ایران مرند

مرند

مرند (به فارسی: مرند ؛ آذربایجانی: Mərənd ؛ همچنین به مورند رومی شده است) یک شهر و مرکز شهرستان مرند ، استان آذربایجان شرقی ، ایران است.

مرند از شهرهای بزرگ استان است. در شمال غربی مرکز استان تبریز واقع شده است. مرند با نامهای مختلفی در تاریخ شناخته شده است ، از جمله Maryana ، Mandagarana و Maranda.

مطالب

1 ریشه شناسی
2 تاریخچه
3 بومی معروف
4 همچنین مراجعه کنید
5 منابع

ریشه شناسی

موریتز فون کوتزبو و آگوست فون هاشتهاوزن هر دو افسانه های محلی را توصیف کردند که محل دفن همسر نوح در مرند بود. هر دو نویسنده با اشاره به همسر نوح ادعا کردند که نام این شهر به معنای "مادر اینجا دروغ می گوید" است. طبق گفته کوتزبو:

در ماراندا ، به همین ترتیب توسط ارامنه ادعا می شود که فرزندان بلافصل نوح در آنجا ساکن شدند و حتی آنجا محل آزار همسر وی است. چه کسی می توانست از دیدن چنین زمین مقدس عبور کند؟ کنجکاوی ما را به آنجا رساند و متوجه شدیم که مسلمانان ، در محلی که گفته می شود همسر نوح در آن دفن شده است ، یک کلیسای کوچک با دیوارهای برهنه ساخته اند ، که پاک و تمیز آنطور که آیین ماهومت تجویز می کند نیست. با این حال ، نمازخانه به پایان رسید ، هیچ کس متعهد نمی شد که به نقطه واقعی قرار دادن بدن اشاره کند. یک معجزه شک آنها را برطرف کرد. سی و هشت سال پیش ، هنگام زلزله ، زمین باز شد و دو ملا (کشیش های مسلمان) ، که یکی از آنها را در کلیسای نمازخانه دیدیم ، به همراه چند نفر از ساکنان ، شاهد ظهور ناگهانی یک مقبره سنگی بزرگ بودند ، اما ، ، به زودی در دهانه ناپدید شد. از آن زمان ، م believeمنان واقعی متقاعد شده اند که همسر نوح در آنجا دروغ گفته است. اگرچه به نظر می رسد ، افتخار مأمور كشی واقعی موضوع مورد اختلاف بین او و مادر نوح است ، همانطور كه ماراندا به زبان ارمنی نشان می دهد ، "مادر اینجا خوابیده است". شاید این قبر باعث شده سفیر مجبور شود هر روز در اینجا استراحت کند.

تاریخ

تاریخچه این شهر به دوران قبل از اسلام برمی گردد. در دوره پادشاهی ارمنستان مرند باکوراکرت نام داشت. بین سالهای 815 تا 850 ، مرند عمدتاً توسط محمد بن بعث کنترل می شد که تا حد قابل توجهی ایرانی شده بود. بزرگان مراغه که شعر فارسی او را نقل می کردند نیز از رشادت ها و توانایی ادبی او تعریف می کردند. وی به میزان قابل توجهی ایرانیزه شد و اظهارات طبری در مورد وی شاهدی بر وجود پرورش شعر به فارسی در شمال غربی ایران در آغاز قرن 9 است.