مانگو

انبه میوه ای سنگی است که از گونه های مختلفی از درختان گرمسیری متعلق به تیره گیاهان گل دهنده تولید می شود Mangifera ، بیشتر برای میوه های خوراکی خود کشت می شود. بیشتر این گونه ها در طبیعت به صورت انبه وحشی یافت می شوند. تیره متعلق به خانواده بادام هندی Anacardiaceae است. انبه بومی آسیای جنوبی است ، از آنجا "انبه معمولی" یا "انبه هندی" ، "Mangifera indica " ، در سراسر جهان توزیع شده است تا به یکی از میوه های پر کشت در مناطق استوایی تبدیل شود. گونه های دیگر انبه (به عنوان مثال انبه اسب ، Mangifera foetida ) به صورت محلی تر رشد می کنند.

در سراسر جهان ، چند صد رقم انبه وجود دارد. بسته به رقم ، میوه انبه از نظر اندازه ، شکل ، شیرینی ، رنگ پوست و رنگ گوشت متفاوت است که ممکن است زرد کم رنگ ، طلایی یا نارنجی باشد. انبه میوه ملی هند و درخت ملی بنگلادش است.

مطالب

• 1 ریشه شناسی
• 2 شرح
• 3 کشت
  • 3.1 رقم
• 4 تولید
• 5 کاربرد آشپزی
  • 5.1 آشپزی
  • 5.2 مواد تشکیل دهنده غذا
    • 5.2.1 مواد مغذی
    • 5.2.2 مواد شیمیایی گیاهی
  • 5.3 طعم
• 6 پتانسیل درماتیت تماسی
• 7 تاریخچه
• 8 اهمیت فرهنگی
• 9 گالری
• 10 همچنین به
• 11 منبع مراجعه کنید
• 12 مطالعه بیشتر
• 13 پیوندهای خارجی

• 3.1 ارقام

• 5.1 آشپزی
• 5.2 مواد تشکیل دهنده مواد غذایی
  • 5.2.1 مواد مغذی
  • 5.2.2 مواد شیمیایی شیمیایی
• 5.3 طعم

• 5.2.1 مواد مغذی
• 5.2.2 مواد شیمیایی گیاهی

ریشه شناسی

کلمه انگلیسی انبه (جمع "انبه" یا "mangos") از کلمه پرتغالی ، مانگا از کلمه مالایی ، مانگا m کلمات زبانهای دراویدی (تامیل) ، mankay ، جایی که man نشان دهنده "درخت انبه" و kay نمایانگر "میوه" است. این نام ، انبه در طی تجارت ادویه با هند جنوبی در قرن 15 و 16 ایجاد شد.

توضیحات

درختان انبه به 35-40 متر رشد می کنند قد (115–131 فوت) ، با شعاع تاج 10 متر (33 فوت). درختان عمر طولانی دارند ، زیرا بعضی از نمونه ها پس از 300 سال هنوز میوه می دهند. در خاک عمیق ، پایه از عمق 6 متر (20 فوت) پایین می آید ، با ریشه های تغذیه ای گسترده و گسترش یافته و ریشه های لنگر به عمق خاک نفوذ می کند . برگها همیشه سبز ، متناوب ، ساده ، 15–35 سانتی متر (5.9–13.8 اینچ) طول و 6–16 سانتی متر (2.4–6.3 اینچ) پهن هستند. هنگامی که برگها جوان هستند ، آنها به رنگ نارنجی صورتی هستند و به سرعت به قرمز تیره و براق تغییر می یابند و با بالغ شدن به رنگ سبز تیره در می آیند. گلها در خوشه های انتهایی به طول 10–40 سانتی متر (3.9–15.7 اینچ) به طول تولید می شوند. هر گل کوچک و سفید است و دارای پنج گلبرگ به طول 5-10 میلی متر (0.20-0.39 اینچ) با رایحه ای ملایم و شیرین است. بیش از 500 نوع انبه شناخته شده است که بسیاری از آنها در تابستان رسیده می شوند ، در حالی که برخی از آنها دو برابر محصول می دهند. میوه از زمان گلدهی چهار تا پنج ماه طول می کشد.

