ترابزون

ترابزون (تلفظ ترکی: ، رومیکا: Trapezounta) ، در تاریخ به انگلیسی به نام ترابیزوند شناخته می شود ، شهری در سواحل دریای سیاه در شمال شرقی ترکیه و مرکز استان ترابزون است. ترابزون ، واقع در جاده تاریخی ابریشم ، برای قرن ها به ذوب مذاهب ، زبانها و فرهنگ و دروازه تجاری ایران به جنوب شرقی و قفقاز در شمال شرقی تبدیل شد. بازرگانان ونیزی و جنوایی در طول قرون وسطی به ترابزون سفر می کردند و ابریشم ، پارچه و پارچه پشمی می فروختند. هر دو جمهوری دارای مستعمرات بازرگان در شهر بودند - Leonkastron و "قلعه ونیزی" سابق - که مانند ترابزون نقشی داشت. گالاتا در قسطنطنیه (استانبول مدرن) بازی می کرد. ترابزون در طول تاریخ طولانی خود پایه و اساس چندین ایالت را تشکیل داد و بین سالهای 1204 و 1461 پایتخت امپراتوری ترابیزون بود. در اوایل دوره مدرن ، ترابزون به دلیل اهمیت بندر خود ، دوباره به یک مرکز تجاری برای تبدیل شدن به ایران و قفقاز.

مطالب

• 1 نام
• 2 تاریخ
  • 2.1 عصر آهن و قدمت کلاسیک
  • 2.2 دوره بیزانس
  • 2.3 امپراتوری ترابیزوند
  • 2.4 دوران عثمانی
  • 2.5 دوران مدرن
• 3 جغرافیا و آب و هوا
  • 3.1 آب و هوا
• 4 اقتصاد
• 5 نفر
  • 5.1 شهرنشینی
• 6 دیدنی اصلی
• 7 فرهنگ
• 8 آموزش
• 9 آشپزی
• 10 ورزش
• 11 نفر از اهالی قابل توجه
• 12 روابط بین الملل
  • 12.1 شهرهای دوقلو - خواهران
• 13 همچنین به
• 14 یادداشت و منابع مراجعه کنید
• 15 مطالعه بیشتر
• 16 پیوندهای خارجی

• 2.1 عصر آهن و قدمت کلاسیک
• 2.2 دوره بیزانس
• 2.3 امپراتوری ترابیزوند
• 2.4 دوران عثمانی
• 2.5 عصر مدرن

• 3.1 آب و هوا

• 5.1 شهرنشینی

• 12.1 شهرهای دوقلو - خواهران

نام

نام ترکی این شهر ترابزون است. از نظر تاریخی در انگلیسی به عنوان Trebizond شناخته می شود. اولین نام ثبت شده شهر ، یونانی Tραπεζοῦς ( ذوزنقه ) است ، که به تپه مرکزی جدول مانند بین رودخانه های Zağnos (keskeleboz) و Kuzgun که در آن تاسیس شده است ، اشاره می کند ( τράπεζα به معنای "جدول" در یونان باستان است ؛ جدول روی سکه را در شکل یادداشت کنید). در لاتین ، ترابزون Trapezus نامیده می شد که لاتین سازی نام یونان باستان آن است. هر دو در یونانی پونتیک و یونان جدید به آن Τραπεζούντα ( Trapezounta ) گفته می شود. در ترکی عثمانی و فارسی به صورت طربزون نوشته شده است. در زمان عثمانی ، تارا بوزان نیز استفاده می شد. در لاز به تامرا ( T'amt'ra ) یا T'rap'uzani معروف است ، در گرجی به آن ტრაპიზონი ( T'rap'izoni ) و در ارمنی به معنای Trappizon Trapizon است. کشیش سیاح ارمنی قرن نوزدهم ، بیوسیکیان ، این شهر را به نامهای بومی دیگر ، از جمله Hurşidabat و Ozinis می خواند. جغرافی دانان و نویسندگان غربی در طول قرون وسطی از انواع مختلف هجی نام استفاده کرده اند. این نسخه های این نام که به طور اتفاقی در ادبیات انگلیسی نیز مورد استفاده قرار گرفته اند ، شامل موارد زیر می شود: Trebizonde (Fr.) ، Trapezunt (آلمانی) ، Trebisonda (Sp.) ، Trapesunta (it.) ، Trapisonda ، Tribisonde ، Terabesoun ، ترابسان ، ترابوزان ، ترابیزوند و تارابوسان .

