مبارزه با بازی: آیا باید نگران باشید؟

• تعریف
• علل
• مزایا
• خطرات
• برداشت

کودک نوپای شما به طرف شما یا خواهر و برادرشان که می خواهند کشتی بگیرند می پرد. شاید اذیت شدی شاید فکر می کنید خنده دار است شاید شما فقط نمی دانید که چه فکری کنید.

والدین غالباً تعجب می کنند که آیا این تمایل کودکی برای جنگیدن طبیعی ، ایمن و متناسب با سن کودک آنها است - یا برای انتظارات جامعه. در طول سالها زیرا ممکن است خشن تر از آنچه که هست به نظر برسد و باعث احساس ناراحتی در برخی بزرگسالان شود.

آیا اجازه دادن به بچه های کوچک شما در خانه بزرگ باعث شود که آنها در سنین بالاتر از یکدیگر متنفر شوند؟ آیا آنها از نظر جسمی آسیب خواهند دید؟ یا آیا آنها نوعی پیوند را انجام می دهند؟ همه س excellentالات عالی و سالاتی که در زیر به آنها خواهیم پرداخت.

مبارزه با بازی چیست؟

والدین اغلب آن را جنگ بازی می نامند ، در حالی که محققان آن را "بازی خشن و بی نظیر" (RTP) نیز می نامند. صرف نظر از نام ، این یک نوع بازی رایج است که می تواند بین دو فرزند ، یا والدین و کودک باشد ، اما اغلب با پدر و پسر در ارتباط است.

کارشناسان دانشگاه آرکانزاس خشن و بازی غلتیدن به عنوان "کشتی ، غلغلک دادن ، تعقیب کردن ، و برگشتن ، تاب خوردن یا بلند شدن". علاوه بر این ، آنها می گویند که این "انواع شدید رفتارها ، از جمله برخی از آنها که ممکن است شبیه جنگ باشند ، که در زمینه بازی رخ می دهد" اشاره دارد.

آنها توضیح می دهند که اغلب تهاجمی به نظر می رسد و مانند رفتارهای نادرست است ، بنابراین گاهی بزرگسالان آن را دلسرد می کنند. با این حال ، این یک جنبه مهم از رشد سالم کودک است و نباید آن را به سرعت کنار گذاشت.

در مبارزه واقعی ، شرکت کنندگان برای لذت بردن از خود مایل هستند و قصد آسیب زدن ندارند.

بنیانگذار موسسه ملی بازی ، دکتر استوارت براون ، پیشنهاد می کند که بازی نابسامان کودکان در واقع از رفتار خشونت آمیز جلوگیری می کند و این بازی می تواند استعدادها و شخصیت انسان را در طول زندگی رشد دهد.

این نوع بازی ها به طور معمول از حدود سن پیش دبستانی آغاز می شود و تا اوایل نوجوانی ادامه دارد. پسران ، دختران ، مادران و پدرها می توانند بخشی از آن باشند ، اگرچه به طور سنتی پدرها در این زمینه از تربیت فرزند بیشتر از مادران نقش فعالی دارند.

چه چیزی باعث جنگ بازی می شود؟

مبارزه با بازی پدیده ای است که به طور طبیعی در همه فرهنگ ها رخ می دهد و اغلب اوقات برای اکثر بچه ها بسیار لذت بخش است. ممکن است والدینی که همسر و فرزندان خود را در حال غلت زدن در زمین کف کشتی می بینند تعجب کند ، بدانند که آنها در واقع در حال ساخت مغز و بهزیستی احساسی خود هستند.

این نیز بسیار معمول است ، به خصوص در پسران جوان. دکتر آیلین کندی مور در روانشناسی امروز می نویسد که 60 درصد پسران ابتدایی می گویند که آنها جنگ کرده اند ، اما این فقط حدود 1/10 از زمانی است که آنها در کل بازی کرده اند.

