایر مواد
• Signif مشکلات بهداشتی
• فقر و بی خانمانی

محتوای:

تشخیص

تشخیص اختلال اسکیزوافکتیو شامل رد سایر اختلالات بهداشت روان و نتیجه گیری می شود که علائم ناشی از مصرف مواد ، دارو یا بیماری نیستند. تعیین تشخیص اختلال اسکیزوافکتیو ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• معاینه فیزیکی. این ممکن است برای کمک به رد سایر مشکلات ایجاد کننده علائم و بررسی هرگونه عارضه مرتبط باشد.
• آزمایشات و غربالگری ها. اینها ممکن است شامل آزمایشاتی باشد که به نفی شرایط با علائم مشابه و غربالگری الکل و مواد مخدر کمک می کند. در موقعیت های خاص ، پزشک ممکن است مطالعات تصویربرداری مانند MRI یا سی تی اسکن را نیز درخواست کند.
• ارزیابی روانپزشکی. یک پزشک یا یک متخصص بهداشت روان با مشاهده ظاهر و رفتار و سال در مورد افکار ، خلق و خو ، توهم ، توهم ، مصرف مواد و احتمال خودکشی وضعیت روانی را بررسی می کند. این همچنین شامل بحث در مورد سابقه خانوادگی و شخصی است.
• معیارهای تشخیصی برای اختلال اسکیزوافکتیو. پزشک یا متخصص بهداشت روان شما ممکن است از معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی DSM-5 ، منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا استفاده کند.

درمان

افراد با اختلال اسکیزوافکتیو معمولاً به بهترین وجه به ترکیبی از داروها ، روان درمانی و آموزش مهارتهای زندگی پاسخ می دهند. بسته به نوع و شدت علائم و اینکه این اختلال از نوع افسردگی است یا دو قطبی ، درمان متفاوت است. در برخی موارد ، ممکن است به بستری شدن در بیمارستان نیاز باشد. درمان طولانی مدت می تواند به مدیریت علائم کمک کند.

داروها

به طور کلی ، پزشکان برای تسکین علائم روان پریشی ، تثبیت خلق و خو و درمان افسردگی داروهایی را برای اختلال اسکیزوافکتیو تجویز می کنند. این داروها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• داروهای ضد روان پریشی. تنها داروی مورد تأیید سازمان غذا و دارو به طور خاص برای درمان اختلال اسکیزوافکتیو ، داروی ضد روان پریشی پالیپریدون (Invega) است. با این حال ، پزشکان ممکن است داروهای ضد روان پریشی دیگری را برای کمک به مدیریت علائم روان پریشی مانند وهم و توهم تجویز کنند.
• داروهای تثبیت کننده روحیه. هنگامی که اختلال اسکیزوافکتیو از نوع دو قطبی باشد ، تثبیت کننده های خلقی می توانند به کاهش سطح شیدایی و پایین آمدن افسردگی کمک کنند.
• داروهای ضد افسردگی. هنگامی که افسردگی اختلال خلقی اساسی است ، داروهای ضد افسردگی می توانند به مدیریت احساس غم ، ناامیدی یا مشکل در خواب و تمرکز کمک کنند.

روان درمانی

علاوه بر دارو ، روان درمانی ، گفتگو درمانی نیز نامیده می شود ، ممکن است کمک کند. روان درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• درمان فردی. روان درمانی ممکن است به عادی سازی الگوهای فکری و کاهش علائم کمک کند. ایجاد یک رابطه مطمئن در درمان می تواند به افراد مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو کمک کند تا شرایط خود را بهتر درک کنند و مدیریت علائم را یاد بگیرند. جلسات موثر بر برنامه های زندگی واقعی ، مشکلات ، روابط و راهکارهای مقابله ای متمرکز است.
• خانواده درمانی یا گروهی درمانی. وقتی افراد مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو قادر به گفتگو درمورد مشکلات زندگی واقعی خود با دیگران باشند ، درمان می تواند م moreثرتر باشد. تنظیمات گروه حمایتی همچنین می تواند به کاهش انزوای اجتماعی ، ارائه یک بررسی واقعیت در طی دوره های روان پریشی ، افزایش استفاده مناسب از داروها و ایجاد مهارت های اجتماعی بهتر کمک کند.

آموزش مهارت های زندگی

یادگیری مهارت های اجتماعی و شغلی می تواند به کاهش انزوا و بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

• آموزش مهارت های اجتماعی. این امر بر بهبود ارتباطات و تعاملات اجتماعی و بهبود توانایی شرکت در فعالیتهای روزمره متمرکز است. مهارت ها و رفتارهای جدید ویژه تنظیمات مانند خانه یا محل کار را می توان تمرین کرد.
• توان بخشی شغلی و اشتغال پشتیبانی شده. این موضوع به کمک به افراد مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو برای آماده سازی ، یافتن و نگهداری شغل متمرکز است.

بستری شدن در بیمارستان

در دوره های بحران یا زمان بروز علائم شدید ، برای اطمینان از این امر ممکن است بستری در بیمارستان باشد. ایمنی ، تغذیه مناسب ، خواب کافی و مراقبت های شخصی اساسی.