میوه رسیده با توجه به رقم در اندازه ، شکل ، رنگ ، شیرینی و کیفیت غذا متفاوت است. میوه ها بسته به رقم مختلف زرد ، نارنجی ، قرمز یا سبز هستند. این میوه دارای یک گودال تخت و مستطیل است که می تواند در سطح آن رشته ای یا کرکی باشد و به راحتی از تفاله جدا نمی شود. این میوه ها ممکن است تا حدی گرد ، بیضی یا کلیه شکل باشند و از 5-25 سانتی متر (2 تا 10 اینچ) طول و از 140 گرم (5 اونس) تا 2 کیلوگرم (5 پوند) وزن برای هر میوه جداگانه باشند. پوست آن چرمی مانند ، مومی ، صاف و معطر است ، و رنگ آن از سبز تا زرد ، زرد نارنجی ، زرد-قرمز یا مایل به قرمز با سایه های مختلفی از قرمز ، بنفش ، صورتی یا زرد است که کاملا رسیده است.

انبه های دست نخورده رسیده بوی شیرین و خاص رزین می دهند. درون گودال به ضخامت 1-2 میلی متر (0.039-0.079 اینچ) یک پوشش نازک وجود دارد که یک دانه به طول 4-7 سانتی متر (1.6-2.8 اینچ) را پوشانده است. انبه دارای بذرهای سرسخت است که از انجماد و خشک شدن دوام نمی آورد. درختان انبه به راحتی از طریق بذر رشد می کنند و بیشترین موفقیت در جوانه زنی زمانی است که بذر از میوه های بالغ بدست می آید. قرن پنجم و چهارم قبل از میلاد. با قرن 10 م ، کشت در آفریقای شرقی آغاز شده بود. ابن بطوطه ، مسافر مراكشی قرن 14 ، آن را در موگادیشو گزارش كرد. کشت بعداً به برزیل ، برمودا ، هند غربی و مکزیک انجام شد ، جایی که آب و هوای مناسب امکان رشد آن را فراهم می کند.

اکنون انبه در اکثر مناطق گرمسیری و گرمسیری بدون یخبندان کشت می شود. تقریباً نیمی از انبه های جهان فقط در هند کشت می شوند که دومین منبع بزرگ آن چین است. انبه در اندلس ، اسپانیا (عمدتا در استان مالاگا) نیز کشت می شود ، زیرا آب و هوای نیمه گرمسیری ساحلی آن یکی از معدود مکانهایی است که در سرزمین اصلی اروپا امکان رشد گیاهان گرمسیری و درختان میوه را فراهم می کند. جزایر قناری یکی دیگر از تولیدکنندگان برجسته میوه در اسپانیا است. سایر پرورش دهندگان شامل آمریکای شمالی (در فلوریدا جنوبی و دره کواشیلا کالیفرنیا) ، آمریکای جنوبی و مرکزی ، کارائیب ، هاوایی ، آفریقای جنوبی ، غربی و مرکزی ، استرالیا ، چین ، کره جنوبی ، پاکستان ، بنگلادش و جنوب شرقی آسیا هستند. . اگرچه هند بزرگترین تولید کننده انبه است ، اما کمتر از 1٪ تجارت بین المللی انبه را تشکیل می دهد. هند بیشتر تولیدات خود را مصرف می کند.

بسیاری از ارقام تجاری به پیوند مقاوم در برابر سرما از رقم انبه Gomera-1 پیوند می خورند ، اصالتاً از کوبا. سیستم ریشه آن به خوبی با آب و هوای ساحلی مدیترانه ای سازگار است. بسیاری از ارقام بیش از 1000 انبه با استفاده از نهال های پیوند شده به راحتی قابل کشت هستند ، از "انبه سقز" (که به دلیل طعم قوی سقز نامگذاری شده است) گرفته تا قلب بولاک. انواع کوتوله یا نیمه کوتوله به عنوان گیاهان زینتی عمل می کنند و می توان آنها را در ظروف پرورش داد. طیف گسترده ای از بیماری ها می توانند باعث انبه شوند.

ارقام ارقامی

صدها رقم انبه نامگذاری شده وجود دارد. در باغات انبه ، اغلب ارقام متعددی به منظور بهبود گرده افشانی کشت می شوند. بسیاری از ارقام مورد نظر تک غشایی هستند و باید از طریق پیوند تکثیر شوند در غیر این صورت تولید واقعی نمی شوند. ارقام متخلخل متداول "Alphonso" است ، یک محصول مهم صادراتی ، که به عنوان "سلطان انبه" در نظر گرفته می شود.

ارقام برجسته در یک آب و هوا ممکن است در جاهای دیگر شکست بخورند. به عنوان مثال ، ارقام هندی مانند "جولی" ، رقم پربار در جامائیکا ، برای فرار از بیماری قارچ کشنده آنتراکنوز در فلوریدا به درمان های قارچ کش سالانه نیاز دارند. انبه آسیایی در برابر آنتراكوز مقاوم است.

