بیماری سل

بررسی اجمالی

سل (سل) یک بیماری عفونی بالقوه جدی است که به طور عمده ریه های شما را درگیر می کند. باکتریهایی که باعث سل می شوند از طریق قطرات ریزی که از طریق سرفه و عطسه در هوا رها می شوند از یک شخص به فرد دیگر منتقل می شوند.

هنگامی که در کشورهای پیشرفته نادر بود ، عفونت های سل در سال 1985 شروع به افزایش می کنند ، بخشی از آن به دلیل ظهور HIV ، ویروسی که باعث ایدز می شود. HIV سیستم ایمنی بدن فرد را ضعیف می کند بنابراین نمی تواند با میکروب های سل مبارزه کند. در ایالات متحده ، به دلیل برنامه های کنترل قوی تر ، سل در سال 1993 دوباره کاهش می یابد ، اما همچنان نگران کننده است.

بسیاری از سویه های سل در برابر داروهایی که بیشتر برای درمان بیماری استفاده می شود مقاومت می کنند. افراد مبتلا به سل فعال باید ماهها چندین نوع دارو برای ریشه کن کردن عفونت و جلوگیری از ایجاد مقاومت به آنتی بیوتیک مصرف کنند.

علائم

اگرچه ممکن است بدن شما باکتریهای عامل سل را در خود نگه دارد ( سل) ، سیستم ایمنی بدن شما معمولاً می تواند مانع بیماری شما شود. به همین دلیل ، پزشکان بین:

• سل نهفته تفاوت قائل می شوند. در این شرایط ، شما به عفونت سل مبتلا هستید ، اما باکتری ها در بدن شما در حالت غیر فعال باقی می مانند و علائمی ایجاد نمی کنند. سل نهفته ، که به آن سل غیر فعال یا سل نیز گفته می شود ، مسری نیست. این می تواند به سل فعال تبدیل شود ، بنابراین درمان برای فرد مبتلا به سل نهفته و کمک به کنترل شیوع سل مهم است. تخمین زده می شود که 2 میلیارد نفر سل نهفته داشته باشند.
• سل فعال. این شرایط باعث بیماری شما می شود و در بیشتر موارد به دیگران نیز سرایت می کند. این بیماری می تواند در چند هفته اول پس از عفونت با باکتری سل رخ دهد ، یا ممکن است سالها بعد اتفاق بیفتد.

علائم و نشانه های سل فعال شامل:

• سرفه ای که سه هفته یا بیشتر طول بکشد
• سرفه کردن خون
• درد قفسه سینه ، یا درد همراه با تنفس یا سرفه
• کاهش وزن ناخواسته
• خستگی
• تب
• تعریق شبانه
• لرز
• کاهش اشتها

سل می تواند همچنین سایر قسمت های بدن شما ، از جمله کلیه ها ، ستون فقرات یا مغز را تحت تأثیر قرار می دهد. هنگامی که سل در خارج از ریه های شما رخ می دهد ، علائم و نشانه ها با توجه به اندام های درگیر متفاوت است. به عنوان مثال ، سل ستون فقرات ممکن است به شما کمردرد دهد و سل در کلیه های شما ممکن است باعث ادرار در خون شود.

چه موقع به پزشک مراجعه کنید

در صورت داشتن پزشک به پزشک خود مراجعه کنید تب ، کاهش وزن غیر قابل توضیح ، عرق کردن شبانه یا سرفه مداوم. اینها غالباً علائم سل هستند ، اما همچنین می توانند از دیگر مشکلات پزشکی ناشی شوند. پزشک شما می تواند آزمایشاتی را برای تعیین علت انجام دهد.

مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها توصیه می کنند افرادی که احتمال ابتلا به سل را افزایش می دهند از نظر عفونت سل نهفته بررسی شوند. این توصیه شامل افرادی می شود که:

• HIV / AIDS دارند
• از داروهای IV استفاده می کنند
• با افراد آلوده در تماس هستند
• از کشوری هستند که سل در آن شایع است ، مانند چندین کشور در آمریکای لاتین ، آفریقا و آسیا
• در مناطقی که سل رایج است زندگی می کنند یا کار می کنند ، مانند زندان ها یا خانه های سالمندان
• در مراقبت های بهداشتی کار کنید و افراد با خطر بالای سل را درمان کنید
• آیا کودکان و در معرض بزرگسالان در معرض خطر سل قرار دارند

علل

سل ناشی از باکتری است که از طریق قطرات میکروسکوپی منتشر شده در هوا از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. این می تواند هنگامی اتفاق بیفتد که فردی مبتلا به بیماری سل غیرفعال شده ، سرفه کند ، صحبت کند ، عطسه کند ، تف کند ، بخندد یا آواز بخواند.

اگرچه سل مسری است ، ابتلا به آن آسان نیست. احتمال ابتلا به بیماری سل از شخصی که با او زندگی می کنید یا با او کار می کنید بسیار بیشتر از فرد غریبه است. اکثر افراد مبتلا به سل فعال که حداقل دو هفته تحت درمان دارویی مناسب بوده اند دیگر مسری نیستند.

HIV و TB

از دهه 1980 ، تعداد موارد سل به دلیل شیوع HIV ، ویروسی که باعث ایدز می شود ، به طرز چشمگیری افزایش می یابد. عفونت با اچ آی وی سیستم ایمنی بدن را سرکوب می کند و کنترل بدن برای باکتری های سل را مشکل می کند. در نتیجه ، افراد مبتلا به اچ آی وی چندین برابر بیشتر از افرادی که اچ آی وی مثبت ندارند ، مبتلا به سل و پیشرفت از بیماری نهفته به بیماری فعال می شوند.

سل مقاوم در برابر دارو

دلیل دیگر سل همچنان مهمترین عامل کشیدن ، افزایش سویههای مقاوم به دارو در باکتری است. از آنجا که بیش از 60 سال پیش از اولین آنتی بیوتیک ها برای مبارزه با سل استفاده شده است ، برخی از میکروب های سل توانایی زنده ماندن با وجود دارو را دارند و این توانایی به فرزندان آنها منتقل می شود.

سویه های سل مقاوم به دارو هنگامی که یک آنتی بیوتیک نتواند تمام باکتری های مورد هدف را از بین ببرد ، ظهور می کند. باکتری های زنده مانده نسبت به آن دارو خاص و اغلب آنتی بیوتیک های دیگر نیز مقاوم می شوند. برخی از باکتری های سل در برابر متداول ترین روش های درمانی مانند ایزونیازید و ریفامپین مقاومت نشان داده اند.

برخی از سویه های سل نیز در برابر داروهای کمتر مورد استفاده در درمان سل مانند آنتی بیوتیک های معروف به فلوروکینولون ها و داروهای تزریقی از جمله آمیکاسین و کپرومایسین (Capastat) مقاومت کرده اند. این داروها غالباً برای درمان عفونتهایی که به داروهای رایج بیشتر مقاوم هستند ، استفاده می شود. این عوامل عبارتند از:

سیستم ایمنی ضعیف

یک سیستم ایمنی سالم اغلب با موفقیت با باکتری سل مقابله می کند ، اما اگر مقاومت شما کم باشد بدن شما نمی تواند یک دفاع موثر ایجاد کند. تعدادی از بیماری ها ، شرایط و داروها می توانند سیستم ایمنی بدن شما را ضعیف کنند ، از جمله:

• HIV / AIDS
• دیابت
• بیماری شدید کلیه
• سرطان های خاص
• درمان سرطان ، مانند شیمی درمانی
• داروهایی برای جلوگیری از رد اندام های پیوندی
• برخی از داروها برای درمان آرتریت روماتوئید ، بیماری کرون استفاده می شود و پسوریازیس
• سوnutتغذیه
• سن بسیار جوان یا پیشرفته

مسافرت یا زندگی در مناطق خاص

خطر ابتلا به بیماری سل برای افرادی که در مناطقی که میزان بالای سل و سل مقاوم به دارو دارند زندگی می کنند یا به آن سفر می کنند ، بیشتر است ، از جمله:

