تشنج لوب گیجگاهی

بررسی اجمالی

تشنج لوب گیجگاهی از لوب های گیجگاهی مغز شما شروع می شود ، که احساسات را پردازش می کند و برای حافظه کوتاه مدت مهم است. برخی از علائم تشنج لوب گیجگاهی ممکن است به این عملکردها مربوط شود ، از جمله داشتن احساسات عجیب و غریب - مانند سرخوشی ، دژاوو یا ترس.

تشنج لوب گیجگاهی گاهی تشنج کانونی با اختلال در آگاهی نامیده می شود. برخی از افراد از آنچه اتفاق می افتد آگاه هستند ، اما در هنگام تشنج شدید ، ممکن است بیدار به نظر برسید اما بی پاسخ باشید. لب ها و دستان شما ممکن است حرکات تکراری و بی هدف انجام دهند.

تشنج لوب گیجگاهی ممکن است از نقص آناتومیک یا جای زخم در لوب گیجگاهی شما ناشی شود ، اما علت آن اغلب ناشناخته است. تشنج لوب گیجگاهی با دارو درمان می شود. برای برخی از افرادی که به دارو پاسخ نمی دهند ، جراحی ممکن است یک گزینه باشد.

علائم

یک احساس غیرمعمول (هاله) ممکن است قبل از تشنج لوب گیجگاهی باشد و به عنوان یک هشدار عمل کند. هرکسی که دچار تشنج در لوب گیجگاهی باشد هاله ندارد و هرکسی که هاله داشته باشد آن را به خاطر نمی آورد.

هاله در واقع اولین قسمت از تشنج کانونی قبل از اختلال در هوشیاری است. نمونه هایی از هاله ها عبارتند از:

• احساس ناگهانی ترس یا شادی غیرقابل تحریک
• یک تجربه دژاوو - احساسی که اتفاقاتی که قبلاً افتاده است
• بو یا طعم ناگهانی یا عجیب
• افزایش احساس در شکم ، شبیه قرار گرفتن روی تخته غلتک

گاهی اوقات تشنج لوب گیجگاهی توانایی شما در پاسخ به دیگران را مختل می کند . این نوع تشنج لوب گیجگاهی معمولاً 30 ثانیه تا دو دقیقه طول می کشد. علائم و نشانه های مشخصه عبارتند از:

• از دست دادن آگاهی از محیط اطراف
• خیره شدن
• لب زدن
• بلع یا جویدن مکرر
• حرکات غیرمعمول انگشت مانند حرکات چیدن

بعد از تشنج لوب گیجگاهی ، ممکن است دچار شوید:

• یک دوره گیجی و مشکل در تکلم
• عدم یادآوری آنچه در هنگام تشنج رخ داده است
• عدم اطلاع از ابتلا به تشنج
• خواب آلودگی شدید

در موارد شدید ، آنچه به عنوان تشنج لوب گیجگاهی شروع می شود به یک تشنج تونیک-کلونیک (گراند مال) تعمیم یافته - شامل تشنج و از دست دادن هوشیاری تبدیل می شود.

چه موقع به پزشک مراجعه کنید

در صورت بروز هر یک از موارد زیر ، فوراً به دنبال کمک پزشکی باشید:

• تشنج بیش از پنج دقیقه طول می کشد.
• بعد از قطع تشنج ، نفس کشیدن یا هوشیاری بر نمی گردد.
• تشنج دوم بلافاصله دنبال می شود.
• بهبودی بعد از پایان تشنج کامل نیست.
• بهبودی کندتر از حد معمول پس از اتمام تشنج است.
• شما تب شدید دارید.
• شما دوباره دچار فرسودگی گرما شده اید.
• شما باردار هستید
• شما دیابت دارید.
• در هنگام تشنج به خود آسیب زده اید.

اگر برای اولین بار تشنج دارید ، به دنبال مشاوره پزشکی باشید.

