فاجعه هسته ای فوکوشیما دایچی

فاجعه هسته ای فوکوشیما دایچی (福島 第一 原子 力 電 所 <، فوکوشیما دای-ایچی .mw-parser-output .noitalic {font-style: normal} (گوش کنید) genshiryoku hatsudensho jiko ) یک حادثه هسته ای در سال 2011 در نیروگاه هسته ای فوکوشیما دایچی در umakuma ، استان فوکوشیما ، ژاپن بود. این رویداد ناشی از زمین لرزه و سونامی توهوکو در سال 2011 بود. این حادثه شدیدترین حادثه هسته ای از زمان فاجعه چرنوبیل در سال 1986 بود. این طبقه بندی در سطح 7 در مقیاس بین المللی رویداد هسته ای قرار گرفت ، پس از اینکه ابتدا در سطح 5 طبقه بندی شد ، این تنها حادثه دیگری بود که طبقه بندی سطح 7 را دریافت کرد. در حالی که انفجار در تأسیسات مایاک دومین حادثه رادیواکتیویته منتشر شده بود ، INES از نظر تأثیر بر جمعیت رتبه بندی می کند ، بنابراین چرنوبیل (335،000 نفر تخلیه شده) و فوکوشیما (154،000 نفر تخلیه شده) بالاتر از 10،000 تخلیه شده از سایت طبقه بندی شده مجاز مایاک در روستای سیبری.

این حادثه در اثر زلزله توهوکو و سونامی در روز جمعه ، 11 مارس 2011 آغاز شد. با شناسایی زمین لرزه ، راکتورهای فعال به طور خودکار واکنش های شکافی تولید کننده انرژی عادی خود را خاموش می کنند. به دلیل این خاموش شدن ها و سایر مشکلات تامین شبکه برق ، منابع برق راکتورها از کار افتاد و دیزل ژنراتور اضطراری آنها به طور خودکار شروع به کار کرد. از نظر انتقادی ، اینها برای تأمین نیروی الكتریكی پمپهایی كه مایع خنك كننده را از طریق هسته راكتورها می چرخانند ، مورد نیاز بود. این گردش مداوم برای از بین بردن گرمای پوسیدگی باقیمانده ، که پس از توقف شکافت همچنان تولید می شود ، امری حیاتی است. با این حال ، زمین لرزه یک سونامی به ارتفاع 14 متر نیز ایجاد کرده بود که اندکی بعد از آن رسید و دیواره دریایی گیاه را جارو کرد و سپس قسمتهای تحتانی راکتورهای 1-4 را آب گرفت. این امر باعث خرابی ژنراتورهای اضطراری و از بین رفتن نیرو در پمپ های گردشی می شود. نتیجه از دست رفتن خنک سازی هسته راکتور منجر به سه ذوب هسته ای ، سه انفجار هیدروژن و انتشار آلودگی رادیواکتیو در واحدهای 1 ، 2 و 3 بین 12 تا 15 مارس شد. استخر سوخت مصرف شده راکتور 4 خاموش شده قبلی در 15 مارس به دلیل پوسیدگی گرما از میله های سوخت مصرفی تازه اضافه شده ، دما افزایش یافت ، اما به اندازه کافی برای آشکار شدن سوخت جوش نیاورد.

در روزهای بعد این حادثه ، تشعشعات منتشر شده در جو ، دولت را مجبور به اعلام منطقه تخلیه بزرگتر در اطراف نیروگاه کرد و در نهایت منطقه تخلیه با شعاع 20 کیلومتر به اوج خود رسید. به گفته همه ، حدود 154000 نفر از ساکنان این منطقه به دلیل افزایش سطح اشعه یونیزه کننده محیط در اثر آلودگی رادیواکتیو در هوا از راکتورهای آسیب دیده ، از جوامع اطراف گیاه تخلیه شدند.

مقادیر زیادی آب آلوده به ایزوتوپ های رادیواکتیو در طی فاجعه و پس از آن به اقیانوس آرام رهاسازی شدند. میشیو آویاما ، استاد علوم زمین رادیو ایزوتوپ در انستیتوی رادیواکتیویته محیطی تخمین زده است که در طی این حادثه 18000 ترابکرل (TBq) سزیم رادیواکتیو 137 به اقیانوس آرام رهاسازی شد و در سال 2013 ، 30 گیگابکولر (GBq) سزیم 137 هنوز موجود بود هر روز به اقیانوس سرازیر می شود. مجری این کارخانه از آن زمان دیوارهای جدیدی را در امتداد ساحل ساخته و همچنین "دیواره یخی" به طول 1.5 کیلومتر از زمین یخ زده را ایجاد کرده تا جریان آب آلوده را متوقف کند.

در حالی که بر سر تأثیرات سلامتی بحث و جدال وجود دارد در مورد این فاجعه ، گزارش سال 2014 کمیته علمی سازمان ملل در مورد اثرات تشعشعات اتمی (UNSCEAR) و سازمان بهداشت جهانی پیش بینی نکرده است که سقط جنین ، مرده زایی مجدد یا اختلالات جسمی و روحی در نوزادانی که پس از حادثه متولد شده اند افزایش یابد. مديريت گياه تخمين زده است كه يك برنامه تميز فشرده مداوم براي آلوده كردن مناطق آسيب ديده و از بين بردن نيروگاه 30 تا 40 سال به طول خواهد انجاميد.

در 5 جولای 2012 ، رژیم ملی رژیم غذایی ژاپن کمیسیون مستقل تحقیقات سوانح هسته ای فوکوشیما (NAIIC) دریافت که علل این حادثه قابل پیش بینی بوده است و اپراتور نیروگاه ، شرکت برق توکیو (TEPCO) نتوانسته است الزامات اساسی ایمنی مانند ارزیابی خطر ، آماده سازی برای مهار خسارت وثیقه و تدوین برنامه های تخلیه را برآورده کنید. آژانس بین المللی انرژی اتمی در جلسه ای در وین سه ماه پس از فاجعه ، نظارت ناچیز وزارت اقتصاد ، تجارت و صنعت را تقصیر کرد و گفت که این وزارتخانه به عنوان آژانس دولتی مسئول تنظیم و ترویج صنعت انرژی هسته ای. در 12 اکتبر 2012 ، TEPCO برای اولین بار اعتراف کرد که از ترس دعوت به دادخواست یا اعتراض علیه نیروگاه های هسته ای خود اقدامات لازم را انجام نداده است.

مطالب

• 1 حادثه
  • 1.1 پیش زمینه
  • 1.2 اثرات اولیه زلزله
  • 1.3 ورود سونامی
  • 1.4 غیر فعال کردن ژنراتورهای اضطراری
  • 1.5 انفجار هیدروژن
  • 1.6 ذوب اصلی در واحدهای 1 ، 2 و 3
  • 1.7 آسیب به واحد 4
  • 1.8 واحد 5 و 6
  • 1.9 مناطق ذخیره سوخت مرکزی
• 2 توضیحات نیروگاه
  • 2.1 خنک سازی
  • 2.2 ژنراتور پشتیبان گیری
  • 2.3 محوطه ذخیره سوخت مرکزی
  • 2.4 زیرکالوی
• 3 تحلیل پاسخ
  • 3.1 ارتباط ضعیف و تأخیر
• 4 نگرانی قبلی ایمنی
  • 4.1 1967: چیدمان سیستم خنک کننده اضطراری
  • 4.2 1991: تولید پشتیبان از راکتور 1 غرق شد
  • 4.3 2000: مطالعه سونامی نادیده گرفته شد
  • 4.4 2008: مطالعه سونامی نادیده گرفته شد
  • 4 .5 آسیب پذیری در برابر زلزله
• 5 انتشار آلودگی رادیواکتیو
  • 5.1 آلودگی در اقیانوس آرام شرقی
• 6 رتبه بندی رویداد
• 7 پیامد
  • 7.1 آب آلوده
  • 7.2 خطرات ناشی از تشعشعات یونیزان
  • 7.3 برنامه غربالگری تیروئید
    • 7.3.1 مقایسه چرنوبیل
  • 7.4 تأثیرات بر روی مهاجران
  • 7.5 انتشار رادیواکتیویته
  • 7.6 بیمه
  • 7.7 جبران خسارت
  • 7.8 پیامدهای سیاست انرژی
  • 7.9 تجهیزات ، امکانات و تغییرات عملیاتی
• 8 واکنش
  • 8.1 ژاپن
  • 8.2 بین المللی
  • 8.3 تحقیق
    • 8.3.1 NAIIC
    • 8.3.2 کمیته تحقیق
  • 9 همچنین به
  • 10 منابع
    • 10.1 یادداشت ها
    • 10.2 منبع
  • 11 پیوندهای خارجی
    • 11.1 بررسی
    • 11.2 ویدیو ، نقاشی ها و تصاویر
    • 11.3 آثار هنری
    • 11.4 دیگر
  • 1.1 پیش زمینه
  • 1.2 اثرات اولیه زلزله
  • 1.3 ورود سونامی
  • 1.4 غیر فعال کردن ژنراتورهای اضطراری
  • 1.5 انفجار هیدروژن
  • 1.6 ذوب اصلی در واحدهای 1 ، 2 و 3
  • 1.7 خسارت به واحد 4
  • 1.8 واحد 5 و 6
  • 1.9 مناطق ذخیره سازی سوخت مرکزی
  • 2.1 خنک کننده
  • 2.2 ژنراتور پشتیبان
  • 2.3 مناطق ذخیره سوخت مرکزی
  • 2.4 زیرکالوی
  • 3.1 ضعف در ارتباطات و تأخیرها
  • 4.1 1967: چیدمان سیستم خنک کننده اضطراری
  • 4.2 1991: تولید پشتیبان راکتور 1 سیل
  • 4.3 2000: مطالعه سونامی نادیده گرفته شد
  • 4.4 2008: مطالعه سونامی نادیده گرفته شد
  • 4.5 آسیب پذیری در برابر زلزله
  • 5.1 آلودگی در اقیانوس آرام شرقی
  • 7.1 آب آلوده
  • 7.2 خطرات ناشی از تشعشعات یونیزان
  • 7.3 برنامه غربالگری تیروئید
    • 7.3.1 مقایسه چرنوبیل
  • 7.4 تأثیرات بر روی مهاجران
  • 7.5 انتشار رادیواکتیویته
  • 7.6 بیمه
  • 7.7 جبران خسارت
  • 7.8 پیامدهای سیاست انرژی
  • 7.9 تجهیزات ، امکانات و تغییرات عملیاتی
  • مقایسه 7.3.1 چرنوبیل
  • 8.1 ژاپن
  • 8.2 بین المللی
  • 8.3 تحقیقات
    • 8.3.1 NAIIC
    • 8.3.2 کمیته تحقیق
  • 8.3.1 NAIIC
  • 8.3.2 کمیته تحقیق
  • 10.1 یادداشت ها
  • 10.2 منبع
  • 11.1 تحقیق
  • 11.2 فیلم ، نقاشی ها و تصاویر
  • 11.3 آثار هنری
  • 11.4 دیگر

  تصادف

  پیشینه

  نیروگاه هسته ای فوکوشیما دایچی شامل شش راکتور آب جوش مجزا بود که در ابتدا توسط جنرال الکتریک (GE) طراحی و توسط شرکت برق توکیو (TEPCO) نگهداری می شد. در زمان زلزله توهوکو در 11 مارس 2011 ، راکتورهای 4 ، 5 و 6 برای آماده سازی مجدد سوخت خاموش شدند. با این حال ، استخرهای سوخت مصرفی آنها هنوز هم به خنک سازی نیاز داشتند.

  اثرات اولیه زلزله

  زمین لرزه 9.0 مگاواتی در ساعت 14:46 جمعه ، 11 مارس 2011 ، با مرکزیت حوالی هونشو ، بزرگترین جزیره ژاپن رخ داد. این در واحدهای 2 ، 3 و 5 به ترتیب حداکثر g-نیروهای زمینی 0.56 ، 0.52 ، 0.56 را تولید کرد. این برای تحمل ادامه از تحمل طراحی راکتور لرزه ای 0.45 ، 0.45 و 0.46 گرم بیشتر بود ، اما مقادیر لرزه ای در حد تحمل طراحی در واحدهای 1 ، 4 و 6 بود.

  هنگام وقوع زلزله ، واحدها 1 ، 2 و 3 در حال کار بودند ، اما واحدهای 4 ، 5 و 6 برای بازرسی برنامه ریزی شده خاموش شده بودند. بلافاصله پس از زلزله ، راکتورهای تولید کننده برق 1 ، 2 و 3 به طور خودکار واکنش های شکافته پایدار خود را با قرار دادن میله های کنترل در یک روش ایمنی که به آن SCRAM می گویند ، خاموش می کند ، که با خاموش کردن شرایط طبیعی عملکرد راکتورها پایان می یابد. واکنش شکافت به روشی کنترل شده. از آنجا که راکتورها اکنون قادر به تولید نیرو برای کار پمپ های خنک کننده خود نبودند ، دیزل ژنراتورهای اضطراری ، همانطور که طراحی شده بود ، برای تأمین انرژی الکترونیک و سیستم های خنک کننده آنلاین شدند. اینها به طور معمول کار می کردند تا اینکه سونامی ژنراتورهای راکتورهای 1-5 را نابود کرد. دو ژنراتور خنک کننده راکتور 6 آسیب ندیده بودند و برای خنک کردن راکتور 5 همسایه همراه با راکتور خود ، برای جلوگیری از گرم شدن بیش از حد راکتورهای دیگر کافی بود که به سرویس فشار داده شوند.

  ورود سونامی

  بزرگترین موج سونامی 13-14 متر (43-46 فوت) ارتفاع داشت و تقریباً 50 دقیقه پس از زلزله اولیه برخورد کرد و سطح زمین گیاه را که 10 متر (33 فوت) بالاتر از سطح دریا بود ، غرق کرد. لحظه برخورد توسط یک دوربین ثبت شد.

  غیرفعال کردن ژنراتورهای اضطراری

  موج ها تقریباً در ساعت 15:41 زیر آب ساختمانهای توربین نیروگاه را آب گرفت و دیزل ژنراتورهای اضطراری را از کار انداخت. . TEPCO سپس "اضطراری سطح اول" را به مقامات اعلام کرد. ایستگاه های سوئیچینگ که از سه ژنراتور پشتیبان واقع در بالاتر از تپه برق تأمین می کردند ، هنگام طغیان ساختمانی که محل استقرار آنها بود ، خراب شدند. تمام توان AC به واحدهای 1-4 از بین رفت. به دلیل طغیان ، تمام برق DC در واحد های 1 و 2 از بین رفت ، در حالی که مقداری برق DC از باتری ها در واحد 3 در دسترس بود. برای تولید گرمای پوسیدگی پس از قطع شکافت. سرانجام این پمپ ها کار نکردند و راکتورها بیش از حد گرم شدند. کمبود آب خنک کننده در نهایت منجر به ذوب شدن در راکتورهای 1 ، 2 و 3 شد.

  باتری های بیشتر و ژنراتورهای متحرک به محل اعزام شدند ، اما با شرایط نامناسب جاده به تأخیر افتادند. اولین بار در ساعت 21:00 11 مارس ، تقریبا شش ساعت پس از وقوع سونامی وارد شد. تلاش های ناموفق برای اتصال تجهیزات تولید کننده قابل حمل به پمپ های آب انجام شد. این خرابی به دلیل جاری شدن سیل در محل اتصال در زیرزمین سالن توربین و عدم وجود کابل های مناسب نسبت داده شد. TEPCO تلاش خود را برای نصب خطوط جدید از شبکه تغییر داد. یک ژنراتور در واحد 6 در 17 مارس از سر گرفت ، در حالی که برق خارجی فقط در 20 مارس به واحدهای 5 و 6 بازگشت.

  انفجارهای هیدروژن

  در حالی که کارگران برای تأمین برق راکتورها تلاش می کردند 'سیستم های خنک کننده و بازگرداندن نیرو به اتاق های کنترل خود ، سه انفجار شیمیایی هیدروژن هوا رخ داده است ، اولین انفجار در واحد 1 در 12 مارس و آخرین بار در واحد 4 ، در 15 مارس. تخمین زده می شود که اکسید زیرکونیوم توسط بخار در راکتورهای 1-3 800-1000 کیلوگرم (1800-2200 پوند) هر کدام گاز هیدروژن تولید می کند. گاز تحت فشار از مخزن تحت فشار راکتور خارج و در آنجا مخلوط شد و با هوای محیط مخلوط شد و سرانجام در واحدهای 1 و 3 به حد غلظت انفجاری رسید و به دلیل اتصالات لوله کشی بین واحدهای 3 و 4 ، یا در عوض از همان واکنش رخ داده در استخر سوخت مصرف شده در واحد 4 خود ، واحد 4 نیز پر از هیدروژن شده و منجر به انفجار می شود. در هر حالت ، انفجارهای هیدروژن هوا در بالای هر واحد اتفاق افتاد ، یعنی در ساختمان های مهار بالای ثانویه آنها. پروازهای بیش از حد هواپیماهای بدون سرنشین در 20 مارس و پس از آن تصاویر واضحی از اثرات هر انفجار بر روی سازه های خارجی به دست آورد ، در حالی که نمای داخل آن تا حد زیادی توسط سایه ها و آوارها پنهان بود. در راکتورهای 1 ، 2 و 3 ، گرم شدن بیش از حد باعث ایجاد واکنش بین آب و زیر آلیاژ و ایجاد گاز هیدروژن می شود. در 12 مارس ، نشت هیدروژن مخلوط با اکسیژن در واحد 1 منفجر شد ، قسمت فوقانی ساختمان تخریب شد و پنج نفر زخمی شدند. در 14 مارس ، انفجار مشابهی در ساختمان راکتور 3 رخ داد که از پشت بام منفجر شد و یازده نفر زخمی شدند. در پانزدهم ، در ساختمان راکتور 4 به دلیل لوله مشترک دریچه با راکتور 3 انفجار رخ داد.

