راز سلامتی که می خواهیم فاش کنیم

هر یک از این زنان یک بیماری دارند - لوپوس ، سرطان پستان ، اختلال دوقطبی - او هر کسی را قبول نمی کند ... تاکنون.

من به 14 ساله ام گفتم "او سرطان دارد" که تعجب می کرد چرا یکی از معلمانش برای سال تحصیلی جدید به کار خود برنگشته است.

"آیا او خوب خواهد شد؟" او پرسید.

"خوب ، نه" ، من گفتم. "او ممکن است خیلی بیشتر زندگی نکند." آيد تازه فهميد كه معلم يك سال بيمار بوده و وضعيت خود را از همه به جز چند همكار نگه داشته است. این خبر ناگهانی و ویرانگر ، که به سرعت از طریق شبکه مادران مدارس پخش شد و به زودی پس از آن در نامه ای تند و تیز از مدرسه دنبال شد ، مانند یک انفجار اتمی احساسی برخورد کرد. هیچ کس نمی دانست. هیچ کس حتی شک نکرد.

"من می فهمم که او بیمار است ،" دخترم گفت ، "اما چرا او می خواهد آن را پنهان کند؟"

چرا ، واقعاً؟ آیا ما جنسیتی هستیم که بیشتر صحبت می کند و بهتر گوش می دهد؟ ما معمولاً با خوشحالی اطلاعات ، حتی اطلاعات خصوصی را به اشتراک می گذاریم. پس چرا بعضی از خانمها وقتی بیماری به زندگی آنها وارد می شود ، مادر را مادر نگه می دارند؟ در اینجا ، نگهبانان راز دلایل کاملاً شخصی را که پنهان کرده اند یک بیماری یا بیماری را فاش می کنند - و آنچه آنها را الهام بخشیده است تا در نهایت لوبیا را بریزند. و یک زن توضیح می دهد که چرا او هنوز حرف نمی زند.

کاتریس بارنز ، نوازنده ای در شهر نیویورک می گوید: "من یک مهره سلامتی واقعی بودم." "من در مورد افرادی که غذاهایی را می خورند که غیر ارگانیک هستند یا آب فیلتر شده را نمی خورند قضاوت می کردم. احساس کردم آنها زندگی خود را خارج از تعادل می گذرانند. "

وقتی یک معاینه بدنی معمول در سال 2000 مشکلی را پیدا کرد ، بارنز تعجب کرد. او به یاد می آورد: "دکتر گفت: ... امروز باید ماموگرافی انجام دهی." "رادیولوژیست غمگین بود."

بارنز دارای سرطان مجرای پستان بود. او می گوید: "هفته ها بعد ، من بیوپسی کردم." "و سپس مجبور شدم جراحی لامپکتومی کنم."

در گذرگاه مرزی از سالم به بیمار ، او از کنایه وحشت زده شد. بارنز می گوید: "از آنجا كه من قبل از فهمیدن سرطان من خیلی تبلیغ كرده ام ، این برای من شرم آور بود." او تشخیص خود را از همه مخفی نگه داشت به جز والدین و برادرش. و - فقط چهار روز پس از عمل جراحی لامپکتومی - او برای اجرای جدید تئاتر که درست قبل از تشخیص وی به زمین نشسته بود حاضر شد: پیانیست برای گروه مشهور شنبه شب زنده. او می گوید: "من می خواستم به عنوان یک فرد خوب عمل کنم." "من می خواستم از طریق آن کار کنم. و این کار را کردم ، حتی زمانی که درد ناشی از لامپکتومی برای ماه ها به طول انجامید. " در حقیقت ، هنگام تعطیلات ، یک آرایش کلاسیک SNL از "Jingle Bell Rock" به بارنز نیاز داشت که وتر را بارها و بارها با سرعت سریع چکش کند. اما او هرگز به روح اجازه نداد که چقدر صدمه دیده است ، چه رسد به این که صدمه ببیند.

سرطان ناتوانی یک سال بعد بازگشت. "فکر کردم ، من قصد کار دارم. من قرار نیست یکی از موزیسین های مبتلا به بیماری باشم که به جمع آوری پول احتیاج دارد. مواقعی حتی در طول نمایش وجود داشت که چیزی باعث عصبی شدن من شده و من را به گریه وا می دارد. اما من به هرکسی نگفتم که سرطان دارم ، بنابراین مجبور شدم تمرکز خود را تغییر دهم. "

او چندین رژیم درمانی مختلف را امتحان کرد و ماموگرافی منظم انجام داد تا اینکه سرانجام ، قرائت وی مشخص شد. سپس بارنز به آرامی به هم گروه های خود در مورد بیماری خود اطلاع داد. اکنون پیانیست مدیر موسیقی SNL است ، و بالاتر از این که مبارزات بهداشت عمومی خود را بر سر موسیقی دانان دیگر خود حفظ کند ، نیست. بارنز با خنده می گوید: "مردم دیر حاضر می شوند که کار کنند زیرا آنها بو می دهند ، و من می گویم ،" هی ، من هرگز دیر نشده ام. و من سرطان داشتم. "

TIME.COM: استفاده از هورمونها با خطرات سرطان مرتبط است

ویرجینیا ، و او می خواست همه چیز عالی باشد. بیش از یک سال مریض بودن و سرانجام تشخیص بیماری لوپوس (یک بیماری خود ایمنی دردناک و خسته کننده که تا حدود 1.8 میلیون زن را مبتلا می کند) بخشی از برنامه نبود.