در اسپانیایی این نام از عاشقانه های جوانمردی شناخته می شد و دون کیشوت / p>

تاریخ

عصر آهن و قدمت کلاسیک

قبل از تاسیس شهر به عنوان مستعمره یونان ، این منطقه تحت سلطه قبایل کلخی (قفقاز) و کلد (آناتولی) بود. . این احتمال وجود دارد که ریشه های اسکان در ترابزون به این قبایل برگشته باشد. اعتقاد بر این است که هایاسا ، که در قرن 14 قبل از میلاد با هیتی های مرکزی-آناتولی درگیری داشته است ، در منطقه جنوب ترابزون زندگی می کردند. نویسندگان بعدی یونانی از ماکرون ها و چالیب ها به عنوان مردمی بومی نام بردند. یکی از گروههای غالب قفقاز در شرق لازها بودند که بهمراه سایر اقوام مرتبط گرجی بخشی از سلطنت کلشی بودند.

بر اساس منابع یونانی ، این شهر در دوران باستان کلاسیک در سال 756 قبل از میلاد با نام Tραπεζούς () ، توسط تاجران مایلزیایی از سینوپ تاسیس شد. این یکی از تعداد (حدود ده) مستعمره تجاری مایلزی و یا مستعمرات تجاری در امتداد سواحل دریای سیاه بود. دیگران شامل آبیدوس و سیزیکوس در دردانل و کراسوس در نزدیکی آن بودند. مانند اکثر مستعمرات یونان ، این شهر یک محاصره کوچک از زندگی یونانیان بود ، و به معنای کلمه اروپایی بعدی این یک امپراتوری نبود. ذوزنقه در ابتدا به عنوان یک مستعمره ادای احترام به سینوپ می کرد ، اما فعالیت های بانکی زودهنگام (تغییر پول) پیشنهاد می شود که از قرن چهارم قبل از میلاد مسیح در این شهر اتفاق افتاده باشد ، با توجه به یک سکه درهم نقره از تراپزوس در موزه بریتانیا ، لندن. کوروش بزرگ این شهر را به امپراتوری هخامنشی اضافه کرد و احتمالاً اولین حاکمی بود که منطقه شرقی دریای سیاه را به یک نهاد سیاسی واحد (یک ساتراپی) تحکیم کرد.

شرکای تجاری ترابیزوند شامل موسینوسی بودند. هنگامی که گزنفون و ده هزار مزدور در حال خروج از ایران بودند ، اولین شهر یونانی که به آن رسیدند تربیزوند بود (Xenophon، Anabasis ، 5.5.10). شهر و موسینوچی محلی از پایتخت موسینوسیا ، تا نقطه جنگ داخلی ، از هم دور شده بودند. نیروهای گزنفون این مسئله را به نفع شورشیان و به همین ترتیب به نفع ترابیزوند حل و فصل كردند.

تا زمان فتوحات اسكندر بزرگ ، این شهر تحت سلطه هخامنشیان باقی ماند. در حالی که پونتوس مستقیماً تحت تأثیر جنگ قرار نگرفت ، اما در نتیجه آن شهرهای آن استقلال یافتند. خانواده های حاکم محلی همچنان ادعای میراث نسبی پارسی را ادامه می دادند و فرهنگ پارسی تأثیر پایداری بر شهر داشت. چشمه های مقدس کوه. Minthrion در شرق شهر قدیمی به خدای یونانی ایرانی-آناتولی میترا اختصاص داشت. در قرن 2 پیش از میلاد مسیح ، شهر با بندرهای طبیعی خود توسط Pharnaces I. به پادشاهی پونتوس اضافه شد. Mithridates VI Eupator ، در تلاش برای حذف رومیان از آناتولی ، آن را به بندرگاه اصلی ناوگان پونتیک تبدیل کرد.