  ذوب هسته در واحدهای 1 ، 2 و 3

  میزان خسارت وارد شده توسط هسته های راکتور در هنگام حادثه و محل سوخت هسته ای مذاب ("کوریوم") در داخل ساختمانهای مهار ، ناشناخته است. TEPCO چندین بار تخمین زده است. در 16 مارس 2011 ، TEPCO تخمین زد که 70٪ سوخت در واحد 1 ذوب شده و 33٪ در واحد 2 ، و ممکن است هسته واحد 3 نیز آسیب ببیند. از سال 2015 می توان فرض کرد که بیشتر سوخت از طریق مخزن تحت فشار راکتور (RPV) ذوب می شود ، که معمولاً به عنوان "هسته راکتور" شناخته می شود و در پایین مخزن مهار اولیه (PCV) قرار دارد ، که توسط PCV متوقف شده است بتن. در جولای 2017 یک ربات کنترل از راه دور برای اولین بار از سوخت ذوب شده ، درست زیر مخزن تحت فشار راکتور واحد 3 فیلمبرداری کرد.

  TEPCO تخمین های بیشتری از وضعیت و محل سوخت را در گزارش نوامبر 2011 منتشر کرد . این گزارش به این نتیجه رسید که واحد 1 RPV در جریان فاجعه آسیب دیده و "مقادیر قابل توجهی" سوخت مذاب به ته PCV افتاده است. فرسایش بتن PCV توسط سوخت مذاب پس از ذوب هسته تخمین زده شد که تقریباً متوقف شود. عمق 0.7 متر (2 فوت 4 اینچ) در حالی که ضخامت محفظه 7.6 متر (25 فوت) ضخامت دارد. نمونه گیری از گاز انجام شده قبل از گزارش هیچ نشانه ای از واکنش مداوم سوخت با بتن PCV را نشان نداد و تمام سوخت موجود در واحد 1 "به خوبی خنک شده است ، از جمله سوخت افتاده در پایین راکتور" . سوخت در واحدهای 2 و 3 ذوب شده بود ، اما کمتر از واحد 1 بود و فرض بر این بود که سوخت هنوز در RPV باشد و مقدار قابل توجهی سوخت به پایین PCV نرسد. این گزارش همچنین حاکی از این است که "در نتایج ارزیابی" از "تمام سوخت موجود در RPV (هیچ سوختی به PCV نمی رسد)" در واحد 2 و واحد 3 ، "بیشترین مقدار سوخت در RPV (مقداری سوخت در PCV) ) " برای واحد 2 و واحد 3 تخمین زده شد که "سوخت به اندازه کافی خنک می شود". بر اساس این گزارش ، خسارت بیشتر در واحد 1 (در مقایسه با دو واحد دیگر) به دلیل طولانی تر بودن تزریق آب خنک کننده در واحد 1 بود. این منجر به تجمع گرمای پوسیدگی بیشتری در حدود 1 روز شد. هیچ تزریق آب برای واحد 1 وجود نداشت ، در حالی که واحد 2 و واحد 3 فقط یک چهارم روز بدون تزریق آب داشتند.

  در نوامبر 2013 ، ماری یاماگوچی برای آسوشیتدپرس گزارش داد که شبیه سازی های رایانه ای وجود دارد که نشان می دهد که "سوخت ذوب شده در واحد 1 ، که بیشترین خسارت هسته ای آن بود ، کف مخزن مهار اولیه را شکسته و حتی تا حدی به فونداسیون بتونی آن خورده است ، در حدود 30 سانتی متر (1 فوت) از نشت به زمین" - یک مهندس هسته ای دانشگاه کیوتو با توجه به این برآوردها گفت: "ما تا زمانی که واقعاً داخل راکتورها را نبینیم نمی توانیم مطمئن باشیم."

  طبق گزارش دسامبر 2013 ، TEPCO برای واحد تخمین زده است 1 که "گرمای پوسیدگی باید به اندازه کافی کاهش یابد ، ذوب شده است می توان تصور کرد که سوخت در PCV (مخزن مهار اولیه) باقی بماند ".

  در آگوست 2014 ، TEPCO برآورد تجدیدنظر شده جدیدی را در مورد ذوب کامل راکتور 3 در مرحله اولیه حادثه منتشر کرد. طبق این برآورد جدید در سه روز اول حادثه کل محتوای اصلی راکتور 3 از طریق RPV ذوب شده و به پایین PCV رسیده است. این تخمین ها بر اساس یک شبیه سازی بود که نشان می داد هسته ذوب شده راکتور 3 از طریق 1.2 متر (3 فوت 11 اینچ) از پایه بتونی PCV نفوذ کرده و نزدیک به 26-68 سانتی متر (10-27 اینچ) از دیواره فولادی PCV رسیده است .

  در فوریه 2015 ، TEPCO فرآیند اسکن میون را برای واحدهای 1 ، 2 و 3 آغاز کرد. با این تنظیم اسکن ، تعیین تقریبی و محل سوخت هسته ای باقی مانده در RPV امکان پذیر است. ، اما نه مقدار و محل استراحت كوریوم در PCV. در مارس 2015 ، TEPCO نتیجه اسکن میون برای واحد 1 را منتشر کرد که نشان داد هیچ سوختی در RPV قابل مشاهده نیست ، که نشان می دهد اگر بیشتر سوخت مذاب به پایین PCV نریخته باشد ، اکثر آنها - این باعث تغییر برنامه حذف سوخت از واحد 1.

  در فوریه 2017 ، شش سال پس از فاجعه ، سطح تابش داخل ساختمان مهار واحد 2 به طور خام حدود 650 Sv / h تخمین زده شد. برآورد بعداً به 80 Sv / h تجدید نظر شد. این قرائت بالاترین میزان ثبت شده از زمان وقوع فاجعه در سال 2011 و اولین بار در آن منطقه از راکتور از زمان ذوب شدن بوده است. تصاویر یک سوراخ در مشبک فلزی زیر مخزن تحت فشار راکتور نشان می دهد ، که نشان می دهد سوخت هسته ای ذوب شده از کشتی در آن منطقه فرار کرده است.

  در فوریه 2017 ، TEPCO تصاویری را که در داخل راکتور 2 توسط یک دوربین کنترل از راه دور گرفته شده منتشر کرد که نشان می دهد یک سوراخ عرض 2 متر (6.5 فوت) در مشبک فلزی در زیر مخزن تحت فشار در ظرف مهار اولیه راکتور ، که ممکن است وجود داشته باشد ناشی از فرار سوخت از مخزن تحت فشار ، نشان دهنده ذوب شدن / ذوب شدن از طریق این لایه مهار است. سطح تابش یونیزه حدود 210 غربال (Sv) در ساعت متعاقباً در داخل ظرف مهار واحد 2 شناسایی شد. سوخت مصرف نشده بدون آسیب دیدگی معمولاً پس از ده سال خاموش شدن هوا بدون محافظ ، مقادیر 270 Sv / h دارد.

  در ژانویه 2018 ، یک دوربین کنترل از راه دور تایید کرد که بقایای سوخت هسته ای در پایین واحد است. 2 PCV ، نشان می دهد سوخت از RPV فرار کرده است. دستگیره از بالای یک مجموعه سوخت هسته ای نیز مشاهده شد و تأیید کرد که مقدار قابل توجهی از سوخت هسته ای ذوب شده است.

  آسیب به واحد 4

  راکتور 4 هنگام کار نبود زمین لرزه رخ داد کلیه میله های سوخت واحد 4 قبل از سونامی به استخر سوخت مصرف شده در طبقه فوقانی ساختمان راکتور منتقل شده بود. در 15 مارس ، یک انفجار به منطقه پشت بام طبقه چهارم واحد 4 آسیب رساند و دو سوراخ بزرگ در یک دیوار از ساختمان خارجی ایجاد کرد. گزارش شد که ممکن است آب در استخر سوخت مصرف شده در حال جوشیدن باشد. بعداً مشخص شد که این انفجار در اثر عبور هیدروژن از واحد 3 از طریق لوله های مشترک به واحد 4 رخ داده است. در نتیجه انفجار ، آتش سوزی رخ داد و باعث شد درجه حرارت در استخر سوخت به 84 درجه سانتیگراد (183 درجه فارنهایت) افزایش یابد. تشعشعات داخل اتاق کنترل واحد 4 مانع از کارگران برای مدت طولانی در آنجا می شود. در بازرسی بصری استخر سوخت مصرف شده در تاریخ 30 آوریل ، هیچ آسیب قابل توجهی به میله ها مشاهده نشد. بررسی رادیوشیمیایی آب استخر تأیید کرد که مقدار کمی از سوخت آسیب دیده است.

  در اکتبر 2012 ، سفیر سابق ژاپن در سوئیس و سنگال ، میتسوهی موراتا ، گفت که زمین زیر واحد 4 فوکوشیما در حال غرق شدن است. ، و ساختار ممکن است خراب شود.

  در نوامبر 2013 ، TEPCO انتقال 1533 میله سوخت را در استخر خنک کننده واحد 4 به استخر مرکزی آغاز کرد. این روند در 22 دسامبر 2014 به پایان رسید.

  واحدهای 5 و 6

  راکتورهای 5 و 6 نیز هنگام وقوع زلزله کار نمی کردند. بر خلاف راکتور 4 ، میله های سوخت آنها در راکتور باقی مانده است. راکتورها از نزدیک کنترل شده اند ، زیرا فرآیندهای خنک کننده عملکرد خوبی ندارند. واحد 5 و واحد 6 در هنگام اضطراری یک ژنراتور و تابلو برق مشترک داشتند و 9 روز بعد در 20 مارس به خاموش شدن موفقیت آمیز سرد دست یافتند. متصدیان این نیروگاه مجبور شدند 1320 تن مقدار کم زباله رادیواکتیو را که از گودال های زیر زهکش به اقیانوس انباشته شده است ، آزاد کنند تا از آسیب دیدن تجهیزات استفاده شود.

  مناطق ذخیره سوخت مرکزی

  در 21 مارس ، دما در استخر سوخت کمی افزایش یافته بود و به 61 درجه سانتیگراد (142 درجه فارنهایت) رسیده بود و آب روی استخر پاشیده شد. برق در سیستم های خنک کننده در 24 مارس برقرار شد و تا 28 مارس ، درجه حرارت تا 35 درجه سانتیگراد (95 درجه فارنهایت) کاهش یافت.

  شرح نیروگاه

  نیروگاه هسته ای فوکوشیما دایچی متشکل از شش راکتور آب جوش آب سبک GE (BWR) با توان ترکیبی 4.7 گیگاوات بود که آن را به یکی از 25 نیروگاه بزرگ هسته ای جهان تبدیل کرده است. این اولین نیروگاه هسته ای با طراحی GE بود که به طور کامل توسط شرکت برق توکیو (TEPCO) ساخته و اداره می شود. راکتور 1 یک راکتور از نوع 439 مگاوات (BWR-3) بود که در ژوئیه 1967 ساخته شد و در 26 مارس 1971 شروع به کار کرد. برای مقاومت در برابر زمین لرزه ای با حداکثر شتاب زمین 0.18 گرم (1.4 متر بر ثانیه ، 4.6 فوت / متر) طراحی شده است. s2) و یک طیف پاسخ بر اساس زلزله سال 1952 کرن در شهرستان. راکتورهای 2 و 3 هر دو از نوع BWR-4 از نوع 784 مگاوات بودند. راکتور 2 در ژوئیه 1974 و راکتور 3 در مارس 1976 آغاز به کار کردند. اساس طراحی زلزله برای همه واحدها از 0.42 گرم (4.12 متر بر ثانیه ، 13.5 فوت بر ثانیه) تا 0.46 گرم (4.52 متر بر ثانیه ، 14.8 فوت بر ثانیه) بود. ) پس از زلزله 1978 میاگی ، هنگامی که شتاب زمین به مدت 30 ثانیه به 0.125 گرم (1.22 متر در ثانیه ، 4.0 فوت در ثانیه) رسید ، هیچ آسیبی به قسمتهای مهم راکتور مشاهده نشد. واحدهای 1-5 دارای ساختار مهار کننده نوع Mark-1 (توروس لامپ) هستند. واحد 6 دارای ساختار مهار نوع 2 (بیش از حد) مارک است. در سپتامبر 2010 ، راکتور 3 توسط اکسیدهای مخلوط (MOX) تا حدی تأمین می شد.

  در زمان حادثه ، واحدها و تاسیسات ذخیره سازی مرکزی شامل تعداد زیر مجموعه های سوخت بودند:

  <در زمان حادثه در هیچ یک از حوضچه های خنک کننده سوخت MOX وجود نداشت. در حال حاضر تنها سوخت MOX در راکتور واحد 3 بارگیری شده است.

  خنک کننده

  راکتورهای هسته ای با استفاده از گرمای واکنش شکافت برای تولید بخار ، توربین هایی را که برق تولید می کنند ، برق تولید می کنند. هنگامی که رآکتور از کار می افتد ، پوسیدگی رادیواکتیو ایزوتوپهای ناپایدار در سوخت برای مدتی به تولید گرما (گرمای پوسیدگی) ادامه می دهد و بنابراین به خنک سازی مداوم نیاز دارد. این گرمای پوسیدگی تقریباً به 6.5٪ از مقدار تولید شده در ابتدا با شکافت می رسد ، سپس چندین روز قبل از رسیدن به سطح خاموش شدن کاهش می یابد. پس از آن ، میله های سوخت مصرف شده معمولاً چندین سال در استخر سوخت مصرف شده نیاز دارند تا بتوانند با خیال راحت به مخازن ذخیره چنگال منتقل شوند. گرمای پوسیدگی موجود در استخر سوخت مصرفی واحد 4 توانایی جوشاندن حدود 70 تن آب (69 تن طولانی ؛ 77 تن کوتاه) آب در روز را دارد.

  در هسته راکتور ، چرخه سیستم های فشار قوی آب بین مخزن تحت فشار راکتور و مبدل های حرارتی. این سیستم ها با استفاده از آب پمپ شده به دریا یا برج خنک کننده در محل ، گرما را از طریق سیستم آب ضروری به مبدل حرارتی ثانویه منتقل می کنند. واحدهای 2 و 3 دارای سیستم های خنک کننده هسته اضطراری توربین بخار بودند که می توانستند مستقیماً توسط بخار تولید شده توسط گرمای پوسیدگی کار کنند و می توانند آب را مستقیماً به راکتور تزریق کنند. برای کارکرد سوپاپ ها و سیستم های نظارتی مقداری نیروی الکتریکی مورد نیاز بود.

  واحد 1 دارای یک سیستم خنک کننده کاملاً غیرفعال کاملاً غیرفعال بود ، Isolation Condenser (IC). این شامل یک سری لوله ها بود که از هسته راکتور به داخل یک مخزن بزرگ آب هدایت می شد. هنگام باز شدن دریچه ها ، بخار به سمت بالا به سمت IC جریان می یابد ، جایی که آب خنک مخزن بخار را به آب متراکم می کند که تحت نیروی جاذبه به هسته راکتور می رود. به دلایل ناشناخته ، آی سی واحد 1 فقط به صورت متناوب در هنگام اورژانس کار می کرد. با این حال ، در طی ارائه 25 مارس 2014 به TVA ، تاکیوکی ایناگاکی توضیح داد که IC به طور متناوب برای حفظ سطح رگ راکتور و جلوگیری از خنک شدن سریع هسته کار می شود ، که می تواند قدرت راکتور را افزایش دهد. در حالی که سونامی این ایستگاه را در برگرفت ، دریچه های IC بسته شدند و به دلیل از دست دادن توان الکتریکی نمی توانستند به طور خودکار دوباره باز شوند ، اما می توانستند به صورت دستی باز شوند. در 16 آوریل 2011 ، TEPCO اعلام كرد كه سیستم های خنك كننده واحدهای 1 تا 4 قابل تعمیر نیستند.

  پشتیبان گیری از ژنراتورها

  وقتی راكتور برق تولید نمی كند ، پمپ های خنك كننده آن را می توان با سایر واحدهای راکتور ، شبکه ، دیزل ژنراتور یا باتری.

  دو دیزل ژنراتور اضطراری برای هر یک از واحدهای 1-5 و سه واحد 6 در دسترس بود.

  در اواخر دهه 1990 ، سه ژنراتور پشتیبان اضافی برای واحدهای 2 و 4 در ساختمانهای جدید واقع در بالاتر از دامنه تپه قرار داده شد تا مطابق با الزامات قانونی جدید باشد. به هر شش واحد دسترسی به این ژنراتورها داده شده بود ، اما ایستگاههای سوئیچینگ که از این ژنراتورهای پشتیبان برای سیستم های خنک کننده راکتورها برای واحدهای 1 تا 5 نیرو می فرستادند ، هنوز در ساختمانهای توربین محافظت نشده هستند. ایستگاه سوئیچینگ واحد 6 در داخل تنها ساختمان راکتور GE Mark II محافظت شده و به کار خود ادامه می دهد. هر سه ژنراتور اضافه شده در اواخر دهه 1990 پس از سونامی عملیاتی شدند. اگر ایستگاههای سوئیچینگ به داخل ساختمانهای راکتور یا مکانهای ضد سیل دیگر منتقل شده بودند ، برق توسط این ژنراتورها به سیستم های خنک کننده راکتورها تأمین می شد.

  دیزل ژنراتورهای اضطراری راکتور و باتری های DC ، اجزای مهم در تأمین انرژی سیستم های خنک کننده پس از اتلاف برق ، مطابق با مشخصات GE در زیرزمین های ساختمان های توربین راکتور قرار داشتند. مهندسین سطح متوسط ​​GE ابراز نگرانی کردند ، که این امر آنها را در معرض سیل آسیب پذیر می کند.