"حتی بعد از تشخیص ، من هرگز حتی کلمه لوپوس را به او گفت. " "ما یک زوج آینده دار بودیم. اد دفتر را برای وکالت خود ساخت. می ترسیدم که فکر کند ، من با این همسر زیبا ازدواج کردم. ما این زندگی عالی را داریم. حالا او لوپوس دارد. من می ترسیدم که مرا ترک کند. "

در حقیقت ، کریکمن یک روز پس از تشخیص بیماری به یک افسردگی عمیق مبتلا شد. او می گوید: "من یک هفته در اتاق خواب خود پنهان شدم." "ما یک مجموعه اسلحه داشتیم که شوهرم از پدرش به ارث برده بود. و من به او گفتم که تمام اسلحه ها را از خانه بیرون بیاورد. گفتم به این دلیل بود که بچه ها پیرتر می شدند. اما داستان واقعی این است که پس از تشخیص من کاملاً خودکشی کردم. "

در همین حال ، کریکمن همچنین تشخیص خود را از فرزندانش حفظ کرد ، زیرا می ترسید که یک وضعیت پزشکی جدی را با پدربزرگشان که اخیراً درگذشته است برابر کنند. او می گوید: "من نمی خواستم بچه هایم همیشه نگران باشند." اما آنها بودند. او می گوید پسر 10 ساله او "فقط برای اطمینان از نفس کشیدن من ، مخفیانه وارد اتاق می شود."

سپس او و شوهرش دائماً درگیر شدند. "من خسته شده بودم از اینکه او فریاد می زد در مورد اینکه چرا کارهایی را که قبلاً انجام می دادم انجام نمی دادم. در سال 2005 به او گفتم که بیرون برود. او رفت و سه هفته با مادرش زندگی کرد. "

اندکی بعد ، کریکمن به شوهر و فرزندان خود گفت که به بیماری لوپوس مبتلا شده است. و بعد از فوت یک دوست صمیمی ، این زوج تصمیم گرفتند که با هم آشتی کنند. زندگی یک بستر فوری گل رز نبود ، اما همه آموخته اند که کنار بیایند - "این کار را با هم انجام می دادند".

CNN.COM: رمز و رازهای اوتیسم با رشد تعداد باقی می ماند

شغل آندرسون به عنوان مدیر آزمایشگاهی در لاس وگاس فشارهای جسمی زیادی را بر او وارد نمی کند ، اما چند روزی است که او می داند لوپوس عملکرد شغلی خود را به خطر می اندازد. موقعیت او به مسافرت احتیاج دارد و داروهای پزشکی گاهی رانندگی را دشوار ، حتی خطرناک می کنند. و علاوه بر خستگی که از استخوان خسته شده است ، اندرسون تلاش می کند تا در میان مه لوپوس تمرکز کند. او می گوید: "این کاملاً غلبه دارد." "من در وسط انجام کاری بوده ام و کاری را که قرار بوده انجام دهم کاملاً فراموش کرده ام. این اغلب اتفاق نمی افتد ، اما به اندازه کافی اتفاق می افتد که من تعجب می کنم که آیا باید از کار افتادگی داشته باشم. " او می گوید: "مردم احساس تاسف می کنند ، احساس می کنند نمی توانی این کار را انجام دهی" "از آنجا که من در آغاز کارم هستم ، من انگ را نمی خواهم."

اگرچه او در یک گروه حمایت از لوپوس شرکت می کند ، اندرسون از راز خود در این کار محافظت می کند. او می گوید: "من افسوس می خورم كه مردم نمی توانند بفهمند چه چیزی را می گذرانم." "من احساس می کنم زیر شخم خورده ام. اما اخبار سفر می کند ، و من نمی توانم کسی را که ممکن است قدرت یا نفوذ در کار حرفه ای من را داشته باشد ، ریسک کنم. من باید کار کنم. من باید بیمه خود را حفظ کنم. "

و هنوز. روت ، 33 ساله ، یكی دیگر از بیماران لوپوس كه تشخیص خود را مخفی نگه داشته بود ، ناگهان خود را در معرض افشا قرار داد - با نتایج كاملاً مثبت. در طی بهبودی ، او موقعیت انسانی خود را در یک آژانس غیرانتفاعی مستقر در شهر نیویورک بدست آورد و اولین شعله ور شدن او باعث ایجاد سو ظن و نگرانی در بین سرپرستان و همکارانش شد. "آنها گفتند ،" چه اتفاقی برای شما افتاده است؟ وقتی با شما مصاحبه کردیم ، سرحال بودید. حالا به نظر می رسد کثیف است. آیا شما استرس دارید؟ " روت * اظهار داشت که حال وی خوب است. او می گوید: "من باید می گفتم:" نه ، خوب نیستم ، اما من فکر می کردم که آنها را به دنبال چیزی می اندازد و حتی ممکن است مرا اخراج کند. "

