تنهایی ممکن است در DNA شما باشد

همه ما گهگاه تنها می شویم ، اما برای برخی ، درد انزوا تا حدی ژنتیکی است. این یافته یک مطالعه جدید است که خطر تنهایی را به عنوان یک ویژگی مادام العمر در مقابل احساس موقتی بررسی می کند.

در حالی که طبیعی است که هر کسی در شرایط خاص خود به خود بی روح باشد ( مثلاً ، بعد از اینکه هم اتاقی شما بیرون رفت یا تازه در شهر جدیدی فرود آمدید) ، محققان می خواستند بدانند آیا افراد خاصی مستعد این احساس هستند که بیشتر اوقات این احساس را دارند؟ بنابراین آنها اطلاعات ژنتیکی و بهداشتی بیش از 10 هزار آمریکایی 50 ساله و بالاتر را بررسی کردند ، از جمله پاسخ آنها به سه سوال طراحی شده برای اندازه گیری تنهایی:

(محققان گفتند: زیرا بسیاری از افراد تمایلی به پذیرش چنین احساسی ندارند.)

محققان از دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو پس از بررسی انواع مختلف ژنتیکی - و کنترل شده از نظر جنس ، سن و وضعیت تاهل - دانشکده پزشکی ، دریافت که تمایل به احساس تنهایی در طول زندگی "نسبتاً قابل توارث است". آنها تخمین می زنند که از 14 تا 27 درصد ژنتیکی باشد ، اما بقیه موارد بر اساس تربیت فرد ، محیط اطراف و سایر عوامل قابل تغییر است.

به عبارت دیگر ، برخی از افراد از نظر ژنتیکی برنامه ریزی شده اند تا احساس تنهایی در موقعیت هایی که دیگران در آن احساس محتوا می کنند. آبراهام پالمر ، دکترای روانشناسی ، استاد روانپزشکی و معاون تحقیقات پایه در UC San ، گفت: "برای دو نفر با تعداد یکسانی از دوستان نزدیک و خانواده ، یکی ممکن است ساختار اجتماعی خود را مناسب ببیند در حالی که دیگری نه." دیگو ، در بیانیه مطبوعاتی.

سایر تخمین های علمی برای تنهایی نشان داده اند که این ویژگی 37٪ تا 55٪ وراثتی است ، اما این مطالعه جدید بسیار بزرگتر از مطالعات قبلی بود. محققان نوشتند که این تغییرات ژنتیکی کمتری را مورد بررسی قرار داد ، اما تجزیه و تحلیل های قبلی شامل انواع نادری بود که در اینجا مورد مطالعه قرار نگرفتند - که همچنین می تواند تفاوت یافته ها را توضیح دهد.

مطالعه جدید ، هفته گذشته در مجله Neuropsychopharmacology ، همچنین نتیجه گرفت که تنهایی همراه با روان رنجوری ، به عنوان یک حالت عاطفی منفی طولانی مدت ، به ارث می رسد. همچنین ارتباط ضعیفی بین تنهایی و اسکیزوفرنی ، اختلال دوقطبی و افسردگی بالینی یافت.

حتی بدون این ارتباطات ، تنهایی خود یک مسئله جدی است. این امر با نرخ بالاتر بیماری های قلبی و سکته مغزی ، میزان پایین تر فعالیت بدنی و ضعف ایمنی مرتبط است. در واقع ، نویسندگان اشاره کردند ، این پیش بینی دقیق تر مرگ زودرس نسبت به چاقی است.

پالمر می گوید که تنهایی بخشی از سیستم هشدار بیولوژیکی بدن است که برای هشدار دادن به ما در مورد تهدیدها تکامل یافته است ، به همان روشی که هشدارهای درد جسمی انجام می دهد. اما واضح است که همه این تهدیدها را به یک شکل درک نمی کنند.

بر خلاف مطالعات قبلی و کوچکتر ، تیم پالمر هیچ گونه ژن خاصی را پیدا نکرده باشد که مسئول تنهایی باشد. (دانشمندان حدس زده اند كه ژنهایی كه در تنظیم مواد شیمیایی مغز نقش دارند ، مانند دوپامین و اوكسی توسین می توانند نقش داشته باشند.) این گروه در تلاش است تا این به اصطلاح پیش بینی كننده های ژنتیكی را پیدا كند ، به این امید كه بینش بیشتری در مورد چگونگی دقیق بودن تنهایی بدست آورد. در سطح مولکولی منتقل می شود.

اگرچه این مطالعه به افرادی که همیشه تنها هستند توصیه نمی کند ، اما دانستن اینکه این احساس کاملاً توسط ژنتیک از قبل تعیین نشده است ، ممکن است اطمینان بخش باشد. همچنین این ایده را تقویت می کند که تنهایی همیشه در ظاهر نیست.