  راکتورهای فوکوشیما برای چنین سونامی بزرگی طراحی نشده اند و همچنین وقتی که نگرانی ها مطرح شد راکتورها اصلاح نشده اند ژاپن و توسط آژانس بین المللی انرژی هسته ای.

  نیروگاه هسته ای فوکوشیما دایینی نیز تحت تأثیر سونامی قرار گرفت. با این حال ، این تغییرات شامل طراحی شده است که مقاومت آن را در برابر سیل بهبود می بخشد ، و آسیب سیل را کاهش می دهد. ژنراتورها و تجهیزات توزیع برق مربوط در ساختمان راکتور ضد آب قرار داشتند ، به طوری که برق از شبکه برق تا نیمه شب استفاده می شد. پمپ های آب دریا برای خنک سازی در برابر سیل محافظت می شدند ، و اگرچه 3 از 4 در ابتدا خراب بودند ، اما دوباره به کار افتادند.

  مناطق ذخیره سازی سوخت مرکزی

  مجموعه های سوخت استفاده شده از راکتورها در ابتدا ذخیره می شوند برای حداقل 18 ماه در استخرهای مجاور راکتورهای خود. سپس می توان آنها را به حوضچه ذخیره سوخت مرکزی منتقل کرد. محل ذخیره سازی فوکوشیما I شامل 6375 مجموعه سوخت است. پس از خنک شدن بیشتر ، می توان سوخت را به انبار خشک تابک منتقل کرد ، که هیچ نشانه ای از ناهنجاری نشان نداده است.

  Zircaloy

  بسیاری از اجزای داخلی و روکش مونتاژ سوخت از زیرکلوئید ساخته شده اند زیرا نوترون را جذب نمی کند. در دمای عملیاتی طبیعی تقریباً 300 درجه سانتیگراد (572 درجه فارنهایت) ، زیرکالیا بی اثر است. با این حال ، بالاتر از 1200 درجه سانتیگراد (2،190 درجه فارنهایت) ، فلز زیرکونیوم می تواند با گرمازدگی با آب واکنش داده و گاز هیدروژن آزاد تشکیل دهد. واکنش بین زیرکونیوم و خنک کننده گرمای بیشتری تولید می کند و واکنش را تسریع می کند. علاوه بر این ، زیرکالیا می تواند با دی اکسید اورانیوم واکنش داده و دی اکسید زیرکونیوم و فلز اورانیوم تشکیل دهد. این واکنش گرمازا همراه با واکنش کاربید بور با فولاد ضد زنگ می تواند انرژی گرمای اضافی آزاد کند ، بنابراین به گرم شدن بیش از حد یک راکتور کمک می کند.

  تجزیه و تحلیل پاسخ

  یک تحلیل ، در در بولتن دانشمندان اتمی اظهار داشت كه آژانسهای دولتی و TEPCO برای "فاجعه هسته ای فوری" و سونامی كه "فاجعه هسته ای را آغاز كرد ، آمادگی لازم را نداشتند و پیش بینی می شد و ابهام در مورد نقش نهادهای دولتی و خصوصی در چنین مواردی" بحران عاملی در پاسخ ضعیف در فوکوشیما بود ". در مارس 2012 ، نخست وزیر یوشیهیکو نودا گفت که دولت مقصر فاجعه فوکوشیما است ، و گفت که مقامات با اعتقاد نادرست به "عصمت تکنولوژیکی" کشور نابینا شده اند ، و "افسانه ایمنی" آنها را گرفتار کرد. نودا گفت: "همه باید درد مسئولیت خود را داشته باشند."

  به گفته ناوتو کان ، نخست وزیر ژاپن در زمان سونامی ، این کشور برای مقابله با فاجعه آماده نبود و نیروگاه های هسته ای نباید خیلی نزدیک ساخته می شدند. به اقیانوس كان اذعان داشت كه مشكلات مقامات در زمينه مقابله با بحران ، از جمله ارتباط ضعيف و هماهنگي بين رگولاتورهاي هسته اي ، مقامات برنامه ريزي و دولت وجود دارد. وی گفت: این فاجعه "آسیب پذیری های بزرگتر ساخته شده توسط بشر در صنعت هسته ای و مقررات ژاپن ، از دستورالعمل های ایمنی ناکافی تا مدیریت بحران ، که به گفته وی همه مورد نیاز است را مورد بازنگری قرار داد."

  آموری لوینز ، فیزیکدان و متخصص محیط زیست گفت که "ساختارهای اداری سختگیرانه ژاپن ، تمایلی به ارسال اخبار ناخوشایند به سمت بالا ، نیاز به صرفه جویی در چهره ، توسعه ضعیف سیاست های جایگزین ، اشتیاق برای حفظ مقبولیت عمومی انرژی هسته ای و دولت شکننده سیاسی ، همراه با مدیریت بسیار سلسله مراتبی TEPCO علاوه بر این ، اطلاعات ژاپنی ها درباره انرژی هسته ای و گزینه های دیگر آن از مدت ها قبل توسط TEPCO و دولت به شدت کنترل می شد. "

  ضعف در ارتباطات و تأخیرها

  دولت ژاپن جلسات مهم را در طول بحران ثبت نکرد. داده های شبکه SPEEDI برای دولت استان از طریق ایمیل ارسال شد ، اما با دیگران به اشتراک گذاشته نشد. ایمیل های NISA به فوکوشیما ، شامل 12 مارس 11:54 PM تا 16 مارس 9 AM و حاوی اطلاعات حیاتی برای تخلیه و مشاوره های بهداشتی ، خوانده نشده و حذف شدند. داده ها مورد استفاده قرار نگرفتند زیرا دفتر مقابله با حوادث ، داده ها را "بی فایده دانست زیرا میزان پیش بینی شده تابش منتشر شده غیرواقعی است". در 14 مارس 2011 به مقامات TEPCO دستور داده شد كه از عبارت "فروپاشی هسته ای" در كنفرانس های مطبوعاتی استفاده نكنند.

  عصر 15 مارس ، نخست وزیر كان با Seiki Soramoto كه قبلاً نیروگاه های هسته ای را برای توشیبا طراحی می كرد ، تماس گرفت. ، برای کمک به او در مدیریت بحران تشدید شده درخواست کند. سوراموتو یک گروه مشاوره بداهه تشکیل داد که شامل استاد سابق وی در دانشگاه توکیو ، توشیسو کوساکو ، متخصص برجسته ژاپنی در اندازه گیری تابش بود. آقای کوساکو ، که واکنش شوروی به بحران چرنوبیل را مطالعه کرد ، گفت که او از این که رهبران دفتر نخست وزیر از منابع موجود برای آنها اطلاع کمی دارند ، مبهوت شده است. وی به سرعت به دبیر كابینه یوكیو ادانو توصیه كرد كه از SPEEDI كه از اندازه گیری ترشحات رادیواكتیو و همچنین داده های هوا و توپوگرافی استفاده می كند ، برای پیش بینی محل عبور مواد رادیواكتیو پس از انتشار در جو استفاده كند.

  کمیته تحقیق در مورد تصادف در ایستگاه های هسته ای فوکوشیما در گزارش موقت شرکت برق توکیو اظهار داشت که پاسخ ژاپن به دلیل "ارتباط ضعیف و تأخیر در انتشار اطلاعات نشت اشعه خطرناک در تأسیسات" ناقص است. این گزارش دولت مرکزی ژاپن و همچنین TEPCO را مقصر دانست ، "صحنه ای از مقامات مخوف را که قادر به تصمیم گیری برای جلوگیری از نشت تشعشعات نیستند به دلیل وخیم تر شدن وضعیت در کارخانه ساحلی در روزها و هفته های پس از فاجعه" به تصویر می کشد. در این گزارش آمده است كه برنامه ریزی ضعیف ، پاسخ به فاجعه را بدتر كرده و خاطرنشان كرد كه مقامات "خطرات سونامی را به شدت نادیده گرفته بودند" كه به دنبال زلزله 9.0 ریشتری رخ داد. سونامی 12.1 متری (40 فوت) بلندی که به گیاه برخورد کرد ، دو برابر بلندترین موج پیش بینی شده توسط مقامات بود. این تصور اشتباه که سیستم خنک کننده گیاه پس از سونامی فاجعه را بدتر خواهد کرد ، کار خواهد کرد. "کارگران کارخانه هیچ راهنمایی روشنی در مورد چگونگی پاسخگویی به چنین فاجعه ای نداشتند ، و باعث ارتباط نادرست شدند ، به ویژه هنگامی که فاجعه تولید کنندگان پشتیبان را از بین برد." با از دست دادن اعتماد بین بازیگران اصلی: نخست وزیر کان ، دفتر مرکزی TEPCO در توکیو و مدیر کارخانه. در این گزارش آمده است که این تعارضات "باعث ایجاد اطلاعات آشفته و گاه مغایرت" می شود. بر اساس این گزارش ، كان با به تأخیر انداختن انتخاب آب دریا به جای آب شیرین ، خنك كردن راكتورها را به تأخیر انداخت و او را به مدیریت ریزپرداخت در تلاش برای پاسخگویی و انتصاب كاركنان كوچك و بسته و تصمیم گیر متهم كرد. در این گزارش آمده است كه دولت ژاپن در دریافت كمك از كارشناسان هسته ای آمریكا به تأخیر افتاده است.

  در گزارش سال 2012 در اکونومیست گفته شده است: "شرکت عامل ضعف نظارتی داشته و نمی دانسته است چه اتفاقی می افتاد. اپراتورها اشتباهاتی انجام دادند. نمایندگان بازرسی ایمنی فرار کردند. برخی از تجهیزات از کار افتادند. این مرکز بارها خطرات را کاهش داده و اطلاعات مربوط به حرکت پرتوهای رادیواکتیو را سرکوب می کند ، بنابراین برخی از افراد با کمترین میزان تخلیه می شوند به مکانهای آلوده تر. "

  از 17 تا 19 مارس 2011 ، هواپیماهای ارتش آمریکا تابش را در شعاع 45 کیلومتری محل اندازه گیری کردند. داده ها 125 میکروسیورت در ساعت تابش تا 25 کیلومتر (15.5 مایل) شمال غربی گیاه را ثبت کردند. ایالات متحده نقشه های مفصلی را در 18 مارس به وزارت اقتصاد ، تجارت و صنعت ژاپن (METI) و دو روز بعد به وزارت آموزش ، فرهنگ ، ورزش ، علوم و فناوری (MEXT) ارائه كرد ، اما مقامات در مورد اطلاعات عمل نكردند .

  داده ها به دفتر نخست وزیر یا کمیسیون ایمنی هسته ای (NSC) ارسال نشده اند و همچنین برای هدایت تخلیه استفاده نشده اند. از آنجا که بخش قابل توجهی از مواد رادیواکتیو به سمت شمال غربی به زمین رسید ، ساکنان تخلیه شده در این مسیر بی دلیل در معرض تابش قرار گرفتند. به گفته رئیس شورای امنیت ملی تتسویا یاماموتو ، "بسیار متاسف بود که ما اطلاعات را به اشتراک نگذاشتیم و استفاده نکردیم." ایتارو واتانابه ، یک مقام دفتر سیاستگذاری علوم و فناوری وزارت فناوری ، گفت که مناسب است ایالات متحده و نه ژاپن ، داده ها را منتشر کند.

  داده های مربوط به پراکندگی مواد رادیواکتیو ارائه شد چند روز پس از 11 مارس توسط وزارت علوم ژاپن به نیروهای آمریکایی اعزام شد. با این حال ، داده ها به طور عمومی به اشتراک گذاشته نشد تا اینکه آمریکایی ها نقشه خود را در 23 مارس منتشر کردند ، در آن زمان ژاپن نقشه های جمع آوری شده از اندازه گیری های زمین و SPEEDI را در همان روز منتشر کرد. طبق شهادت واتانابه قبل از رژیم ، به ارتش آمریكا "برای جلب حمایت از آنها" در مورد نحوه مقابله با فاجعه هسته ای ، به داده ها دسترسی یافت. اگرچه اثربخشی SPEEDI به دلیل عدم اطلاع از میزان آزاد شده در فاجعه محدود بود و بنابراین "غیرقابل اطمینان" در نظر گرفته می شد ، اما همچنان قادر به پیش بینی مسیرهای پراکندگی بود و می توانست برای کمک به دولت های محلی در تعیین مسیرهای مناسب تر تخلیه استفاده شود.

  در 19 ژوئن 2012 ، وزیر علوم Hirofumi Hirano اظهار داشت که "کار او فقط اندازه گیری میزان تابش در زمین بود" و دولت بررسی خواهد کرد که آیا افشای این موضوع می تواند به تلاش برای تخلیه کمک کند.

  در 28 ژوئن 2012 ، مقامات آژانس ایمنی هسته ای و صنعتی از شهردار یوکو اندو از دهکده کاواوچی به دلیل عدم موفقیت در انتشار نقشه های تابش تولید شده در آمریکا در روزهای اول پس از فروپاشی ، عذرخواهی کردند. همه ساکنان این روستا پس از تعیین دولت از آن به عنوان منطقه ممنوع تخلیه شدند. طبق هیئت دولت ژاپن ، مقامات هیچ احترامی برای زندگی و عزت مردم روستا نشان نداده اند. یکی از مقامات NISA به دلیل عدم موفقیت عذرخواهی کرد و افزود که این هیئت بر اهمیت افشای اطلاعات تأکید کرده است. با این حال ، شهردار گفت که این اطلاعات از تخلیه به مناطق بسیار آلوده جلوگیری می کند و عذرخواهی با یک سال تأخیر معنایی ندارد.

  در ژوئن 2016 ، مشخص شد که مقامات TEPCO در مورد 14 مارس 2011 برای توصیف آسیب راکتور با استفاده از کلمه "ذوب". مقامات در آن زمان می دانستند که 25-55٪ از سوخت آسیب دیده است و از آستانه مناسب سازی اصطلاح "ذوب" (5٪) تا حد زیادی عبور کرده است. رئیس نائومی هیروز ، رئیس TEPCO به رسانه ها گفت: "من می گویم که این مسئله پوششی بود ... بسیار افسوس آور است." دولت در ابتدا فرایند تخلیه چهار مرحله ای را تنظیم کرد: یک منطقه دسترسی ممنوع تا 3 کیلومتر (1.9 مایل) ) ، منطقه آماده باش 3-20 کیلومتر (1.9–12.4 مایل) و منطقه آماده تخلیه 20-30 کیلومتر (12–19 مایل). در روز اول ، تخمین زده می شود 170،000 نفر از دسترسی ممنوع و خارج مناطق هشدار. نخست وزیر کان به افراد در منطقه آماده باش دستور خروج داد و از کسانی که در منطقه آماده شده بودند خواست که در خانه بمانند. از گروه های دوم خواستار تخلیه در 25 مارس شدند. منطقه محرومیت 20 کیلومتری (12 مایل) توسط سد معبر برای اطمینان از اینکه افراد کمتری تحت تأثیر تشعشعات قرار می گیرند. در هنگام تخلیه بیمارستان ها و خانه های سالمندان ، 51 بیمار و سالخورده جان خود را از دست دادند.

  زلزله و سونامی بیش از یک میلیون ساختمان آسیب رساند و تخریب کرد در مجموع 470،000 نفر نیاز به تخلیه دارند. از 470،000 نفر ، حادثه هسته ای محترم بود قابل تخلیه برای تخلیه 154000 نفر.

  نگرانی های قبلی ایمنی

  1967: طرح سیستم خنک کننده اضطراری ساحل دریا برای سهولت در آوردن تجهیزات. این کارخانه جدید را بیش از 30 متر اصلی (98 فوت) از سطح دریا 10 متر (33 فوت) قرار داد.

  در 27 فوریه 2012 ، آژانس ایمنی هسته ای و صنعتی به TEPCO دستور داد گزارش خود را استدلال برای تغییر طرح لوله کشی سیستم خنک کننده اضطراری.

  در طرح های اصلی ، سیستم های لوله کشی دو راکتور در خازن عایق از یکدیگر جدا شده است. با این حال ، برنامه تصویب نقشه ساخت نشان داد که دو سیستم لوله کشی خارج از راکتور متصل شده اند. این تغییرات بر خلاف مقررات مورد توجه قرار نگرفتند.

  پس از سونامی ، خازن عایق باید عملکرد پمپ های خنک کننده را با متراکم کردن بخار مخزن تحت فشار به داخل آب مورد استفاده قرار می داد. خنک کردن راکتور. با این حال ، کندانسور به درستی کار نکرد و TEPCO نتوانست تأیید کند که آیا سوپاپ باز شده است.

  1991: تولید پشتیبان از راکتور 1 سیل زد

  در 30 اکتبر 1991 ، یکی از دو نسخه پشتیبان ژنراتورهای راکتور 1 پس از جاری شدن سیل در زیر زمین راکتور از کار افتادند. همانطور که در دسامبر 2011 توسط کارمندان سابق گزارش شد ، آب دریا مورد استفاده برای خنک سازی از لوله خورده با سرعت 20 متر مکعب در ساعت به داخل توربین نشت کرد. به نقل از یک مهندس ، وی اظهار داشت که وی احتمال دارد که یک سونامی به ژنراتورها آسیب برساند به مافوق خود اطلاع داد . TEPCO برای جلوگیری از نشت آب به داخل اتاقهای ژنراتور درب هایی نصب کرد.

  کمیسیون ایمنی هسته ای ژاپن اظهار داشت که دستورالعمل های ایمنی خود را اصلاح می کند و نیاز به نصب منابع اضافی برق دارد. در تاریخ 29 دسامبر 2011 ، TEPCO همه این حقایق را پذیرفت: گزارش آن اشاره كرد كه اتاق از طریق درب و برخی سوراخهای كابل طغیان كرده است ، اما با جاری شدن سیل منبع تغذیه قطع نشده و راكتور به مدت یك روز متوقف شده است. یکی از این دو منبع تغذیه کاملاً غرق شده بود ، اما مکانیسم محرک آن بی تأثیر مانده بود.

