تومور ویلمز

بررسی اجمالی

تومور ویلمز یک سرطان نادر کلیه است که در درجه اول کودکان را درگیر می کند. همچنین به عنوان نفروبلاستوما شناخته می شود ، شایع ترین سرطان کلیه در کودکان است. تومور ویلمز اغلب کودکان 3 تا 4 ساله را درگیر می کند و بعد از 5 سالگی بسیار کمتر مشاهده می شود.

تومور ویلمز اغلب فقط در یک کلیه رخ می دهد ، اگرچه گاهی اوقات می تواند در هر دو کلیه به طور یکسان مشاهده شود. با گذشت زمان.

با گذشت سالها ، پیشرفت در تشخیص و درمان تومور ویلمز چشم انداز (پیش آگهی) کودکان مبتلا به این بیماری را بسیار بهبود بخشیده است. با درمان مناسب ، چشم انداز اکثر کودکان مبتلا به تومور ویلمز بسیار خوب است.

علائم

علائم و نشانه های تومور ویلمز بسیار متفاوت است ، و برخی از کودکان هیچ علامتی را نشان نمی دهند علائم واضح اما اکثر کودکان مبتلا به تومور ویلمز با یک یا چند مورد از این علائم و نشانه ها روبرو هستند:

• توده شکمی که می توانید احساس کنید
• تورم شکم
• شکم درد

سایر علائم و نشانه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تب
• خون در ادرار
• تهوع یا استفراغ یا هر دو
• یبوست
• کاهش اشتها
• تنگی نفس
• فشار خون بالا

چه موقع به پزشک مراجعه کنید

در صورت مشاهده علائم و نشانه هایی که شما را نگران می کند ، با پزشک کودک خود وقت بگیرید. تومور ویلمز نادر است ، بنابراین به احتمال بسیار زیاد چیز دیگری باعث ایجاد علائم شده است ، اما بررسی هر گونه نگرانی مهم است.

علل

مشخص نیست که چه عواملی باعث تومور ویلمز می شود ، اما در موارد نادر ، ممکن است وراثت نقش داشته باشد.

سرطان از زمانی شروع می شود که سلولها در DNA خود دچار خطا شوند. این خطاها باعث می شود سلول ها به طور غیرقابل کنترل رشد کرده و تقسیم شوند و در هنگام مرگ سلول های دیگر به زندگی ادامه دهند. سلولهای تجمع یافته تومور تشکیل می دهند. در تومور ویلمز ، این روند در سلولهای کلیه اتفاق می افتد.

در موارد نادر ، خطاهایی در DNA که منجر به تومور ویلمز می شود ، از والدین به کودک منتقل می شود. در بیشتر موارد ، هیچ ارتباطی بین والدین و فرزندان وجود ندارد که منجر به سرطان شود.

عوامل خطر

عواملی که ممکن است خطر ابتلا به تومور ویلمز را افزایش دهند عبارتند از:

• نژاد آفریقایی-آمریکایی. در ایالات متحده ، کودکان آفریقایی-آمریکایی کمی بیشتر از کودکان نژادهای دیگر در معرض خطر ابتلا به تومور ویلمز هستند. به نظر می رسد کودکان آسیایی-آمریکایی در مقایسه با کودکان نژادهای دیگر خطر کمتری دارند.
• سابقه خانوادگی تومور ویلمز. اگر فردی در خانواده فرزند شما به تومور ویلمز مبتلا شده باشد ، احتمال خطر ابتلا به بیماری در کودک شما افزایش می یابد.

تومور ویلمز بیشتر در کودکان با برخی ناهنجاری ها یا سندرم های خاص در حال بروز است. تولد ، از جمله:

• آنیریدیا. در aniridia (an-ih-RID-e-uh) ، عنبیه - قسمت رنگی چشم - فقط تا حدی تشکیل می شود یا اصلاً ایجاد نمی شود.
• همی هیپرتروفی. همی هیپرتروفی (hem-e-hi-PUR-truh-heq) به این معنی است که یک طرف بدن یا یک قسمت از بدن به طور قابل توجهی بزرگتر از طرف دیگر است.