روت برای یک شعله ور شدن دیگر در بیمارستان بستری شد- بالا ، اما پس از آن جهان او تغییر کرده است. یک سال بعد ، یک کارمند جدید در بخش دیگری پیشنهاد داد که شرکت در یک راهپیمایی لوپوس شرکت کند. دلیل؟ او لوپوس داشت. روت به یاد می آورد: "دهانم باز شد." "من فکر کردم ، شاید باید به او اطلاع دهم که من نیز به بیماری لوپوس مبتلا شده ام." اما او تا زمان صرف ناهار شرکت برای شرکت در مسابقات وکاتن سکوت اختیار کرد. "هنگام ناهار ، داشتیم دور اتاق می گشتیم و صحبت می کردیم که چرا از پیاده روی حمایت می کنیم. وقتی نوبت من شد ، گفتم: ‘من به لوپوس مبتلا هستم. کلمات از دهان من خارج می شدند. " روتز با بیرون رفتن غیر منتظره از عمیق ترین راز خود ، روی زمینی نرم و حمایتی فرود آمد. وی به خاطر می آورد: "همه بسیار فهمیده بودند ، بسیار دلسوز بودند."

روت با انرژی تازه ، شبکه ای را برای دریافت مراقبت های پزشکی بهتر به وجود آورد. او همچنین شروع به خواندن بیماری خود کرد ، و در ماه مارس در روز حمایت از لوپوس در واشنگتن شرکت کرد ، روت ورود آن همکار را لحظه ای تغییر دهنده زندگی می داند: "او به من گفت ، روت ، اگر پنهان می شوی فقط شما می دانید که چقدر رنج کشیده اید. با گفتن داستان خود می توانید به شخص دیگری کمک کنید. "

* نام خانوادگی روت به درخواست وی پنهان مانده است. او اکنون به دنبال کار جدیدی است و نگران است که وضعیت او کارفرمایان احتمالی را بترساند. نگرانی او یادآوری واضحی از اثر انگ زنی است که بیماری می تواند داشته باشد.

CNN.COM: نویسنده هری پاتر خودکشی را در نظر گرفت

دانشگاه ، او سرانجام فرصت خود را برای باز کردن در مورد بیماری خود دید. با آمدن همکلاسی ها از چهار گوشه و کنار ، محوطه نظارت استانی کمرنگ شد. او می گوید: "من از قبل تصمیم گرفتم." "من به یکی از دوستانم گفتم."

در کار ، Wagely همین تصمیم را گرفت. "من به یک زن گفتم ، و من و او در نهایت یک گفتگوی دو ساعته در مورد خانواده هایمان ، در مورد بیماری روانی داشتیم. از من دور شد که می توانم در این مورد صحبت کنم. الان احساس راحتی بیشتری دارم من می فهمم که اگر مردم در این باره درباره من قضاوت کنند ، پس آنها با مشکلی روبرو می شوند. " دوست پسر دیرینه اش می داند. دوستانش می دانند. اما وقتی او به آینده می نگرد ، حریم خصوصی همچنان در چشم انداز او شکل می گیرد. او می گوید: "این موضوع به کسانی که من با آنها سر و کار دارم خلاصه می شود." "اگر آنها پست و نادان هستند ، من نمی خواهم به آنها بگویم. اگر آنها یک فرد مهربان و فهمیده باشند ، احتمالاً خوب خواهد بود. " بعلاوه ، مانند بسیاری از زنان ، بزرگ شده اند تا دیگران را با اخبار بد بار نگذارند. اما پنهان کردن آن دشوار بود زیرا بیماری مزمن لایم او را از بسیاری جهات تحت تأثیر قرار داد ، از جمله ایجاد پوستی دردناک و پوشیده از ضایعات.

هنگام کار در یک شرکت در حال جابجایی در نزدیکی زادگاهش اسمیرنا ، جورجیا ، از او خواسته شد تا خانه مشتری خود را ترک کند که از اینکه پوست چندلر به نوعی بر روی موادی که برای بسته بندی کمک می کند ، عصبی است ، عصبی می شود. در شغل دیگری ، همکاران حدس زدند که ضایعات پوستی وی ایدز است. او می گوید: "من می دانستم كه مردم در كولر آبی در مورد من صحبت می كنند ، اما من نمی خواستم تمام داستان بیماری لایم و آنچه را كه انجام می دهد ، مرور كنم."

سرانجام ، از شش ماه دوستیابی ، چندلر به مردی که اکنون نامزد او است گفت. و "خبر بد" او حتی یک ذره بار او را تحمیل نکرد. او از راههایی که هرگز انتظار نداشته است با هم حمایت مالی و احساسی کرد. به گفته وی ، یک روز آزمایش خون می تواند تا 2400 دلار نیز انجام شود. او می گوید: "او از من مراقبت می کند." "او طلای جامد است."