  2000: مطالعه سونامی نادیده گرفته شد

  گزارش داخلی TEPCO در سال 2000 اقدامات ایمنی در برابر آب دریا را توصیه کرد طغیان ، بر اساس پتانسیل یک سونامی 50 فوت. رهبري TEPCO گفت: اعتبار فني اين مطالعه "قابل تأييد نيست". پس از سونامی ، یک گزارش TEPCO گفت که خطرات مورد بحث در گزارش 2000 اعلام نشده است زیرا "اعلام اطلاعات در مورد خطرات نامشخص باعث ایجاد اضطراب می شود."

  2008: مطالعه سونامی نادیده گرفته شد

  در سال 2007 ، TEPCO دپارتمانی برای نظارت بر تأسیسات هسته ای خود ایجاد كرد. تا ژوئن 2011 ، رئیس آن ماسائو یوشیدا ، رئیس فوکوشیما دایچی بود. یک مطالعه داخلی 2008 نیاز فوری برای محافظت بهتر از تأسیسات در برابر طغیان آب دریا را شناسایی کرد. این مطالعه احتمال امواج سونامی تا 10.2 متر (33 فوت) را ذکر کرده است. مقامات ستاد اصرار داشتند که چنین خطری غیرواقعی است و پیش بینی را جدی نمی گیرند.

  یوكینوبو اوكامورا از مركز تحقیقات گسل فعال و زلزله (در سال 2014 توسط مسسه تحقیقات زمین شناسی زلزله و آتشفشان (IEVG) جایگزین شد) ] ، سازمان زمین شناسی ژاپن (GSJ)) ، AIST) از TEPCO و NISA خواست تا پیش بینی های خود را برای ارتفاعات احتمالی سونامی بر اساس یافته های تیم وی در مورد زلزله 869 سانریکو تجدید نظر کنند ، اما در آن زمان به طور جدی مورد توجه قرار نگرفت. p>

  کمیسیون تنظیم مقررات هسته ای ایالات متحده در مورد خطر از دست دادن قدرت اضطراری در سال 1991 (NUREG-1150) هشدار داد و NISA در سال 2004 به آن گزارش مراجعه کرد ، اما هیچ اقدامی برای کاهش خطر نکرد.

  هشدارهای کمیته های دولتی ، مانند یکی در دفتر هیئت دولت در سال 2004 ، مبنی بر اینکه سونامی های بلندتر از حداکثر 5.6 متر (18 فوت) پیش بینی شده توسط TEPCO و مقامات دولتی امکان پذیر است ، نیز نادیده گرفته شدند.

  آسیب پذیری در برابر زمین لرزه

  ژاپن ، مانند بقیه اقیانوس آرام ic rim ، در یک منطقه لرزه ای فعال و مستعد زمین لرزه قرار دارد.

  یک لرزه شناس به نام Katsuhiko Ishibashi کتابی با عنوان یک زلزله شناس هشدار می دهد در سال 1994 با انتقاد از کدهای ساختگی سست ، که بهترین مورد شد کمی پس از انتشار ، زلزله در کوبه هزاران نفر را به فروش رساند. در سال 1997 او اصطلاح "فاجعه زلزله هسته ای" را ابداع کرد ، و در سال 1995 مقاله ای را برای International Herald Tribune هشدار داد که حوادث زیادی مانند فاجعه فوکوشیما رخ داده است.

  آژانس بین المللی انرژی اتمی (IAEA) از توانایی نیروگاه های هسته ای ژاپن در برابر زلزله ابراز نگرانی کرده بود. در جلسه گروه ایمنی و امنیت هسته ای G8 در توکیو در سال 2008 ، یک کارشناس آژانس انرژی هسته ای هشدار داد که یک زمین لرزه شدید با بزرگای بیش از 7.0 می تواند "یک مشکل جدی" برای نیروگاه های هسته ای ژاپن باشد. این منطقه سه زمین لرزه به بزرگی بیش از 8 مورد را تجربه کرده است ، از جمله زلزله 869 سانریکو ، زلزله سنریکو 1896 و زلزله سنریکو 1933.

  انتشار آلودگی رادیواکتیو

  مواد رادیواکتیو به چند دلیل از مخازن مهار آزاد می شود: تخلیه عمدی برای کاهش فشار گاز ، تخلیه عمدی آب خنک کننده به دریا و حوادث غیرقابل کنترل. نگرانی در مورد احتمال انتشار مقیاس بزرگ منجر به محدوده 20 کیلومتری (12 مایل) در اطراف نیروگاه و توصیه هایی شد که افراد در محدوده 20-30 کیلومتری محیط (12-19 مایل) در خانه بمانند. بعداً ، انگلیس ، فرانسه و برخی دیگر از کشورها در پاسخ به ترس از انتشار آلودگی ، به اتباع خود گفتند که ترک توکیو را بررسی کنند. در سال 2015 ، آلودگی آب شیر در توکیو در مقایسه با سایر شهرهای ژاپن هنوز بیشتر بود. مقادیر کمی رادیواکتیویته از جمله ید -131 ، سزیم -134 و سزیم -137 به طور گسترده مشاهده شد.

  بین 21 مارس و اواسط ژوئیه ، حدود 27 PBq سزیم -137 (حدود 8.4 کیلوگرم یا 19 پوند) با حدود 82 درصد از آنها قبل از 8 آوریل وارد دریا شده اند. با این حال ، ساحل فوکوشیما از شدیدترین جریانهای جهان برخوردار است و اینها آبهای آلوده را به اقیانوس آرام منتقل می کنند و باعث پراکندگی عناصر رادیواکتیو می شوند. نتایج اندازه گیری هر دو آب دریا و رسوبات ساحلی منجر به این فرض شد که عواقب حادثه ، از نظر رادیواکتیویته ، برای زندگی دریایی از پاییز 2011 جزئی باشد (غلظت ضعیف رادیواکتیویته در آب و تجمع محدود در رسوبات) از طرف دیگر ، ممکن است آلودگی قابل توجهی از آب دریا در امتداد ساحل در نزدیکی نیروگاه هسته ای وجود داشته باشد ، به دلیل ادامه ورود مواد رادیواکتیو به آب توسط آبهای سطحی که از خاک آلوده عبور می کند ، به سمت دریا منتقل می شود. ارگانیسم هایی که در بالای زنجیره غذایی آب و ماهی را فیلتر می کنند ، با گذشت زمان ، بیشترین حساسیت را به آلودگی سزیم دارند. بنابراین نظارت بر زندگی دریایی که در آبهای ساحلی دریای فوکوشیما ماهیگیری می شود توجیه پذیر است. علیرغم غلظت ایزوتوپی سزیم در آبهای خارج از ژاپن 10 تا 1000 برابر بیشتر از غلظت طبیعی قبل از حادثه ، خطرات تابش زیر آنچه برای حیوانات دریایی و مصرف کنندگان انسان مضر است کمتر است.

  محققان در مرکز تحقیقات فناوری زیر آب دانشگاه توکیو ردیاب ها را در پشت قایق ها یدک می کشد تا نقاط داغ کف اقیانوس و در فوکوشیما را نقشه برداری کند. بلر تورنتون ، دانشیار دانشگاه ، در سال 2013 گفت که میزان تابش صدها برابر در سایر مناطق کف دریا باقی مانده است ، که نشان دهنده آلودگی مداوم (در آن زمان) از گیاه است.

  یک سیستم پایش که توسط کمیسیون مقدماتی سازمان پیمان منع آزمایشات هسته ای جامع (CTBTO) اجرا می شود ، گسترش رادیواکتیویته را در مقیاس جهانی ردیابی می کند. ایزوتوپ های رادیواکتیو توسط بیش از 40 ایستگاه نظارت برداشته شدند.

  در 12 مارس ، انتشار رادیواکتیو برای اولین بار به یک ایستگاه نظارت CTBTO در تاکازاکی ، ژاپن ، در حدود 200 کیلومتری (120 مایل) رسید. ایزوتوپ های رادیواکتیو در شرق روسیه در 14 مارس و ساحل غربی ایالات متحده دو روز بعد ظاهر شدند. در روز پانزدهم ، ردپای رادیواکتیویته در سراسر نیمکره شمالی قابل تشخیص بود. طی یک ماه ، ذرات رادیواکتیو توسط ایستگاه های CTBTO در نیمکره جنوبی مورد توجه قرار گرفتند.

  برآورد رادیواکتیویته منتشر شده از 40-10 درصد از چرنوبیل است. منطقه آلوده قابل توجه 10-12 درصد از منطقه چرنوبیل بود.

  در مارس 2011 ، مقامات ژاپنی اعلام کردند که "ید رادیواکتیو -131 بیش از حد ایمنی برای نوزادان در 18 گیاه تصفیه آب در توکیو شناسایی شده است. و پنج استان دیگر ". در 21 مارس ، اولین محدودیت ها در توزیع و مصرف مواد آلوده اعمال شد. از ژوئیه 2011 ، دولت ژاپن قادر به کنترل گسترش مواد رادیواکتیو به مواد غذایی کشور نبود. مواد رادیواکتیو در مواد غذایی تولید شده در سال 2011 شناسایی شد ، از جمله اسفناج ، برگ چای ، شیر ، ماهی و گوشت گاو ، تا 320 کیلومتری گیاه. محصولات 2012 نشانه ای از آلودگی رادیواکتیویته را نشان نداد. کلم ، برنج و گوشت گاو میزان پرتوزایی ناچیزی را نشان دادند. یک بازار برنج تولید شده توسط فوکوشیما در توکیو توسط مصرف کنندگان به عنوان بی خطر پذیرفته شد.

  در 24 آگوست 2011 ، کمیسیون ایمنی هسته ای (NSC) ژاپن نتایج حاصل از محاسبه مجدد مقدار کل مواد رادیواکتیو منتشر شده را منتشر کرد. به هوا در هنگام تصادف در ایستگاه هسته ای فوکوشیما دایچی. کل مقادیر منتشر شده بین 11 مارس و 5 آوریل به میزان 130 PBq (petabecquerels ، 3.5 مگاکتور) برای ید -131 و 11 PBq برای سزیم-137 تجدید نظر شد ، که حدود 11 درصد از انتشار چرنوبیل است. تخمین های قبلی 150 PBq و 12 PBq بود.

  در سال 2011 ، دانشمندانی که در آژانس انرژی اتمی ژاپن ، دانشگاه کیوتو و دیگر موسسات کار می کردند ، مقدار مواد رادیواکتیو آزاد شده در اقیانوس را دوباره محاسبه کردند: بین اواخر مارس تا آوریل آنها در مجموع 15 PBq برای مقدار ترکیبی ید -131 و سزیم -137 پیدا کردند که بیش از سه برابر PBQ 4.72 برآورد شده توسط TEPCO است. این شرکت فقط رهاسازی مستقیم در دریا را محاسبه کرده بود. در محاسبات جدید ، بخشی از مواد رادیواکتیو موجود در هوا که به صورت باران وارد اقیانوس شده اند ، در آن گنجانده شده است.

  در نیمه اول سپتامبر 2011 ، TEPCO میزان انتشار رادیواکتیویته را در حدود 200 مگابایت بر ثانیه (مگاباكرل ، 5.4 میلی ثانیه) در ساعت تخمین زد. این تقریبا یک چهارمیلیونی بود که در ماه مارس برگزار شد.

  طبق گفته موسسه فرانسه برای حفاظت رادیولوژی و ایمنی هسته ای ، بین 21 مارس و اواسط ژوئیه حدود 27 PBq سزیم -137 وارد اقیانوس شد ، حدود 82 درصد قبل از 8 آوریل این انتشار نشان دهنده مهمترین انتشارهای اقیانوسی رادیواکتیویته مصنوعی است که تاکنون مشاهده شده است. ساحل فوکوشیما یکی از قوی ترین جریانات جهان را دارد (جریان کوروشو). این آبهای آلوده را به دور اقیانوس آرام منتقل و رادیواکتیویته را پراکنده کرد. از اواخر سال 2011 اندازه گیری های آب دریا و رسوبات ساحلی نشان داد که عواقب زندگی دریایی جزئی خواهد بود. به دلیل تداوم ورود مواد رادیواکتیو که از طریق عبور آبهای سطحی از خاک آلوده به دریا منتقل می شوند ، ممکن است آلودگی قابل توجهی در امتداد ساحل وجود داشته باشد. وجود احتمالی سایر مواد رادیواکتیو ، مانند استرانسیم -90 یا پلوتونیوم ، به اندازه کافی مورد مطالعه قرار نگرفته است. اندازه گیری های اخیر آلودگی مداوم برخی از گونه های دریایی (عمدتا ماهی) صید شده در امتداد ساحل فوکوشیما را نشان می دهد.

  گونه های مهاجر پلاژیک انتقال دهنده های رادیواکتیویته بسیار موثر و سریع در سراسر اقیانوس هستند. سطح بالایی از سزیم -134 در گونه های مهاجر در سواحل کالیفرنیا که قبل از فوکوشیما دیده نشده بودند ، ظاهر شد. دانشمندان همچنین ردیابی افزایش یافته ایزوتوپ رادیواکتیو سزیم -137 را در شرابی که در یک تاکستان در دره ناپا ، کالیفرنیا پرورش یافته است ، کشف کرده اند. رادیواکتیویته در سطح ردیابی در گرد و غبار منفجر شده در اقیانوس آرام وجود داشت.

  از مارس 2012 ، هیچ موردی از بیماری های مربوط به تشعشع گزارش نشده است. کارشناسان هشدار دادند که داده ها برای نتیجه گیری در مورد تأثیرات بهداشتی کافی نیستند. میشیاکی کای ، استاد حفاظت در برابر اشعه در دانشگاه علوم پرستاری و بهداشت اویتا ، اظهار داشت: "اگر تخمین میزان فعلی دوز تابش درست باشد ، (مرگ و میر مربوط به سرطان) احتمالاً افزایش نخواهد یافت."

  در ماه مه 2012 ، TEPCO برآورد انتشار رادیواکتیویته تجمعی را منتشر کرد. تخمین زده می شود 538.1 PBq ید-131 ، سزیم -134 و سزیم -137 آزاد شود. 520 PBq از 26 تا 31 سپتامبر 2011 بین 12 تا 31 مارس 2011 و 18.1 PBq در اقیانوس آزاد شد. در مجموع 511 PBq ید - 131 هم در جو و هم در اقیانوس آزاد شد ، 13.5 PBq سزیم -134 و 13.6 PBq سزیم -137. TEPCO گزارش داد که حداقل 900 PBq "فقط در مارس سال گذشته در جو" منتشر شده است.

  در سال 2012 محققان موسسه مشکلات توسعه ایمن انرژی هسته ای ، آکادمی علوم روسیه و مرکز هواشناسی هواشناسی روسیه نتیجه گرفت که "فقط در آن روز" در 15 مارس 2011 ، 400 i PBq ید ، 100 q PBq سزیم و 400 PBQ q گازهای بی اثر وارد جو شدند.

  در آگوست 2012 ، محققان دریافتند که 10 هزار نفر از ساکنان مجاور در معرض تابش کمتر از 1 میلی ثانیه قرار گرفتند ، که به طور قابل توجهی کمتر از ساکنان چرنوبیل است.

  از اکتبر 2012 ، رادیواکتیویته هنوز به اقیانوس نشت می کند. ماهیگیری در آبهای اطراف سایت هنوز ممنوع بود و سطح رادیواکتیو 134C و 137C در ماهی صید شده بلافاصله پس از فاجعه کمتر نبود.

  در 26 اکتبر 2012 ، TEPCO اعتراف کرد که نمی تواند ورود مواد رادیواکتیو به اقیانوس را متوقف کنید ، اگرچه میزان انتشار تثبیت شده بود. نمی توان نشتی کشف نشده را رد کرد ، زیرا زیرزمین های راکتور همچنان آب گرفته اند. این شرکت در حال ساخت یک دیوار فولادی و بتونی به طول 2400 فوت بین محل و اقیانوس بود که به زیر 30 متر (98 فوت) زیر زمین رسید ، اما پایان آن قبل از اواسط سال 2014 نبود. حدود اوت 2012 دو گرینلینگ نزدیک ساحل گرفتار شدند. آنها حاوی بیش از 25000 بکرل (0.67 میلی ثانیه) سزیم -137 در هر کیلوگرم (11000 Bq / lb ؛ 0.31 μCi / lb) بودند که بالاترین میزان از زمان فاجعه و 250 برابر حد ایمنی دولت است.

  On 22 ژوئیه 2013 ، توسط TEPCO نشان داد که این گیاه همچنان به نشت آب رادیواکتیو به اقیانوس آرام ادامه می دهد ، چیزی که مدتها توسط ماهیگیران محلی و محققان مستقل مورد ظن بود. TEPCO قبلاً این اتفاق را رد کرده بود. نخست وزیر ژاپن ، شینزی آبه ، به دولت دستور داد وارد عمل شود.

  در 20 اوت ، در حادثه ای دیگر ، اعلام شد که 300 متریک تن (300 تن طولانی ؛ 330 تن کوتاه) آب به شدت آلوده به بیرون نشت کرده است. از یک مخزن ذخیره سازی ، تقریباً همان مقدار آب که یک هشتم (1/8) از آن در استخر شنای اندازه المپیک یافت می شود. 300 متریک تن (300 تن طولانی ؛ 330 تن کوتاه) آب به اندازه کافی رادیواکتیو بود که برای کارکنان اطراف خطرناک باشد و نشت به عنوان سطح 3 در مقیاس رویداد بین المللی هسته ای ارزیابی شد.

  در 26 اوت ، دولت اقدامات اضطراری را برای جلوگیری از نشت بیشتر آب رادیواکتیو بر عهده گرفت ، که عدم اعتماد آنها به TEPCO را نشان می دهد.