در این شرایط به دنبال توصیه پزشکی باشید:

• اگر فکر می کنید خود یا فرزندتان دچار تشنج است
• هنگامی که تعداد یا شدت تشنج بدون توضیح به طور قابل توجهی افزایش می یابد
• هنگامی که علائم یا نشانه های جدید تشنج ظاهر می شود

علل

اغلب ، علت تشنج لوب گیجگاهی ناشناخته باقی مانده است. با این حال ، آنها می توانند در نتیجه عوامل مختلفی باشند ، از جمله:

• آسیب مغزی مغزی
• عفونت هایی مانند انسفالیت یا مننژیت یا سابقه چنین عفونت هایی
• فرایندی که باعث ایجاد زخم (گلیوز) در قسمتی از لوب گیجگاهی به نام هیپوکامپ می شود
• ناهنجاری عروق خونی در مغز
• سکته مغزی
• تومورهای مغزی
• سندرم های ژنتیکی

در هنگام بیداری و خواب طبیعی ، سلول های مغز شما فعالیت الکتریکی متفاوتی ایجاد می کنند. اگر فعالیت الکتریکی در بسیاری از سلولهای مغزی به طور غیرطبیعی هماهنگ شود ، ممکن است تشنج یا تشنج رخ دهد.

اگر این اتفاق فقط در یک ناحیه از مغز رخ دهد ، نتیجه آن تشنج کانونی است. تشنج لوب گیجگاهی تشنجی کانونی است که از یکی از لوب های گیجگاهی منشأ می گیرد.

عوارض

با گذشت زمان ، تشنج مکرر لوب تمپورال می تواند باعث ایجاد بخشی از مغز شود که مسئول یادگیری است. و حافظه (هیپوکامپ) برای کوچک شدن. از دست دادن سلول های مغزی در این ناحیه ممکن است باعث مشکلات حافظه شود.

محتوای:

تشخیص

بعد از تشنج ، پزشک شما کاملاً آزمایش می کند علائم و سابقه پزشکی خود را مرور کنید. پزشک شما ممکن است چندین آزمایش برای تعیین علت تشنج شما و ارزیابی احتمال آزمایش دیگری برای شما انجام دهد.

آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• معاینه مغز و اعصاب. پزشک شما ممکن است رفتار ، توانایی های حرکتی و عملکرد ذهنی شما را آزمایش کند تا مشخص کند که آیا از نظر مغزی و سیستم عصبی مشکلی دارید یا خیر.
• آزمایش خون. پزشک شما ممکن است نمونه خون را برای بررسی علائم عفونت ، شرایط ژنتیکی ، سطح قند خون یا عدم تعادل الکترولیت ها بررسی کند.
• الکتروانسفالوگرام (EEG). الکترودهای متصل به پوست سر شما فعالیت الکتریکی مغز را ضبط می کنند که به صورت خطوط موج دار در ضبط EEG نشان داده می شود. EEG ممکن است الگویی را نشان دهد که به پزشکان می گوید احتمال وقوع مجدد تشنج وجود دارد یا به نادیده گرفتن سایر موارد تقلید از صرع کمک می کند.
• اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT). در سی تی اسکن از اشعه ایکس برای به دست آوردن تصاویر مقطعی از مغز شما استفاده می شود. سی تی اسکن می تواند ناهنجاری هایی را در مغز شما ایجاد کند که ممکن است باعث تشنج شود ، مانند تومورها ، خونریزی و کیست.
• تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). MRI از آهن ربا و امواج رادیویی قدرتمند برای ایجاد نمای دقیق مغز شما استفاده می کند. پزشک ممکن است بتواند ضایعات یا ناهنجاری هایی را در مغز شما که منجر به تشنج می شوند ، تشخیص دهد.
• توموگرافی انتشار پوزیترون (PET). در اسکن های PET از مقدار کمی رادیواکتیو با دوز کم استفاده می شود که به داخل ورید تزریق می شود تا به تجسم مناطق فعال مغز و تشخیص ناهنجاری ها کمک کند.
• توموگرافی کامپیوتری با انتشار یک فوتون (SPECT). آزمایش SPECT با استفاده از مقدار کمی ماده رادیواکتیو با دوز کم که به داخل ورید تزریق می شود ، نقشه ای 3 بعدی از فعالیت جریان خون در مغز شما ایجاد می کند که در هنگام تشنج اتفاق می افتد. پزشکان همچنین ممکن است نوعی آزمایش SPECT به نام subtract ictal SPECT را با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (SISCOM) انجام دهند ، که ممکن است حتی نتایج دقیق تری نیز ارائه دهد.