بازار فعلی جهان تحت سلطه رقم "تامی اتكینز" ، نهال "هادن" است كه اولین بار در سال 1940 در جنوب فلوریدا بارور شد و در ابتدا توسط محققان فلوریدا رد شد. . تولیدکنندگان و واردکنندگان در سراسر دنیا این رقم را به دلیل بهره وری عالی و مقاومت در برابر بیماری ، ماندگاری ، قابلیت انتقال ، اندازه و رنگ جذاب مورد استقبال قرار داده اند. اگرچه رقم تامی اتکینز از نظر تجاری موفقیت آمیز است ، اما ممکن است ارقام دیگری مانند آلفونسو برای لذت بردن از غذاها توسط مصرف کنندگان ترجیح داده شوند. میوه های صادراتی اغلب در حالی که با پوست سبز کم رسیده اند ، چیده می شوند. اگرچه در حین رسیدن اتیلن تولید می شود ، انبه های صادراتی فاقد تصفیه آب میوه یا طعم یکسانی با میوه های تازه ندارند.

تولید

در سال 2018 ، تولید جهانی انبه (گزارش شامل ترنج و گواوا) 55.4 میلیون تن بود ، هند با 39٪ (22 میلیون تن) از کل جهان رهبری می شود (جدول را ببینید). چین و تایلند بزرگترین تولید کنندگان بعدی بودند (جدول).

در سطح عمده فروشی ، قیمت انبه با توجه به اندازه ، تنوع و سایر عوامل متفاوت است. قیمت FOB گزارش شده توسط وزارت کشاورزی ایالات متحده برای همه انبه های وارد شده به ایالات متحده از حدود 4.60 دلار آمریکا (متوسط ​​قیمت پایین) تا 5.74 دلار (متوسط ​​قیمت بالا) در هر جعبه (4 کیلوگرم در هر جعبه) در طول سال 2018 بود.

استفاده از آشپزی

انبه به طور کلی شیرین است ، اگرچه طعم و بافت گوشت در ارقام متفاوت است. بعضی از آنها مانند آلفونسو دارای بافتی نرم ، پوستی و آبدار مانند آلو بیش از حد رسیده هستند ، در حالی که برخی دیگر مانند تامی اتکینز مانند طالبی یا آووکادو محکم تر و دارای بافت رشته ای هستند.

پوست انبه نارس ، ترشی یا پخته شده قابل خوردن است ، اما احتمال ایجاد درماتیت تماسی لب ، لثه یا زبان در افراد مستعد را دارد.

آشپزی

• سبک "جوجه تیغی" نوعی آماده سازی انبه است

• تکه های انبه آلفونسو

• انبه های آتالوفوی برش خورده

• یک لیوان آب انبه

• چوتنی انبه

سبک "جوجه تیغی" نوعی تهیه انبه است

تکه های انبه آلفونسو

تکه های انبه آتالوفو

یک لیوان آب انبه

چوتنی انبه

• واحدها
• μg = میکروگرم • میلی گرم = میلی گرم
• IU = واحدهای بین المللی

انبه به طور گسترده ای در آشپزی استفاده می شود. از انبه های ترش و نارس در چیتنی ها ، ترشی ها ، دال ها و غذاهای جانبی دیگر در غذاهای بنگالی استفاده می شود ، یا ممکن است به صورت خام همراه با نمک ، چیلی یا سس سویا خورده شود. یک نوشیدنی تابستانی به نام aam panna از انبه تهیه می شود. تفاله انبه که به صورت ژله درست شده و یا با گرم قرمز دال و فلفل سبز درست شده است می تواند همراه با برنج پخته شده سرو شود. انبه لاسی در سراسر جنوب آسیا محبوب است ، که با مخلوط انبه رسیده یا تفاله انبه با دوغ و شکر تهیه می شود. از انبه رسیده برای تهیه کاری نیز استفاده می شود. Aamras یک آب میوه معروف و غلیظ است که از انبه همراه با شکر یا شیر تهیه می شود و با chapatis یا pooris مصرف می شود. از تفاله حاصل از انبه های رسیده نیز برای تهیه مربا به نام مانگادا استفاده می شود. Andhra aavakaaya ترشی است که از انبه خام ، نارس ، خمیری و ترش تهیه می شود و با پودر چیلی مخلوط می شود ، دانه شنبلیله ، پودر خردل ، نمک ، و روغن بادام زمینی. از انبه در آندرا پرادش نیز برای تهیه مقدمات دهل استفاده می شود. گجاراتی ها از انبه برای تهیه چوندا (یک غذای خوشمزه انبه تند و رنده شده) استفاده می کنند.