  از سال 2013 ، حدود 400 تن متریک (390 تن طولانی ؛ 440 تن کوتاه) آب در هر روز خنک کننده آب به داخل راکتورها پمپ می شد. 400 متر دیگر (390 تن طول ؛ 440 تن کوتاه) آب زیرزمینی دیگر به داخل سازه نفوذ می کرد. روزانه 800 تن متریک (790 تن طول ؛ 880 تن کوتاه) آب برای تصفیه خارج می شد که نیمی از آن برای خنک سازی مجدداً استفاده شده و نیمی نیز به مخازن ذخیره سازی هدایت می شد. در نهایت ممکن است مجبور شود آب آلوده پس از تصفیه برای حذف رادیونوکلئیدهای غیر از تریتیوم به اقیانوس آرام ریخته شود. TEPCO تصمیم گرفت برای جلوگیری از جریان آب زیرزمینی به داخل ساختمان های راکتور ، یک دیوار یخی زیرزمینی ایجاد کند. تاسیسات خنک کننده 300 میلیون دلاری 7.8 مگاواتی زمین را تا عمق 30 متری مسدود می کند. از سال 2019 ، تولید آب آلوده به 170 تن متریک (170 تن طولانی ؛ 190 تن کوتاه) در روز کاهش یافته است.

  در فوریه 2014 ، NHK گزارش داد که TEPCO در حال بررسی داده های رادیواکتیویته خود است ، پس از پیدا کردن میزان رادیواکتیویته بسیار بالاتر از آنچه قبلا گزارش شده بود. TEPCO اکنون می گوید که سطح 5 مگابایت مگابایت (0.12 میلی ثانیه) استرانسیم در هر لیتر (23 مگابایت در هر ثانیه ، 19 مگابایت بر ثانیه / گالن آمریكا ؛ 610 میکروسی بر ثانیه ، 510 میکروگرم در گرم در ایالات متحده) در آبهای زیرزمینی جمع آوری شده در ژوئیه 2013 شناسایی شده است نه 900 کیلوبایت کیلو بایت (0.02 میلی ثانیه) (4.1 MBq / imp gal ؛ 3.4 MBq / US gal ؛ 110 μCi / imp gal ؛ 92 μCi / gal gal) که در ابتدا گزارش شدند.

  در 10 سپتامبر 2015 ، سیلاب های رانده شده توسط Typhoon Etau تخلیه های گسترده ای را در ژاپن ایجاد کرد و پمپ های زهکشی نیروگاه هسته ای فوکوشیما را تحت فشار قرار داد. سخنگوی TEPCO گفت که در نتیجه صدها تن آب رادیواکتیو وارد اقیانوس شد. کیسه های پلاستیکی پر از خاک و علف آلوده نیز توسط سیلاب ها پاک شد.

  آلودگی در اقیانوس آرام شرقی

  در مارس 2014 ، منابع خبری متعددی ، از جمله NBC ، پیش بینی کردند که توده رادیواکتیو زیر آب که از طریق اقیانوس آرام عبور می کند به دریای غربی قاره ایالات متحده می رسد. داستان معمول این بود که با رسیدن آن میزان رادیواکتیویته بی خطر و موقتی خواهد بود. سازمان ملی اقیانوسی و جوی سیزیم -134 را در نقاطی از اقیانوس آرام اندازه گیری کرد و چندین سازمان دولتی پیش بینی کرده اند که این اشعه برای سلامتی ساکنان آمریکای شمالی خطری ندارد. گروه ها ، از جمله Beyond Nuclear و مشارکت خورهای Tillamook ، این پیش بینی ها را بر اساس ادامه انتشار ایزوتوپ پس از سال 2011 به چالش کشیدند ، که منجر به تقاضای اندازه گیری های جدیدتر و جامع تر شد زیرا رادیواکتیویته به سمت شرق حرکت کرد. این اندازه گیری ها توسط یک گروه تعاونی از سازمان ها تحت هدایت یک شیمی دان دریایی با موسسه اقیانوس شناسی Woods Hole انجام شد و نشان داد که میزان تابش کل ، که فقط کسری از آن اثر انگشت فوکوشیما را دارد ، به اندازه کافی بالا نیست و مستقیم خطر برای زندگی انسان است و در واقع بسیار کمتر از دستورالعمل های آژانس حفاظت از محیط زیست یا چندین منبع دیگر در معرض تابش خطرناک است. پروژه یکپارچه پایش رادیونوکلئید اقیانوس فوکوشیما (InFORM) نیز نتوانست میزان قابل توجهی از تابش را نشان دهد و در نتیجه نویسندگان آن از طرفداران تئوری "موج مرگ ناشی از سرطان در سراسر آمریکای شمالی" ناشی از فوکوشیما تهدید به مرگ شدند.

  رتبه بندی رویداد

  این نمره در مقیاس رویداد بین المللی هسته ای (INES) 7 درجه بود. این مقیاس از 0 ، نشانگر یک وضعیت غیر عادی و بدون عواقب ایمنی ، به 7 می رسد ، که نشان دهنده یک حادثه باعث آلودگی گسترده با اثرات جدی بهداشتی و زیست محیطی است. قبل از فوکوشیما ، فاجعه چرنوبیل تنها رویداد سطح 7 ثبت شده بود ، در حالی که انفجار مایاک با درجه 6 و حادثه جزیره سه مایل به عنوان سطح 5 ارزیابی شد.

  تجزیه و تحلیل 2012 از میان و بلند مدت رادیواکتیویته زنده آزاد شده حدود 10-20٪ از موارد منتشر شده از فاجعه چرنوبیل را پیدا کرد. تقریباً 15 PBq سزیم -137 در مقایسه با حدود 85 PBq سزیم -137 در چرنوبیل آزاد شد که نشان دهنده آزاد شدن 26.5 کیلوگرم (58 پوند) سزیم -137 است.

  برخلاف چرنوبیل ، همه راکتورهای ژاپنی در ظروف مهار بتن بودند که باعث آزاد شدن استرانسیم -90 ، آمریسیوم -241 و پلوتونیوم می شدند ، که از جمله رادیو ایزوتوپهای منتشر شده توسط حادثه قبلی بودند.

  500 PBq ید-131 منتشر شد ، در مقایسه تا حدود 1760 PBQ در چرنوبیل. ید -131 نیمه عمر 8.02 روز دارد و به یک نوکلاید پایدار تبدیل می شود. پس از ده نیمه عمر (80.2 روز) ، 99.9٪ به زنون -131 ، یک ایزوتوپ پایدار ، پوسیده شده است.

  عواقب

  در اثر تماس با اشعه ، پس از آن بلافاصله هیچ مرگ و میر رخ نداد در حین تخلیه جمعیت مجاور ، تعدادی مرگ (مربوط به عدم تابش) رخ داده است. از سپتامبر 2018 ، یک مورد از سرطان منجر به توافق مالی ، به خانواده یک کارگر سابق ایستگاه شد. در حالی که تقریباً 18،500 نفر بر اثر زلزله و سونامی جان خود را از دست دادند. حداکثر برآورد مرگ و میر و سرطان احتمالی سرطان طبق تئوری بدون آستانه خطی به ترتیب 1500 و 1800 است ، اما با قوی ترین وزن شواهد تولید تخمینی بسیار کمتر ، در محدوده چند صد. علاوه بر این ، به دلیل تجربه فاجعه و تخلیه ، میزان اضطراب روانشناختی در بین افراد تخلیه شده در مقایسه با میانگین ژاپن 5 برابر شد.

  در سال 2013 ، سازمان بهداشت جهانی (WHO) اعلام کرد که ساکنان منطقه ای که تخلیه شد در معرض مقادیر کم تشعشع قرار گرفت و احتمالاً تأثیرات سلامتی ناشی از تشعشع کم است. به طور خاص ، گزارش WHO 2013 پیش بینی می کند که برای دختران نوزاد تخلیه شده ، 0.75٪ خطر ابتلا به سرطان تیروئید در طول زندگی قبل از تصادف محاسبه می شود که با قرار گرفتن در معرض رادیو ید به 1.25٪ افزایش می یابد ، این افزایش در مردان کمی کمتر است. همچنین انتظار می رود خطرات ناشی از تعدادی دیگر از سرطان های ناشی از تشعشع به دلیل قرار گرفتن در معرض سایر محصولات شکافتی نقطه جوش کم که در اثر نقص ایمنی آزاد شده اند ، افزایش یابد. بیشترین افزایش تنها مربوط به سرطان تیروئید است ، اما در کل ، یک درصد خطر ابتلا به سرطان در زنان در تمام نوزادان برای زنان شیرخوار پیش بینی می شود ، خطر برای مردان کمی پایین تر است ، که هر دو از حساس ترین اشعه هستند گروه ها. WHO پیش بینی کرد که جنین های انسانی ، بسته به جنسیت آنها ، همان خطراتی را برای گروه های نوزادی دارند.

  یک برنامه غربالگری یک سال بعد در سال 2012 نشان داد که بیش از یک سوم (36٪) از کودکان در استان فوکوشیما رشد غیرطبیعی در غدد تیروئید دارند. تا اوت 2013 ، بیش از 40 کودک مبتلا به سرطان تیروئید و سایر سرطان ها در استان فوکوشیما به طور کلی تشخیص داده شده اند. در سال 2015 ، تعداد سرطان های تیروئید یا تشخیص سرطان های تیروئید به 137 نفر رسیده است. با این حال ، اینکه آیا این موارد ابتلا به سرطان در مناطق آلوده نشده بیش از نرخ بالا است و بنابراین به دلیل قرار گرفتن در معرض تابش هسته ای است ، در این مرحله مشخص نیست. داده های حادثه چرنوبیل نشان داد که افزایش غیرقابل تردید در میزان سرطان تیروئید پس از فاجعه در سال 1986 تنها پس از یک دوره جوجه کشی سرطان به مدت 3-5 سال آغاز شد.

  در 5 ژوئیه 2012 ، رژیم ملی ژاپن منصوب کرد کمیسیون تحقیقات مستقل سوانح هسته ای فوکوشیما (NAIIC) گزارش تحقیق خود را به رژیم غذایی ژاپن ارائه داد. کمیسیون دریافت که فاجعه هسته ای "ساخته شده توسط بشر" است ، و علل مستقیم این حادثه پیش از 11 مارس 2011 قابل پیش بینی است. همچنین گزارش نشان داد که نیروگاه هسته ای فوکوشیما دایچی توانایی مقاومت در برابر زلزله و سونامی را ندارد. TEPCO ، نهادهای نظارتی (NISA و NSC) و نهاد دولتی که صنعت انرژی هسته ای (METI) را ترویج می کند ، همه در ایجاد صحیح ترین الزامات ایمنی - مانند ارزیابی احتمال آسیب ، آماده شدن برای مهار خسارت جانبی از جمله فاجعه و برنامه های تخلیه برای مردم در صورت انتشار جدی تشعشع. در همین حال ، کمیته تحقیق منصوب شده توسط دولت در مورد تصادف در ایستگاه های هسته ای فوکوشیما از شرکت برق توکیو گزارش نهایی خود را در 23 ژوئیه 2012 به دولت ژاپن ارائه کرد. یک مطالعه جداگانه توسط محققان استنفورد نشان داد که نیروگاه های ژاپن با بزرگترین شرکت آب و برق کار می کنند شرکت ها به ویژه در برابر سونامی احتمالی محافظت نشده بودند.

  TEPCO برای اولین بار در 12 اکتبر 2012 اعتراف کرد که از ترس دعوت از دادخواست یا اعتراض علیه نیروگاه های هسته ای خود در اقدامات شدیدتری برای جلوگیری از بلایا موفق نبوده است. هیچ برنامه مشخصی برای از کار انداختن نیروگاه وجود ندارد ، اما برآورد مدیریت نیروگاه سی یا چهل سال است.

  در سال 2018 ، تورهای بازدید از منطقه فاجعه فوکوشیما آغاز شد. در سپتامبر سال 2020 ، موزه یادبود بزرگ زلزله و فاجعه هسته ای ژاپن شرقی در شهر فوتابا ، نزدیک نیروگاه برق فوکوشیما دایچی افتتاح شد. این موزه موارد و فیلم هایی را درباره زلزله و حادثه هسته ای به نمایش می گذارد. برای جلب بازدید کنندگان از خارج از کشور ، موزه توضیحاتی به زبانهای انگلیسی ، چینی و کره ای ارائه می دهد.

  آب آلوده

  یک مانع خاک یخ زده برای جلوگیری از آلودگی بیشتر آبهای زیرزمینی تراوش شده توسط سوخت هسته ای ذوب شده ، اما در ژوئیه 2016 TEPCO نشان داد که دیواره یخ نتوانسته مانع از جریان آب زیرزمینی و مخلوط شدن با آب بسیار رادیواکتیو در داخل ساختمانهای راکتور خراب شود ، و افزود که "هدف نهایی آن" جلوگیری از "ورود آب زیرزمینی بوده است ، آن را متوقف نکنید ". تا سال 2019 ، دیواره یخ ورودی آب زیرزمینی را از 440 متر مکعب در روز در سال 2014 به 100 متر مکعب در روز کاهش داده بود ، در حالی که تولید آب آلوده از 540 متر مکعب در روز در سال 2014 به 170 متر مکعب در روز کاهش یافت.

  از اکتبر 2019 ، 1.17 میلیون متر مکعب آب آلوده در منطقه گیاه ذخیره شده است. آب توسط یک سیستم تصفیه تصفیه می شود که می تواند رادیونوکلیدها را حذف کند ، به جز تریتیوم ، تا حدی که مقررات ژاپن اجازه تخلیه آن را به دریا می دهد. از دسامبر سال 2019 ، 28٪ از آب به میزان لازم تصفیه شده بود ، در حالی که 72٪ باقیمانده به تصفیه اضافی نیاز داشت. با این حال ، تریتیوم را نمی توان از آب جدا کرد. از اکتبر سال 2019 ، مقدار کل تریتیوم در آب حدود 856 ترابکرل و میانگین غلظت تریتیوم در حدود 0.73 مگا بکرل در لیتر بود. کمیته ای که توسط دولت ژاپن تشکیل شد به این نتیجه رسید که آب تصفیه شده باید به دریا رها شود یا در جو تبخیر شود. کمیته محاسبه کرد که تخلیه تمام آب دریا در یک سال باعث دوز تابشی 81/0 میکروسیورت برای مردم محلی می شود ، در حالی که تبخیر منجر به 2/1 میکروسیوتر می شود. برای مقایسه ، مردم ژاپن سالانه 2100 میکروسیوتر از اشعه طبیعی دریافت می کنند. آژانس بین المللی انرژی هسته ای روش محاسبه دوز را مناسب می داند. بعلاوه ، آژانس بین المللی انرژی هسته ای توصیه می کند که تصمیم در مورد دفع آب باید فوری گرفته شود. با وجود دوزهای ناچیز ، کمیته ژاپن نگران است که دفع آب ممکن است باعث لطمه شهرت استان ، به ویژه صنعت ماهیگیری و گردشگری شود.

  پیش بینی می شود مخازن مورد استفاده برای ذخیره آب تا تابستان پر شوند 2022.

  خطرات ناشی از تشعشع یونیزان

  اگرچه افراد در مناطق آسیب دیده این حادثه کمی بیشتر در معرض خطر ابتلا به برخی سرطان ها مانند سرطان خون ، سرطان های جامد ، سرطان تیروئید و سرطان پستان هستند ، اما در نتیجه قرار گرفتن در معرض پرتوهای انباشته ، سرطان های بسیار کمی انتظار می رود. دوزهای تخمینی موثر در خارج از ژاپن در نظر گرفته می شود در زیر (یا خیلی پایین تر) از سطح جامعه بین المللی حفاظت رادیولوژیک بسیار ناچیز است.

  در سال 2013 ، سازمان بهداشت جهانی گزارش داد که ساکنان منطقه ای که تخلیه شده اند در معرض تابش بسیار کمی قرار دارد که احتمالاً اثرات سلامتی ناشی از اشعه زیر سطح قابل تشخیص است. خطرات سلامتی با استفاده از مفروضات محافظه کارانه ، از جمله مدل محافظه کارانه بدون آستانه قرار گرفتن در معرض تابش ، محاسبه شد ، مدلی که حتی فرض می کند کمترین میزان قرار گرفتن در معرض اشعه نیز اثر منفی بر سلامتی خواهد داشت. این گزارش نشان می دهد که برای آن نوزادان در مناطق آسیب دیده ، خطر سرطان در طول زندگی حدود 1 about افزایش می یابد. پیش بینی شده است که جمعیت در بیشتر مناطق آلوده با 70٪ خطر نسبی بیشتر در معرض ابتلا به سرطان تیروئید برای زنان در معرض نوزاد ، و 7٪ خطر نسبی بیشتر سرطان خون در مردان در معرض نوزاد و 6٪ بیشتر خطر نسبی سرطان پستان در زنان در معرض نوزاد یک سوم کارگران اورژانس درگیر خطرات سرطان را افزایش می دهند. خطرات سرطان برای جنین مشابه با نوزادان 1 ساله است. برآورد خطر ابتلا به سرطان در کودکان و بزرگسالان کمتر از نوزادان بود.

  این درصد افزایش نسبی تخمین زده شده نسبت به نرخ پایه را نشان می دهد و خطرات مطلق ابتلا به این نوع سرطان ها نیست. به دلیل پایین بودن میزان پایه ابتلا به سرطان تیروئید ، حتی یک افزایش نسبی زیاد نشان دهنده یک افزایش مطلق اندک در خطرات است. به عنوان مثال ، خطر ابتلا به سرطان تیروئید در طول زندگی برای خانمها فقط سه چهارم یک درصد است و خطر اضافی مادام العمر که در این ارزیابی برای یک نوزاد ماده در معرض آسیب دیدگی یک نوزاد تخمین زده شده ، نیمی از یک درصد است.