درمان

> هرکسی که یک حمله تشنجی داشته باشد دچار حمله دیگری نخواهد شد. از آنجا که تشنج می تواند یک اتفاق منفرد باشد ، ممکن است پزشک شما تصمیم به شروع درمان نگیرد تا بیش از یک مورد داشته باشید.

هدف بهینه در درمان تشنج یافتن بهترین روش درمانی ممکن برای جلوگیری از تشنج است ، با کمترین عوارض جانبی.

داروها

بسیاری از داروها برای درمان تشنج لوب گیجگاهی در دسترس هستند. با این حال ، بسیاری از افراد تنها با داروها به کنترل تشنج دست نمی یابند و عوارض جانبی از جمله خستگی ، افزایش وزن و سرگیجه معمول است.

هنگام تصمیم گیری درباره گزینه های درمانی ، با پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی صحبت کنید. همچنین بپرسید داروهای تشنج و سایر داروهای مصرفی شما مانند داروهای ضد بارداری خوراکی چه تاثیری بر روی یکدیگر دارند.

اقدامات جراحی یا سایر روش ها

در صورت عدم وجود داروهای ضد تشنج م effectiveثر ، سایر درمان ها ممکن است یک گزینه باشد:

• جراحی. هدف از جراحی جلوگیری از بروز تشنج است. این کار اغلب از طریق یک جراحی سنتی انجام می شود ، جایی که جراحان برای برداشتن ناحیه ای از مغز که تشنج در آن شروع می شود عمل می کنند. در افراد خاص ، جراحان می توانند از طریق لیزر درمانی با هدایت MRI به عنوان روش کم تهاجمی برای از بین بردن ناحیه ای از بافت آسیب دیده که باعث تشنج می شود استفاده کنند. همان مکان در مغز آنها اگر تشنج شما بیش از یک ناحیه از مغز باشد ، کانون حملات شما مشخص نشود یا تشنج شما از ناحیه ای از مغز باشد که عملکردهای حیاتی را انجام می دهد ، جراحی یک گزینه نیست.

• تحریک عصب واگ. دستگاهی که در زیر پوست قفسه سینه شما کاشته می شود ، عصب واگ در گردن شما را تحریک می کند و سیگنال هایی را به مغز شما ارسال می کند که از تشنج جلوگیری می کند. با تحریک عصب واگ ، ممکن است هنوز نیاز به مصرف دارو داشته باشید ، اما ممکن است بتوانید دوز را کاهش دهید.
• تحریک عصبی پاسخگو. در طی تحریک عصبی پاسخگو ، دستگاهی که روی سطح مغز شما یا درون بافت مغز کاشته می شود ، می تواند فعالیت تشنج را تشخیص داده و تحریک الکتریکی را به منطقه شناسایی شده منتقل کند تا تشنج متوقف شود.
• رژیم درمانی. پیروی از یک رژیم غذایی حاوی چربی زیاد و کربوهیدرات کم ، که به عنوان رژیم کتوژنیک شناخته می شود ، می تواند کنترل تشنج را بهبود بخشد. تغییرات در رژیم غذایی پرچرب و کم کربوهیدرات ، مانند شاخص گلیسمی پایین و رژیم های غذایی اصلاح شده اتکینز ، ممکن است تأثیر کمتری داشته باشد. با این حال ، آنها به اندازه رژیم کتوژنیک محدودکننده نیستند و ممکن است فوایدی هم داشته باشند.

