ADD در مقابل ADHD: کارشناسان تفاوت این دو را توضیح می دهند

خیال پردازی ، تکان خوردن ، پیدا کردن آسان حواس پرتی - همه اینها نشانه های واضح اختلال کمبود توجه / بیش فعالی (ADHD) است. یا اختلال کمبود توجه (ADD) است؟ آیا حتی تفاوتی بین این دو وجود دارد؟

این اصطلاحات غالباً به جای هم استفاده می شوند ، اما در واقع ، آنها یک چیز نیستند - و این سردرگمی ناشی از نحوه طبقه بندی متخصصان برای اختلال رشد عصبی در گذشته.

کمی درس تاریخچه: با توجه به کودکان و بزرگسالان مبتلا به اختلال نقص توجه / بیش فعالی (CHADD) ، انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) اولین بار در سال 1980 ، اضافه یا بدون بیش فعالی را ذکر کرد ، حتی گرچه قبل از آن با نام های دیگری شناخته می شد. سپس ، در سال 1987 ، نام از ADD به ADHD تغییر یافت. اما 1994 قبل از آن بود که APA این اختلال را با نام فعلی خود معرفی کند: ADHD با سه نوع مختلف: نوع بی توجه ، نوع بیش فعال / تکانه ای و نوع ترکیبی.

این بدان معناست که ADHD اساساً یک گیرنده است Lenard Adler ، MD ، مدیر برنامه ADHD بزرگسالان برای بزرگسالان ، به سلامتی می گوید ، همه تشخیص برای انواع مختلف این اختلال - و ADD ، به ویژه ، نوعی ADHD است. وی می گوید: "ما همه اختلالات کمبود توجه را ADHD می نامیم." اما ما به همه موارد ADHD نمی گوییم ADD. مایکل مانوس ، PhD ، رئیس مرکز بهداشت رفتاری کودکان در کلینیک کلیولند اضافه می کند: "همه چیز ADHD نامیده می شود".

بنابراین تفاوت بین موارد ADD و سایر انواع ADHD چیست؟ یک کلمه: بیش فعالی. از نظر فنی ، ADD در واقع ADHD بی توجه است - این بدان معناست که این اختلال به صورت محدودیت توجه ، فراموشی یا حواس پرتی ، بدون بیش فعالی (تکان خوردن یا حرکت مداوم) آشکار می شود.

همچنین مهم است که بدانید انواع ADHD لزوماً تشخیص ثابت نیست ، به این معنی که در هر CHADD قابل تغییر است. این بدان معناست که حتی اگر فردی در دوران کودکی مبتلا به ADHD ترکیبی تشخیص داده شود ، ممکن است برای همیشه اینگونه نماند - به ویژه اینکه طبق CDC ، ADHD فقط در بزرگسالی برای یک سوم بیماران مبتلا وجود دارد.

خوشبختانه ، مبتلایان به ADHD - انواع مختلف آن ، از جمله ADD - گزینه های زیادی برای درمان دارند. این گزینه های درمانی متنوع هستند و شامل دارو و همچنین تغییر در سبک زندگی هستند (فکر کنید: بازسازی محیطی که در آن زندگی می کنید). اگر ADHD در بزرگسالی گسترش یابد ، سایر گزینه های درمانی از جمله روان درمانی ، آموزش و آموزش یا ترکیبی از درمان ها می توانند کمک کنند.