چگونه همه گیر تغییر کرده است که چگونه من بیماری مزمن خود را کنترل می کنم

همه گیری COVID-19 افراد سراسر جهان را تحت تأثیر قرار داده است ، اما کسانی که دارای شرایط پزشکی هستند خود را به طور نامتناسبی تحت تأثیر قرار داده اند.

برای مبتدیان ، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها (CDC) خاطرنشان می کنند افرادی که بیماری پزشکی زمینه ای دارند در صورت ابتلا به ویروس کرونا در معرض خطر بیماری شدید و عوارض قرار دارند.

بعلاوه ، یک گزارش CDC در ژوئن نشان داد که افرادی که دارای بیماری زمینه ای هستند و مبتلا به COVID-19 هستند ، 6 برابر بیشتر در بیمارستان بستری می شوند و 12 برابر بیشتر در معرض خطر مرگ و میر ناشی از این بیماری نسبت به افرادی هستند که شرایط زمینه ای گزارش نشده دارند. .

در نتیجه ، هر کسی که دارای یک بیماری بهداشتی یا معلولیت است مجبور شده است که احتیاط زیادی را در مورد COVID-19 انجام دهد.

دسترسی به بهداشت نیز بیشتر شده است. این مسئله برای بسیاری از افراد در طول شیوع همه گیر اتفاق می افتد ، با قرار ملاقات ها ، جراحی ها و معالجه های به اصطلاح "غیر اورژانسی" با تاخیر انجام می شود ، در عوض منابع پزشکی برای رسیدگی به موارد COVID-19 هدایت می شوند.

تأثیر ملاقات های مفقود شده یا به تعویق انداختن معالجه به این معنی است که برخی از افراد پشتیبانی و مراقبت مورد نیاز خود را دریافت نمی کنند.

من این را از نزدیک تجربه کرده ام. به عنوان یک فرد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS) ، زندگی روزمره من به طرز غیرمنتظره ای در سال 2020 تغییر کرده است.

در اینجا چگونگی تغییر همه گیر در نحوه مدیریت ام اس و آنچه تغییر داده است ، است. در نتیجه.

مقابله با تغییرات درمانی

از زمان تشخیص MS در سال 2014 ، من با داروی اصلاح کننده بیماری ناتالیزوماب تحت درمان قرار گرفتم که هر 4 هفته یکبار از طریق آن تجویز می شود تزریق IV

هنگام اولین تجویز دارو ، MS من "بسیار فعال" طبقه بندی شد ، اما از زمان شروع درمان ، هیچ عود مجددی نداشته ام و وضعیت من به طور قابل توجهی بدتر نشده است.

این واقعیت که داروی من به طور م theثر پیشرفت MS من را متوقف کرده است ، چیزی است که از آن بسیار سپاسگزارم.

هنگامی که COVID-19 شروع به گسترش کرد ، بیمارستان ها مجبور شدند خود را منحرف کنند. منابع ، و در نتیجه ، درمان من از هر 4 هفته به هر 8 هفته به تعویق افتاد.

در حالی که این از نظر پزشکی ایمن قلمداد می شود ، اما علائم MS با افزایش دوز دارو بدتر می شود. من درد ، اسپاسم عضلانی در پاها و مشکلات حرکتی بیشتری را تجربه کرده ام - هیچ یک از آنها قبل از این تغییرات مسئله مهمی برای من ایجاد نکرده است.

اگرچه این علائم موقتی هستند ، اما کنترل آنها بسیار چشمگیر بوده است.

کنترل درد در خانه

در طی همه گیری ، روشهای معمول مدیریت درد من مانند طولانی شدن دوره های استراحت و داروهای بدون نسخه درد ، دیگر کار نکردند.

در ابتدا فکر کردم که آیا این به این دلیل است که روال عادی من به هم خورده است. خیلی زود مشخص شد که با طولانی شدن مدت زمان تزریق ، درد من رو به وخامت است.

علائمی مانند اسپاسم عضلانی دردناک در پاهای من ، مشکلات حرکتی و درد عصبی در بازوها بدتر از هر زمان دیگر شروع به شعله ور شدن می کند.

مشاور من پیشنهاد می کند برای مدیریت من داروی دیگری را امتحان کنید درد ، و در حالی که من هنوز چیزی را پیدا نکرده ام که برای من مفید باشد ، من سپاسگزارم که با ارائه دهنده خدمات بهداشتی و درمانی خود در مورد گزینه های احتمالی بعدی سعی می کنم گفتگو کنم.

برخی موارد دیگر که به من کمک کرده است علائم وخیم تر خود را در طی بیماری همه گیر کنترل کنم ، استحمام روزانه ، استفاده از CBD ، وادار کردن خودم به ورزش ملایم حتی در صورت عدم تمایل.

ایجاد الگوهای جدید تمرینی

ورزش می تواند مزایای زیادی برای مبتلایان به ام.اس داشته باشد ، از جمله بهبود تناسب قلب و عروق و سلامت کلی جسمی ، کاهش خستگی و افسردگی و بهبود حافظه.

با لغو تمرینات گروهی و تعطیلی سالن های ورزشی ، اکثر افراد در هنگام بیماری همه گیر در خانه های خود یا بیرون از خانه ورزش می کنند.