  انجمن جهانی هسته ای گزارش داد که انتظار می رود در طول عمر ، تابش اشعه به افرادی که در مجاورت فوکوشیما زندگی می کنند ، زیر 10 میلی ثانیه باشد. در مقایسه ، دوز تابش پس زمینه دریافت شده در طول زندگی 170 میلی ثانیه است.

  با توجه به مدل خطی بدون آستانه (مدل LNT) ، این حادثه به احتمال زیاد باعث مرگ 130 سرطان می شود. با این حال ، روی شیور ، اپیدمیولوژیست رادیواکتیو مقابله کرد که برآورد اثرات سلامتی از مدل LNT "به دلیل عدم قطعیت عاقلانه نیست." دارشک سنگهوی خاطرنشان کرد که برای به دست آوردن شواهد قابل اعتماد در مورد تأثیر تابش سطح پایین به تعداد زیادی بیمار غیر عملی نیاز دارد ، لاکی گزارش داد که مکانیسم های ترمیم خود بدن می تواند با مقادیر کمی از اشعه مقابله کند و اورنگو اظهار داشت که "مدل LNT نمی تواند برای تخمین میزان دوزهای بسیار کم استفاده می شود ... "

  در آوریل 2014 ، مطالعات وجود ماهی تن رادیواکتیو در سواحل اقیانوس آرام را تایید کرد محققان آزمایشاتی را بر روی 26 تن ماهی آلباکور صید شده قبل از فاجعه نیروگاه 2011 و افرادی که پس از آن گرفتار شده اند. با این حال ، میزان رادیواکتیویته کمتر از آن است که به طور طبیعی در یک موز یافت می شود. سزیم -137 و سزیم -134 در سفید ژاپنی در خلیج توکیو از سال 2016 مشاهده شده است. "غلظت رادیوسیم در سفید ژاپنی یک یا دو مرتبه بزرگتر از آنچه در آب دریا بود ، و یک مرتبه کمتر از آن در رسوب بود. "آنها هنوز در حد ایمنی مواد غذایی بودند.

  در ژوئن 2016 تیلما n Ruff ، رئیس مشترک گروه حمایت سیاسی "پزشکان بین المللی برای جلوگیری از جنگ هسته ای" ، استدلال می کند که 174،000 نفر قادر به بازگشت به خانه های خود نبوده و تنوع اکولوژیکی کاهش یافته و ناهنجاری ها در درختان ، پرندگان و پستانداران اگرچه ناهنجاریهای فیزیولوژیکی در مجاورت منطقه حادثه گزارش شده است ، جامعه علمی تا حد زیادی هرگونه یافته آسیب ژنتیکی یا جهش زایی ناشی از تابش را رد کرده است ، در عوض نشان می دهد که می تواند به اشتباه آزمایشی یا سایر اثرات سمی نسبت داده شود.

  پنج سال پس از این رویداد ، گروه کشاورزی از دانشگاه توکیو (که بسیاری از زمینه های تحقیقاتی کشاورزی آزمایشی را در اطراف منطقه آسیب دیده برگزار می کند) خاطرنشان کرده است که "این نتیجه در سطح هر چیزی که در معرض هوا باشد وجود دارد. زمان حادثه. نوکلیدهای رادیواکتیو اصلی اکنون سزیم -137 و سزیم -134 هستند "، اما این ترکیبات رادیواکتیو از نقطه ای که در هنگام انفجار فرود آمده اند بسیار پراکنده نشده اند" ، که تخمین از آن بسیار دشوار است درک رفتار شیمیایی سزیم ".

  در فوریه 2018 ، ژاپن صادرات ماهی های صید شده در منطقه ساحلی فوکوشیما را دوباره انجام داد. به گفته مقامات استان ، از آوریل 2015 هیچ غذایی دریایی با میزان تابش بیش از استانداردهای ایمنی ژاپن پیدا نشده است. در سال 2018 ، تایلند اولین کشوری بود که محموله ماهی تازه را از استان فوکوشیما ژاپن دریافت کرد. گروهی که برای جلوگیری از گرم شدن کره زمین در حال پیشگیری است ، سازمان غذا و دارو خواستار افشای نام وارد کننده ماهی از فوکوشیما و رستوران های ژاپنی در بانکوک است که از آن سرو می کنند. Srisuwan Janya ، رئیس انجمن گرمایش جهانی متوقف شد ، گفت FDA باید با سفارش رستوران هایی که ماهی فوکوشیما را سرو می کنند ، از حقوق مصرف کنندگان محافظت کند تا این اطلاعات را در دسترس مشتریان خود قرار دهد ، بنابراین آنها می توانند در مورد خوردن آن تصمیم بگیرند یا نه.

  جو در مقیاس قابل توجهی تحت تأثیر قرار نگرفت ، زیرا اکثریت قریب به اتفاق ذرات معلق در سیستم آب یا خاک اطراف گیاه قرار گرفتند.

  برنامه غربالگری تیروئید

  سازمان بهداشت جهانی اظهار داشت كه به دلیل اثر غربالگری ، 2013 غربالگری سونوگرافی تیروئید به دلیل تشخیص زود هنگام موارد بیماری غیر علامت دار ، منجر به افزایش موارد ثبت شده تیروئید می شود. اکثریت قریب به اتفاق رشد تیروئید ، رشد خوش خیم است که هرگز علائمی ، بیماری یا مرگ ایجاد نمی کند ، حتی اگر در مورد رشد هیچ کاری انجام نشود. مطالعات کالبد شکافی در مورد افرادی که به دلایل دیگر فوت کرده اند نشان می دهد که بیش از یک سوم بزرگسالان از نظر فنی رشد / سرطان تیروئید دارند. به عنوان نمونه ، در سال 1999 در کره جنوبی ، انجام معاینات پیشرفته سونوگرافی تیروئید منجر به انفجار در میزان تشخیص سرطان های خوش خیم تیروئید و انجام جراحی های بی مورد شد. با وجود این ، میزان مرگ و میر ناشی از سرطان تیروئید ثابت مانده است.

  بر اساس گزارش دهم نظرسنجی مدیریت بهداشت استان فوکوشیما که در فوریه 2013 منتشر شد ، بیش از 40٪ از کودکان غربال شده در اطراف استان فوکوشیما تشخیص داده شدند با گره های تیروئید یا کیست. ندولها و کیستهای تیروئید قابل تشخیص در سونوگرافی بسیار شایع هستند و در مطالعات مختلف با فرکانس حداکثر 67٪ یافت می شوند. 186 (0.5٪) از اینها گره بزرگتر از 5.1 میلی متر (0.20 اینچ) و / یا کیست بزرگتر از 20.1 میلی متر (0.79 اینچ) داشتند و تحت تحقیقات بیشتری قرار گرفتند ، در حالی که هیچ یک از آنها سرطان تیروئید نداشتند. دانشگاه پزشکی فوکوشیما تعداد کودکان مبتلا به سرطان تیروئید را در دسامبر 2013 ، 33 نفر اعلام کرد و نتیجه گرفت "بعید است که این سرطان ها ناشی از قرار گرفتن در معرض I-131 در حادثه نیروگاه هسته ای در مارس 2011 باشد." / p>

  در اکتبر 2015 ، 137 کودک از استان فوکوشیما توصیف شدند که یا در حال تشخیص یا نشانه هایی از ابتلا به سرطان تیروئید هستند. توشی هیده تسودا ، نویسنده ارشد این مطالعه از دانشگاه اوکایاما اظهار داشت که نمی توان با نسبت دادن به اثر غربالگری ، میزان افزایش یافته را تشخیص داد. وی نتایج غربالگری را "20 برابر تا 50 برابر آنچه به طور معمول انتظار می رود" توصیف کرد. در پایان سال 2015 ، تعداد آنها به 166 کودک افزایش یافت.

  با توجه به اینکه مقاله وی توسط رسانه ها به طور گسترده گزارش می شود ، به گفته تیم های دیگر اپیدمیولوژیست ها که اظهارات تسودا را ذکر می کنند ، یک خطای تخریب کننده وجود دارد اشتباه است ، این است که Tsuda مقایسه سیب و پرتقال با مقایسه نظرسنجی های فوکوشیما ، که از دستگاه های سونوگرافی پیشرفته ای استفاده می کند که رشد تیروئید را غیرقابل مشاهده می کند ، با داده های حاصل از معاینات بالینی غیر پیشرفته ، برای رسیدن به "20 تا 50 برابر آنچه که انتظار می رود "نتیجه گیری. به قول منتقدان اپیدمیولوژیست ریچارد واكفورد ، "مقایسه داده های برنامه غربالگری فوكوشیما با داده های ثبت سرطان از بقیه ژاپن كه به طور كلی چنین غربالگری در مقیاس وسیعی وجود ندارد ، نامناسب است." انتقادات ویکفورد یکی از هفت نامه نویسنده دیگری بود که در انتقاد از مقاله تسودا منتشر شد. به گفته تاكامورا ، یك متخصص اپیدمیولوژیك ، كه نتایج آزمایشات سونوگرافی پیشرفته در مقیاس كوچك را روی كودكان ژاپنی كه نزدیك فوكوشیما نیستند ، بررسی كرد ، "شیوع سرطان تیروئید با استان فوكوشیما تفاوت معناداری ندارد".

  در 2016 اوهیرا و همکاران مطالعه ای را انجام دادند که بیماران مبتلا به سرطان تیروئید را از افراد تخلیه شده در استان فوکوشیما با میزان سرطان تیروئید در خارج از منطقه تخلیه مقایسه می کند. اوهیرا و همکاران دریافتند که "مدت زمان تصادف و معاینه تیروئید با شیوع سرطان تیروئید هیچ ارتباط معنی داری بین دوزهای منفرد خارجی و شیوع سرطان تیروئید وجود نداشت. دوز تابش خارجی با شیوع سرطان تیروئید در کودکان فوکوشیما در 4 سال اول پس از حادثه هسته ای ارتباطی ندارد. "

  انتشار 2018 توسط یاماشیتا و دیگران. همچنین نتیجه گرفت که اختلاف میزان سرطان تیروئید را می توان به اثر غربالگری نسبت داد. آنها خاطرنشان كردند كه ميانگين سن بيماران در زمان حادثه 15-15 سال بود ، در حالي كه هيچ موردي در كودكان از 0 تا 5 سال كه بيشترين حساسيت را داشته باشند ، مشاهده نشد. یاماشیتا و همکاران بنابراین نتیجه می گیریم که "در هر صورت ، پیش آگهی فردی در زمان FNAC در حال حاضر نمی تواند به طور دقیق تعیین شود. بنابراین فوری است که نه تنها عوامل پیش آگهی حین عمل و بعد از عمل بلکه در عوامل پیش بینی کننده پیش بینی در مرحله FNAC / قبل از عمل نیز جستجو شود. "

  تحقیق سال 2019 توسط Yamamoto و همکاران. مرحله اول و دوم غربالگری را به طور جداگانه ارزیابی کرد و همچنین 184 مورد سرطان تایید شده را در 1.080 میلیون سال مشاهده شده در معرض تابش اضافی ناشی از حوادث هسته ای تحت پوشش قرار داد. نویسندگان نتیجه گرفتند: "ارتباط معنی داری بین میزان دوز موثر خارجی و میزان تشخیص سرطان تیروئید وجود دارد: نسبت میزان تشخیص (DRR) در هر μSv / h 1.065 (1.013 ، 1.119). محدود کردن تجزیه و تحلیل به 53 شهرداری که کمتر از 2 μSv / h ، و نمایانگر 176 مورد از کل 184 مورد سرطان ، به نظر می رسد که این انجمن بطور قابل توجهی قوی تر است: DRR در μSv / h 1.555 (1.096 ، 2.206). میزان متوسط ​​دوز تابش در 59 شهرداری استان فوکوشیما در ژوئن 2011 و میزان تشخیص سرطان تیروئید مربوطه در بازه زمانی اکتبر 2011 تا مارس 2016 نشان داد که از نظر آماری روابط معناداری وجود دارد. این نتایج مطالعات قبلی را اثبات می کند که شواهدی از رابطه علی بین سوانح هسته ای و وقوع متعاقب آن سرطان تیروئید را ارائه می دهد. " p> از سال 2020 ، تحقیقات در مورد ارتباط بین دوز هوا و دوز داخلی و سرطان تیروئید همچنان ادامه دارد. اوهبا و دیگران مطالعه جدیدی را برای ارزیابی صحت برآورد دوز-پاسخ و صحت مدل سازی دوز در افراد خارج شده منتشر کرد. در جدیدترین مطالعه توسط اوهیرا و همکاران ، در پاسخ به نتیجه گیری های یاماموتو و همکاران ، از مدلهای به روز شده میزان دوز برای تخلیه در استانهای ارزیابی شده استفاده شده است. در سال 2019. نویسندگان نتیجه گرفتند که هیچ مدرکی از نظر آماری برای افزایش تشخیص سرطان تیروئید به دلیل تابش وجود ندارد. مطالعه ای توسط توکی و همکاران نتیجه گیری مشابهی با یاماموتو و همکاران پیدا کرد ، اگرچه باید توجه داشت که برخلاف یاماموتو و همکاران 2019. مطالعه ، توکی و همکاران بر نتایج حاصل از ترکیب اثر غربالگری تمرکز نکرد. اوهبا و دیگران ، اوهیرا و همکاران و توکی و همکاران. همه به این نتیجه رسیدند که تحقیقات بیشتر در درک رابطه دوز-پاسخ و شیوع سرطان های حادثه ای ضروری است.

  سرطان تیروئید یکی از زنده ماندن ترین سرطان ها است که با بقای تقریبی 94٪ پس از اولین تشخیص. این میزان در صورت زود گرفتن به میزان بقا تقریباً 100٪ افزایش می یابد.

  مرگ ناشی از تابش در چرنوبیل نیز از نظر آماری غیرقابل تشخیص بود. فقط 0.1٪ از 110،645 کارگر نظافت اوکراین ، که در یک مطالعه 20 ساله از بیش از 500000 کارگر نظافت شوروی سابق گنجانده شده است ، تا سال 2012 به سرطان خون مبتلا شده اند ، اگرچه همه موارد ناشی از حادثه نیست.

  داده های چرنوبیل نشان داد که به دنبال فاجعه در سال 1986 ، یک افزایش ثابت اما شدید در میزان سرطان تیروئید مشاهده شده است ، اما اینکه آیا می توان این داده ها را مستقیماً با فوکوشیما مقایسه کرد ، هنوز مشخص نشده است.

  میزان بروز سرطان تیروئید چرنوبیل تا سال 1989 تا 1991 ، 3-5 سال پس از حادثه در هر دو گروه سنی نوجوان و کودک ، شروع به افزایش بیش از مقدار پایه اولیه حدود 0.7 مورد در هر 100000 نفر در سال نکرد. این میزان در دهه 2000 ، یعنی تقریباً 14 سال پس از حادثه ، به بالاترین حد خود رسیده است ، یعنی حدود 11 مورد در هر 100000 در دهه 2000. از سال 1989 تا 2005 ، بیش از 4000 مورد کودک و نوجوان سرطان تیروئید مشاهده شد. نه نفر از اینها تا سال 2005 فوت کرده اند ، که 99٪ بقا دارد.

  اثرات بر روی مهاجران

  در اتحاد جماهیر شوروی سابق ، بسیاری از بیماران با قرار گرفتن در معرض رادیواکتیو ناچیز پس از فاجعه چرنوبیل بسیار شدید ظاهر شدند اضطراب از قرار گرفتن در معرض اشعه آنها به مشکلات روان تنی بسیاری از جمله رادیوفوبیا همراه با افزایش الکل کشنده منجر شدند. همانطور که Shunichi Yamashita ، متخصص بهداشت و پرتوی ژاپنی خاطرنشان کرد:

  ما از چرنوبیل می دانیم که پیامدهای روانشناختی بسیار زیادی است. امید به زندگی افراد منتقل شده از 65 سال به 58 سال کاهش یافته است - نه به دلیل سرطان ، بلکه به دلیل افسردگی ، اعتیاد به الکل و خودکشی. جابجایی آسان نیست ، استرس بسیار زیاد است. ما نه تنها باید این مشکلات را ردیابی کنیم ، بلکه آنها را نیز درمان کنیم. در غیر این صورت مردم در تحقیقات ما احساس می کنند فقط خوکچه هندی هستند.

  یک نظرسنجی توسط دولت محلی Iitate پاسخ تقریباً 1،743 تخلیه شده در منطقه تخلیه را بدست آورد. این بررسی نشان داد که بسیاری از ساکنان در حال رشد ناامیدی ، بی ثباتی و ناتوانی در بازگشت به زندگی قبلی خود هستند. 60 درصد از پاسخ دهندگان اظهار داشتند که سلامتی آنها و سلامت خانواده هایشان پس از تخلیه رو به وخامت گذاشته است ، در حالی که 39.9٪ نسبت به قبل از فاجعه احساس تحریک بیشتری دارند.

  خلاصه همه پاسخ به س questionsالات مربوط به خانواده فعلی مهاجران وضعیت ، یک سوم کل خانواده های مورد بررسی جدا از فرزندان خود زندگی می کنند ، در حالی که 50.1٪ دور از سایر اعضای خانواده (از جمله والدین مسن) هستند که قبل از فاجعه با آنها زندگی کرده اند. این بررسی همچنین نشان داد که 34.7٪ از مهاجران از زمان شیوع فاجعه هسته ای 50٪ یا بیشتر کاهش حقوق داشته اند. در مجموع 36.8٪ کمبود خواب را گزارش کردند ، در حالی که 17.9٪ بیشتر از قبل از تخلیه سیگار کشیدن یا نوشیدن گزارش کرده اند.