پس از شکست میتریدات در سال 66 قبل از میلاد ، شهر ابتدا به غلاطیان سپرده شد ، اما به زودی به نوه میتراداتس بازگردانده شد و متعاقباً بخشی از مشتری جدید پادشاهی پونتوس شد. هنگامی که سرانجام دو قرن بعد پادشاهی به استان رومی گالاتیا پیوست ، ناوگان به فرماندهان جدیدی رسید ، و به Classis Pontica تبدیل شد. این شهر وضعیت civitas libera را دریافت کرد و به آن استقلال قضایی و حق ضرب سکه خود را داد. ترابیزوند از نظر دسترسی به جاده های منتهی به گذرگاه زیگانا به مرز ارمنستان یا دره فرات مهم اهمیت پیدا کرد. جاده های جدیدی از ایران و بین النهرین تحت حکومت وسپاسیان احداث شد. در قرن بعد ، امپراتور هادریان برای ایجاد یک بندر با ساختار بیشتر به شهر ، اصلاحاتی را انجام داد. امپراطور در سال 129 به عنوان بخشی از بازرسی از مرز شرقی (لیمو) از این شهر بازدید کرد. یک میترائوم اکنون به عنوان سرداب کلیسا و صومعه Panagia Theoskepastos ( Kızlar Manastırı ) در نزدیکی کیزلارا ، شرق ارگ و جنوب بندر مدرن عمل می کند.

تربیزوند در طی قرون بعدی تحت تأثیر دو واقعه قرار گرفت: در جنگ داخلی بین سپتیمیوس سووروس و پسکنیوس نیجر ، این شهر بخاطر حمایت از دومی رنج برد و در سال 257 این شهر توسط گوتی ها غارت شد ، علیرغم اینکه گفته می شود "10 هزار نفر بالاتر" از آن دفاع می کردند پادگان معمول آن "، و توسط دو باند دیوار دفاع می شود.

اگرچه تربیزوند پس از غارت گوتها در سال 257 و ایرانیان در 258 دوباره ساخته شد ، اما شهر به زودی بهبود نیافت. فقط در دوره دیوکلتیان کتیبه ای به گوش می رسد که اشاره به مرمت شهر دارد. آمیانوس مارسلینوس فقط می توانست درباره تربیزوند بنویسد که این "یک شهر مبهم نبود". مسیحیت در قرن سوم به ترابیزوند رسیده بود ، زیرا در دوران حکومت دیوکلتیان شهادت اوگنیوس و یارانش Candidius ، Valerian و Aquila رخ داد. اوگنیوس مجسمه میترا را که از کوه Minthrion (Boztepe) مشرف به شهر بود تخریب کرده بود و پس از مرگ او حامی شهر شد. مسیحیان اولیه به کوههای پونتیک در جنوب شهر پناه بردند و در آنجا صومعه Vazelon را در 270 و صومعه سوملا را در 386 پس از میلاد تأسیس کردند. از اوایل شورای اول نیسیا ، تربیزوند اسقف خاص خود را داشت. متعاقباً ، اسقف ترابیزوند تابع اسقف متروپولیتن پوتی شد. سپس در طول قرن 9 ، خود ترابیزوند مقر اسقف متروپولیتن لازیکا شد.

دوره بیزانس

در زمان یوستینیان ، این شهر به عنوان پایگاه مهمی در جنگهای پارسی وی فعالیت می کرد ، و میلر خاطرنشان می کند که تصویری از ژنرال بلیساریوس "کلیسای سنت باسیل را زینت داده است". کتیبه ای در بالای دروازه شرقی شهر ، یادبود بازسازی دیوارهای مدنی پس از زلزله با هزینه ژوستینین بود. در مقطعی قبل از قرن 7th دانشگاه (Pandidakterion) این شهر با یک برنامه درسی چهار بعدی تأسیس شد. این دانشگاه دانشجویان را نه فقط از امپراتوری بیزانس ، بلکه از ارمنستان نیز جذب کرد.