• آفریقا
• اروپای شرقی
• آسیا
• روسیه
• آمریکای لاتین
• جزایر کارائیب

فقر و مصرف مواد

• عدم مراقبت پزشکی. اگر درآمد کم یا ثابت دارید ، در یک منطقه دور افتاده زندگی می کنید ، اخیراً به ایالات متحده مهاجرت کرده اید یا بی خانمان هستید ، ممکن است دسترسی به مراقبت های پزشکی لازم برای تشخیص و درمان سل را نداشته باشید.
• ماده استفاده کنید. استفاده از داروهای IV یا الکل بیش از حد ، سیستم ایمنی بدن شما را ضعیف کرده و در برابر سل آسیب پذیرتر می شود.
• مصرف دخانیات. استفاده از دخانیات خطر ابتلا به سل و مرگ ناشی از آن را بسیار افزایش می دهد.

محل کار یا زندگی

• کار مراقبت های بهداشتی. تماس منظم با افراد بیمار احتمال قرار گرفتن در معرض باکتری سل را افزایش می دهد. استفاده از ماسک و شستن مکرر دست خطر ابتلا به شما را بسیار کاهش می دهد.
• زندگی یا کار در یک مرکز مراقبت مسکونی. افرادی که در زندان ها ، پناهگاه های بی خانمان ، بیمارستان های روانپزشکی یا خانه های سالمندان زندگی می کنند یا کار می کنند ، در معرض خطر بیشتری از بیماری سل قرار دارند. دلیل آن این است که خطر ابتلا به این بیماری در هرجای ازدحام و تهویه نامناسب بیشتر است.
• زندگی یا مهاجرت از کشوری که سل در آن رایج است. افراد از کشوری که سل در آن شایع است ممکن است در معرض خطر بالایی از عفونت سل باشند.
• زندگی با شخص آلوده به سل. زندگی با کسی که سل دارد خطر شما را افزایش می دهد.

عوارض

بدون درمان ، سل می تواند کشنده باشد. بیماری فعال درمان نشده معمولاً ریه های شما را تحت تأثیر قرار می دهد ، اما از طریق جریان خون می تواند به سایر قسمت های بدن گسترش یابد. نمونه هایی از عوارض سل عبارتند از:

• درد ستون فقرات. کمر درد و سفتی از عوارض شایع سل است.
• آسیب مفصلی. آرتروز سل معمولاً باسن و زانو را تحت تأثیر قرار می دهد.
• تورم غشایی که مغز شما را می پوشاند (مننژیت). این می تواند باعث یک سردرد پایدار یا متناوب شود که هفته ها اتفاق می افتد. تغییرات ذهنی نیز ممکن است.
• مشکلات کبدی یا کلیوی. کبد و کلیه ها به فیلتر کردن زباله ها و ناخالصی های موجود در جریان خون کمک می کنند. اگر کبد یا کلیه ها تحت سل قرار بگیرند ، این عملکردها مختل می شود.
• اختلالات قلبی. به ندرت ، سل می تواند بافت های اطراف قلب شما را آلوده کند ، باعث التهاب و جمع شدن مایعات شود که ممکن است در توانایی پمپاژ موثر قلب شما تداخل ایجاد کند. این وضعیت که تامپوناد قلب نامیده می شود ، می تواند کشنده باشد.

پیشگیری

در صورت مثبت بودن آزمایش عفونت سل نهفته ، ممکن است پزشک به شما توصیه کند داروهایی برای کاهش خطر ابتلا به سل فعال. تنها نوع سل که مسری است ، انواع فعال است ، درصورتی که ریه ها را تحت تأثیر قرار دهد. بنابراین اگر بتوانید از فعال شدن سل نهفته خود جلوگیری کنید ، سل را به شخص دیگری منتقل نخواهید کرد.