  استرس اغلب در بیماری های جسمی ظاهر می شود ، از جمله تغییرات رفتاری مانند انتخاب های نامناسب در رژیم غذایی ، عدم ورزش. ، و کمبود خواب. مشخص شد که بازماندگان ، از جمله تعدادی که خانه ، روستا و اعضای خانواده خود را از دست داده اند ، با سلامت روانی و چالش های جسمی روبرو هستند. بیشتر استرس ناشی از کمبود اطلاعات و جابجایی است.

  در یک تجزیه و تحلیل خطر 2017 ، با تکیه بر معیار ماه های بالقوه زندگی از دست رفته ، مشخص شد که بر خلاف چرنوبیل ، "جابجایی برای 160،000 نفر غیرقانونی بود. اگر بعد از فوکوشیما ، پروتئین پناهگاه مستقر در محل مستقر می شد ، احتمال مرگ و میر ناشی از قرار گرفتن در معرض تابش اطراف فوکوشیما در آینده بسیار کمتر می شد. "> انتشار رادیواکتیویته

  در ژوئن 2011 ، TEPCO اظهار داشت که مقدار آب آلوده مجموعه به دلیل بارندگی قابل توجه افزایش یافته است. در 13 فوریه 2014 ، TEPCO گزارش كرد كه 37 لیتر كیلوبایت مكان (1.0 میکرو كوری) سزیم -134 و 93 كیلوبایت (2.5 میکروگرم) سزیم -137 در هر لیتر آب زیرزمینی نمونه برداری شده از چاه مانیتور شناسایی شده است. ذرات گرد و غبار که در سال 2017 در 4 کیلومتری راکتورها جمع شده اند شامل گره های میکروسکوپی نمونه های هسته ذوب شده در سزیم هستند. پس از دهه ها کاهش شدید سزیم اقیانوس در اثر آزمایش سلاح ، ایزوتوپ های رادیواکتیو سزیم در دریای ژاپن پس از حادثه از 1.5 مگابایت بر لیتر به حدود 2.5 مگابایت بر لیتر افزایش یافت و از سال 2018 هنوز در حال افزایش است ، در حالی که آنهایی که تازه خارج از مرز هستند سواحل شرقی ژاپن در حال کاهش است.

  بیمه

  طبق گزارش بیمه اتکایی مونیخ Re ، صنعت بیمه خصوصی به طور قابل توجهی تحت تأثیر فاجعه قرار نخواهد گرفت. Swiss Re به طور مشابه اظهار داشت: "پوشش تأسیسات هسته ای در ژاپن از نظر آسیب جسمی و مسئولیت ، شوک زلزله ، آتش سوزی پس از زلزله و سونامی را شامل نمی شود. Swiss Re معتقد است که حادثه در نیروگاه هسته ای فوکوشیما بعید است منجر به یک ضرر مستقیم قابل توجه شود برای صنعت بیمه اموال و اموال. "

  غرامت

  پیش بینی می شود میزان غرامت پرداختی توسط TEPCO به 7 تریلیون ین برسد.

  هزینه ها برای مودیان ژاپنی احتمالاً بیش از 12 تریلیون ین (100 میلیارد دلار) خواهد بود. در دسامبر 2016 دولت هزینه های ضد عفونی کردن ، جبران خسارت ، از رده خارج کردن و ذخیره سازی پسماندهای رادیواکتیو را 21.5 تریلیون ین (187 میلیارد دلار) تخمین زد که تقریباً دو برابر برآورد سال 2013 است.

  در مارس 2017 ، دادگاه ژاپن حکم به بی توجهی توسط دولت ژاپن با عدم استفاده از قدرت نظارتی خود TEPCO را مجبور به اقدامات پیشگیرانه به فاجعه فوکوشیما کرده بود. دادگاه منطقه ای مئباشی در نزدیکی توکیو 39 میلیون پوند (345،000 دلار آمریکا) به 137 نفری که در پی این حادثه مجبور به ترک خانه خود شدند ، جایزه داد. در تاریخ 30 سپتامبر 2020 ، دادگاه عالی Sendai حکم داد که دولت ژاپن و TEPCO مسئول این فاجعه هستند و به آنها دستور پرداخت 9.5 میلیون دلار خسارت به ساکنان بابت تأمین معاش خود را داده اند.

  پیامدهای سیاست انرژی

  تا مارس 2012 ، یک سال پس از فاجعه ، به جز دو راکتور هسته ای ژاپن خاموش شده بودند. برخی از آنها در اثر زلزله و سونامی آسیب دیده بودند. اختیارات شروع مجدد بقیه پس از برنامه ریزی برای نگهداری در طول سال به دولت های محلی داده شد ، که همه تصمیم به باز کردن مجدد آنها گرفتند. طبق ژاپن تایمز ، این فاجعه تقریباً یک شبه بحث ملی پیرامون سیاست های انرژی را تغییر داد. "با درهم شکستن افسانه طولانی مدت ایمنی دولت در مورد انرژی هسته ای ، بحران به طرز چشمگیری آگاهی عمومی را در مورد استفاده از انرژی افزایش داد و احساسات ضد هسته ای شدیدی را برانگیخت". در یک مقاله سفید انرژی ، که در کابینه ژاپن در اکتبر 2011 تصویب شد ، می گوید: "اعتماد عمومی به ایمنی انرژی هسته ای به شدت آسیب دیده است" و خواستار کاهش اعتماد ملت به انرژی هسته ای است. همچنین بخشی از گسترش انرژی هسته ای را که در بررسی سیاست های سال گذشته بود حذف کرد.

  نزدیکترین نیروگاه هسته ای به مرکز زمین لرزه ، نیروگاه هسته ای اوناگاوا ، با موفقیت در برابر فاجعه مقاومت کرد. رویترز گفت که این ممکن است به عنوان "برگ برنده ای" برای لابی هسته ای عمل کند ، شواهدی ارائه می دهد که امکان دارد یک تاسیسات هسته ای با طراحی و کار صحیح بتواند در برابر چنین فاجعه ایستادگی کند.

  از دست دادن 30٪ از ظرفیت تولید کشور منجر به اعتماد بیشتر به گاز طبیعی مایع و زغال سنگ شد. اقدامات حفاظت غیرمعمول انجام شد. پس از آن بلافاصله ، 9 استان تحت خدمت TEPCO سهمیه بندی قدرت را تجربه کردند. دولت از شرکت های بزرگ خواست تا 15٪ مصرف برق را کاهش دهند و برخی آخر هفته خود را به روزهای هفته منتقل کردند تا تقاضای برق را هموار کنند. تبدیل به اقتصاد انرژی هسته ای گاز و نفت بدون هزینه هسته ای هزینه های سالانه ده ها میلیارد دلار هزینه در بردارد. یک برآورد این است که اگر ژاپن از نیروگاه های زغال سنگ یا گاز به جای نیروگاه هسته ای استفاده می کرد ، حتی سالهای دیگر زندگی در سال 2011 از بین می رفت.

  بسیاری از فعالان سیاسی خواستار حذف تدریجی هسته ای شده اند قدرت در ژاپن ، از جمله آموری لوینز ، که ادعا کرد ، "ژاپن از نظر سوخت فقیر است ، اما از نظر انرژی تجدید پذیر از همه کشورهای بزرگ صنعتی ثروتمند است که می تواند کل نیاز به انرژی کوتاه مدت در یک ژاپن با مصرف انرژی کم ، با هزینه کمتر و خطر نسبت به برنامه های فعلی. صنعت ژاپن می تواند این کار را سریعتر از هر کس انجام دهد - اگر سیاستگذاران ژاپنی آن را تصدیق و اجازه دهند ". بنیامین K. Sovacool ادعا كرد كه ژاپن می توانست به جای آن از پایگاه انرژی های تجدیدپذیر خود بهره برداری كند. ژاپن مجموعاً "324 گیگاوات از پتانسیل قابل دستیابی به صورت توربینهای بادی خشکی و برون مرزی (222 گیگاوات) ، نیروگاههای زمین گرمایی (70 گیگاوات) ، ظرفیت برق اضافی (26.5 گیگاوات) ، انرژی خورشیدی (4.8 گیگاوات) و بقایای کشاورزی دارد" (1.1 گیگاوات). " بنیاد Desertec احتمال استفاده از انرژی خورشیدی متمرکز در منطقه را بررسی کرد. در مقابل ، دیگران گفته اند که میزان صفر مرگ و میر ناشی از حادثه فوکوشیما نظر آنها را تایید می کند که شکافت هسته ای تنها گزینه مناسب برای جایگزینی است سوخت های فسیلی. روزنامه نگار جورج مونبیوت نوشت: "چرا فوکوشیما باعث شد دیگر نگران نباشم و انرژی هسته ای را دوست داشته باشم." وی در آن گفت: "در نتیجه فاجعه در فوکوشیما ، من دیگر از نظر هسته ای خنثی نیستم. اکنون از این فناوری حمایت می کنم." وی ادامه داد: "یک گیاه قدیمی خسته کننده و دارای ویژگی های ایمنی ناکافی توسط زلزله هیولا و یک سونامی گسترده تحت تأثیر قرار گرفت. منبع برق از کار افتاد ، سیستم خنک کننده را از بین برد. راکتورها شروع به منفجر شدن و ذوب شدن کردند. این فاجعه میراث آشنایی از طراحی ضعیف و برش گوشه ای. با این حال ، تا آنجا که ما می دانیم ، هیچ کس هنوز دوز مهلکی از تابش دریافت نکرده است. " در پاسخ به مونبیوت "محاسبه نادرستی که لازم است ، وجود دارد که می تواند از نظر اقتصادی کارساز باشد و مشکلات زباله وحشتناک ، از رده خارج کردن و گسترش امنیت را از بین می برد ... ایمنی ، بهداشت و در واقع مسائل روانشناسی انسانی".

  در سپتامبر 2011 ، مایکل اشنایدر گفت که فاجعه را می توان به عنوان یک فرصت منحصر به فرد "درست کردن آن" در سیاست های انرژی درک کرد. "آلمان - با تصمیم تدریجی هسته ای مبتنی بر برنامه انرژی های تجدیدپذیر - و ژاپن - كه شوك دردناكی را متحمل شده اما دارای ظرفیت های فنی و نظم اجتماعی منحصر به فرد است - می تواند در خط مقدم تغییر الگوی اصیل به سمت یك پایدار و واقعاً پایدار باشد. از کربن و سیاست انرژی عاری از هسته ای. "

  از طرف دیگر ، دانشمندان علوم آب و هوا جیمز هانسن ، کن کالدیرا ، کری امانوئل و تام ویگلی با انتشار نامه ای سرگشاده رهبران جهان را به حمایت از توسعه سیستم های انرژی هسته ای ایمن تر ، با بیان "هیچ راهی معتبر برای تثبیت آب و هوا وجود ندارد که نقش اساسی برای انرژی هسته ای نداشته باشد." در دسامبر 2014 ، نامه سرگشاده ای از 75 دانشمند آب و هوا و انرژی در وب سایت طرفدار هسته ای استرالیا ، باری بروک ، اظهار داشت: "انرژی هسته ای کمترین تأثیر را بر حیات وحش و اکوسیستم ها دارد - همان چیزی است که ما با توجه به وضعیت وخیم تنوع زیستی جهان به آن نیاز داریم. " طرفداری بروک از انرژی هسته ای توسط مخالفان صنایع هسته ای از جمله جیم گرین دوستدار زمین از طرف محیط زیست به چالش کشیده شده است. بروک پس از ابراز مخالفت با توسعه صنعتی هسته ای ، حزب سیاسی سبزهای استرالیا (شعبه SA) و ائتلاف اقلیم جوانان استرالیا را "غمگین" و "بی ربط بیشتر" توصیف کرده است.

  از سپتامبر 2011 ، ژاپن قصد داشت یک مزرعه بادی شناور دریایی با شش توربین 2 مگاواتی در سواحل فوکوشیما ایجاد کند. اولین مورد در نوامبر 2013 به بهره برداری رسید. پس از اتمام مرحله ارزیابی در سال 2016 ، "ژاپن قصد دارد تا سال 2020 بیش از 80 توربین بادی شناور در فوکوشیما ایجاد کند." در سال 2012 ، نخست وزیر كان گفت كه این فاجعه برای او روشن ساخت كه "ژاپن باید وابستگی خود را به انرژی هسته ای ، كه 30٪ از برق خود را قبل از بحران تأمین می كرد ، كاهش دهد و وی را به یك معتقد به انرژی های تجدید پذیر تبدیل كند." فروش پانل های خورشیدی در ژاپن با 30.7٪ افزایش به 1،296 مگاوات در سال 2011 ، با کمک یک طرح دولتی برای تقویت انرژی های تجدیدپذیر. Canadian Solar برای برنامه های خود برای ساخت کارخانه ای در ژاپن با ظرفیت 150 مگاوات ، برنامه ریزی شده برای تولید در سال 2014 بودجه دریافت کرد.

  از سپتامبر 2012 ، لس آنجلس تایمز گزارش داد که "نخست وزیر یوشیهیکو نودا تأیید کرد که اکثریت قریب به اتفاق ژاپنی ها از گزینه صفر انرژی هسته ای حمایت می کنند" ، و نخست وزیر نودا و دولت ژاپن اعلام کردند که قصد دارند این کشور تا دهه 2030 بدون هسته باشد. آنها پایان ساخت نیروگاه های هسته ای و محدودیت 40 ساله نیروگاه های هسته ای موجود را اعلام کردند. راه اندازی مجدد نیروگاه هسته ای باید از استانداردهای ایمنی مرجع نظارتی مستقل جدید برخوردار باشد.

  در 16 دسامبر 2012 ، ژاپن انتخابات عمومی خود را برگزار کرد. حزب لیبرال دموکرات (LDP) با شینزو آبه به عنوان نخست وزیر جدید یک پیروزی آشکار داشت. آبه از انرژی هسته ای حمایت كرد و گفت كه تعطیل كردن نیروگاه ها 4 تریلیون ین در سال برای كشور با هزینه های بیشتر هزینه دارد. این اظهارات پس از آن مطرح شد كه جونیچیرو كویزومی ، كه آبه را به عنوان جانشین وی انتخاب كرد ، اخیراً بیانیه ای صادر كرد تا از دولت بخواهد موضعی علیه استفاده از انرژی هسته ای اتخاذ كند. نظرسنجی روزنامه Yomiuri Shimbun در ژانویه 2013 در مورد شهرداران محلی نشان داد که بیشتر آنها از شهرهای میزبان نیروگاه های هسته ای با راه اندازی مجدد راکتورها موافقت می کنند ، به شرط اینکه دولت بتواند ایمنی آنها را تضمین کند. بیش از 30،000 نفر در 2 ژوئن 2013 در توکیو علیه راه اندازی مجدد نیروگاه های هسته ای راهپیمایی کردند. Marchers بیش از 8 میلیون دادخواست امضا کرده بود که مخالف انرژی هسته ای هستند.

  در اکتبر 2013 ، گزارش شد که TEPCO و هشت شرکت برق ژاپنی دیگر تقریباً 3.6 تریلیون ین (37 میلیارد دلار) بیشتر از طریق واردات ترکیبی پرداخت می کنند. هزینه های سوخت فسیلی در مقایسه با 2010 ، قبل از حادثه ، برای جبران کردن انرژی از دست رفته.

  از سال 2016 تا 2018 ، ملت حداقل هشت نیروگاه زغال سنگ جدید را آتش زد. برنامه های 36 ایستگاه ذغال سنگ اضافی طی دهه آینده بزرگترین برنامه توسعه نیروگاه ذغال سنگ در کشورهای توسعه یافته است. در طرح جدید انرژی ملی که دارای زغال سنگ است ، 26٪ از برق ژاپن در سال 2030 تأمین می شود ، کنار گذاشتن هدف قبلی کاهش سهم زغال سنگ به 10٪ است. احیای زغال سنگ پیامدهای نگران کننده ای برای آلودگی هوا و توانایی ژاپن در تحقق وعده های خود برای کاهش 80٪ گازهای گلخانه ای تا سال 2050 مشاهده می شود.

  تجهیزات ، امکانات و تغییرات عملیاتی

  تعدادی از دروس سیستم ایمنی راکتور هسته ای از این حادثه پدید آمد. بارزترین مورد این بود که در مناطق مستعد سونامی ، دیواره دریایی یک نیروگاه باید به اندازه کافی بلند و مقاوم باشد. در نیروگاه هسته ای Onagawa ، نزدیکتر به مرکز زمین لرزه و سونامی 11 مارس ، دیواره دریا 14 متر (46 فوت) قد داشت و با موفقیت در برابر سونامی مقاومت کرد و از آسیب جدی و انتشار رادیواکتیویت جلوگیری کرد.

  هسته ای اپراتورهای نیروگاه برق در سراسر جهان شروع به نصب Recombiners هیدروژن اتوکاتالیستی غیر فعال ("PARs") می کنند که برای کارکرد آنها به برق نیازی نیست. PAR ها دقیقاً مانند مبدل کاتالیزوری در اگزوز ماشین کار می کنند تا گازهای احتمالی انفجاری مانند هیدروژن را به آب تبدیل کنند. اگر چنین وسایلی در بالای ساختمان های راکتور فوکوشیما I قرار گرفته بودند ، جایی که گاز هیدروژن جمع می شد ، انفجارها رخ نمی داد و آزاد شدن ایزوتوپ های رادیواکتیو بدون شک بسیار کمتر می شد.

  خطوط تخلیه ساختمان ، معروف به سیستم های تهویه محتوی فیلتر شده (FCVS) ، می توانند با خیال راحت مواد رادیواکتیو را بگیرند و در نتیجه اجازه تخلیه هسته راکتور ، با تخلیه بخار و هیدروژن با حداقل انتشار رادیواکتیویته را بدهند. فیلتراسیون با استفاده از سیستم مخزن آب خارجی متداول ترین سیستم مستقر در کشورهای اروپایی است که مخزن آب در خارج از ساختمان مهار قرار دارد. در اکتبر 2013 ، صاحبان نیروگاه هسته ای Kashiwazaki-Kariwa نصب فیلترهای مرطوب و سایر سیستم های ایمنی را آغاز کردند و پیش بینی تکمیل آن در سال 2014 انجام شد.