هنگامی که شهر به مضمون مضمون چالدیا تبدیل شد ، اهمیت دوباره یافت. وقتی مسیر تجارت در قرن 8 تا 10 دوباره اهمیت یافت ، تربیزوند نیز سود برد. نویسندگان مسلمان قرن دهم توجه دارند که بازرگانان مسلمان به تربیزوند رفت و آمد می کردند ، به عنوان منبع اصلی انتقال ابریشم بیزانس به کشورهای مسلمان شرقی. به گفته ابول فدا ، جغرافی دان عرب ، این بندر عمدتاً یک بندر لازی محسوب می شده است. جمهوری های دریایی ایتالیا مانند جمهوری ونیز و به ویژه جمهوری جنوا قرن ها در تجارت دریای سیاه فعال بودند و از تربیزوند به عنوان بندر مهم دریایی برای تجارت کالاهای بین اروپا و آسیا استفاده می کردند. برخی از کاروان های جاده ابریشم که از آسیا کالا حمل می کردند در بندر ترابیزوند توقف کردند ، جایی که بازرگانان اروپایی این کالاها را خریداری کردند و آنها را با کشتی به شهرهای بندری اروپا حمل کردند. این تجارت منبع درآمدی را به عنوان عوارض سفارشی یا kommerkiaroi كه از كالاهایی كه در ترابیزوند فروخته می شود ، دریافت می كرد. یونانی ها با شبکه وسیعی از قلعه های پادگان از مسیرهای تجاری ساحلی و داخلی محافظت کردند.

به دنبال شکست روم شرقی در نبرد مانزیکرت در سال 1071 ، تربیزوند تحت سلطه سلجوقیان درآمد. این قانون زمانی گذرا ثابت شد که یک سرباز خبره و اشراف محلی ، تئودور گابرس کنترل شهر را از اشغالگران ترک بدست آورد و تربیزوند را به قول آنا کامننا "به عنوان جایزه ای که به قول خودش افتاده بود" در نظر گرفت و آن را اداره کرد به عنوان پادشاهی خودش سیمون بندال با حمایت از ادعای کامنا ، گروهی از سکه های نادر را شناسایی کرد که به اعتقاد وی توسط گابرا و جانشینان وی ضرب شده است. اگرچه وی در سال 1098 توسط ترکان کشته شد ، سایر اعضای خانواده وی به طور مستقل به حکومت مستقل خود در قرن بعدی ادامه دادند.

امپراتوری تربیزوند

امپراتوری تربیزوند پس از تشکیل لشكركشی گرجستان در چالدیا ، به فرماندهی الكسیوس كومنوس ، چند هفته قبل از اخراج قسطنطنیه. این قلعه که در گوشه شمال شرقی آناتولی واقع شده است ، طولانی ترین بازمانده از کشورهای جانشین بیزانس است. نویسندگان روم شرقی ، مانند پاچیمرس ، و تا حدودی ذوزنقه ای مانند لازاروپولوس و بساریون ، امپراتوری ترابیزوند را یک کشور مرزی لازیا نمی دانستند. بنابراین از دیدگاه نویسندگان بیزانس مرتبط با لاسکاریس و بعداً با پالایولوگوس ، حکام تربیزوند امپراطور نبودند.

از نظر جغرافیایی ، امپراتوری تربیزوند از یک نوار باریک در امتداد کمتر تشکیل شده بود. سواحل جنوبی دریای سیاه ، و نه چندان دورتر از کوههای پونتیک. با این حال ، این شهر از مالیاتی که از کالاهای تجارت شده بین ایران و اروپا از طریق دریای سیاه دریافت می کرد ، ثروت زیادی کسب کرد. محاصره مغول در بغداد در سال 1258 کاروانهای تجاری بیشتری را به سمت شهر منحرف کرد. بازرگانان ژنو و به میزان کمتری مرتباً به تربیزوند می آمدند. برای تأمین بخشی از تجارت دریای سیاه ، جنوسی ها در سال 1306 استحکامات ساحلی "Leonkastron" ، درست در غرب بندرگاه زمستانی را خریداری کردند. یکی از مشهورترین افرادی که در این دوره از این شهر بازدید کرده است ، مارکوپولو بود که به سفر زمینی خود در بندر ترابیزوند پایان داد و با کشتی به زادگاه خود ونیز رفت. در حال عبور از کنستانتینوپول (استانبول) ، که توسط بیزانس در سال 1261 پس گرفته شد.