بارداری و تشنج

زنانی که قبلاً تشنج داشته اند معمولاً قادر به این هستند بارداری سالم داشته باشید بعضی اوقات نقایص مادرزادی مربوط به داروهای خاص ممکن است رخ دهد.

به ویژه ، والپروئیک اسید (Depakene) - یکی از داروهای احتمالی برای تشنج های عمومی - با نقص شناختی و نقایص لوله عصبی مانند نخاع بیفیدا همراه است. آکادمی مغز و اعصاب آمریکا توصیه می کند که زنان از مصرف اسید والپروئیک در دوران بارداری به دلیل خطرات برای کودک خودداری کنند.

این خطرات را با پزشک خود در میان بگذارید. به دلیل خطر نقص مادرزادی ، و به دلیل اینکه بارداری می تواند سطح دارو را تغییر دهد ، برنامه ریزی قبل از بارداری به ویژه برای زنانی که دچار تشنج شده اند بسیار مهم است.

در بعضی موارد ، ممکن است مناسب باشد که دوز تشنج را تغییر دهید دارو قبل یا حاملگی. داروها ممکن است در موارد نادر عوض شوند.

داروهای پیشگیری از بارداری و ضد تشنج

همچنین مهم است که بدانید برخی از داروهای ضد تشنج می توانند تأثیر داروهای ضد بارداری خوراکی را تغییر دهند - نوعی از کنترل بارداری - و برخی از داروهای ضد بارداری خوراکی می توانند سرعت جذب داروهای تشنج را تسریع کنند. اگر پیشگیری از بارداری از اولویت بالایی برخوردار است ، با پزشک خود مشورت کنید که آیا دارو شما با پیشگیری از بارداری خوراکی تداخل دارد یا خیر و آیا لازم است سایر اشکال پیشگیری از بارداری مورد بررسی قرار گیرد.

آزمایشات بالینی

شیوه زندگی و درمان های خانگی

در اینجا چند مرحله وجود دارد که می توانید برای کمک به کنترل تشنج انجام دهید:

• به درستی دارو مصرف کنید. قبل از صحبت با پزشک مقدار مصرف را تنظیم نکنید. اگر احساس می کنید داروی شما باید تغییر کند ، با پزشک درمورد آن صحبت کنید.
• خواب کافی داشته باشید. کمبود خواب می تواند باعث تشنج شود. حتما هر شب استراحت کافی داشته باشید.
• از دستبند هشدار پزشکی استفاده کنید. این به پرسنل اورژانس کمک می کند تا در صورت بروز تشنج مجدد ، با شما رفتار صحیح داشته باشند.
• در مورد محدودیت های رانندگی از پزشک خود سال کنید. کسی که به اختلال تشنج مبتلا است قبل از اینکه بتواند رانندگی کند مجبور است برای مدت زمان معینی بدون تشنج باشد (فواصل مختلف از ایالت متفاوت است).

ایمنی شخصی

تشنج معمولاً منجر به آسیب جدی نمی شود ، اما اگر تشنج مکرر داشته باشید ، احتمال آسیب دیدگی وجود دارد. این مراحل می تواند به شما کمک کند تا در هنگام تشنج از آسیب دیدن جلوگیری کنید:

• در نزدیکی آب مراقبت کنید. بدون قایق در نزدیکی شنا نکنید و در قایق استراحت نکنید.
• برای محافظت در هنگام فعالیت هایی مانند دوچرخه سواری یا شرکت در ورزش از کلاه ایمنی استفاده کنید.
• به جای حمام دوش بگیرید ، مگر اینکه کسی نزدیک شماست.
• وسایل خود را اصلاح کنید. گوشه های تیز را بچسبانید ، مبلمان با لبه های گرد خریداری کنید و صندلی هایی را انتخاب کنید که دارای بازو باشند تا شما از روی صندلی سقوط نکنید. فرش با بالشتک ضخیم را در نظر بگیرید تا در صورت سقوط از شما محافظت کند.
• نکات مربوط به کمک های اولیه در مورد تشنج را در مکانی نشان دهید که مردم بتوانند به راحتی آنها را ببینند. شماره های مهم تلفن را نیز در آنجا وارد کنید.