او می گوید این نوع دعواهای بازی نظیر به نظیر معمولاً با یک گروه کامل از بچه ها اتفاق می افتد تا فقط با دو بچه (که بیشتر به یک دعوای "واقعی" مربوط می شود). کندی مور می گوید: "جذابیت بازی خشن چالش فیزیکی آزمایش قدرت آنها و ایده هیجان انگیز قدرتمند بودن است." "... اغلب شامل تظاهر به ابرقهرمان یا آدمهای خوب و آدمهای بد است."

این یک مرحله طبیعی و تکاملی برای بسیاری از کودکان است. در حالی که برخی از بچه ها هستند که به این نوع بازی علاقه ندارند ، کسانی که درگیر می شوند لزوماً بیشتر تهاجمی یا نگرانی نیستند. بسیاری از کودکان به سادگی به فیزیکی و نقشی که در جنگ وجود دارد پاسخ می دهند.

بنابراین دفعه بعدی که وانمود می کنید هالک خودش را از روی کاناپه به سمت برادرش می اندازد ، بدانید که تنها نیستید.

آیا جنگیدن فوایدی دارد؟

مطمئناً بعضی اوقات به نظر نمی رسد. اما درست است: این نوع بازی بدن را تمرین می دهد و مهارت های اجتماعی را رشد می دهد.

تغییر نقش ها به منظور ماندن در فعالیت ، یک مهارت اساسی زندگی ، منجر به حل مسئله و اصلاح خود می شود. یادگیری واکنش و تغییر بر اساس واکنش دیگران در کلاس و اتاق هیئت مدیره به کودکان کمک می کند.

علاوه بر این ، دانشمندان توضیح می دهند كه "كودكان" یاد می گیرند هنگام افتادن یك همبازی ، مراقبت و نگرانی نشان دهند و افكار خود را به دیگران بیان كنند.

در حالی كه به نظر می رسد ER- خطر بالقوه گاهی اوقات ، مبارزه امن با بازی می تواند برای رشد کودک و همچنین پیوند والدین / کودک بسیار مفید باشد.

یك مزیت پیوند با پدر به ویژه است.

تحقیقات نشان می دهد که "پدران به نظر می رسد فرزندان خود را به ویژه از طریق بازی های جسمی معاشرت می کنند" ، این امر به آنها کمک می کند تا منظر اجتماعی را بهتر درک کنند. تعاملات با پدرها می تواند به بچه ها کمک کند هم خویشتنداری و هم حساسیت نسبت به دیگران را یاد بگیرند. این تعاملات همچنین احساسات مثبت بالایی را برای کودک و بزرگسال ایجاد می کند.

یکی دیگر از مزایای آن این است که این یک محیط ایمن است که در آن کودکان می توانند محدودیت های پرخاشگری و سلطه را به روشی قابل قبول از نظر اجتماعی آزمایش کنند تا یاد بگیرند که چه اشکالی دارد و چه چیزهایی خوب نیست.

از آنجا که هر فرد به طور معمول در نشان دادن "موقعیت مسلط" نسبت به دیگری رقابت می کند ، این تحقیق می تواند بر روابط پدر و پسر تأثیر بگذارد.

به عنوان مثال ، این نوع بازی روشی دوست داشتنی اما کاملاً واضح برای نشان دادن بچه هایی است که نمایش را اجرا می کنند. آنها رفتارهای بازیگوشی اما پرخاشگرانه از خود نشان می دهند اما می آموزند که آنها قدرتمندترین نیروی بازی نیستند. این امر به آنها کمک می کند تا خودتنظیمی این رفتارها و همچنین مرزهای اجتماعی محل قرارگیری آنها در جهان را توسعه دهند.

بنابراین دفعه بعدی که وسوسه می شوید فریاد بزنید "اوه ، بگذار برنده شود!" دوباره فکر کن. پدر تحت سلطه جسمی و منطقی ، مهم است. "خود معلولیت" تا حدی نیز مهم است ، به طوری که کودک احساس می کند فرصتی دارد و می تواند موفق شود. فقط هر بار.