همراه با کالاهای ایرانی ، بازرگانان ایتالیایی داستان هایی درباره این شهر را به اروپای غربی آوردند. ترابیزوند نقشی افسانه ای در ادبیات اروپا در اواخر قرون وسطی و رنسانس داشت. میگل دو سروانتس و فرانسوا رابلای آرزوی تصرف در شهر را به قهرمانان خود نشان دادند. در کنار ادبیات ، تاریخ افسانه ای شهر - و به طور کلی مربوط به پونتوس - همچنین در ایجاد نقاشی ، نمایش تئاتر و اپرا در اروپای غربی در طول قرن های بعدی تأثیرگذار بوده است.

این شهر همچنین در اوایل رنسانس نقش داشت. تصرف قسطنطنیه توسط غرب ، که رسماً استقلال سیاسی ترابیزوند را رسمیت بخشید ، روشنفکران بیزانس را نیز به پناه بردن در شهر سوق داد. به ویژه الکسیوس دوم از ترابیزوند و نوه او الکسیوس سوم از حامیان هنر و علوم بودند. پس از آتش سوزی بزرگ شهر در سال 1310 ، دانشگاه ویران شده دوباره تأسیس شد. به عنوان بخشی از دانشگاه ، گریگوری Choniades یک آکادمی جدید نجوم افتتاح کرد که بهترین رصدخانه را در خارج از ایران در آن مستقر کرد. كونیایدس آثار شمس الدین بخاری ، نصیرالدین طوسی و عبدالرحمن الخازینی را از تبریز با خود آورد كه آنها آنها را به یونانی ترجمه كرد. این آثار بعداً همراه با اسطرلاب به اروپای غربی راه یافتند. رصدخانه Choniades ساخته شده به دلیل پیش بینی دقیق خورشید گرفتگی شناخته می شود ، اما احتمالاً بیشتر برای اهداف نجومی برای امپراطور و / یا کلیسا مورد استفاده قرار گرفته است. دانشمندان و فلاسفه ترابیزوند از نخستین متفکران غربی بودند که نظریه های معاصر را با متون کلاسیک یونان مقایسه کردند. باسیلیوس بساریون و جورج از ترابیزوند به ایتالیا سفر كردند و آثاری را در مورد افلاطون و ارسطو تدریس و منتشر كردند و بحث و جدال شدید و سنت ادبی را آغاز كردند كه تا امروز نیز با موضوع هویت ملی و شهروندی جهانی ادامه دارد. آنها چنان تأثیرگذار بودند که بساریون را برای سمت پاپ در نظر گرفتند و جورج می توانست حتی پس از بدنام کردن به دلیل انتقاد شدید از افلاطون ، به عنوان یک دانشگاه زنده بماند.

مرگ سیاه در سپتامبر 1347 وارد شهر شد ، احتمالاً از طریق کافه در آن زمان اشراف محلی درگیر جنگ داخلی ذوزنقه ای بودند. قسطنطنیه پایتخت بیزانس باقی ماند تا اینکه توسط سلطان عثمانی مهدم دوم در سال 1453 فتح شد ، که همچنین تربیزوند را هشت سال بعد یعنی در سال 1461 فتح کرد.

