توکوروی برزیل

سد توکورو

سد توکووری (توکووری به معنی "آب ملخ" است که از زبان توپی ترجمه شده است ؛ پرتغالی: توکورو ) یک سد جاذبه بتونی در رودخانه توکانتینس واقع در شهرستان توکوروی در ایالت پارا ، برزیل. هدف اصلی این سد تولید نیروی برق آبی و ناوبری است. این اولین پروژه بزرگ برق آبی در جنگل های بارانی آمازون برزیل است. ظرفیت نصب شده نیروگاه 25 واحدی 8،370 مگاوات (11،220،000 اسب بخار) است. ساخت فاز I در سال 1980 آغاز شد و در سال 1984 به پایان رسید در حالی که فاز II در سال 1998 آغاز شد و در سال 2010 به پایان رسید. سد در فیلم 1985 جنگل زمرد به نمایش درآمد.

مطالب

1 سابقه و سابقه
2 ساخت
- 2.1 فاز I
- 2.2 فاز II
3 سد
4 مخزن
5 نیروگاه
6 قفل
7 ضربه
8 همچنین
9 کتابشناسی
10 پیوندهای خارجی
11 منابع

2.1 مرحله I
2.2 فاز II

پیشینه و تاریخ

شناسایی اولیه رودخانه توکانتینس توسط اداره احیای ایالات متحده و USAID در سال 1964 انجام شد کمیته هماهنگی مطالعات انرژی آمازون در سال 1968 تشکیل شد و مطالعات پروژه های برق آبی را در سال 1969 آغاز کرد. قبل از بسته شدن کمیته ، التروبروس مطالعات بیشتری را با عنوان "مطالعات توکانتین" در کل حوضه رودخانه توکانتینس انجام داد. در سال 1973 ، از رئیس جمهور برزیل ، امیلیو مدیچی خواسته شد بودجه ای را برای سدی در توکانتین ها اختصاص دهد. دو گزینه در دسترس بود: سد توکوروی و سد سانتو آنتونیو (بدون ارتباط با پروژه فعلی سد سانتو آنتونیو در رودخانه مادیرا). در سال 1973 ، کنسرسیوم Engevix-Ecotec مطالعات امکان سنجی را انجام داد و سد سانتو آنتونیو در سال 1974 منتفی شد. بعداً در سال 1974 ، سد توکووری در زمان رئیس جمهور ارنستو گیزل تصویب شد.

سد ساخته شد در درجه اول به عنوان منبع برق آبی و دوم برای ناوبری بین رودخانه توکانتینس بالا و پایین. برق در درجه اول برای صنایع غذایی از صنایع آلومینیوم مانند Companhia Vale do Rio Doce برزیل تأمین می شود. جوامع در شمال شرقی برزیل نیز می توانند از این قبیل بهره ببرند ، مانند بلم ، سائو لوئیز ، مارابا و بعداً آمازونای شرقی. بانک جهانی از تأمین اعتبار سد امتناع ورزید و بیشتر بودجه توسط الترونورته و م institutionsسسات برزیلی مانند التروبراس ، BNH ، بانکو دو برزیل ، Caixa Econômica Federal و FINAME تأمین شد. بخش كمتری از بودجه از م Canadianسسات كانادا ، اروپا و آمریكا تأمین شد. در سال 1975 کنسرسیومی که توسط شرکتهای برزیلی Engevix و Themag تشکیل شده بود برای تهیه نقشه های اساسی و اجرایی استخدام شد. در سال 1976 ، کامارگو کوره برنده پیشنهاد ساخت سد شد.