از انبه برای تهیه مراببا (نگهداری میوه) استفاده می شود ، مورامبا (یک غذای خوشمزه انبه رنده شده) ، آمچور (انبه خشک و پودر نشده) و ترشی ، از جمله یک ترشی تند روغن خردل و الکل. انبه های رسیده اغلب به لایه های نازک بریده می شوند ، خشک می شوند ، تا می شوند و سپس برش می خورند. این میله ها شبیه میله های خشک میوه گواوا است که در برخی کشورها موجود است. این میوه همچنین به محصولات غلات مانند موسلی و گرانولای جو دوسر اضافه می شود. انبه غالباً در هاوایی بصورت ذغال تهیه می شود.

انبه نارس را می توان با باگونگ (مخصوصاً در فیلیپین) ، سس ماهی ، سرکه ، سس سویا یا نمک نمک میل کرد ( ساده یا تند) نوارهای خشک انبه ی شیرین و رسیده (که بعضی اوقات با گل مروارید بدون دانه ترکیب می شوند و منگورین تشکیل می شوند) نیز محبوب هستند. از انبه می توان در تهیه آب میوه ، شهد انبه و بعنوان یک طعم دهنده و ماده اصلی بستنی و <سوربنز استفاده کرد.

از انبه برای تهیه آب میوه ، اسموتی ، بستنی ، میله های میوه ای ، raspados ، نقاشی های آگواس ، پای و سس شیرین فلفل قرمز ، یا مخلوط با chamoy ، یک رب چیلی شیرین و تند. این ماده روی چوب آغشته به پودر چیلی داغ و نمک یا به عنوان یک ماده اصلی در ترکیب میوه های تازه محبوب است. در آمریکای مرکزی ، انبه یا به رنگ سبز مخلوط شده با نمک ، سرکه ، فلفل سیاه و سس تند خورده می شود ، یا به اشکال مختلف رسیده می شود.

تکه های انبه را می توان له کرد و به عنوان پوششی روی بستنی استفاده کرد یا مخلوط شده با شیر و یخ به عنوان میلک شیک. برنج گلوتین شیرین با نارگیل طعم دار می شود ، سپس همراه با انبه خرد شده به عنوان دسر سرو می شود. در سایر مناطق جنوب شرقی آسیا ، انبه را با سس ماهی و سرکه برنج ترشی می کشند. از انبه سبز می توان در سالاد انبه با سس ماهی و میگوی خشک استفاده کرد. انبه با شیر تغلیظ شده ممکن است به عنوان مخلوطی برای یخ تراشیده شده استفاده شود.

مواد تشکیل دهنده مواد غذایی

مقدار انرژی در هر 100 گرم (3.5 اونس) وعده انبه معمولی 250 کیلوژول (60) است. کیلو کالری) و انبه سیب کمی بیشتر است (330 کیلوژول (79 کیلو کالری) در هر 100 گرم). انبه تازه حاوی مواد مغذی متنوعی است (جدول سمت راست) اما فقط ویتامین C و فولات به ترتیب 44٪ و 11٪ مقدار قابل توجهی از مقدار روزانه دارند.

مواد شیمیایی شیمیایی زیادی در پوست انبه وجود دارد و تفاله ، مانند تری ترپن ، لوپول. رنگدانه های پوست انبه مورد مطالعه شامل کاروتنوئیدها مانند ترکیبات پروویتامین A ، بتاکاروتن ، لوتئین و آلفا کاروتن و پلی فنول ها مانند کوئرستین ، کامپرول ، اسید گالیک ، کافئین اسید ، کاتچین و تانن است. انبه حاوی گزانتوئید منحصر به فردی به نام مانگیفرین است.

به نظر می رسد محتوای فیتوشیمیایی و مواد مغذی در ارقام انبه متفاوت باشد. تاکنون 25 کاروتنوئید مختلف از تفاله انبه جدا شده است که متراکم ترین آن بتاکاروتن است که رنگدانه زرد نارنجی اکثر ارقام انبه را تشکیل می دهد. برگهای انبه همچنین دارای محتوای پلی فنول قابل توجهی هستند ، از جمله گزانتونوئیدها ، منگیفرین و اسید گالیک. این عمل به دلیل سو malتغذیه گاو و مسمومیت احتمالی با اوروشیول در سال 1908 غیرقانونی اعلام شده است. به نظر می رسد این منشا supposed احتمالی اکسانتین به یک منبع واحد و حکایتی متکی است و پرونده های حقوقی هند چنین عملی را غیرقانونی نمی دانند.