مردم چپنی ، قبیله ای از ترکان اوغوز که نقش مهمی در تاریخ منطقه شرق دریای سیاه در قرن های 13 و 14 داشتند ، در منطقه Şalpazarı (دره Ağasar) استان ترابزون زندگی کنید. در مورد ترکی کردن منطقه بسیار کم نوشته شده است. هیچ سابقه تاریخی در مورد گروههای ترک زبان قابل توجهی در منطقه ترابزون تا اواخر قرن 15 وجود ندارد ، به استثنای چپنی ها. گوینده اصلی یونانی (و در بعضی مناطق ارمنی) ویژگی هایی را از زبان مادری خود به ترکی صحبت می کردند در منطقه. کار هیت دبلیو لوری با هلیل اونالچیک در زمینه کتب مالیاتی عثمانی (تحریر دفتری ) آمار جمعیتی مفصلی را برای شهر ترابزون و مناطق اطراف آن در دوره عثمانی ارائه می دهد.

ممکن است اکثر جمعیت ترابزون و ریزه (و دیگر مستعمرات یونان باستان در منطقه پونتوس) - به جز تا زمان موج مهاجرت ترکهای چپنی - از قبایل بومی قفقاز (کلشی ها و لازها) باشند که تا حدی از نظر مذهبی و زبانی هلنی شده است. مایکل میکر بر شباهت های فرهنگی (به عنوان مثال در ساختار روستا ، انواع خانه ها و تکنیک های دامداری) بین ساحل شرقی دریای سیاه و مناطق واقع در قفقاز تأکید می کند.

شهرنشینی

مناظر اصلی

ترابزون دارای جاذبه های گردشگری زیادی است که برخی از آنها مربوط به دوران امپراتوری های باستانی است که زمانی در منطقه وجود داشته است. در خود شهر ، می توان مراکز مغازه ها ، دکه ها و رستوران های اطراف میدان ، یک میدان در مرکز شهر را که شامل باغ چای است ، پیدا کرد.

• ایاصوفیه (ترکی: Ayasofya Müzesi ) ، یک کلیسای خیره کننده بیزانس ، احتمالاً مهمترین جاذبه گردشگری این شهر است.
• ویرانه های قلعه ترابزون در شهر قابل مشاهده است اما نمی توانند هنگام سقوط در یک منطقه نظامی ، از آنها بازدید شود. دیوار خارجی قلعه اکنون به عنوان دیوار پشتی یک ساختمان نظامی عمل می کند.
• "Atatürk Köşkü" ویلائی است که در سال 1890 توسط یک تاجر محلی یونانی ساخته شده است. در سال 1924 مصطفی کمال آتاتورک هنگام بازدید از ترابزون در ویلا اقامت داشت. وی در سال 1937 دوباره در آنجا اقامت گزید. در آن اتاق های دوره ای قرار دارد و به عنوان یادبودی از یاد بنیانگذار و اولین رئیس جمهور جمهوری ترکیه عمل می کند.
• پارک Boztepe یک پارک کوچک و باغ چای در تپه ها است بالاتر از ترابزون که تقریباً از کل شهر منظره ای پانوراما دارد. زمین در ترابزون به گونه ای در حال صعود است که اگرچه نمای بسیار بالاتر از ساختمانهای زیر است ، اما هنوز به اندازه کافی نزدیک است تا بتواند جریان ترافیک و افرادی را که در شهر در حال حرکت هستند مشاهده کند.
• اوزون سوکاک یکی از شلوغ ترین خیابان های ترابزون است.
• موزه ترابزون در مرکز شهر واقع شده و نمایشگاه های جالبی از تاریخ منطقه ارائه می دهد ، از جمله یک مجموعه چشمگیر از آثار بیزانس.
• منطقه بازار ترابزون در خیابان های باریک و باستانی که از خیابان Kunduracılar از میدان (میدان) ادامه دارد ، فرصت های جالب توجهی برای خرید فراهم می کند.
• عمارت Kostaki در شمال زیتینلیک در نزدیکی Uzun Sokak واقع شده است.