  برای راکتورهای نسل II که در مناطق مستعد سیل یا سونامی قرار دارند ، تأمین باتری پشتیبان 3+ روزه به یک استاندارد غیررسمی صنعت تبدیل شده است. تغییر دیگر ، سخت شدن موقعیت اتاق های دیزل ژنراتور پشتیبان با درب های مقاوم در برابر آب ، مقاوم در برابر انفجار و غرق گرما است ، مشابه آنچه در زیردریایی های هسته ای استفاده می شود. قدیمی ترین نیروگاه هسته ای جهان ، بزناو ، که از سال 1969 فعالیت خود را آغاز کرده ، دارای یک ساختمان سخت شده "Notstand" است که برای پشتیبانی مستقل از تمام سیستم های خود به مدت 72 ساعت در صورت زلزله یا جاری شدن سیل شدید طراحی شده است. این سیستم قبل از فوکوشیما دایچی ساخته شده بود.

  با خاموشی ایستگاه ، مشابه سیستمی که پس از اتمام منبع باتری پشتیبان فوکوشیما رخ داد ، بسیاری از راکتورهای نسل III ساخته شده اصل ایمنی هسته ای منفعل را در پیش گرفتند. آنها از مزایای همرفت (آب گرم تمایل به بالا رفتن) و گرانش (آب تمایل به ریزش) برای اطمینان از تأمین کافی آب خنک کننده برای کنترل گرمای پوسیدگی ، بدون استفاده از پمپ ها استفاده می کنند.

  به عنوان بحران آشکار شد ، دولت ژاپن درخواستی را برای ربات های توسعه یافته توسط ارتش ایالات متحده ارسال کرد. ربات ها برای کمک به ارزیابی وضعیت به داخل گیاهان رفته و عکس گرفتند ، اما آنها نمی توانستند تمام وظایفی را که معمولاً توسط کارگران انسانی انجام می شود ، انجام دهند. فاجعه فوکوشیما نشان داد که ربات ها از مهارت و استحکام کافی برای انجام کارهای مهم برخوردار نیستند. در پاسخ به این نقص ، DARPA برای تسریع در توسعه ربات های انسان نما که می تواند تلاش های امدادی را تکمیل کند ، یک سری مسابقات برگزار کرد. سرانجام طیف گسترده ای از ربات های طراحی شده خاص (که منجر به رونق رباتیک در منطقه می شود) به کار گرفته شدند ، اما از اوایل سال 2016 ، سه نفر از آنها به دلیل شدت پرتوزایی بلافاصله غیرفعال شدند. یکی ظرف یک روز نابود شد.

  واکنشها

  ژاپن

  مقامات ژاپنی بعداً به استانداردهای نرم و نظارت ضعیف اعتراف کردند. آنها به دلیل کار در موارد اضطراری آتش سوزی کردند و به الگویی برای جلوگیری و انکار اطلاعات مخرب پرداختند. گفته می شود که مقامات می خواستند "اندازه تخلیه های پرهزینه و مخل در ژاپن را که محدود به زمین است محدود کنند و از زیر سوال بردن صنعت هسته ای قدرتمند سیاسی" جلوگیری کنند. خشم عمومی نسبت به آنچه "به عنوان اقدامی رسمی برای كاهش دامنه حادثه و خطرات احتمالی سلامتی" قلمداد می شد ، بروز كرد.

  در بسیاری از موارد ، واکنش دولت ژاپن با توجه به بسیاری در ژاپن ، به ویژه کسانی که در منطقه زندگی می کردند. تجهیزات ضد عفونی در دسترس قرار گرفت و سپس استفاده از آن کند بود. در اواخر ژوئن 2011 ، حتی بارش باران نیز به دلیل احتمال شستشوی رادیواکتیویته از آسمان به زمین ، باعث ترس و عدم اطمینان در شرق ژاپن شد.

  برای تسکین ترس ، دولت دستور ضدعفونی کردن صد منطقه که سطح تابش اضافی بیش از یک میلی ثانیه در سال بود. این آستانه بسیار پایین تر از حد ضروری برای محافظت از سلامت است. دولت همچنین به دنبال عدم آموزش در مورد تأثیرات تابش و میزان در معرض قرار گرفتن یک فرد متوسط ​​بود.

  پیش از این طرفدار ایجاد راکتورهای بیشتر ، نخست وزیر Naoto Kan به طور فزاینده ای ضد موضع هسته ای پس از فاجعه. در ماه مه 2011 ، وی دستور داد نیروگاه هسته ای پیری پیرامون هامائوکا به دلیل نگرانی از زلزله و سونامی بسته شود و گفت که نقشه های ساختمانی را مسدود می کند. در ژوئیه 2011 ، کان گفت ، "ژاپن باید وابستگی خود را به انرژی هسته ای کاهش داده و در نهایت از بین ببرد". در اکتبر 2013 ، وی گفت که اگر بدترین سناریو تحقق می یافت ، 50 میلیون نفر در شعاع 250 کیلومتر (160 مایل) مجبور به تخلیه شدند.

  در 22 آگوست 2011 ، یک دولت سخنگوی این احتمال را ذکر کرد که برخی مناطق اطراف گیاه "بتوانند برای چند دهه در منطقه ممنوع بمانند". به گفته یومیوری شیمبون ، دولت ژاپن قصد داشت برخی از املاک را از غیرنظامیان برای ذخیره مواد زائد و مواد رادیواکتیو پس از حوادث خریداری کند. چیاکی تاکاهاشی ، وزیر امور خارجه ژاپن ، گزارش های رسانه های خارجی را بیش از حد انتقاد کرد. وی افزود که می تواند "نگرانی کشورهای خارجی در مورد تحولات اخیر در نیروگاه هسته ای ، از جمله آلودگی رادیواکتیو آب دریا را درک کند".

  به دلیل ناامیدی از TEPCO و دولت ژاپن "ارائه اطلاعات متفاوت ، گیج کننده و گاه متناقض ، در مورد مسائل مهم بهداشتی" یک گروه شهروند به نام "Safecast" داده های دقیق تشعشعات را در ژاپن ثبت کرد. دولت ژاپن "قرائت های غیر دولتی را معتبر نمی داند". این گروه از تجهیزات پیشخوان پیشخوان Geiger استفاده می کنند. یک شمارنده ساده Geiger یک کنتور آلودگی است و نه یک دوز سنج. پاسخ بین رادیوایزوتوپهای مختلف بسیار متفاوت است تا در صورت وجود بیش از یک رادیو ایزوتوپ ، یک لوله ساده GM برای اندازه گیری دوز وجود داشته باشد. برای تأمین جبران انرژی ، یک محافظ فلزی نازک در اطراف یک لوله GM لازم است تا بتواند از آن برای اندازه گیری میزان دوز استفاده کند. برای گسیل کننده های گاما یا یک محفظه یونیزاسیون ، یک طیف سنج گاما یا یک لوله GM با انرژی جبران می شود. اعضای تاسیسات ایستگاه نظارت بر هوا در گروه مهندسی هسته ای در دانشگاه برکلی ، کالیفرنیا بسیاری از نمونه های محیطی را در شمال کالیفرنیا آزمایش کرده اند.

  رله مشعل بازی های المپیک تابستانی 2020 در فوکوشیما و بیس بال المپیک آغاز می شود. و علی رغم اینکه مطالعات علمی در مورد ایمنی فوکوشیما در حال حاضر بسیار مورد اختلاف است ، مسابقات و سافت بال در ورزشگاه فوکوشیما برگزار می شود. دولت ژاپن تصمیم گرفته است پس از بازیهای المپیک توکیو ، آب رادیواکتیو را به اقیانوس آرام پمپ کند.

  بین المللی

  واکنش بین المللی در برابر این فاجعه متنوع و گسترده بود. بسیاری از آژانسهای بین دولتی بلافاصله کمکهای خود را ارائه دادند ، که اغلب به صورت موقت انجام می شود. پاسخ دهندگان شامل آژانس انرژی هسته ای آژانس انرژی هسته ای ، سازمان جهانی هواشناسی و کمیسیون مقدماتی سازمان پیمان منع آزمایش هسته ای جامع بودند.

  در مه 2011 ، مایک وایتمن بازرس ارشد تأسیسات هسته ای انگلیس به عنوان رهبر انرژی بین المللی اتمی به ژاپن سفر کرد مأموریت کارشناسی آژانس (آژانس انرژی هسته ای). یافته اصلی این مأموریت ، همانطور که در آن ماه به کنفرانس وزرای آژانس بین المللی انرژی هسته ای گزارش شد ، این بود که خطرات مرتبط با سونامی در چندین سایت در ژاپن دست کم گرفته شده است.

  در سپتامبر 2011 ، مدیرکل آژانس بین المللی انرژی هسته ای یوکیا آمانو گفت فاجعه هسته ای ژاپن "باعث اضطراب عمیق عمومی در سراسر جهان شد و اعتماد به انرژی هسته ای را خدشه دار کرد". به دنبال این فاجعه ، در <اکونومیست> گزارش شد که آژانس انرژی هسته ای برآورد ظرفیت اضافی تولید هسته ای را که باید تا سال 2035 ساخته شود ، به نصف کاهش داد.

  پس از آن ، آلمان طرح های بسته شدن را تسریع کرد راکتورهای انرژی هسته ای آن تصمیم گرفت تا مابقی را تا سال 2022 حذف کند (همچنین به انرژی هسته ای در آلمان مراجعه کنید). ایتالیا یک همه پرسی ملی برگزار کرد که در آن 94 درصد مخالف برنامه دولت برای ساخت نیروگاه های هسته ای جدید بودند. در فرانسه ، رئیس جمهور اولاند از قصد دولت برای کاهش یک سوم استفاده از هسته ای خبر داد. با این حال ، تاکنون ، دولت فقط یک نیروگاه را برای تعطیلی در نظر گرفته است - نیروگاه قدیمی در فسنهایم در مرز آلمان - که باعث شد برخی تعهد دولت به وعده اولاند را زیر سوال ببرند. وزیر صنعت آرنو مونتبورگ گفته است که فسنهایم تنها نیروگاه هسته ای است که تعطیل می شود. وی در بازدید از چین در دسامبر 2014 به مخاطبان خود اطمینان داد که انرژی هسته ای "بخشی از آینده" است و به "حداقل 50٪" تولید برق فرانسه ادامه خواهد داد. یکی دیگر از اعضای حزب سوسیالیست اولاند ، نماینده کریستین باتایل ، گفت که اولاند محدودیت هسته ای را برای تأمین حمایت از شرکای ائتلاف سبز خود در پارلمان اعلام کرد.

  برنامه های هسته ای در مالزی ، فیلیپین کنار گذاشته نشد ، کویت و بحرین یا مانند تایوان کاملاً تغییر کرد. چین برنامه توسعه هسته ای خود را برای مدت کوتاهی به حالت تعلیق درآورد ، اما اندکی بعد دوباره آن را راه اندازی کرد. برنامه اولیه افزایش سهم هسته ای از 2 به 4 درصد برق تا سال 2020 بود که با یک برنامه تشدید پس از آن انجام شد. انرژی های تجدیدپذیر 17 درصد از برق چین را تأمین می کنند که 16 درصد آن برق است. چین قصد دارد میزان تولید انرژی هسته ای خود را تا سال 2020 سه برابر کند و بین سال های 2020 و 2030 آن را سه برابر کند. KPMG گزارش 653 تأسیسات هسته ای جدیدی را كه برای اتمام تا سال 2030 برنامه ریزی یا پیشنهاد شده اند ، اعلام كرد. تا سال 2050 ، چین امیدوار است كه 400 تا 500 گیگاوات ظرفیت هسته ای داشته باشد - 100 برابر بیشتر از ظرفیت فعلی. دولت محافظه کار انگلستان در حال برنامه ریزی برای توسعه هسته ای بزرگ با وجود برخی مخالفت های عمومی است. روسیه نیز همینطور است. هند نیز مانند کره جنوبی با یک برنامه هسته ای گسترده در تلاش است. معاون رئیس جمهور هند حمید انصاری در سال 2012 گفت که "انرژی هسته ای تنها گزینه" برای گسترش منابع انرژی هند است و نخست وزیر مودی در سال 2014 اعلام کرد هند قصد دارد 10 راکتور هسته ای دیگر با همکاری روسیه بسازد.

  در پی این فاجعه ، کمیته تخصیص سنا از وزارت انرژی ایالات متحده تقاضا کرد "اولویت را برای تولید سوختهای تقویت شده و روکش برای راکتورهای آب سبک برای بهبود ایمنی در صورت بروز حوادث در راکتور یا استخرهای سوخت مصرف شده ، فراهم کند." " این مختصر منجر به تحقیق و توسعه مداوم سوختهای متحمل تصادف شده است که به طور خاص برای مقاومت در برابر از دست دادن خنک کننده برای مدت زمان طولانی ، افزایش زمان خرابی و افزایش بازده سوخت طراحی شده اند. این امر با ترکیب مواد افزودنی مخصوص گلوله های سوخت استاندارد و جایگزینی یا تغییر روکش های سوخت به منظور کاهش خوردگی ، کاهش سایش و کاهش تولید هیدروژن در شرایط حادثه انجام می شود. در حالی که تحقیقات هنوز ادامه دارد ، در 4 مارس 2018 ، نیروگاه هسته ای Edwin I. Hatch در نزدیکی باکسلی ، جورجیا "IronClad" و "ARMOR" (به ترتیب روکش های Fe-Cr-Al و Zr پوشش داده شده) را برای آزمایش اجرا کرده است.

  تحقیقات

  سه تحقیق در مورد فاجعه فوکوشیما ماهیت فاجعه ساخته شده توسط بشر را نشان داد و ریشه های آن را در دستگیری نظارتی مرتبط با "شبکه فساد ، تبانی و نفس خواهی" دانست. گزارش نیویورک تایمز ادعا کرد که سیستم تنظیم مقررات هسته ای ژاپن به طور مداوم طرفدار و ارتقا، صنعت هسته ای بر اساس مفهوم آماکوداری ("نزول از بهشت") است ، که در آن نهادهای نظارتی ارشد مشاغل پردرآمد شرکت هایی را که قبلاً آنها را تحت نظارت داشتند پذیرفته اند.

  در آگوست 2011 ، چندین مقام ارشد انرژی توسط دولت ژاپن اخراج شدند. معاون وزیر ، اقتصاد ، تجارت و صنعت رئیس آژانس ایمنی هسته ای و صنعتی و رئیس آژانس منابع طبیعی و انرژی.

  در سال 2016 سه مدیر سابق TEPCO ، رئیس Tsunehisa Katsumata و دو معاون رئیس جمهور ، به دلیل سهل انگاری متهم شدند و در نتیجه مرگ و جراحت در ژوئن 2017 اولین جلسه دادرسی برگزار شد ، که در آن سه نفر به دلیل سهل انگاری حرفه ای منجر به مرگ و جراحات گناهکار نبودند. در سپتامبر 2019 دادگاه هر سه نفر را بی گناه دانست.

  کمیسیون تحقیقات مستقل حوادث هسته ای فوکوشیما (NAIIC) اولین کمیسیون تحقیق مستقل رژیم ملی در تاریخ 66 ساله دولت مشروطه ژاپن بود. کیوشی کوروکاوا ، رئیس دانشگاه توکیو ، رئیس هیئت مدیره NAIIC ، در گزارش تحقیق نوشت: "نمی توان فوکوشیما را به عنوان یک فاجعه طبیعی در نظر گرفت." "این یک فاجعه عمیقاً ساخته دست بشر بود - که می شد و باید پیش بینی و از آن پیشگیری می شد. و با واکنش موثرتر انسان می توانست اثرات آن را کاهش دهد." کمیسیون گفت: "دولت ها ، مقامات نظارتی و توکیو الکتریک پاور از احساس مسئولیت برای محافظت از زندگی مردم و جامعه برخوردار نبودند." "آنها به طور كامل به حق ملت براي در امان ماندن از حوادث هسته اي خيانت كردند.

  كميسيون تشخيص داد كه ساكنان آسيب ديده هنوز در تلاش بوده و با نگراني هاي شديدي روبرو هستند ، از جمله" اثرات بهداشتي در معرض تابش تابش ، جابجايي ، انحلال خانواده ها ، اختلال در زندگی و سبک زندگی آنها و آلودگی مناطق وسیعی از محیط زیست ".

  هدف کمیته تحقیق در مورد تصادف در ایستگاه های هسته ای فوکوشیما (ICANPS) شناسایی علل فاجعه بود. و سیاست هایی را پیشنهاد می کند که برای به حداقل رساندن آسیب ها و جلوگیری از تکرار حوادث مشابه طراحی شده باشد. این هیئت 10 نفره منتخب دولت شامل دانشمندان ، روزنامه نگاران ، وکلا و مهندسان بود. این دادگاه توسط دادستان های عمومی و کارشناسان دولت پشتیبانی شد و آخرین نسخه خود را منتشر کرد ، 448 گزارش تحقیق در 23 ژوئیه 2012.

  گزارش هیئت به نقص سیستم حقوقی ناکافی برای مدیریت بحران هسته ای ، بی نظمی فرماندهی بحران ناشی از دولت و TEPCO و احتمال دخالت بیش از حد در دفتر نخست وزیر در مرحله اولیه بحران. این هیئت نتیجه گرفت که فرهنگ خودآگاهی در مورد ایمنی هسته ای و مدیریت ضعیف بحران منجر به فاجعه هسته ای شده است.