قبل از COVID-19 ، من هفته ای در دو کلاس تناسب اندام شرکت می کردم و به طور منظم از تردمیل در باشگاه استفاده می کردم. می دانستم که ادامه تمرینات امری ضروری است.

گرچه ورزش برای همه مبتلایان به ام اس مناسب نیست ، من همیشه آن را برای کنترل درد و ایجاد قدرت عضلانی درمانی می دانم ، خصوصاً که ام اس می تواند ضعف زیادی در بدن ایجاد کند.

از زمان شروع قفل کردن ، من تمریناتم را به اتاق نشیمنم منتقل کردم. من به اندازه کافی خوش شانس هستم که یک دوچرخه چرخشی دارم و کلاس هایی را با برنامه ای که پیشرفت من را دنبال می کند ، جریان داده ام.

با بدتر شدن علائم ، من به اندازه قبل از همه گیری فعال نبوده ام ، اما عدم اعتماد به عضویت در باشگاه یا کلاس گروهی به من اجازه داده است طبق برنامه خودم ورزش کنم - و بدون خودم را در معرض خطر افزایش ابتلا به COVID-19 قرار می دهم.

یافتن راه های جدید برای به حداقل رساندن استرس

همانطور که توسط CDC پرچم گذاری شده ، همه گیری COVID-19 باعث ایجاد استرس و اضطراب در افراد شده است. در سراسر جهان.

استرس محرک شناخته شده ای است که در صورت ابتلا به ام اس باید از آن اجتناب شود ، اما در طی یک بحران جهانی ، "خنک" شدن تقریباً امکان پذیر است.

"هر روز چالش های جدیدی را به همراه دارد. همه ما با کمبود طاقت فرسای کنترل روبرو هستیم و بهترین روش ما سوار شدن بر امواج ، استفاده مناسب از منابع خود ، جستجوی کمک و درخواست کمک است ، اجازه ندهیم که نفس مان مانع از آنچه نیاز داریم شود ، و بیشتر از همه ، مهربان باشید. "، ویکتوریا لیویت ، PhD ، روانشناس مغز و اعصاب در مرکز پزشکی دانشگاه ایروینگ کلمبیا و از بنیانگذاران eSupport Health می گوید.

ورزش منظم همیشه به من کمک کرده است استرس و اضطراب را کنترل کنم ، فشارهای بیشتر همه گیر و نیاز به صرف وقت بیشتر در خانه مرا مجبور کرده است که چندین جنبه از زندگی روزمره خود را تنظیم کنم.

من آخرین کسی بر روی کره زمین هستم که ایده "شکستن صفحه" را دوست داشتم ، اما خستگی روزهای بی پایان بدون معاشرت یا مکانهای رفت و آمد به این معنی بود که من خیلی زیاد به آن اعتماد کرده ام در مورد خدمات پخش جریانی ، که باعث استرس من شد.

در عوض ، من شروع به گوش دادن به کتابهای صوتی کردم تا به چشمانم کمی استراحت بدهم. وقتی نمی توانم بخوابم ، تنظیم تایمر روی کتاب صوتی به آرامش من کمک می کند.

اگرچه مدتی طول کشیده است ، اما من هم دوباره به مطالعه پرداخته ام.

حداقل برای بخشی از روز خود را از صفحه نمایش دور می کنم و به مغزم فرصتی برای استراحت و آرامش می بخشم ، که اکنون باید اتفاق خوبی باشد.

درخواست کمک بیشتر

به عنوان یک فرد معلول ، سعی می کنم تا حد ممکن استقلال داشته باشم - اما این در طی همه گیری بسیار دشوارتر شده است.

بدیهی است ، هنگامی که فردی در حال بدتر شدن علائم است ، احتمالاً به کمک بیشتری از دیگران احتیاج خواهد داشت ، چه متخصصان پزشکی و چه دوستان و خانواده.

لیویت می گوید: "برای افراد مبتلا به ام اس ، ما می دانیم که انعطاف پذیری یک عامل کلیدی است که به عملکرد کمک می کند."

مطالعات نشان داده است که افراد مبتلا به ام اس دارای قدرت تحمل روانی بالایی از قدرت حرکتی بهتر و استقامت در راه رفتن ، افسردگی پایین تر و کیفیت کلی زندگی بهتر هستند.

گرچه همیشه ممکن نیست برای احساس مثبت بودن هنگامی که بدن کم احساس می شود قطعه قطعه شده است ، قدرت تقسیم مشکلات شما با دیگران وجود دارد.

در سال 2020 ، من بحث درباره دارو ، مدیریت درد و فیزیوتراپی با مشاور و پرستاران MS خود ، و همچنین لازم بود که بیش از هر زمان دیگری به اعضای خانواده متکی باشم.

این مسئله می تواند بسیار چالش برانگیز باشد وقتی شما به طور مزمن بیمار هستید ، به ویژه هنگامی که عادت دارید "خوب" خود را برای اطرافیان ثابت کنید.

محدودیت های ایجاد شده توسط همه گیر ، و تغییرات عظیم در سبک زندگی ناشی از آن ، باعث شده است که با این واقعیت کنار بیایم که هم اکنون از نظر روحی و جسمی به کمک بیشتری احتیاج دارم.

گاهی اوقات ، همه ما به کمک بیشتری احتیاج داریم و درخواست آن هیچ شرم آور نیست.