طعم

عطر و طعم میوه های انبه توسط بسیاری از مواد شیمیایی آلی فرار که عمدتا متعلق به طبقات ترپن ، فورانون ، لاکتون و استر هستند ، داده می شود. ارقام مختلف و یا ارقام مختلف انبه می توانند دارای طعم متشکل از مواد شیمیایی فرار مختلف یا مواد شیمیایی فرار مشابه در مقادیر مختلف باشند. به طور کلی ، ارقام انبه دنیای جدید با غلبه δ-3-کرن ، یک طعم دهنده مونوترپن مشخص می شوند. در حالی که ، غلظت بالای مونوترپنهای دیگر مانند (Z) -وسیمن و میرسن و همچنین وجود لاکتونها و فورانون ها ، ویژگی منحصر به فرد ارقام دنیای قدیم است. در هند ، "آلفونسو" یکی از محبوب ترین ارقام است. در انبه "آلفونسو" ، لاکتون ها و فورانون ها هنگام رسیدن سنتز می شوند. در حالی که ترپن ها و سایر طعم دهنده ها در میوه های در حال رشد (نابالغ) و رسیده وجود دارند. اتیلن ، هورمونی مربوط به رسیدن که در رسیدن میوه های انبه دخیل است ، باعث ایجاد تغییر در ترکیب طعم میوه های انبه نیز در هنگام استفاده از برون زا می شود. برخلاف مقدار زیادی از اطلاعات موجود در مورد ترکیبات شیمیایی طعم انبه ، سنتز بیوسنتز این مواد شیمیایی به طور عمیق بررسی نشده است. تا به امروز تعداد انگشت شماری از ژن های رمزگذار آنزیم های مسیرهای بیوسنتز طعم دار مشخص شده اند. باعث درماتیت و آنافیلاکسی در افراد مستعد می شود. کسانی که سابقه درماتیت تماسی ناشی از اوروشیول (آلرژن موجود در پیچک سمی ، بلوط سمی یا سماق سمی) را دارند ممکن است بیشتر در معرض درماتیت تماسی انبه باشند. سایر ترکیبات انبه که بالقوه مسئول درماتیت یا واکنش های آلرژیک هستند ، شامل منگیفرین است. واکنشهای متقاطع ممکن است بین آلرژنهای انبه و اوروشیول ایجاد شود. افراد حساس ممکن است نتوانند با خیال راحت انبه های پوست کنده یا آب انبه بنوشند.

هنگامی که درختان انبه در بهار شکوفا می شوند ، افراد محلی که آلرژی دارند ممکن است دچار مشکل تنفس ، خارش چشم یا تورم صورت حتی شوند قبل از اینکه گرده گل در هوا منتقل شود. در این حالت ، محرک احتمالاً روغن ضروری بخار شده از گل است. در فصل رسیدن اولیه انبه ، تماس با قسمتهای گیاه انبه - در درجه اول شیره ، برگ و پوست میوه - شایعترین علت درماتیت گیاهی در هاوایی است.

تاریخچه

تجزیه و تحلیل ژنتیکی و مقایسه انبه های مدرن با فسیل های برگ انبه پالئوسن که در نزدیکی دامالگیری ، مگالایا یافت شده است نشان می دهد که مرکز پیدایش تیره انبه در شبه قاره هند قبل از پیوستن به صفحات قاره هند و آسیا ، حدود 60 میلیون سال پیش بوده است. انبه در هند احتمالاً در اوایل سال 2000 قبل از میلاد مسیح کشت می شد. انبه در حدود 400–500 سال قبل از میلاد به آسیای شرقی آورده شد ، در قرن 14 در سواحل سواحیلی موجود بود و در قرن 15 به فیلیپین و در قرن 16 توسط کاوشگران پرتغالی به برزیل آورده شد.

انبه توسط هندریک ون ریدع ، فرمانده هلندی منطقه مالابار در کتاب خود در سال 1678 ، Hortus Malabaricus ، در مورد گیاهان دارای ارزش اقتصادی ذکر شده است. هنگامی که انبه برای اولین بار در قرن هفدهم به مستعمرات آمریکا وارد شد ، به دلیل کمبود یخچال مجبور به ترشی شدند. میوه های دیگر نیز ترشی بودند و به خصوص "فلفل دلمه ای" "انبه" نامیده می شدند و در قرن هجدهم کلمه "انبه" به یک فعل به معنی "ترشی" تبدیل شد.