از خانواده و دوستان خود محافظت کنید

اگر سل فعال دارید ، میکروب ها را برای خود نگه دارید. قبل از اینکه دیگر مسری نباشید ، به طور کلی چند هفته درمان با داروهای سل طول می کشد. برای کمک به جلوگیری از بیمار شدن دوستان و خانواده خود این نکات را دنبال کنید:

• در خانه بمانید. در چند هفته اول درمان سل فعال ، به محل کار یا مدرسه نروید و در اتاق با افراد دیگر نخوابید.
• تهویه اتاق را انجام دهید. میکروب های سل در فضاهای کوچک بسته که هوا حرکت نمی کند به راحتی گسترش می یابند. اگر در فضای باز خیلی سرد نیست ، پنجره ها را باز کنید و با استفاده از یک فن هوای داخلی را بیرون بکشید.
• دهان خود را بپوشانید. در هر زمان که می خندید ، عطسه می کنید یا سرفه می کنید از یک دستمال برای پوشاندن دهان خود استفاده کنید. دستمال کاغذی را درون کیسه ای بریزید ، آن را مهر و موم کرده و دور بریزید.
• ماسک بزنید. استفاده از ماسک جراحی در هنگام حضور در کنار دیگران در طی سه هفته اول درمان ممکن است به کاهش خطر انتقال کمک کند.

کل دوره دارو را به پایان برسانید

این مهمترین اقدامی است که می توانید برای محافظت از خود و دیگران در برابر سل انجام دهید. هنگامی که شما درمان را زودهنگام متوقف می کنید یا دوزهای آن را رها می کنید ، باکتری های سل فرصت ایجاد جهش هایی را دارند که به آنها امکان می دهد از قوی ترین داروهای سل زنده بمانند. سویه های مقاوم در برابر دارو بسیار کشنده تر و درمان آن دشوارتر است.

واکسیناسیون

در کشورهایی که سل بیشتر دیده می شود ، نوزادان اغلب با باسیل Calmette-Guerin (BCG) واکسینه می شوند. واکسن زیرا می تواند از سل شدید در کودکان جلوگیری کند. واکسن BCG برای استفاده عمومی در ایالات متحده توصیه نمی شود زیرا در بزرگسالان بسیار موثر نیست. ده ها واکسن جدید سل در مراحل مختلف توسعه و آزمایش قرار دارند.

محتوای:

تشخیص

در حین معاینه فیزیکی ، پزشک غدد لنفاوی شما را از نظر تورم بررسی کرده و با استفاده از استتوسکوپ به صداهایی که ریه های شما هنگام نفس کشیدن گوش می دهد ، گوش می دهد.

رایج ترین ابزار تشخیصی سل ، آزمایش پوستی ساده است ، اگرچه آزمایش خون در حال تبدیل شدن به امری عادی تر هستند. مقدار کمی از ماده به نام PPD tuberculin درست در زیر پوست ساعد داخلی شما تزریق می شود. شما باید فقط یک سوزن ناچیز از سوزن احساس کنید.

طی 48 تا 72 ساعت ، یک متخصص مراقبت های بهداشتی بازو را از نظر تورم در محل تزریق بررسی می کند. یک برآمدگی قرمز و سفت ، به معنای احتمال ابتلا به عفونت سل است. اندازه دست انداز مشخص می کند که نتایج آزمایش قابل توجه است.

نتایج ممکن است اشتباه باشد

آزمایش پوست سل کامل نیست. گاهی اوقات ، این نشان می دهد که افراد در صورت ابتلا به سل ، سل دارند. همچنین می تواند نشان دهد که افراد در زمان واقعی سل ندارند.

اگر اخیراً با واکسن باسیل Calmette-Guerin (BCG) واکسینه شده باشید ، ممکن است آزمایش مثبت کاذب رخ دهد. این واکسن سل به ندرت در ایالات متحده استفاده می شود اما به طور گسترده ای در کشورهایی با میزان بالای عفونت سل مورد استفاده قرار می گیرد.

نتایج منفی کاذب ممکن است در برخی از جمعیت ها - از جمله کودکان ، افراد مسن و افراد مبتلا به ایدز - که گاهی اوقات به آزمایش پوست سل پاسخ نمی دهند. یک نتیجه منفی کاذب نیز می تواند در افرادی که اخیراً به سل آلوده شده اند ، اما هنوز سیستم ایمنی بدن آنها واکنشی به باکتری نشان نداده باشد.

آزمایش خون

آزمایش خون ممکن است برای تأیید یا رد سل پنهان یا فعال استفاده شود. در این آزمایشات از فناوری پیشرفته ای برای اندازه گیری واکنش سیستم ایمنی بدن شما در برابر باکتریهای سل استفاده شده است.