الکتروشوک درمانی

برای بزرگسالان مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو که به روان درمانی یا داروها پاسخ نمی دهند ، درمان الکتروشوک (ECT) در نظر گرفته می شود

کنار آمدن و پشتیبانی

اختلال اسکیزوافکتیو نیاز به درمان و پشتیبانی مداوم دارد. افراد مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو می توانند از موارد زیر بهره مند شوند:

• درباره این اختلال اطلاعات کسب کنند. آموزش در مورد اختلال اسکیزوافکتیو ممکن است به فرد کمک کند تا به برنامه درمانی پایبند باشد. همچنین آموزش می تواند به دوستان و خانواده کمک کند تا این اختلال را درک کرده و دلسوزانه تر باشند.
• توجه به علائم هشدار دهنده. مواردی را که ممکن است باعث ایجاد علائم یا اختلال در انجام فعالیتهای روزمره شوند ، شناسایی کنید. برنامه ای تنظیم کنید که در صورت بازگشت علائم چه باید کرد. در صورت نیاز برای جلوگیری از وخیم شدن وضعیت با پزشک یا درمانگر تماس بگیرید.
• پیوستن به یک گروه پشتیبانی. گروه های پشتیبانی می توانند در برقراری ارتباط با دیگران که با چالش های مشابهی روبرو هستند ، کمک کنند. گروه های پشتیبانی همچنین ممکن است به خانواده و دوستان کمک کنند تا کنار بیایند.
• درخواست کمک در زمینه خدمات اجتماعی. این خدمات ممکن است به شما در مسکن ، حمل و نقل و فعالیتهای روزمره کمک کند.

همچنین از مصرف داروهای تفریحی ، دخانیات و الکل خودداری کنید. اینها می توانند علائم اسکیزوفاکت را بدتر کنند یا با داروها تداخل کنند. در صورت لزوم ، برای مقابله با مشکل استفاده از مواد مخدر درمان مناسب را انجام دهید.

آماده شدن برای قرار ملاقات

اگر فکر می کنید ممکن است به اختلال اسکیزوافکتیو مبتلا باشید یا عزیزتان به آن مبتلا باشد ، اقدامات لازم را برای برای قرار ملاقات آماده شوید ، چه با یک پزشک مراقبت های اولیه و چه یک متخصص بهداشت روان ، مانند یک روانپزشک باشد.

اگر قرار ملاقات برای یکی از اقوام یا دوستتان است ، پیشنهاد کنید که با او بروید. به دست آوردن اطلاعات به شما کمک می کند بدانید با چه روبرو هستید و چگونه می توانید به عزیزان خود کمک کنید.

کاری که می توانید انجام دهید

برای آماده شدن برای قرار ملاقات ، لیستی از :

• علائمی که مشاهده کرده اید ، از جمله علائمی که به نظر نمی رسد با دلیل قرار ملاقات ارتباط نداشته باشد
• اطلاعات شخصی اصلی ، از جمله سابقه خانوادگی اختلالات بهداشت روانی ، هرگونه استرس عمده یا تغییرات زندگی اخیر
• همه داروها ، ویتامین ها ، داروهای گیاهی و سایر مکمل ها و دوزها
• س Quesالاتی که می توانید از دکتر بخواهید تا به شما کمک کند بیشترین استفاده را از وقت خود بکنید

برخی از س basicالات اساسی برای پرسیدن عبارتند از:

• چه عواملی احتمالاً باعث بروز علائم می شود؟
• آیا علل احتمالی دیگری وجود دارد؟
• چگونه تشخیص را تعیین می کنید؟
• آیا این بیماری احتمالاً موقتی است یا طولانی مدت؟
• چه روش های درمانی را توصیه می کنید؟
• چه مواردی گزینه های اصلی رویکرد پیشنهادی شما هستند ng؟
• عوارض جانبی دارویی که تجویز می کنید چیست؟
• آیا بروشور یا سایر مواد چاپی وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟
• چه چیزی وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

در هنگام قرار ملاقات از پرسیدن سال دیگری دریغ نکنید.

چه انتظاری از پزشک خود دارید

پزشک احتمالاً چندین س askال را مطرح می کند ، از جمله:

• چه علائمی را مشاهده کرده اید؟
• چه زمانی علائم را مشاهده کردید؟
• علائمی دارید مداوم یا گاه به گاه بوده اید؟
• آیا به خودکشی فکر کرده اید یا اقدام به آن کرده اید؟
• چگونه در زندگی روزمره کار می کنید - آیا به طور منظم غذا می خورید ، به طور منظم حمام می کنید ، به محل کار خود ، مدرسه یا اجتماعی می روید؟ فعالیت ها؟
• آیا سایر اعضای خانواده یا دوستان از رفتار شما ابراز نگرانی کرده اند؟
• آیا شما بیماری پزشکی دیگری تشخیص داده اید؟
• آیا شخص دیگری در شما وجود دارد خانواده با بیماری روانی تشخیص داده شده یا تحت درمان قرار گرفته اند؟

آماده پاسخگویی به این سالات باشید تا بتوانید سایر نکاتی را که می خواهید روی آنها تمرکز کنید مرور کنید.