آیا جنگیدن خطراتی دارد؟

مهم است که هم برای معلمان و هم برای والدین تشخیص دهید که جنگ واقعی در مقابل جنگ بازی چه شکلی است. همه ما دیده ایم که یک مبارزه بازی کمی بیش از حد جسمی می شود ، که گاهی اوقات می تواند به سرعت اتفاق بیفتد و خطری برای کودکان باشد.

به همین دلیل ، اغلب معلمان پیش دبستانی و ابتدایی نمی توانند اجازه هر نوع مبارزه با بازی را بدهند ، حتی اگر انجمن ملی آموزش کودکان خردسال ، مبارزه بازی را به عنوان یک رفتار قابل قبول تشخیص دهد.

کندی مور می گوید که "بزرگسالان ، به ویژه زنانی که شخصاً با بازی خشن آشنا نیستند ، اغلب سعی می کنند از خانه داری جلوگیری کنند زیرا نمی خواهند کسی آسیب ببیند." وی در ادامه توضیح داد که تحقیقات نشان می دهد تنها درگیری 1٪ از زمان "واقعی" ادامه دارد ، که فعالیتی کاملاً کم خطر است.

تحقیقات خاطرنشان می کند که می تواند با نظارت بر ایمنی کودک ، در حد متوسط ​​بازی خشن و بی نظیر را مجاز کند. دانشمندان همچنین رهنمودهای روشنی در مورد آنچه که بازی خشن در برابر پرخاشگری است ، ارائه می دهند. در سناریوهای مبارزه با بازی:

• کودکان به جای اخم ، خیره شدن ، گریه کردن ، یا قرمز شدن صورت ، لبخند می زنند و می خندند.
• کودکان مایل و مشتاق عضویت در بیشتر از اینکه یک کودک بر بقیه مسلط شود ، بازی کند.
• شرکت کنندگان قوی تر یا مسن تر ممکن است به پیرترها اجازه پیروزی را بدهند ، و بچه ها به جای جدا شدن بعد از هر دور ، برای چیزهای بیشتر باز می گردند.
• تماس به جای سخت و خشن نسبتاً ملایم و بازیگوش است.
• کودکان در عوض یک درگیری واقعی که در آن نقش ها واقعاً تغییر چندانی نمی کنند ، نقش های متناوب را دارند.
• بسیاری از کودکان می توانند در یک مبارزه واقعی فقط در مقابل دو نفر در یک مبارزه واقعی شرکت کنید.
• به طور معمول تماشاچی وجود ندارد ، در مقابل یک دعوا واقعی که جمعیت را به خود جلب می کند.

پدر یا مادری که سعی در برای ایجاد مهارت های طولانی مدت و پیوند دادن با کودک خود مبارزه کنید باید انتقال چندین پیام به کودک خود را به صورت کلامی یا غیر کلامی برای تعیین انتظارات در نظر بگیرد.

به آنها بگویید که شما به اندازه آنها سرگرم هستید ، اما همچنین به آنها بگویید - در حالی که آنها آزادند آنها را آزمایش کنند - شما آخرین حرف در مورد محدودیت ها و قوانین هستید . این لرزش ها و بحث ها کمک می کند تا لحظه ای برای تجربه های مثبت بازی مثبت تعیین شود.

غذای آماده

دفعه بعدی که بچه های شما در یک مسابقه کشتی روی زمین شروع می شوند ، شبیه سیمبا و کشتی نالا مثل توله شیرهای جوان ، مزایای استفاده از خانه سنگین را در نظر بگیرید و در جنگ بازی کنید.

مزایای کودکان خردسال و همسالان آنها یا والدین درگیر بازی های خشن اما ایمن دارای مزایای مختلفی از پیوند به مدیریت پرخاشگری است.

با اقدامات احتیاطی مناسب ، مانند مکانی امن برای بازی ، و اگر هر دو طرف آگاه باشند و مایل به متوقف کردن در صورت شروع بیش از حد باشند ، می تواند برای کودک شما بسیار سرگرم کننده باشد.

دانستن علائم جنگ بازی گاه به گاه در مقابل درگیری واقعی بین همسالان به حفظ امنیت و لذت بخش کمک خواهد کرد.

• والدین
• کودک نوپا