این آزمایشات فقط به یکبار مراجعه به مطب نیاز دارد. اگر در معرض خطر ابتلا به عفونت سل هستید اما ممکن است پاسخ منفی به آزمایش پوست بدهید یا اخیراً واکسن BCG دریافت کرده اید ، آزمایش خون ممکن است مفید باشد.

آزمایشات تصویربرداری

اگر آزمایش پوستی مثبتی انجام داده اید ، احتمالاً پزشک آزمایش رادیوگرافی قفسه سینه یا سی تی اسکن را تجویز می کند. این ممکن است لکه های سفید در ریه های شما را نشان دهد ، جایی که سیستم ایمنی بدن شما باکتری سل را دیواره کرده است ، یا ممکن است تغییراتی را در ریه های شما ناشی از سل فعال نشان دهد. سی تی اسکن تصاویر با جزئیات بیشتری نسبت به عکس های اشعه ایکس ارائه می دهد.

آزمایش خلط

اگر در اشعه ایکس قفسه سینه شما علائم سل دیده شود ، ممکن است پزشک از خلط شما نمونه برداری کند - مخاطی که هنگام سرفه بالا می آید. نمونه ها از نظر باکتری سل مورد آزمایش قرار می گیرند.

همچنین می توان از نمونه های خلط برای آزمایش سویه های سل مقاوم به دارو استفاده کرد. این به پزشک کمک می کند داروهایی را که به احتمال زیاد م workثر هستند انتخاب کند. انجام این آزمایش ها ممکن است چهار تا هشت هفته طول بکشد.

درمان

داروها سنگ بنای درمان سل هستند. اما درمان سل بسیار بیشتر از درمان انواع دیگر عفونت های باکتریایی است.

برای سل فعال ، باید حداقل به مدت شش تا نه ماه آنتی بیوتیک مصرف کنید. داروهای دقیق و طول دوره درمان به سن ، سلامت کلی ، مقاومت احتمالی دارو و محل عفونت در بدن بستگی دارد.

رایج ترین داروهای سل

اگر سل نهفته دارید ، ممکن است لازم باشد فقط یک یا دو نوع داروی سل مصرف کنید. سل فعال ، به ویژه اگر یک سویه مقاوم در برابر دارو باشد ، همزمان به چندین دارو احتیاج دارد. متداول ترین داروهایی که برای درمان سل استفاده می شود عبارتند از: li> Pyrazinamide

اگر سل مقاوم به دارو دارید ، ترکیبی از آنتی بیوتیک ها به نام فلوئوروکینولون ها و داروهای تزریقی ، مانند آمیکاسین یا کپروئومایسین (Capastat) به طور کلی برای 20 تا 30 ماه استفاده می شود. برخی از انواع سل نیز در حال مقاومت به این داروها هستند.

برخی از داروها ممکن است به عنوان درمان اضافی برای درمان ترکیبی مقاوم به دارو استفاده شود ، از جمله:

• Bedaquiline (Sirturo)
• Linezolid (Zyvox)

عوارض جانبی دارو

عوارض جانبی جدی داروهای سل معمول نیست اما ممکن است باشد هنگام بروز خطرناک هستند. تمام داروهای سل می توانند برای کبد شما بسیار سمی باشند. در صورت مصرف این داروها ، در صورت مشاهده موارد زیر بلافاصله با پزشک خود تماس بگیرید:

• حالت تهوع یا استفراغ
• رنگ زرد پوست (زردی)
• ادرار تیره
• تب که سه روز یا بیشتر طول می کشد و هیچ دلیل مشخصی ندارد

انجام کامل درمان ضروری است

بعد از چند مورد هفته ها ، شما مسری نخواهید شد و ممکن است احساس بهتری داشته باشید. قطع مصرف داروهای سل ممکن است وسوسه انگیز باشد. اما بسیار مهم است که دوره کامل درمان را به پایان برسانید و داروها را دقیقاً همانطور که پزشک تجویز کرده است ، مصرف کنید. متوقف کردن درمان خیلی زود یا کنار گذاشتن دوزها باعث می شود باکتری هایی که هنوز زنده هستند در برابر آن داروها مقاوم شوند و منجر به سل شود که بسیار خطرناک تر و درمان آن دشوار است.

