چگونه وقتی با مانعی روبرو می شوید وزن کم کنید

توسط تینا هاوپرت
ورزش بخشی جدایی ناپذیر در کاهش وزن من بود ، اما در مرحله فعلی حفظ وزن از اهمیت بیشتری برخوردار است. بنابراین می توانید تصور کنید که وقتی یاد گرفتم ممکن است مجبور باشم از سالن بدنسازی دور باشم چه احساسی داشتم. من از اوایل ماه مه با آسیب دیدگی مربوط به ورزش روبرو شده ام. این مسئله استرس آور و ناامیدکننده بوده است ، و من با چگونگی حفظ فرم بدن خود دست و پنجه نرم کردم.

با بزرگ شدن ، فوتبال ، تنیس ، بسکتبال و پیست بازی کردم ، اما هرگز آسیب ندیدم. اصولاً بدن من شکست ناپذیر بود. وقتی وارد دانشگاه شدم دیگر ورزش های گروهی را متوقف کردم ، بنابراین شروع به دویدن کردم تا استرس را از برنامه سخت تحصیلی ام برطرف کنم. دویدن به نوعی تمرین تبدیل شد که می توانم روی آن حساب کنم و برای دهه آینده ، هر هفته دو تا چهار بار می دویدم. بیشتر دویدن های من 3 تا 4 مایل بود و هرگز یکبار بیشتر از 5 یا 6 مایل نمی دویدم.

وقتی در سال نو ژانویه گذشته زنگ زدم ، تصمیم گرفتم چند هدف سلامتی برای خودم تعیین کنم. برای سال آینده - مانند دویدن در نیمه ماراتن. من یک برنامه آموزشی را به صورت آنلاین پیدا کردم ، شروع کردم به دنبال آن ، و قلب کوچکم را بیرون کردم. من در طول هفته چند دویدن کوتاه و آخر هفته را یک دویدن طولانی انجام دادم. من هفته ای بین 20-25 مایل می دویدم که خیلی بیشتر از مسافت پیموده شده هفتگی من بود ، بنابراین احساس درد در مفصل ران چپ خود فقط مسئله زمان بود. اما بیش از نیمی از برنامه تمرینی ام مانده بود و نیمه ماراتن فقط چند هفته مانده بود ، پس من چه کار کردم؟ استراحت کوتاهی کردم ، اما بعد از آن دویدم. از آنجا که در گذشته با جراحات مقابله نکرده بودم ، فکر کردم بدن من سرانجام با فشار وارده که ورزش مداوم باعث آن می شود سازگار می شود. بعلاوه ، من خیلی نزدیک به هدفم بودم ، فقط باید این کار را می کردم!

در ماه مه ، 13.1 مایل درد را پشت سر گذاشتم و اولین (و آخرین) نیمه ماراتن خود را طی دو ساعت به پایان رساندم. من خودم را به سختی تحت فشار قرار دادم ، که در نهایت باعث آسیب بیشتر به مفصل ران شد. ماه ها بعد ، هنوز از خودم می پرسم ، آیا ارزشش را داشت؟ کاملا! ماموریت انجام شد! اما من یک درس بسیار ارزشمند آموختم: بدن من دیگر شکست ناپذیر نیست.

بعد از اولین و آخرین مسابقه در نیمه ماراتن ، با شوهرم آبرسانی می کنم.

بعد از مسابقه ، درد در ران من را نمی توان نادیده گرفت ، و من می دانستم که بالاخره زمان آن رسیده است که یک قدم به عقب بروم و استراحت کنم. من هفته ای دو بار برای کمک به شل شدن باند IT و تقویت مفصل ران خود در فیزیوتراپی شرکت می کردم. این قویتر می شود ، اما من هنوز کارهای زیادی برای انجام دادن دارم تا اینکه دوباره بتوانم بدوم.

دویدن بیش از یک دهه تمرین اصلی من بود و یک بار خودم را به یک سلامتی متعهد کردم. رژیم غذایی ، این به من کمک کرد احساس وزن زیادی داشته باشم و آن را حفظ کنم. من می ترسیدم که بدون آن وزن دوباره شروع به خزش کند و به زودی دوباره با شلوار جین چاقم برمی گردم. بنابراین من به دنبال راه های دیگری برای وارد کردن ورزش در برنامه هفتگی خود مانند دوچرخه سواری ، پیلاتس ، یوگا و کلاس های مختلف ورزشی که در سالن بدنسازی من برگزار شد ، شدم. من مخصوصاً کلاسهای تمرین قدرتی را دوست دارم - Body Pump مورد علاقه من است - زیرا آنها مرا به چالش می کشند اما رانم را خسته نمی کنند.

بعد از دو ماه تغییر در تمرینات ، با کمال تعجب متوجه شدم که آمادگی جسمانی ام زیاد از بین نرفت در عوض ، من بسیار قویتر از آنچه انتظار داشتم شدم - و قطعاً متناسب تر به نظر می رسم. ممکن است دویدن ورزش اصلی من باشد ، اما آزمایش اشکال جدید باعث می شود که تناسب اندام و لاغری بیشتری داشته باشم. و امیدوارم ، وقتی دوباره قادر به شروع به دویدن باشم ، این قدرت تازه توسعه یافته به سرعت و استقامت من کمک خواهد کرد.

گرچه ممکن است در طول زندگی ام نتوانم یک ماراتن را بدوم ، اما خوشحالم که می دانم من هنوز هم می توانم با شوهرم تنیس بازی کنم ، با دوستانم اسکی کنم و به یک بازی فوتبال پیک آپ شرکت کنم. نیمه ماراتن که بهار سال گذشته دویدم احتمالاً آخرین مسابقه من در مسافت های طولانی خواهد بود ، اما من یاد گرفته ام که باید به بدن خود گوش دهم و از خودم مراقبت کنم. در پایان ، ورزش بدون درد برای من کاملاً ارزش دارد.

نوع تمرین شما چیست؟