تومور ویلمز ممکن است رخ دهد به عنوان بخشی از سندرم های نادر ، از جمله:

• سندرم WAGR. این سندرم شامل تومور ویلمز ، آنیریدیا ، ناهنجاری های دستگاه تناسلی و دستگاه ادراری و ناتوانی های فکری است.
• سندرم دنیس-دراش. این سندرم شامل تومور ویلمز ، بیماری کلیوی و شبه ههرمافرودیتیسم مردانه (soo-do-her-MAF-roe-dit-iz-um) است ، که در آن پسری با بیضه متولد می شود اما ممکن است ویژگی های زنانه را نشان دهد.
• سندرم بکویت ویدمان. کودکان مبتلا به این سندرم معمولاً بزرگتر از حد متوسط ​​(ماکروزومی) هستند. سایر علائم ممکن است شامل اندام های شکمی باشد که در قاعده بند ناف قرار دارند ، یک زبان بزرگ (ماکروگلوسیا) ، بزرگ شدن اندام های داخلی و ناهنجاری های گوش. همچنین خطر ابتلا به تومورها ، از جمله نوعی سرطان کبد به نام هپاتوبلاستوما افزایش می یابد.

پیشگیری

تومور ویلمز توسط هیچ کس یا شما قابل پیشگیری نیست. کودک می تواند انجام دهد.

اگر کودک شما دارای عوامل خطر تومور ویلمز است (مانند سندرم های مرتبط شناخته شده) ، پزشک ممکن است سونوگرافی دوره ای کلیه را برای یافتن ناهنجاری های کلیه توصیه کند. اگرچه این غربالگری نمی تواند از تومور ویلمز جلوگیری کند ، اما ممکن است به تشخیص بیماری در مراحل اولیه کمک کند.

محتوای:

تشخیص

برای تشخیص تومور ویلمز ، پزشک کودک شما ممکن است توصیه کند:

• معاینه فیزیکی. پزشک به دنبال علائم احتمالی تومور ویلمز است.
• آزمایش خون و ادرار. این تست های آزمایشگاهی نمی تواند تومور ویلمز را تشخیص دهد ، اما می تواند نشان دهنده عملکرد کلیه ها باشد و برخی مشکلات کلیوی یا شمارش خون را کشف کند.
• تست های تصویربرداری. آزمایشاتی که تصاویر کلیه ها را ایجاد می کند ، به پزشک کمک می کند تا تشخیص دهد فرزند شما تومور کلیه دارد یا خیر. آزمایشات تصویربرداری ممکن است شامل سونوگرافی ، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) باشد.

مرحله بندی

هنگامی که پزشک کودک شما تومور ویلمز را تشخیص داد ، وی برای تعیین میزان (مرحله) سرطان تلاش می کند. پزشک برای تعیین اینکه آیا سرطان فراتر از کلیه ها گسترش یافته است یا خیر ، ممکن است عکسبرداری از رادیولوژی قفسه سینه یا سی تی اسکن قفسه سینه و اسکن استخوان را توصیه کند.

پزشک مرحله ای را به سرطان اختصاص می دهد که به تعیین گزینه های درمان کمک می کند. در ایالات متحده ، دستورالعمل های تهیه شده از طریق مطالعه ملی تومور ویلمز از گروه سرطان کودکان ، شامل این پنج مرحله است:

• مرحله اول. سرطان فقط در یک کلیه یافت می شود ، به طور کامل در کلیه ، و می تواند با جراحی کاملاً برداشته شود.
• مرحله دوم سرطان به بافتها و ساختارهای فراتر از کلیه آسیب دیده مانند چربی یا رگهای خونی نزدیک سرایت کرده است ، اما با جراحی هنوز می توان آن را به طور کامل از بین برد.
• مرحله III. سرطان فراتر از ناحیه کلیه به غدد لنفاوی مجاور یا سایر ساختارهای داخل شکم گسترش یافته است ، ممکن است تومور قبل یا حین جراحی درون شکم ریخته شود ، یا ممکن است با جراحی به طور کامل برداشته نشود.
• مرحله IV . سرطان در خارج از کلیه به ساختارهای دوردست مانند ریه ها ، کبد ، استخوان ها یا مغز گسترش یافته است.
• مرحله V سلول های سرطانی در هر دو کلیه (تومورهای دو طرفه) یافت می شوند.

