دارا تورس ، جنیفر لاو هیویت: آنچه بدنشان واقعاً شبیه است

Istockphoto از مجله Health

این شش مشهور واقعاً در پوستشان بودن از روبرو شدن با ترس گرفته تا مادر شدن تا سرگرمی را با هم تقسیم می کنند.

به محض فرو رفتن ، من این ارتباط را با آب احساس می کنم. من احساس آرامش می کنم ، فقط یک احساس آرام. من ممکن است زیاد تمرین کنم - دو تا دو ساعت و نیم در روز ، هرچند که در حال حاضر از جراحی زانو در حال بهبود هستم - اما در واقع من احساس شنا کردن و پاشیدن اطراف را دوست دارم.

مخصوصاً وقتی من دخترم را در 3 ماهگی به استخر معرفی کردم. اینگونه می خواهید به کودک آموزش دهید. شما نمی خواهید شناورها را بپوشید - می خواهید آنها وزن بدن خود را در آب احساس کنند.

من دوست دارم زیر آب باشم وقتی هیچ کس اطراف نیست و تمام استخر را برای خودم داشته باشم. هنگامی که برای المپیک 2000 تمرین می کردم ، شب حصار می پریدم ، شیرجه می زدم و از میان آب به آسمان نگاه می کردم - نوعی موج دار بود ، اما ستاره ها و همه چیز را می دیدی.

من می دانم که این دیوانه به نظر می رسد ، اما واقعاً فکر می کنم آب استخر پوست شما را نرم می کند. شناگران نرم ترین پوست را دارند. این موهای شما را به خوبی اصلاح می کند ، اما به روشی خوب نیست.

بوی کلر همیشه روی من تأثیر می گذارد. وقتی هفت سال مرخصی گرفتم ، مثل این شدم: اوهک ، کلر. دیروز ، برای اولین بار پس از مدتها در استخر قرار گرفتم - فقط برای راه رفتن تا شروع به ترمیم مجدد زانوی خود کنم - و مانند این بود: بله ، بوی کلر.

عجیب است وقتی بیرون می آیم از یک استخر - من به نوعی از آن وحشت دارم. بدنم خیلی سنگین است. تمام آن زمان خواب شنا را می بینم. چطور نتوانستم؟ تمام زندگی من در آب بوده است.

کاش از 10 سالگی ، هنگامی که 15 ، 20 ، 25 ساله بودم ، هر مرحله از بدنم را ارج و قدردانی می کردم. ما همیشه از بدن خود شکایت داریم - "به بدن من نگاه کن!" "من شکم کردم!" "پاهای من شل است!"

شما می دانید چه می شود ، اگر پاهای شما کار می کند ، آنها را تحسین کنید. اگر آنها فلپ بزنند ، چه کسی اهمیت می دهد؟ اگر آنها مانند خلال دندان باشند ، مهم نیست. میتونی بپری؟ عالی. در یک سن خاص ، بدن شروع به تجزیه می کند و این فقط یک واقعیت است. بنابراین آنچه که اکنون سعی می کنم انجام دهم این است که تاندونهای آشیل من شروع به آزار می کنند و من می گویم: "مرد ، وقتی 80 ساله هستم ، چقدر افسانه بودم که در 50 سالگی بودم!"

تمام ترس های من - بلندی ها ، سوار شدن به غلتک ها یک چیز بزرگ است ، و من همچنین کمی چسبناک-مبتنی بر اضطراب است. و من هرگز نمی فهمیدم که این احساس چقدر می تواند شدید باشد تا زمانی که بطور منظم شروع به حملات اضطرابی کردم. من اولین حمله اضطرابی را داشتم وقتی که ما در شبح نجواگر بودیم ، وقتی مجبور شدم آنچه را که تجربه می کردم تجربه کنم. بنابراین آنها دست و پاهای من را قید و بند کردند و کیسه ای را بالای سر من گذاشتند و آن را بستند. سپس یک پله را پهلو کردم و مجبور شدم روی این سکو بایستم.

یک ثانیه حالم خوب بود و بعد آن را گم کردم! این شاید ترسناک ترین کاری باشد که تاکنون انجام داده ام. یادم می آید تمام بدنم شروع به لرزیدن کرد. دستام بی حس شد. قلبم شروع به حرکت کرد و سرم می چرخید و فکر کردم که می خواهم از بین بروم و نمی توانم هوا بگیرم. و من فقط می خواستم از پوست خودم بیرون بیایم.