کمک های اولیه برای تشنج

دانستن اینکه در صورت مشاهده تشنج توسط شخصی چه کاری باید انجام دهید مفید است. اگر در آینده در معرض تشنج هستید ، این اطلاعات را به خانواده ، دوستان و همكاران خود منتقل كنید تا آنها بدانند كه در صورت تشنج چه كنند.

برای کمک به شخصی در هنگام تشنج:

• فرد را با احتیاط به یک طرف بچرخانید
• یک چیز نرم زیر سر او قرار دهید
• گردن بند تنگ را شل کنید
• از قرار دادن انگشتان یا اشیا دیگر در دهان فرد خودداری کنید
• سعی نکنید فردی را که دچار تشنج شده است مهار کنید
• اگر شخص در حال حرکت است اشیا dangerous خطرناک را پاک کنید
• تا رسیدن پرسنل پزشکی با فرد بمانید
• از نزدیک شخص را رصد کنید تا بتوانید جزئیات اتفاقات را ارائه دهید
• زمان تشنج
• آرام باشید

کنار آمدن و پشتیبانی

تشنج حتی بعد از کنترل شدن ، می تواند زندگی شما را تحت تأثیر قرار دهد. تشنج لوب گیجگاهی ممکن است حتی یک چالش مقابله ای بیشتر باشد زیرا افراد ممکن است رفتار غیر معمول را به عنوان تشنج تشخیص ندهند. کودکان ممکن است از شرایط خود مورد آزار و اذیت قرار بگیرند یا خجالت بکشند و زندگی در معرض تهدید مداوم حمله دیگری ممکن است باعث ناامیدی کودکان و بزرگسالان شود. . آنچه راجع به اختلال تشنج خود می دانید به آنها بگویید. به آنها بگویید می توانند از شما س questionsالاتی بپرسند و در مورد نگرانی هایشان گفتگوی آزاد داشته باشند. با به اشتراک گذاشتن هرگونه مطالب آموزشی یا منابع دیگری که پزشک به شما داده است ، به آنها کمک کنید تا شرایط شما را درک کنند.

در محل کار

با سرپرست خود ملاقات کنید و درباره اختلال تشنج و نحوه تأثیر آن صحبت کنید. شما. در صورت بروز تشنج در هنگام کار ، از سرپرست یا همکاران خود درباره آنچه نیاز دارید بحث کنید. صحبت کردن با همکاران خود در مورد اختلالات تشنج را در نظر بگیرید - شما می توانید سیستم پشتیبانی خود را گسترش داده و باعث پذیرش و درک شوید.

شما تنها نیستید

به یاد داشته باشید ، شما ندارید به تنهایی با خانواده و دوستان خود تماس بگیرید. از پزشک خود در مورد گروه های پشتیبانی محلی س Askال کنید یا به یک انجمن پشتیبانی آنلاین بپیوندید. از درخواست کمک نترسید. داشتن یک سیستم پشتیبانی قوی برای زندگی در هر شرایط پزشکی مهم است.

آماده شدن برای قرار ملاقات

در برخی موارد ، تشنج نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد و همیشه وقت برای آماده شدن نیست قرار ملاقات.