از دیگر مکانهای شهر می توان به: مسجد فاتح (در اصل کلیسای Panagia Khrysokephalos) ، مسجد Yeni Cuma (در اصل کلیسای Agios Eugenios) ، مسجد Nakip (در اصل کلیسای Agios Andreas) ، Hüsnü مسجد Köktuğ (در اصل کلیسای Agios Elevtherios) ، İskender Pa مسجد sha ، مسجد Semerciler ، مسجد Çarşı ، مسجد Gülbahar Hatun و Türbe (به سفارش سلطان سلیم اول) ، Kalepark (در اصل Leonkastron).

در استان ترابزون ، جاذبه های اصلی صومعه Summela (من) است. ه صومعه Panagia Soumelá) و دریاچه Uzungöl. صومعه در کنار کوهی بسیار شیب دار مشرف به جنگل های سرسبز زیر بنا شده و حدود 50 کیلومتر (31 مایل) جنوب شهر است. اوزونگول به دلیل محیط طبیعی و مناظر طبیعی شهرت دارد. سایر مکانهای مورد علاقه در منطقه وسیعتر عبارتند از:

• صومعه Kaymaklı ، صومعه ارمنی سابق نجات دهنده (بازوی. همهափրկիչ Վանք، Amenaprgič Vank) ،
• Kızlar صومعه Panagia Theoskepastos (مریم مقدس خدا) ،
• صومعه Kuştul Gregorios Peristereotas (gr. Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα، Ierá Moní tou Agíou Georgíou Peristereóta)،
• Vazelon صومعه Agios Savvas (Maşatlık) ،
• کلیساهای غاری Agia Anna (Ayvasıl کوچک) ، Sotha (سنت جان) ، Agios Theodoros ، Agios Konstantinos ، Agios Christophoros ، Agia Kyriakí ، Agios Michail و Panagia Tzita کلیساها

فرهنگ

رقص های محلی هنوز هم در منطقه دریای سیاه بسیار مشهود است. "Horon" یک رقص معروف است که بومی شهر و مناطق اطراف آن است. این عمل توسط مردان ، زنان ، پیر و جوان انجام می شود. در جشن ها ، عروسی های محلی و اوقات برداشت. رقص محلی ترابزون در حالی که از نظر شادابی به رقص های قزاق روسی شبیه است ، احتمالاً بومی منطقه شرقی دریای سیاه است که دارای موسیقی چشمگیر بسیار متنوعی است.

مردم ترابزون شهرت زیادی دارند مذهبی محافظه کار و ملی گرا. بسیاری از ترابزونی ها به طور کلی نسبت به خانواده ، دوستان ، دین و کشور خود احساس وفاداری زیادی نشان می دهند. آتاتورک به دلیل توانایی جنگی شدید و وفاداری ، محافظان ریاست جمهوری خود را از ترابزون و شهر همسایه گیرسون انتخاب كرد.

خارج از فضای نسبتاً شهری ترابزون ، و همچنین در بخشهایی از آن ، سنت های روستایی از زندگی در روستای دریای سیاه هنوز رونق دارد. اینها شامل نقش های سنتی جنسیتی ، محافظه کاری اجتماعی ، مهمان نوازی و تمایل به کمک به غریبه ها است. و همه جنبه ها ، مثبت و منفی ، از سبک زندگی کشاورزی ، مانند سخت کوشی ، فقر ، روابط خانوادگی قوی و نزدیکی با طبیعت.

مردم منطقه شرق دریای سیاه نیز به خاطر شوخ طبعی و شوخ طبعی آنها ؛ جوک های زیادی در ترکیه در مورد بومیان منطقه دریای سیاه گفته می شود Karadeniz fıkraları (جوک های دریای سیاه). شخصیت تمل ، چهره ای جهانی که در بسیاری از فرهنگ ها یافت می شود ، قسمت مهمی از سنت شفاهی ترکی را تشکیل می دهد.

مشخصات این شهر در دنیای انگلیسی زبان با آخرین رمان دام رز ماکولای ، "برجهای تربیزوند" (1956) ، که هنوز در دست چاپ است ، تا حدودی افزایش یافت.

