در حال دویدن برای زندگی او

'در آن روزهایی که دویدن طولانی خیلی احساس می شد و می خواستم جلوی آن را بگیرم ، با خودم شعار می دادم: من قوی هستم. من سلامتم. من خوب شدم. 'بلافاصله پس از تشخیص سرطان مجرای منزل در فوریه 2006 ، بهترین دوست من ، ورزشکار سه گانه ، از من پرسید که آیا می خواهم نیمه ماراتن NYC را با او در پایان ماه آگوست اجرا کنم؟ گیج شده بودم آیا او نمی توانست مفهوم آینده را برای من مبهم و ترسناک ببیند؟ یا اینکه من تعجب کردم که چرا او هنوز هم می خواهد در حالت آسیب دیده من با من همنشینی کند؟ من به او جواب ندادم "نمی توانستم.

اما اجازه دادم مرا از خانه بیرون بکشد و پشت سر او لک زدم. بهتر از این بود که با وسواس به سایتهای بهداشتی سرطان پستان گوگل بزنم و میزان عود من را محاسبه کنم. و من می دانستم که دویدن برای من خوب است. اما مسابقه؟ من یک مسابقه دهنده نبودم.

"مادرم یک ورزشکار است" - در واقع ، من تا روزی که پسر 9 ساله ام وارد مسابقات شد ، به نیمه ماراتن تعهد ندادم آشپزخانه ، جنگیدن با اشک ، زیرا یکی از دوستانش گفت من مثل مادر دوست دیگری هستم که چند سال قبل بر اثر سرطان پستان فوت کرده بود. وی گفت: "اما من به او گفتم كه این درست نیست." مادرم یک ورزشکار است. او می تواند تمام تپه های محله را بدود. "

فهمیدم چاره ای ندارم. من باید مسابقه را اجرا می کردم. من باید مادری می شدم که می توانست تمام تپه های محله را بدود و اثبات کند که هنوز قوی هستم ، زنده می مانم.

ماه قبل از مسابقه ، ما تقریباً هر روز می دویدیم ، هر شنبه تا 30 مایل در هفته با دویدن طولانی. روزهایی بود که نمی خواستم بدوم. »روزهایی که ترجیح می دادم روی صندلی حلقه بزنم و قبل از تشخیص برای زندگی ام گریه کنم. اما کفش هایم را پوشیدم و یک پا را جلوی پای دیگر برداشتم ، مجبور شدم از سر نشخوارکننده ام بیرون بیایم و در بدنم کاشتم. و هنگامی که می دویدم ، احساس قوت و سبکتر و آزادتر می کردم. آرام آرام ، به جسمی که به من خیانت کرده بود اعتماد کردم. و در آن روزهایی که دویدن طولانی خیلی احساس می شد و می خواستم جلوی خودم را بگیرم ، با خودم شعار می دادم: من قوی هستم. من سلامتم. من خوب شدم .

صفحه بعدی: روز مسابقه

کونوپ بیکر فقط شش ماه پس از تشخیص سرطان پستان ، یک نیمه ماراتن را به پایان رساند. روز مسابقه - روز از این مسابقه که من بین دو دوست خود (هر دو ماراتن سوار فصلی) لرزیدم و در استخر دوندگان ایستادم ، به نظر می رسید همه دونده های "بیشتر از من" هستند. فکر کردم: فکر می کنم من کی هستم که فقط شش ماه بعد از عمل جراحی می خواهم یک مسابقه بدوم؟ من آماده نبودم.

و سپس ما داشتیم از طریق پارک مرکزی حرکت می کردیم و به میدان تایمز ، چراغ های نئون چشمک می زند ، باند های زنده منفجر می شود و احساس راحتی می کند. در موج دونده ها ، ما همدیگر را کشیدیم ، به عنوان یک نفر حرکت کردیم و من ارتباطی را با همرزمان دوومیدانی ، با همه دوندگان ، با هر کسی و هر کسی که تحمل کرده و ادامه دادم احساس کردم. فکر کردم: من یک مسابقه دهنده هستم. من عاشق دویدن هستم. من نباید کاری بکنم جز اینکه مدام بدوم "تا مایل 11 ، که به پایین بزرگراه West Side می روم ، زمانی که می خواستم متوقف شوم. من شعارم را امتحان کردم ، اما تنها چیزی که فکر می کردم این بود ، "من نمی توانم این کار را انجام دهم. نمی توان یک قدم دیگر برداشت. چی فکر میکردم؟ چگونه خودم را وارد این موضوع کردم؟ آیا امسال به اندازه کافی رنج نبردم؟ من یک نیمه ماراتن نیستم. نه قوی ، نه به اندازه کافی خوب شده است. شاید من مادری نباشم که پسرم انتظار دارد من باشم.

یافتن قدرت
آن وقت است که دوست دخترانم دو طرف بازوهایم را قلاب کرده و شروع به آواز خواندن می کنند ، "من احساس خوبی دارم ، "و من نمی توانستم کمک کنم اما با آنها آواز نمی خواندم ، و مقاومت ، درد ، ترس را که نمی توانم ادامه دهم فشار می دهم و با هم دست از خط پایان عبور کردیم.

تماشاگران پنج گانه من ، و داوطلبان به من آب و سیب و Gatorade سبز آهک دادند. شخصی به گردن من مدال آویزان کرد و احساس می کردم یک ورزشکار المپیکی هستم. همانطور که با لذیذترین سیبی که خورده ام برخورد کردم ، فکر کردم که چقدر از اینکه پسرم به من احتیاج دارد مادری کنم که تمام تپه های محله را اداره می کند ، فکر کردم. این مرا مجبور کرد بیش از آنچه فکر می کردم بدنم را کار کنم و به زنده ماندن اعتماد و ایمان داشته باشم.