همه احساس اضطراب می کردند ، اما اضطراب در سطح ترس بسیار شدید است. من اغلب احساس می کنم ترس یکی از طاقت فرسای ترین چیزهایی است که می توانید احساس کنید. و شما فکر می کنید که فقط روی یک قسمت از مغز شما تأثیر می گذارد ، اما واقعاً همه چیز را تحت تأثیر قرار می دهد.

کسی واقعاً عالی به من گفت شما نمی توانید همزمان ایمان داشته باشید و ترس داشته باشید. شما باید یکی را انتخاب کنید اگر می خواهید از هواپیما بیرون بپرید ، باید ایمان داشته باشید که بعضی از بچه ها شما را بزرگتر از ترس می گیرند. هر زمان که احساس ترس می کنم ، ایمان می آورم که لیاقت من بهتر از ترس است - و اتفاقات خوبی برای من خواهد افتاد.

صفحه بعدی: آنچه بدن من واقعاً احساس می کند… بدون خواب

شبهای من اینگونه است: ساعت 7:30 همه - دوقلوهای 8 ماهه ام ، جان و گاس و پسر 2 ساله ، الیور - را به رختخواب می کشانم. بعد از آن ، این یک دیوانه وار است برای تمیز کردن ، لباسشویی ، و من را به رختخواب برد. اگر می توانم ساعت 7 شب بخوابم. به طور جدی. چون ساعت 4:30 صبح از خواب برمی خیزم و می خواهم تمرین کنم و ساعت 6 در مجموعه خانواده مدرن حضور پیدا می کنم.

خستگی کاملاً شبیه خماری بد است. مثل اینکه سر من یک اسفنج است - یک اسفنج مرطوب واقعا سنگین ، و به دلایلی خواب بدون خواب در سینوس های من می ماند و من با این درد جلوی صورتم از خواب بیدار می شوم.

این باعث می شود من کند - مغزم فقط از کار می افتد. من یک مادر کلاس در مدرسه هستم ، و این کار نابغه ای است که من انجام دادم: من جلسه ای را برای مادران کلاس دیگر و من ترتیب دادم. من آن را سازماندهی کردم. من حدس می زنم چه کسی نشان نداد؟ من من حتی خطوطم را فراموش کرده ام. خدا را شکر درگیر یک درام پزشکی یا حقوقی نیستم. این می تواند مرگ باشد.

به هر حال ، افشای کامل: من کمک می کنم. اما هنوز هم خسته کننده است! مردم به من می گویند: "اوه ، شرط می بندم که به یکی بخندی!" و دوست دارم: "نه ، مطمئناً به یکی نمی خندم. من برای یکی احترام عمیق و عمیقی قائل هستم. "

گاهی اوقات ، من واقعاً یک شب خوب می خوابم و تقریباً بدتر است. مثل کرک است: شما فقط بیشتر می خواهید.

وقتی خواب می بینم ، رفتن خودم به هتل نیست. این فقط در اینجا ، در خانه است. من در همان زمان با شوهرم در رختخواب فرو می ریزم ، زیرا این بسیار نادر است. او ساعتهای عجیبی کار می کند و فقط ما دو نفر هستیم و سر و صدای شاد پس زمینه مانیتورهای کودک و بدون صدا.

صفحه بعدی: بدنم واقعاً چه حسی دارد ... در حرکت

تا امروز ، اگر من چیزی را پشت سر می گذارم و به نظر نمی رسد که آن را تکان دهم ، من یک قطعه موسیقی واقعاً پرشور - توسط Sinead OConnor یا Alanis Morissette یا Annie Lennox یا Seal - خواهم ساخت و چشمانم را می بندم و فقط می رقصم.

اما باید بگویم ، پریدن از جک احتمالاً یکی از حرکات مورد علاقه من است. این یک تمرین تمام بدن است ، به علاوه لذت زیادی دارد زیرا شما مانند یک کودک می پرید و به نوعی شما را به آن مکان بازمی گرداند. - هیچ راهی درست یا غلط برای پرش وجود ندارد! این شما را به آزادی در هوا ماندن و گرانش نگه داشتن آن برمی گرداند.
این یک دقیقه از قوانین فیزیک سرپیچی می کند ، مانند کاری که قرار نیست انجام دهید و از پس آن بر می آیید.

من از خویشتنداری متنفرم. به محض این که من با کاری تمام شده ام - مانند دو ساعت تلویزیون زنده که در آن باید بسیار حرفه ای باشم ، اعصابم را در خود نگه داشته باشم و آنقدرها حرکت نکنم - در حال فرار از پارکینگ هستم ، پاشنه ام را لگد می کنم ، لباسم را باز می کنم. و من آزادم.