برای کمک به افراد در درمان خود ، برنامه ای به نام درمان مستقیم مشاهده شده (DOT) توصیه می شود. در این روش ، یک کارمند مراقبت های بهداشتی داروهای شما را تجویز می کند تا دیگر نیازی به یادآوری مصرف دارو توسط خودتان نباشد.

آزمایشات بالینی

کنار آمدن و پشتیبانی

درمان سل یک روند پیچیده و طولانی است. اما تنها راه درمان این بیماری این است که به درمان خود پایبند باشید. ممکن است برای شما مفید باشد که داروهای خود را توسط یک پرستار یا سایر متخصصان بهداشت و درمان ارائه دهید تا نیازی به یادآوری مصرف دارو توسط خودتان نباشد. علاوه بر این ، سعی کنید فعالیت ها و سرگرمی های عادی خود را حفظ کنید و با خانواده و دوستان خود در ارتباط باشید.

به خاطر داشته باشید که سلامت جسمی شما می تواند بر سلامت روان شما تأثیر بگذارد. انکار ، عصبانیت و ناامیدی طبیعی است وقتی شما باید با یک کار دشوار و غیرمنتظره کنار بیایید. در بعضی مواقع ، ممکن است به ابزارهای بیشتری برای کنار آمدن با این احساسات یا احساسات دیگر نیاز داشته باشید. افراد حرفه ای مانند درمانگران یا روانشناسان رفتاری می توانند به شما در ایجاد استراتژی های مقابله ای مثبت کمک کنند.

آماده شدن برای قرار ملاقات

اگر مشکوک به سل هستید ، با پزشک مراقبت های اولیه خود تماس بگیرید. ممکن است شما به پزشکی متخصص در زمینه بیماری های عفونی یا بیماری های ریوی (متخصص ریه) ارجاع شوید.

کاری که می توانید انجام دهید

• از هرگونه محدودیت قبل از قرار ملاقات آگاه باشید. در زمان تعیین وقت ، حتماً س askال کنید که آیا کاری لازم است که از قبل انجام دهید.
• علائمی را که تجربه می کنید ، از جمله علائمی که به نظر نمی رسد با دلیل آن ارتباط نداشته باشند ، یادداشت کنید. قرار ملاقات را تعیین کرده است.
• اطلاعات مهم شخصی را بنویسید ، از جمله تغییرات اخیر زندگی یا مسافرت های بین المللی.
• لیستی از تمام داروها ، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.
• س toالاتی را برای پرسیدن از پزشک خود بنویسید.

تهیه لیستی از سوالات می تواند به شما کمک کند از وقت خود با دکتر خود نهایت استفاده را ببرید. در مورد سل ، برخی از س basicالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:

• علت احتمالی علائم من چیست؟
• آیا به آزمایشاتی نیاز دارم؟
• چه روش های درمانی موجود است؟ کدام یک را توصیه می کنید؟
• اگر درمان نتیجه نداد چه می کنید؟
• چه مدت باید در معالجه بمانم؟
• هر چند وقت یکبار نیاز به پیگیری دارید؟
• من سایر مشکلات سلامتی را دارم. چگونه می توانم این شرایط را به بهترین وجه با هم کنترل کنم؟

چه انتظاری از پزشک خود دارید

پزشک ممکن است برخی از س questionsالات زیر را بپرسد:

• علائم شما چیست و از چه زمانی شروع شده است؟
• آیا کسی که می شناسید سل فعال دارد؟
• آیا شما HIV یا ایدز دارید؟
• آیا در کشوری دیگر متولد شده اید یا به کشور دیگری سفر کرده اید؟
• آیا تا به حال با کسی زندگی کرده اید که سل؟
• آیا شما به عنوان یک نوزاد علیه سل واکسینه شده اید؟
• آیا تا به حال به سل یا آزمایش مثبت پوست مبتلا شده اید؟
• آیا تابحال دارویی برای سل خورده اید ؟ اگر چنین است ، چه نوع و برای چه مدت؟
• چه نوع کاری انجام می دهید؟
• آیا شما از الکل یا مواد مخدر غیرقانونی استفاده می کنید؟