در موارد دیگر ، اولین قرار ملاقات شما برای ارزیابی تشنج ممکن است با پزشک خانواده یا یک پزشک عمومی باشد. یا ممکن است شما به یک متخصص ارجاع داده شوید ، مانند یک پزشک آموزش دیده در شرایط مغز و سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) یا یک متخصص مغز و اعصاب آموزش دیده در مورد صرع (متخصص صرع). برای آماده شدن و درک آنچه از پزشک انتظار دارید انجام دهید.

آنچه می توانید انجام دهید

• اطلاعات مربوط به تشنج را ثبت کنید. اگر این جزئیات را می دانید ، زمان ، مکان ، علائمی را که تجربه کرده اید و مدت زمان آن را ذکر کنید. از هر کسی که ممکن است تشنج را دیده باشد ، مانند یکی از اعضای خانواده ، دوست یا همکار ، درخواست کمک کنید تا بتوانید اطلاعاتی را که ممکن است نمی دانید ضبط کنید.
• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت ، از او س askال کنید که آیا برای آماده شدن برای انجام هرگونه آزمایش پزشکی یا معاینه کاری لازم است از قبل انجام دهید.
• اطلاعات شخصی اصلی را بنویسید ، از جمله استرس های عمده یا تغییرات زندگی اخیر.
• لیستی از تمام داروها ، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید ، از جمله مقدار مصرف ، تهیه کنید.
• یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه داشته باشید تا به شما کمک کند تمام اطلاعات ارائه شده در طول یک قرار ملاقات. همچنین ، از آنجا که ممکن است از همه اتفاقاتی که هنگام تشنج رخ می دهد مطلع نباشید ، ممکن است پزشک بخواهد از شخصی که شاهد بوده است س questionsال کند.
• سوالات خود را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید. تهیه لیستی از سوالات به شما کمک می کند از وقت خود با دکتر خود نهایت استفاده را ببرید.

در مورد تشنج ، برخی از س basicالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

• فکر می کنید چه عواملی باعث تشنج من شده است؟
• آیا لازم است آزمایشاتی انجام دهم؟
• چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟
• گزینه های دیگر چیست به رویکرد اصلی که شما پیشنهاد می کنید؟
• چقدر احتمال دارد که مجدداً تشنج کنم؟
• چگونه می توانم مطمئن شوم که اگر به خودم آسیب برسانم تشنج دیگری؟
• من این سایر شرایط سلامتی را دارم. چگونه می توانم آنها را با هم به بهترین وجه مدیریت کنم؟
• آیا محدودیتی وجود دارد که لازم باشد آنها را رعایت کنم؟
• آیا باید به متخصص مراجعه کنم؟ این هزینه چه هزینه ای خواهد داشت و آیا بیمه من این هزینه را پوشش می دهد؟
• آیا جایگزینی عمومی برای دارویی که تجویز می کنید وجود دارد؟
• آیا بروشور یا سایر مواد چاپی وجود دارد که بتوانم از آن استفاده کنم؟ با من به خانه برسی؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

علاوه بر س questionsالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده اید ، در هر زمان که مایل نیستید در هنگام قرار ملاقات خود دریغ نکنید که س questionsال کنید. چیزی را بفهمید.

چه انتظاری از پزشک دارید

پزشک احتمالاً چندین س youال از شما می پرسد:

• آیا می توانید تشنج خود را توصیف کنید؟ قسمت؟
• شما کجا بودید و چه اتفاقی افتاد درست قبل از شروع آن؟
• آیا کسی آنجا بود که شاهد این اتفاق باشد؟
• چه احساسی دارید که قبل از تشنج؟ بلافاصله بعد از تشنج چطور؟
• چه علائمی را تجربه کردید؟
• چه مدت تشنج طول کشید؟
• آیا تاکنون تشنج یا عصب شناسی دیگری داشته اید در گذشته مشکلی دارید؟
• آیا اعضای خانواده ای دارید که به آنها اختلال تشنج یا صرع تشخیص داده شود؟
• آیا اخیراً به خارج از کشور سفر کرده اید؟