آموزش

دانشگاه فنی دریای سیاه در ترابزون میزبان دانشجویان از سراسر ترکیه ، به ویژه از مناطق دریای سیاه و آناتولی شرقی و همچنین دانشجویان از کشورهای ترک در آسیای میانه است.

از نظر تاریخی این شهر مرکز فرهنگ و آموزش یونان بود و از سال 1683 تا 1921 ، دانشکده ای معلمان با نام Phrontisterion of Trapezous فعالیت می کرد ، که انگیزه بزرگی برای گسترش سریع آموزش یونان در سراسر منطقه بود. ساختمان این موسسه (ساخته شده در سال 1902) همچنان برجسته ترین بنای یادبود یونانی پونتیک در این شهر باقی مانده و امروز میزبان مدرسه ترکی Anadolu Lisesi است.

آشپزی

غذاهای منطقه ای ترابزون به طور سنتی به ماهی ها وابسته است ، به خصوص hamsi (آنچوی تازه اروپا شبیه Sprat انگلیس یا Smelt آمریکایی). ترابزون 20٪ از کل تولید ماهی در ترکیه را تأمین می کند. غذاهای محلی شامل Akçaabat köfte (کوفته گوشت بره تند از منطقه Akçaabat) ، Karadeniz pidesi (نان پیتا به شکل کانو ، که اغلب با گوشت گاو ، پنیر و تخم مرغ پر می شود) ، kuymak (یک فوندوی ترکی تهیه شده با آرد ذرت ، کره تازه و پنیر) ، Vakfıkebir ekmeği (نان بزرگ به سبک کشور) ، Tonya tereyağı (کره تونیا ) ، tava mısır ekmeği (نان ذرت غذای عمیق) و kara lahana çorbası (سوپ لوبیا و کلم). تافلان کاورماسا یک غذای لورل گیلاس است که با پیاز و روغن زیتون سرو می شود. ترابزون به فندق معروف است. منطقه دریای سیاه ترکیه بزرگترین تولید کننده گیلاس و فندق در جهان است. و یک منطقه بزرگ تولید چای. همه آنها نقش مهمی در غذاهای محلی دارند.

ورزش

فوتبال محبوب ترین ورزش در ترابزون است. بهترین باشگاه ورزشی شهر ، ترابزون اسپور ، تا سال 2010 تنها باشگاه فوتبال ترکیه در خارج از استانبول بود که شش بار قهرمان لیگ سوپر لیگ (که شش بار) بود ، که قبلا (تا اولین عنوان قهرمانی ترابزون اسپور در فصل 1975-76) فقط توسط "بزرگ سه باشگاه "استانبول" ، یعنی گالاتاسرای ، فنرباغچه و بشیکتاش. با توجه به موفقیت ترابزون اسپور ، اصطلاح "سه بزرگ" با چندین دهه قدمت که موفق ترین باشگاه های فوتبال ترکیه را تعریف می کرد ، باید به "چهار بزرگ" تبدیل شود. ترابزون اسپور همچنین یکی از موفق ترین باشگاه های ترکیه در جام های اروپا است که توانسته تیم های برجسته ای مانند بارسلونا ، اینتر ، لیورپول ، استون ویلا و المپیک لیون را شکست دهد. بازیکنان مشهور سابق ترابزون اسپور شامل سنول گونش ، لارس اولسن و شوتا آرولادزه هستند.

ترابزون میزبان اولین دوره بازی های دریای سیاه در ژوئیه 2007 و جشنواره المپیک تابستانی جوانان اروپا در سال 2011 بود.

ساکنان قابل توجه

روابط بین الملل

شهرهای دوقلو - خواهران خواهران

ترابزون با این دوقلو عمل می کند:

• باتومی ، جورجیا ، از سال 2000
• دورتموند ، آلمان ، از سال 2013
• بیشکک ، قرقیزستان ، از سال 2014
• گابس ، تونس ، از سال 2013
• رشت ، ایران ، از سال 2000
• ریزائو ، چین ، از سال 1997
• سوچی ، روسیه ، از سال 1993
• Szigetvár ، مجارستان ، از سال 1998
• زنجان ، ایران ، از سال 2001