درمان

درمان تومور ویلمز معمولاً شامل جراحی و شیمی درمانی و گاهی پرتودرمانی است. درمان ها ممکن است بسته به مرحله سرطان متفاوت باشد. از آنجا که این نوع سرطان نادر است ، پزشک کودک ممکن است به شما توصیه کند که در مراکز سرطان کودکان که تجربه درمان این نوع سرطان را دارند ، به دنبال درمان باشید.

جراحی برای برداشتن کلیه یا بخشی از کلیه

درمان تومور ویلمز ممکن است با جراحی برای برداشتن کلیه یا بخشی از کلیه (نفرکتومی) آغاز شود. برای تأیید تشخیص از جراحی نیز استفاده می شود - بافتی که در حین جراحی برداشته می شود به آزمایشگاه فرستاده می شود تا مشخص شود که آیا سرطانی است یا خیر و یا چه نوع سرطانی در تومور وجود دارد. / p>

• برداشتن بخشی از کلیه مبتلا. نفرکتومی جزئی شامل برداشتن تومور و قسمت کوچکی از بافت کلیه در اطراف آن است. اگر سرطان بسیار کوچک باشد یا کودک شما فقط یک کلیه عملکرد داشته باشد ، نفرکتومی جزئی ممکن است یک گزینه باشد.
• برداشتن کلیه آسیب دیده و بافت اطراف آن. در یک نفرکتومی رادیکال ، پزشکان کلیه و بافت های اطراف آن ، از جمله بخشی از حالب و گاهی اوقات غده فوق کلیه را از بین می برند. غدد لنفاوی اطراف نیز برداشته می شوند. کلیه باقی مانده می تواند ظرفیت خود را افزایش داده و وظیفه فیلتراسیون خون را بر عهده بگیرد.
• برداشتن کلیه یا بخشی از کلیه ها. اگر سرطان هر دو کلیه را درگیر کند ، جراح هرچه بیشتر سرطان را از هر دو کلیه خارج می کند. در تعداد کمی از موارد ، این ممکن است به معنای برداشتن کلیه ها باشد و فرزند شما پس از این نیاز به دیالیز کلیه خواهد داشت. اگر پیوند کلیه یک گزینه باشد ، کودک شما دیگر نیازی به دیالیز نخواهد بود.

شیمی درمانی

در شیمی درمانی از داروهای قدرتمندی برای از بین بردن سلول های سرطانی در بدن استفاده می شود. درمان تومور ویلمز معمولاً شامل ترکیبی از داروها است که از طریق ورید داده می شود و برای از بین بردن سلول های سرطانی با هم کار می کنند. عوارض جانبی شایع شامل حالت تهوع ، استفراغ ، از دست دادن اشتها ، ریزش مو و خطر بالاتر عفونت است. از پزشک بپرسید چه عوارض جانبی ممکن است در طول درمان رخ دهد ، و اگر عوارض بالقوه طولانی مدت وجود دارد.

شیمی درمانی ممکن است قبل از جراحی برای کوچک شدن تومورها و راحت تر شدن آنها استفاده شود. این ماده ممکن است بعد از جراحی برای از بین بردن سلولهای سرطانی موجود در بدن استفاده شود. شیمی درمانی همچنین ممکن است گزینه ای برای کودکانی باشد که سرطان آنها خیلی پیشرفته است و با جراحی نمی توان آن را به طور کامل از بین برد.

برای کودکانی که در هر دو کلیه سرطان دارند ، شیمی درمانی قبل از جراحی انجام می شود. این ممکن است باعث شود که جراحان بتوانند حداقل یک کلیه را برای حفظ عملکرد کلیه پس انداز کنند.