انبه در نظر گرفته می شود تجزیه و تحلیل تکاملی ، که به موجب آن پراکندگی بذر زمانی توسط یک جستجوگر تکاملی در حال حاضر منقرض شده ، مانند یک پستاندار مگافونا انجام شد. همچنین درخت ملی بنگلادش است. در هند ، برداشت و فروش انبه در طی ماه های مارس تا مه انجام می شود و هر ساله توسط خبرگزاری ها پوشش داده می شود.

این انبه در فرهنگ آسیای جنوبی بافت سنتی دارد. در فرمانهای خود ، اشوکا امپراتور موریا به کاشت درختان میوه دار و سایه دار در امتداد جاده های شاهنشاهی اشاره دارد:

"در جاده ها درختان ممنوع توسط من کاشته شدند (به منظور اینکه) آنها ممکن است سایه دام و مردان را فراهم کنند ، (و) باغات انبه کاشته شود. "

در هندوستان قرون وسطایی ، امیر خسرو شاعر هند و پارس انبه را " Naghza Tarin Mewa Hindustan" - "عادلانه ترین میوه هندوستان" نامید. از انبه در دربار سلطان علاhiالدین خیلی دهلی لذت می برد و امپراتوری مغول علاقه خاصی به میوه ها داشت: بابر از انبه در بابرنامه تعریف می کند ، در حالی که شیر شاه سوری افتتاح نوع Chaunsa را افتتاح کرد پس از پیروزی خود بر امپراتور مغول همایون. حمایت مغول از باغداری منجر به پیوند هزاران نوع انبه از جمله معروف توتاپوری شد که اولین رقمی بود که به ایران و آسیای میانه صادر شد. گفته می شود اکبر (1556–1605) یک باغ انبه با 100000 درخت در Lakhi Bagh در داربهنگا ، بیهار کاشته است ، در حالی که جهانگیر و شاه جهان دستور کاشت باغ های انبه در لاهور و دهلی و ایجاد دسرهای پایه انبه را صادر کردند.

الهه جائینی Ambika به طور سنتی به عنوان نشسته در زیر یک درخت انبه نشان داده شده است. از شکوفه های انبه نیز در پرستش الهه ساراسواتی استفاده می شود. از برگهای انبه برای تزئین طاق نماها و درها در خانه های هند و هنگام عروسی و جشن مانند گانش چاتورتی استفاده می شود. نقوش و جعبه های انبه به طور گسترده ای در سبک های مختلف گلدوزی هند استفاده می شود و در شال های کشمیری ، کانچی پورام و ساراهای ابریشمی یافت می شود. در تامیل نادو ، از انبه به دلیل شیرینی و عطر و طعم یکی از سه میوه سلطنتی همراه با موز و جک فروت یاد می شود. به این سه گانه میوه ها ma-pala-vazhai گفته می شود. Kālidāsa شاعر کلاسیک سانسکریت ستایش انبه را می خواند.

در طول انقلاب فرهنگی انبه در چین رواج یافت به عنوان نمادهای عشق رئیس مائو تسه تونگ به مردم.

گالری

• درخت انبه در شکوفه کامل

• انبه که مایکل بوم در کتاب Flora Sinensis در سال 1656 نشان داده است

• شیرین ترین انبه Chaunsa از پاکستان

• انبه بنفش تقریباً رسیده ، اسرائیل

• انبه سندری

• Shan-e-e-Khuda ، انبه ای که در پاکستان رشد کرده است

• دور انبه ، راجشاهی ، بنگلادش.

• انبه Banganpalli در بازار خیابانی

• انبه در بازار کشاورزان پاریس

• جشن انبه های پاکستانی در فرانسه

درخت انبه در شکوفه کامل

انبه ای که مایکل بویم در کتاب Flora Sinensis در سال 1656 نشان داده است

شیرین ترین انبه Chaunsa از پاکستان

انبه بنفش تقریباً رسیده ، اسرائیل

انبه سندری

Shan-e-Khuda ، یک انبه رشد می کند n در پاکستان

دور انبه ، راجشاهی ، بنگلادش.

انبه Banganpalli در یک بازار خیابان

انبه در بازار کشاورزان پاریس

جشن انبه های پاکستانی در فرانسه