ساخت

فاز I

ساخت فاز I در 24 نوامبر 1975 آغاز شد. فاز I خواستار احداث سد اصلی ، غواص های آن ، نیروگاه ، سرریز و قسمت بالایی قفل های ناوبری شد. در اول فوریه 1977 ، بتن ریزی در محل آغاز شد و در سپتامبر 1978 ، انحراف رودخانه آغاز شد. در تاریخ 6 سپتامبر 1984 ، مخزن پر شد و 206 روز بعد در استخر طبیعی قرار داشت. ساخت و ساز 3 سال عقب مانده از برنامه در 10 نوامبر سال 1984 به پایان رسید. قفل ناوبری که بخشی از طراحی سد است فقط در مرحله اول فقط با قسمت بالایی آن به طور جزئی تکمیل شد. پیش بینی می شد هزینه های ساخت 3.6 میلیارد دلار باشد اما در پایان ساخت به بیش از 5.5 میلیارد افزایش یافت. با احتساب سود حین ساخت ، هزینه کل فاز I 7.5 میلیارد دلار بود. تا سال 1999 ، فاز I به طور متوسط 21428 تراوات ساعت (77140 PJ) در سال برق تولید می کرد.

فاز II

ساخت فاز دوم 1.35 میلیارد دلاری در ژوئن 1998 آغاز شد. در این مرحله احداث نیروگاه جدید برای توربینهای فرانسیس 11 37 375 مگاوات (503000 اسب بخار) و تکمیل سیستم قفل ناوبری مورد نیاز بود. نیروگاه جدید در سمت چپ خانه قدیمی واقع شده و قفل ها در ضلع شمالی تکیه گاه های سد قرار دارند. انتظار می رفت مرحله دوم در سال 2006 به پایان برسد اما از برنامه عقب مانده است. نیروگاه دوم در آوریل 2007 به پایان رسید اما ساخت قفل های ناوبری عقب مانده است.

سد

قسمت اصلی سد توکورو 78 متر ارتفاع (256 فوت) دارد و سد بذر بتونی به طول 6.9 کیلومتر (4.3 مایل). اضافه شدن غواص های پر از زمین Mojú و Caraipé طول کلی را به 12،515 متر (41،060 فوت) افزایش می دهد. سرریز خدمات از نوع Creager سد اصلی با حداکثر ظرفیت 110،000 متر مکعب در ثانیه (3،900،000 cu ft / s) دومین بزرگترین در جهان است. توسط 20 دروازه سیلاب به ابعاد 20 در 21 متر (66 فوت در 69 فوت) کنترل می شود.

مخزن

مخزن سد شده توسط سد ظرفیت 45 کیلومتر مکعب (36،000،000 جریب) است ⋅ft) با حجم زنده 32 کیلومتر مکعب (26،000،000 هکتار).

نیروگاه

نیروگاه فاز I 405 در 58 متر (1،329 فوت × 190 فوت) بتونی است و مجهز به آبگیر و پایه است. نیروگاه فاز I شامل ژنراتورهای توربین Francis 12 * 350 مگاوات (470،000 اسب بخار) است. یک نیروگاه کمکی آبگیری و کمکی همچنین دارای ژنراتورهای 2 22 22.5 مگاوات (30200 اسب بخار) است.

قفل

این سد برای پشتیبانی از دو 210 در 33 متر (689 فوت × 108) طراحی شده است. ft) قفل های ناوبری گسترده.

تأثیر

سد توکورو برای 13 میلیون نفر نیرو ایجاد کرد و 60٪ از برق به صنایعی منتقل می شود که کمتر از 2000 شغل ایجاد می کنند. در اوایل دهه 1980 بین 25000 تا 35000 نفر از منطقه مخزن آینده خارج شدند. 14000 نفر توسط دولت نقل مکان شدند. 3750 نفر از این افراد به جزایر جدید ایجاد شده توسط مخزن نقل مکان کردند که فاقد زیرساخت های کافی هستند. ساخت سد مهاجران را به خود جلب کرد که همراه با مخزن ، موارد مالاریا و ایدز را به میزان قابل توجهی افزایش داد. اتمام مرحله اول در سال 1984 منجر به بیکاری زیادی در بین 20،000 کارمند آن و مهاجرت بعدی از منطقه شد. منطقه سیل زده در منطقه جنگلی مرطوب Tocantins-Araguaia-Maranhão ، تخریب شده ترین منطقه در منطقه آمازون است. هجوم گسترده مردم به این منطقه منجر به جنگل زدایی و تأثیرات منفی ناشی از افزایش دامداری شده است. افزایش جمعیت زیرساخت های موجود یا کمبود آنها را نیز دچار تنش کرده است.