پرتودرمانی

بسته به مرحله تومور ، پرتودرمانی ممکن است توصیه شود. . در پرتودرمانی از پرتوهای پرانرژی برای از بین بردن سلولهای سرطانی استفاده می شود.

در طول پرتودرمانی ، کودک شما با دقت روی میز قرار می گیرد و یک ماشین بزرگ در اطراف کودک شما حرکت می کند ، دقیقاً تیرهای انرژی را به سمت سرطان می کشد. عوارض جانبی احتمالی شامل حالت تهوع ، اسهال ، خستگی و تحریک پوستی مانند آفتاب سوختگی است.

پس از جراحی می توان از پرتودرمانی برای از بین بردن سلولهای سرطانی که در حین عمل برداشته نشده اند ، استفاده کرد. همچنین ممکن است گزینه ای برای کنترل سرطانی باشد که به مناطق دیگر بدن گسترش یافته است ، بسته به اینکه سرطان کجا گسترش یافته باشد.

آزمایشات بالینی

ممکن است پزشک کودک شما شرکت در آن را توصیه کند. یک کارآزمایی بالینی این مطالعات تحقیقاتی به کودک شما امکان می دهد در آخرین درمان های سرطان فرصتی داشته باشد ، اما نمی تواند درمان آن را تضمین کند.

مزایا و خطرات آزمایشات بالینی را با پزشک کودک خود در میان بگذارید. در صورت وجود ، اکثر کودکان مبتلا به سرطان در یک آزمایش بالینی ثبت نام می کنند. با این حال ، ثبت نام در یک آزمایش بالینی به عهده شما و فرزندتان است.

آزمایشات بالینی

کنار آمدن و پشتیبانی

در اینجا چند پیشنهاد برای راهنمایی شما وجود دارد. خانواده از طریق درمان سرطان.

در بیمارستان

هنگامی که فرزند شما قرار ملاقات پزشکی دارد یا در بیمارستان می ماند:

• اسباب بازی یا کتاب مورد علاقه خود را بیاورید به ویزیت های مطب یا کلینیک بروید ، تا کودک خود را هنگام انتظار مشغول نگه دارید.
• در صورت امکان در طول آزمایش یا درمان با کودک خود باشید. برای توصیف آنچه اتفاق خواهد افتاد از کلماتی استفاده کنید که وی آنها را درک خواهد کرد.
• زمان بازی را در برنامه کودک خود بگنجانید. بیمارستانهای بزرگ معمولاً یک اتاق بازی برای کودکانی که تحت معالجه قرار می گیرند دارند. اغلب اعضای کارکنان اتاق بازی با آموزش در زمینه رشد کودک ، تفریح ​​، روانشناسی یا کارهای اجتماعی ، بخشی از تیم درمان هستند. اگر کودک شما باید در اتاق خود بماند ، یک متخصص زندگی کودک یا یک درمانگر تفریحی ممکن است برای ویزیت در کنار تخت در دسترس باشد.
• از اعضای کلینیک یا کارکنان بیمارستان درخواست پشتیبانی کنید. به دنبال سازمان هایی برای والدین کودکان سرطانی باشید. والدینی که قبلاً از این طریق گذشتند می توانند تشویق و امید و همچنین توصیه های عملی ارائه دهند. در مورد گروه های حمایتی محلی از پزشک کودک خود س Askال کنید.

در خانه

پس از ترک بیمارستان:

• سطح انرژی فرزند خود را در خارج کنترل کنید بیمارستان. اگر او احساس كافی خوبی دارد ، به آرامی مشاركت در فعالیتهای منظم را تشویق كنید. در بعضی مواقع کودک شما خسته یا بی حال به نظر می رسد ، خصوصاً بعد از شیمی درمانی یا پرتودرمانی ، بنابراین برای استراحت کافی نیز وقت بگذارید.
• روزانه وضعیت کودک خود را در خانه ثبت کنید - دمای بدن ، سطح انرژی ، خواب الگوها ، داروهای تجویز شده و هرگونه عوارض جانبی. این اطلاعات را با پزشک فرزند خود در میان بگذارید.
• یک رژیم غذایی طبیعی را برنامه ریزی کنید مگر اینکه پزشک فرزند شما خلاف این را پیشنهاد کند. در صورت امکان غذاهای مورد علاقه خود را تهیه کنید. اگر کودک شما تحت شیمی درمانی است ، ممکن است اشتهای او کم شود. اطمینان حاصل کنید که مصرف مایعات برای مقابله با کاهش مصرف مواد غذایی جامد افزایش می یابد.
• بهداشت دهان و دندان را برای کودک خود تشویق کنید. شستشوی دهان می تواند برای زخم ها یا مناطقی که خونریزی می کنند مفید باشد. برای تسکین لب های ترک خورده از مرهم لب استفاده کنید. در حالت ایده آل ، کودک شما باید قبل از شروع درمان از مراقبت های دندان پزشکی لازم برخوردار باشد. قبل از تعیین وقت مراجعه به دندانپزشک ، با پزشک کودک خود مشورت کنید.
• قبل از هرگونه واکسیناسیون با پزشک مشورت کنید ، زیرا درمان سرطان بر سیستم ایمنی بدن تأثیر می گذارد.
• آماده باشید تا با دیگر خود صحبت کنید کودکان در مورد این بیماری به آنها درباره تغییراتی که ممکن است در خواهر و برادرشان مانند ریزش مو و انرژی برجسته مشاهده کنند ، بگویید و نگرانی های آنها را گوش کنید.

آماده شدن برای قرار ملاقات

اگر فرزند شما تومور ویلمز تشخیص داده شده است ، شما ممکن است به پزشکی متخصص در درمان سرطان (آنکولوژیست) یا جراحی متخصص جراحی کلیه (متخصص اورولوژی) ارجاع شوید.

کاری که می توانید انجام دهید

برای آماده شدن برای قرار ملاقات:

• لیستی از تمام داروها ، ویتامین ها ، گیاهان ، روغن ها و سایر مکمل هایی که کودک شما استفاده می کند تهیه کنید.
• از یکی از اعضای خانواده بپرسید یا دوستی با شما بیاید تا به شما کمک کند تمام اطلاعاتی را که در حین قرار ملاقات به شما ارائه شده است به خاطر بسپارید.
• لیستی از س toال ها را برای پرسیدن از پزشک فرزند خود ایجاد کنید.

برای تومور ویلمز ، برخی از سوالات اساسی برای پرسیدن از پزشک عبارتند از:

• فرزند من به چه نوع آزمایشاتی نیاز دارد؟
• سرطان فرزند من در چه مرحله ای است؟
• چه روش های درمانی موجود است و کدام یک را دوباره انتخاب می کنید مهم است؟
• چه نوع عوارض جانبی می توانم از هر روش درمانی انتظار داشته باشم؟
• آیا در طول درمان لازم است فعالیت فرزندم را محدود یا رژیم او را تغییر دهم؟
• چشم انداز فرزند من چیست؟
• احتمال بازگشت سرطان چقدر است؟
• آیا بروشورها یا سایر مطالب چاپ شده دیگری وجود دارد که بتوانم داشته باشم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟

در هنگام قرار ملاقات خود از پرسیدن س questionsالات دیگر دریغ نکنید.

چه انتظاری از پزشک خود دارید

شما دکتر به احتمال زیاد از شما تعدادی سوال می پرسد. آماده باشید تا به آنها پاسخ دهید تا زمان خود را برای گذراندن نکاتی که می خواهید روی آنها تمرکز کنید ، ذخیره کنید. ممکن است پزشک شما از شما س askال کند:

• چه زمانی علائم فرزند خود را برای اولین بار مشاهده کردید؟
• آیا در خانواده شما سابقه سرطان ، از جمله سرطان دوران کودکی وجود دارد؟ / li>
• آیا فرزند شما دارای سابقه خانوادگی نقص مادرزادی ، به ویژه دستگاه تناسلی یا دستگاه ادراری است؟